พลิกฟ้า..ล่าตะวัน 11 // ** 28036821 ** | คมชัดลึก

พลิกฟ้า..ล่าตะวัน 11 // ** 28036821 ** แผ่นดินพาทอรุ้งกลับมาที่บ้านอาจารย์ด๋อย พร้อมกับบ่นว่าเจ็บใจที่เสียรู้เอวานอฟ อาจารย์ด๋อยปลอบใจว่า "เอาน่า อย่างน้อยเราก็มั่นใจได้อย่างหนึ่ง ว่ามันจะไม่ฆ่าสายลม" "ทอรุ้ง ตอนนี้เธอต้องระวังให้มากขึ้นนะ เพราะตอนนี้เอวานอฟมันมีมีนากับสายลมแล้ว ขาดแต่เธอเท่านั้นที่มันต้องการ" แผ่นดินเป็นห่วง ทอรุ้งพยักหน้ารับคำ "ป่านนี้สายลมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้" ลันเตาถอนใจ สายลมถูกพาตัวกลับมาที่องค์กรสุริยะ และเมื่อเธอรู้สึกตัว ก็พบเอวานอฟรอเล่นอยู่ เพราะโกรธที่สายลมยอมให้พวกแผ่นดินจับตัวไปและยังไม่คิดหนีทั้งๆ ที่ทำได้ เขาจึงจะใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าลงโทษสายลม แล้วเอวานอฟก็ลากตัวสายลมไปที่ห้องทดลอง แต่มีนาเข้ามาขวาง "อย่านะบอส อย่าลงโทษสายลมเลย ฉันขอร้อง สายลมไม่ได้ผิดอะไร" มีนาพูดจากความรู้สึกเพราะรักและสงสารน้อง เอวานอฟชะงักนึกไม่ถึงว่า สายลมจะพูดคำนี้ออกมา "ฉันพูดความจริง สายลมแค่คนอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น" มีนายืนยัน "แต่ที่นี่ กฎต้องเป็นกฎ หลีกไป" เอวานอฟจับมีนากับสายลมชนกันจนทั้งคู่ลงไปนอนกับพื้น แล้วจะเข้าไปตบมีนา แต่ต้องชะงักเมื่อดาบซามูไรเข้ามาขวาง "อย่าทำมีนากับสายลมเลยนะครับบอส" โยชิดะในสภาพอิดโรยเอ่ยขึ้น "นี่พวกแกแข็งข้อกับฉันเหรอ" เอวานอฟไม่พอใจ "ไม่เลย ผมเพียงขอร้อง บอสจะใช้ให้ผมไปผจญความตายที่ไหนก็ได้แต่อย่าลงโทษมีนากับสายลมอีกเลยนะครับ มีนากับสายลมสำคัญกับบอสมากไม่ใช่หรือ" โยชิดะพูดอย่างอ่อนแรง แต่กลับจ้องเอวานอฟไม่วางตา บอกถึงความเป็นคนจริง เอวานอฟนิ่งคิดแล้วถอนใจ "ทั้งสามคนแข็งแรงเมื่อไหร่ ตามล่าทอรุ้งทันที" เอวานอฟเดินเลี่ยงออกไปอย่างหงุดหงิด สายลมกับมีนาขอบคุณโยชิดะ แต่โยชิดะไม่ทันได้ตอบอะไร ร่างของเขาก็ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นทันที สายลมกับมีนาตกใจ แล้วมีนาก็รีบเข้าประคองพาโยชิดะกลับไปพักที่ห้อง โยชิดะลืมตาขึ้นมาก็พบมีนากำลังนั่งเช็ดตัวให้ เขาจับมือเธอไว้ มีนาสั่งให้ปล่อย "เธอก็รู้เหมือนกันใช่ไหมว่าสัมผัสนี้ไม่ใช่การฉวยโอกาส แต่เป็นเพราะรัก" "รักไร้ค่าสำหรับฉัน" "แต่ถ้าเธอมีรัก เธอจะรู้ว่ามันมีค่ามากกว่าสิ่งใดในโลก แล้วฉันก็รู้ว่าเธอมี" โยชิดะพูดอย่างรู้ความรู้สึกของมีนา มีนารีบกลบเกลื่อนแล้วพยายามตั้งกำแพงกับหัวใจตัวเอง "ที่ฉันยอมช่วยนาย ก็เพราะฉันเคยบอกแล้ว ว่าฉันจะคืนเลือดให้นาย ก็เท่านั้น เราหายกันแล้วโยชิดะ" มีนาขยับจะลุกแต่โยชิดะยังรั้งไว้ "ไม่หาย แต่มันกลับถักทอสายใย เลือดเธอเลือดฉัน รวมกันอยู่ในร่างเรา" "เรา ไร้สาระน่าโยชิดะ" มีนาแกะมือโยชิดะออก