เล่นหูเล่นตา:'มันม็อบมาก!' | คมชัดลึก

 

 

 

          อาชีพนักร้องอย่างฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบปะหรือทำงานท่ามกลางผู้คนหรือฝูงชน แต่โดยส่วนตัวแล้วฉันมักจะหลีกเลี่ยงที่ๆ มีคนอยู่รวมกันมากๆ ไม่ได้กลัวคน รักความเป็นส่วนตัว หรือติสท์แดกแต่อย่างใด แต่ไม่อยากเบียดเสียดยื้อแย่งที่ยืนที่นั่ง ที่เดินกับใครๆ จะไปไหนแต่ละทีช่วงเทศกาลไม่มีวันได้กินเงินฉัน! ... แต่ก็มีบางครั้งที่การยืนอยู่กลางฝูงชนอันวุ่นวายได้พิสูจน์บางสิ่งบางอย่างในตัวฉันว่า ... มันมีอยู่จริง!

 

          ฉันจอดรถในที่จอดรถแห่งหนึ่งย่านปากคลองตลาด ลงจากรถแล้วเดินตามคุณสีเกด ผู้จัดการ และนังนุชนาฎอย่างงงๆ 

 

          “เราจะเดินไปกันเหรอนุช มันอยู่ใกล้กันเหรอ?” ฉันถาม

 

          “เราจะขึ้นรถสามล้อไปกันพี่ ... ใกล้นิดเดียว” นุชตอบ

 

          ระหว่างยืนรอสามล้อกลิ่นหอมของหมูปิ้งก็ลอยมาเตะจมูก ฉันมองหาควันที่ไหนมีหมูปิ้งต้องมีควันจากเตาย่าง ... รถเข็นหมูปิ้งอยู่ห่างจากฉันไปไม่กี่ก้าว (หน้าร้านขายดอกไม้นานาฟลอริิสท์) พวกเราแค่ 3 คนยืนล้อมรถเข็นจนมิด ต่างคนต่างหยิบหมูปิ้งร้อนๆ ใหม่ๆ จากเตาเข้าปาก เคี้ยวหงับๆ แล้วกลืน ไม่ได้ตะกละแต่มันร้อนลวกปาก ฟาดไป 10 กว่าไม้จนหนำใจ ไม้ละ 5  บาทถูกปากถูกใจที่สุด จนต้องสั่งกลับบ้านไปอีก 100 ไม้ ก่อนปีนขึ้นรถสามล้อ ... ลมเย็นๆ โกรกหัวและตีหน้า เสียงเครื่องดังแป๊ดๆ ข้างหูแบบที่คุ้นเคย บรรยากาศยิ่งกว่าอยู่บนตึกสูงๆ ไฮโซๆ เป็นไหนๆ นึกถึงตอนเด็กๆ จะไปไหนแม่ก็พาขึ้นแต่รถตุ๊กๆ ... ไม่ทันได้ดื่มด่ำให้ฉ่ำใจก็มาถึงซะแล้ว ... สีเกด เดินนำหน้าในฐานะคนมีประสบการณ์มากกว่าพวกเรา ผู้คนขวักไขว่เดินไปมายังกับงานเทศกาลประจำปีอะไรสักอย่าง ข้างทางมีทั้งของใช้ประเภทเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า และของกินที่อร่อยเพราะบรรยากาศพาไปมากกว่ารสชาติแท้ๆ ของมัน แต่สิ่งที่โดดเด่นเป็นจุดขาย (จริงๆ) คือร้านขายของที่แสดงสัญลักษณ์ของการรวมตัวครั้งนี้หลายเจ้าต่างก็ขายสินค้าประเภทเดียวกัน นั่นคือ ธงชาติอันเล็กๆ นกหวีดคล้องกับริบบิ้นสีธงชาติ เข็มกลัด แหวน ที่คาดผม มือตบและอื่นๆ อีกมากมายที่เป็นที่นิยมกลายเป็นสัญลักษณ์ของงานนี้ไป ... ใครๆ จึงต้องมีไว้ครอบครองเพื่อแสดงตัว ... ฉันเดินชิมของกินข้างทางตั้งแต่ขนมไข่เต่าทอดเม็ดเล็กๆ ขนมเบื้อง กะหรี่ปั๊ปจนอิ่มปริ่มมาถึงคอ ...คนที่เดินผ่านหน้าฉันไปมานั้นบ้างก็มาเป็นคู่ เป็นกลุ่ม มากันทั้งครอบครัวลูกยังสวมชุดนักเรียนอยู่ก็มี ต่างมุ่งหน้าไปยัง ... อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยที่อยู่ใกล้แค่ไม่กี่ 100 เมตร

