เค้าเรียกผมว่าความรัก | คมชัดลึก

                    ผลงานการกำกับภาพยนตร์เรื่องที่สองของ วศิน ปกป้อง จากภาพยนตร์ที่สร้างชื่อกับ “สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก” ผมว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงมีกลิ่นอายที่เติบโตมาจากรักวัยเรียนที่ฝ่ายหญิงรักฝังแค้น กับฝ่ายชายที่ไม่รักไม่เคยจำ แต่สุดท้ายสองคนก็ต้องใช้ชีวิตวนเวียนร่วมกันจนโต

                  คิว (เป้ อารักษ์) อดีตหนุ่มฮอตฮิตของโรงเรียนขวัญใจสาวๆ ผู้ไม่เคยเชื่อในความรัก และไม่จริงใจกับใคร เขาโตขึ้นมาพร้อมกับการเริ่มตกหลุมรักอย่างจังกับเก้อ (โบ ธัญญะสุภางค์) สาวสวยที่ถูกปฏิเสธความรักจากคิวในวัยเด็ก ซึ่งสร้างรอยแค้นไว้ให้กับเธอ พร้อมประกาศลั่นว่า ถ้าวันใดที่เธอสวยขึ้นมาเธอจะไม่มีวันรับรักคิวเด็ดขาด ซึ่งคิวก็เชื่อว่าจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้นได้แน่นอน   ตัวละครอย่างเก้อถูกสร้างขึ้นมาเพื่อออกข้อสอบความรักให้กับคิว หากถ้าเขาสอบผ่านเขาก็จะได้ปริญญาความรักที่หอมหวานกลับไป แต่ระหว่างการสอบครั้งนี้คิวต้องการหาคำตอบของความรักของตัวเองด้วยการเลือกใช้ตัวช่วยที่ไม่ได้รับเชิญ นั่นคือ เหล่ากามเทพหรือถ้าเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ก็คงจะเป็น ”พ่อสื่อ แม่ชัก” ที่คอยชักคนที่ไม่รู้จักกันให้ได้มารักกันนั่นเอง ถ้าเราไม่เชื่อในความรัก วิธีที่ดีที่สุดคือ การออกไปค้นหาความรักว่ามันมีรูปร่าง หน้าตาอย่างไร   คิวได้รับโอกาสในการเป็นกามเทพจำเป็น ที่มาพร้อมกับภารกิจที่ต้องทำให้คนรักกันให้ได้ รางวัลของความสำเร็จของคิวคือ การที่จะทำให้เขาสมหวังในรักกับเก้อ  แต่ทุกสังคมย่อมมีกฎไม่เว้นแม้แต่เหล่ากามเทพ พวกเขาทำให้คนรักกันได้ แต่ตัวเองจะบอกรักใครไม่ได้ นั่นคือจุดเริ่มต้นภารกิจพิชิตรักของคิวที่ต้องทำให้สำเร็จ เพื่อที่เขาจะหลุดจากการเป็นกามเทพแล้วสามารถบอกเก้อคนที่เขารักมากที่สุดว่าเขารักเธอมากเพียงใด         

                 สิ่งหนึ่งที่เก็บเกี่ยวได้จากภาพยนตร์คือ การที่เรารักใครสักคนแล้วไม่สามารถบอกรักเขาได้ มันอึดอัดมากเพียงใด ทุกข์ใจมากแค่ไหน  เลยทำให้คิดต่อไปว่าในช่วงเวลาที่เรายังบอกรักคนที่เรารักได้นั้น เราได้ทำมันหรือยัง และอีกหนึ่งข้อคิดที่น่าจดจำคือ คนเราบางคนเกิดมาเฝ้าแต่นั่งรอโชคชะตาที่จะพาชีวิตไปในจุดที่หวัง  โดยไม่คิดจะทำอะไรเลยนอกจากการรอ  จนกระทั่งวันหนึ่งโชคชะตามาหาตัวเราจริงๆ แต่เราไม่เคยเตรียมตัวอะไรไว้เลย  แล้วเมื่อมันมาถึงจริงเราก็วิ่งตามมันไม่ทันจนกระทั่งมันเลยผ่านไป           

                  หลังดูภาพยนตร์จบแล้วผมเกิดคำถามขึ้นในใจว่า เวลาที่เราเกิดรักใครสักคน คุณเชื่อว่าเป็นรักแท้มาจากหัวใจตัวเราเอง หรือเป็นเพราะกามเทพที่อยู่รอบตัวเรากันแน่ที่ลิขิตให้ เลยทำให้มองกลับด้านกันไปอีกทางว่า แล้วคนที่เกลียดกันเล่ามีใครเสี้ยมสอน หรือว่าเราเกลียดกันเอง…หากความรักสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้เสมอแล้วความเกลียดชังเล่าสร้างอะไร

................................................
(เค้าเรียกผมว่าความรัก : My name is love : คอลัมน์มองผ่านเลนส์)