แล้วจะเดินหนีไปแต่โยชิดะพยายามลุกตามแต่เจ็บแผลร่างของโยชิดะทรุดลง มีนาถลาเข้าไปประคอง ทั้งสองคนสบตากันค้างเหมือนตกอยู่ในภวังค์ "มีนา เอาชีวิตฉันไปก็ได้ ขอเพียงฉันได้รักจากเธอ แค่ครึ่งหัวใจ แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้ ว่าคำพูดของฉัน คือเรื่องจริงที่สุดที่เธอเคยพบเจอ" มีนามองโยชิดะอย่างใจอ่อน ทั้งสองคนค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้าจูบกัน แล้วล้มตัวลงบนเตียง มีนาร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น โยชิดะพยายามลุกขึ้นมาขอโทษอย่างรู้สึกผิด มีนาหันมาต่อว่า "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน นี่ใช่ไหมคือความหมายของคำว่ารักของนาย" มีนาลุกออกไปอย่างรวดเร็ว โยชิดะร้องเรียกแต่ไม่สามารถลุกตามมีนาไปได้ทัน ส่วนมีนาก็ได้แต่ร้องไห้บอกกับตัวเองว่า "ไม่ ความรักไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่" สายลมเป็นห่วงมีนาที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องจึงเข้ามาดู แต่ก็โดนมีนาตวาดไล่อ้างว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วมีนาก็ลุกเดินหนีออกไปร้องไห้ที่เนินเขา โยชิดะตามมาปรับความเข้าใจ และเมื่อโยชิดะเห็นมีนาร้องไห้ก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาเอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่มีนากลับใช้พลังเล่นงานโยชิดะพร้อมตอกย้ำว่า "จำไว้ ความร้อนที่นายรับ มันแค่เสี้ยวหนึ่งของความร้อนที่เผาใจฉันอยู่ตอนนี้ จำไว้" มีนาขยับไปด้านหลังที่ด้านล่างเป็นหุบลึกจนเสียหลักพลาดตกลงไป โยชิดะรีบคว้ามือของมีนาไว้อย่างรวดเร็ว แล้วพยายามดึงเธอขึ้นมาทั้งที่ตัวเองยังบาดเจ็บอยู่ "เจ็บตรงไหนรึเปล่า" โยชิดะถามด้วยความห่วงใยเมื่อดึงมีนาขึ้นมาได้ "ครั้งนี้ฉันไม่ได้เป็นหนี้ชีวิตนาย และจะไม่มีใครเป็นหนี้ชีวิตใครเพราะนอกจากเรื่องงาน นายกับฉันจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก" มีนาลุกจะเดินกลับ แต่โยชิดะร้องเรียก มีนาหันกลับมา โยชิดะเข้าสวมกอดมีนาแน่น "อย่าทำร้ายฉัน ด้วยความเย็นชาอย่างนี้ได้ไหม ฉันรักเธอมากจริงๆนะมีนา" โยชิดะพูดออกมาจากใจ มีนาตกอยู่ในภวังค์ มือของเธอเกือบจะโอบกอดโยชิดะตอบ แต่ก็ฝืนใจผลักเขาออกไปพร้อมกับตบหน้าอย่างแรง "อย่าแตะต้องตัวฉันอีก ร่างกายกับหัวใจของฉัน มีฉันเป็นเจ้าของคนเดียวเท่านั้น จำไว้" น้ำตาของมีนาคลอเบ้ารีบเดินออกไปทันที โยชิดะได้แต่มองตามอย่างเศร้าๆ ทอรุ้งสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย เธอร้องเรียกตากับยายเสียงลั่น แต่เสียงที่ตอบกลับมากลายเป็นอาจารย์ด๋อย "เฮ้ยๆ ตั้งองศาให้มันรับแสงจะๆ หน่อยสิวะลันเตา" ทอรุ้งชะงักรีบลุกไปดูก็เห็นแผ่นดิน ลันเตา เก๋และอาจารย์ด๋อยกำลังยืนล้อมกระทะใบโต