 

          ฉันไม่ได้กลิ่นหรือบรรยากาศของความโกรธ ความคั่งแค้น หรือความกระเหี้ยนกระหือรือใดๆ ราวกับทุกคนมางานประจำปีแล้วจับจองที่นั่งบ้างยืนบ้างดููมหรสพบนเวทีอย่างไรอย่างนั้น อากาศเย็นๆ ในหน้าหนาวกับคนที่มีแนวคิดและจิตใจที่ไปในทางเดียวกัน คือ รักชาติ ไม่มีความรุนแรงและความก้าวร้าวใดๆ รั่วไหลออกมาจากแววตา สีหน้า และอากัปกิริยา นั่นทำให้ฉันไม่ต้องระแวดระวังสิ่งใดนอกเสียจากกระเป๋าที่ถือมา

 

          “ระวังกระเป๋่านะครับ ระวังกระเป๋าด้วยนะครับ ” เสียงเตือนด้วยความหวังดีจากคนแปลกหน้าดังมาเป็นระยะๆ ตลอดทาง ... นั่นคือความห่วงใยในกันและกันที่ฉันรู้สึกตามมา ... เสียงจากเครื่องขยายเสียงที่มีกำลังขับต่ำดังใกล้เข้ามา จับใจความอะไรไม่ได้ รู้แค่ว่าเป็นที่ถูกใจคนนั่งฟังยืนฟังเพราะแต่ละครั้งที่ถูกใจจะมีเสียงนกหวีดดังขึ้น ... กระแสของฝูงชนพาฉันและลูกน้องตัวกลมอีก 2 คนไหลไปตามทาง " ขอโทษนะครับ ... ขอทางหน่อยครับ " เสียงขอทางอย่างมีมารยาทดังขึ้นเมื่อเกิดการเดินสวนทางหรือต้องเบียดเสียดกัน ฝูงชนเป็นหมื่นนั่งและยืนล้อมเวทีที่ตั้งอยู่หน้าอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยเป็นวงกลม บางส่วนหลับเพราะนั่งมาตั้งแต่เช้า ส่วนใหญ่นั่งฟังอย่างตั้งใจ ขอบนอกของวงกลมฝูงชนแวดล้อมด้วยร้านอาหารเก่าแก่ ที่ตั้งโต๊ะเสิร์ฟอาหารที่เฉลียงหน้าร้าน ผู้คนที่นั่งอยู่ดูมีฐานะ ไม่ได้นั่งวางมาดอย่างที่ควรจะเป็นแต่พวกเขาช่วยกันยื่นมือมาพัดให้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น ... นั่นคือความเอื้ออาทรต่อกันที่ฉันรู้สึกได้ ฉันมองเห็นสรรพคุณอย่างหนึ่งของความรักชาติในหมู่คนเหล่านี้ว่า ... มันสร้างความเสมอภาคให้ปรากฎขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ ต่างวางระดับการศึกษา ระดับความเป็นอยู่และชนชั้นทางสังคมทิ้งไป เหลือเพียง " ความรักชาติที่มีเสมอกัน " ... ช่างน่าประทับใจจริง! ผู้ชุมนุมบางคนขนเอาข้าวกล่องของกินมาแจกคนอื่นๆ ... เห็นแล้วชื่นใจ คนไทยเราใจดีและมีน้ำใจ

 

          ระหว่างหยุดยืนหาช่องเหมาะๆ ที่ได้ยินเสียงชัดๆ ฉันก็สงสัยขึ้นมาว่า " คนที่มาทั้งหมดนี้มาเพราะรักชาติ มาเพราะต้องการหาทางออกที่ดีขึ้นให้กับประเทศชาติจริงๆ หรือมาเพราะมันเป็นกระแส? ... ”

 

          ฉันคิดว่าคนส่วนใหญ่ 99.99 มาเพราะใจไม่ใช่กระแส โดยคาดเดาเอาจากปฎิิกิริยาของการฟังและการโต้ตอบสิ่งที่ได้ฟังด้วยการเป่านกหวีด มันอยู่ในจังหวะที่เหมาะสมและสมเหตุสมผล แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าอาจจะมีอยู่  0.01 ที่มาเพื่อเอากระแส ...

 

          “นี่ๆ แกถ่ายรูปให้ฉันหน่อย ถ่ายดีๆ นะ ฉันจะเอาไปอัพขึ้นเฟสบุ๊คอวดเจ้านาย ” หญิงสาวคนหนึ่งหันซ้ายหันขวาถ่ายแล้วถ่ายอีกกับเพื่อนๆ ของนางอย่างไม่สนใจฟังสาระใดๆ บนเวที ในขณะที่คนที่เหลือเขาตั้งอกตั้งใจฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่แต่ละคนขึ้นไปกล่าว เห็นแล้วเพลียใจ!

 

          “พี่คะ ขอถ่ายรูปหน่อย" เสียงจากน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ 

 

          “ขอนุญาตไม่ถ่ายนะคะ เกรงใจรายการที่ทำอยู่ " เสียงสีเกด คุณผู้จัดการตอบราบเรียบ แต่สายตาแข็งใส่ตามประสาคุณผู้จัดการต้องดุไว้ก่อน ... ฉันถอนหายใจโล่งอกที่สีเกดหาทางออกให้ ฉันมายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนตรงนี้ในฐานะประชาชนธรรมดาคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของประเทศ เสียภาษีอย่างถูกต้องทุกปี ไม่เห็นด้วยกับระบอบและวิธีการทำงานที่ผ่านมาของรัฐบาลชุดนี้ แต่ฉันยังเคารพในกฎกติกาทางการเมืองและรัฐธรรมนูญที่ว่านายกรัฐมนตรีและคณะรัฐบาลจะต้องมาจากการเลือกตั้ง ... ในประเทศไทยที่เงินซื้ออะไรได้เกือบทุกอย่างแม้แต่ " ชาติ ” การคอร์รัปชั่นเบ่งบานงอกงามอย่างไม่มีขีดจำกัด ... การเล่นนอกกฎแต่ยังอยู่ในกติกาจึงทำได้อย่างแนบเนียนและเป็นเพียงข้ออ้างของการดำรงอยู่เพื่อคอร์รัปชั่นต่อไป ถ้าปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ... ฉันคงเลิกร้องเพลงแล้วไปไถนาแทนควาย! 

 

          ฉันเดินกลับมาเรียกรถตุ๊กๆ กลับไปที่ปากคลองตลาดอีกครั้ง ขากลับฉันรู้สึกโล่งใจ ไม่มีอะไรติดค้างอยู่ในใจอย่างขามา ... ไม่กลัวที่จะแสดงความรู้สึกนึกคิดที่แท้จริงในใจฉันออกมาว่า ... ฉันเป็นเพียงคนรักชาติคนหนึ่งในอีกหลายล้านคนที่ไม่ได้หวังสิ่งใดมากไปกว่าการที่บ้านเมืองจะสงบสุข   มีตัวแทนปกครองดูแลบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรืองโดยเอาประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้งภายใต้พระบรมโพธิสมภารของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ปกเกล้าปกกระหม่อมปวงชนชาวไทยมานานแสนนาน ... ฉันได้แต่หวังว่าสิ่งที่เป็นอยู่ในวันนี้จะเป็นกระบวนการเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงที่ดี     และในที่สุดฉันหวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ... ไม่เสียเลือดเสียเนื้อ ไม่เสียเวลาเปล่่า ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองชาวไทยผู้รักชาติและภักดีต่อในหลวงทุกคน

 

          ป.ล. อยากบอกว่าการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่จิตใจดี    เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เช่นนี้เป็นเหมือนเทศกาลๆ หนึ่งที่ชื่อว่า ... มันม็อบมาก! 

 

.......................................

(หมายเหตุ 'มันม็อบมาก!' : คอลัมน์ เล่นหูเล่นตา โดย... เจนนิเฟอร์ คิ้ม)