แต่ละคนกำลังง่วนกับการทอดกล้วยแขกอยู่ ทอรุ้งร้องถาม "นี่ทำอะไรกันเหรอคะ" "แหกตาดู ก็รู้ว่าทอดกล้วยแขกอยู่ ไม่ใช่กล้วยแขกธรรมดานะเว้ย พลังแสงอาทิตย์เห็นๆ อีกหน่อยก๊าซหมดโลก ก็ยังฉลุย" อาจารย์คุยฟุ้ง "จะอร่อยเหมือนยายเธอทำรึเปล่าก็ไม่รู้นะ แต่พวกเราช่วยกันทำ" แผ่นดินส่งกล้วยทอดให้ "รายได้พิเศษของแก ระหว่างช่วงนี้ออกไปไหนมาไหนลำบากไง" เก๋ช่วยเสริม อาจารย์ด๋อยจะเข้ามาคุยกับทอรุ้งเรื่องเรียน แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็มีเสียงปืนดังมาจากแนวไม้หลายนัด ทุกคนรีบหมอบลง ทอรุ้งหันไปทางต้นเสียงแล้วใช้พลังยกวัตถุที่อยู่แถวๆ นั้นพุ่งไปที่แนวไม้ทันที เสียงยอดชายกับไข่เป็ดร้องลั่น เพราะทั้งคู่แกล้งยิงปืนปลอมหวังล้อทุกคนเล่น ลันเตาจำเสียงได้รีบวิ่งเข้าไปพาตัวยอดชายกับไข่เป็ดออกมา ยอดชายกับไข่เป็ดหน้าเจื่อนเพราะตกใจที่ได้เห็นพลังของทอรุ้ง ทอรุ้งยอมบอกความจริงเรื่องพลังพิเศษกับทั้งคู่พร้อมขอร้องว่าอย่ากลัวเธอ "ฉันไม่มีความลับกับแกสองคนแล้ว แล้วฉันก็หวังว่าแกจะเข้าใจ" ทอรุ้งพูดจากใจ ยอดชายกับไข่เป็ดมองหน้ากันนิดหนึ่งแล้วยิ้มให้ทอรุ้งอย่างเข้าใจ แผ่นดินเห็นทุกคนยิ้มให้กันก็อดกังวลไม่ได้เพราะไม่รู้ว่า ความสงบเหมือนเช้าวันนี้จะหมดลงเมื่อไหร่ ด้วยวิทยาการทางการแพทย์ขององค์กรสุริยะ ทำให้โยชิดะกลับมาแข็งแกร่งดังเดิมได้ในเวลาอันรวดเร็ว และเมื่อหายดีโยชิดะก็รีบอาสาเอวานอฟว่าจะไปจับตัวทอรุ้งมาให้ "แล้วนายจะทำยังไง ในเมื่อเราไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้ทอรุ้งอยู่ไหน ที่สำคัญนายเพิ่งพลาดท่ามันมา" เอวานอฟยังไม่เห็นทาง "เรื่องทอรุ้งอยู่ไหน ไม่เป็นปัญหา ส่วนเรื่องพลาดท่า จะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว" โยชิดะพูดอย่างใจเย็นแล้วยื่นมือออกไปหาลูกน้องที่ถือซองใส่ดาบซามูไรด้ามใหม่มาส่งให้ เขาก็บอกกับเอวานอฟว่า "ของเล่นใหม่ของผม ที่จะทำให้พวกมัน ตกใจ" โยชิดะยิ้มได้ใจ เอวานนอฟ ตามมีนากับสายลมมาพบและแจ้งเรื่องที่โยชิดะจะไปจับตัวทอรุ้งให้ทั้งคู่ทราบ สายลมตกใจมาก ส่วนมีนาก็ประชดว่า นึกว่าแน่นักรึไง ถึงอยากโชว์ออฟอยู่คนเดียว "คนเดียวที่ไหน มีคนของเราไปด้วยตั้งเยอะ ดีซะอีกเธอสองคนจะได้พัก เตรียมพร้อมสำหรับงานใหญ่ เมื่อได้ตัวทอรุ้งมา" เอวานอฟตอบแทนอย่างมั่นใจ มีนานึกห่วงโยชิดะจึงเปรยต่อว่า "แล้วโยชิดะจะเอาอะไรไปสู้กับทอรุ้ง ครั้งที่แล้วก็เกือบเอาตัวไม่รอด" "ของเล่นใหม่" เอวานอฟหัวเราะ สายลมใจคอไม่ดีนักเพราะเป็นห่วงทอรุ้ง มีนาเดินใจลอยออกมาที่ชายป่าเพราะนึกเป็นห่วงโยชิดะ โยชิดะแอบตามมาและเมื่อมีนารู้ตัวก็จะต่อว่า แต่โยชิดะชิงพูดขึ้นก่อน "ไม่ต้องพูดอะไรหรอกมีนา ฉันแค่อยากมาเห็นหน้าคนที่ฉันรัก ก่อนไปผจญกับความตายเท่านั้นเอง" โยชิดะพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนเดินหลบออกไปทันที มีนาขยับจะเรียก แต่ต้องชะงักแล้วเดินแยกไปอีกทาง และที่ชายป่าอีกด้านหนึ่ง สายลมก็แอบโทรหาลันเตาและแจ้งเรื่องที่โยชิดะจะไปจับตัวทอรุ้ง เพื่อจะได้หาทางรับมือ และเมื่อสายลมเดินกลับออกมาก็พบมีนายืนรออยู่ "มาทำอะไรที่นี่น่ะสายลม เธอกำลังทรยศองค์กรสุริยะใช่ไหม" มีนามองสายลมอย่างจับผิด สายลมอึกอักอยู่นิดหนึ่งก็รวบรวมความกล้าพูดออกมา "แล้วถ้าฉันทรยศขึ้นมาจริงๆ พี่มีนาจะว่ายังไง พี่มีนาดูที่บอสทำกับเราสองคนสิ มันรุนแรงขึ้นทุกวันๆ จนฉันถามตัวเองอยู่หลายครั้ง ว่านั่นเหรอคือบุญคุณสิ่งที่บอสทำ พี่มีนาแน่ใจเหรอ ว่าบอสทำเพื่อมนุษยชาติ หรือว่าบอส ทำเพื่อตัวเองกันแน่" มีนาที่กำลังเงื้อมือจะตบหน้าสายลมถึงกับชะงัก สายลมจึงถามต่อ "ชีวิตเราสองคน เคยมีความสุขที่แท้จริงบ้างรึเปล่า พี่มีนา" มีนาอึ้งนิ่งคิดในใจ 000000000000 ที่บ้านสวนอาจารย์ด๋อย ทุกคนกำลังจัดเตรียมกับดักเพื่อรับมือกับโยชิดะและลูกน้องที่จะบุกเข้ามา ส่วนที่รถโมบาย กมล จ่าสิงห์และจ่าหยอยก็กำลังช่วยกันใช้คอมพิวเตอร์ตัดสัญญาณ GPS เพื่อให้พวกเอวานอฟหาทอรุ้งไม่พบ แต่สุดท้ายโยชิดะกับลูกน้องก็ตามมาจนได้ เพราะโยชิดะแอบส่งคนสะกดรอยตามยอดชายกับไข่เป็ดที่กลับไปเอาอุปกรณ์ที่ชมรมมาให้อาจารย์ด๋อยจึงเกิดการปะทะกัน โยชิดะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับใช้อาวุธใหม่เล่นงานทอรุ้ง ทอรุ้งไม่สามารถใช้พลังทำอะไรโยชิดะได้เพราะอาวุธของเขาไม่ใช่โลหะ แผ่นดินเห็นท่าไม่ดีสั่งให้กมลกับสองจ่าพาทุกคนหนีไปก่อน ส่วนเขากับทอรุ้งจะล่อพวกโยชิดะไว้ และก่อนที่ทอรุ้งจะพลาดท่าถูกโยชิดะจับตัว แผ่นดินก็โยนแกลลอนไปดักหน้าโยชิดะแล้วสั่งให้ทอรุ้งยิงปืนใส่ เกิดระเบิดขึ้น โยชิดดะกลิ้งหลบและเมื่อลุกขึ้นมา แผ่นดินกับทอรุ้งก็หายตัวไปแล้ว โยชิดะนึกเจ็บใจ แต่ก็ยังยิ้มได้เพราะมีแผนสองสำรองไว้แล้ว กมลกับสองจ่าพาอาจารย์ด๋อยกับลูกศิษย์มาที่ท้ายสวนเพื่อขึ้นรถหลบหนี แต่ในระหว่างทางลูกน้องเอวานอฟเข้ามาขัดขวาง กมลกับสองจ่าจึงสั่งให้ลันเตาพาอาจารย์ด๋อยกับเพื่อนๆ ไปที่รถก่อน ส่วนพวกเขาจะขอจัดการกับลูกน้องเอวงานอฟเอง ลันเตารับคำแล้วพาทุกคนออกไป และเมื่อมาถึงท้ายสวน ทุกคนก็เห็นรถตู้ติดฟิล์มสีดำจอดรออยู่จึงเข้าใจว่าเป็นรถที่กมลเตรียมไว้ ทั้งหมดวิ่งกรูขึ้นไปที่รถอย่างดีใจ แล้วก็ตะลึงเมื่อเห็นลูกน้องเอวานอฟที่หลบอยู่ในรถโผล่ขึ้นมาพร้อมเอาปืนเล็ง ลูกน้องเอวานอฟคนหนึ่งยิงใส่ลันเตาแต่ลันเตาพุ่งตัวหลบได้แล้วกลิ้งตกลงไปในคูน้ำข้างทาง ลูกน้องเอวานอฟบังคับพวกที่เหลือขึ้นรถแล้วพาไปขังไว้ที่ห้องใต้ดินในองค์สุริยะตามคำสั่งของโยชิดะ กมลกับสองจ่าวิ่งมาถึงท้ายสวนก็ได้พบกับลันเตาและรับรู้ว่า อาจารย์ด้วยกับลูกศิษย์ถูกเอวานอฟจับตัวไปแล้ว ลันเตาโทรบอกเรื่องนี้กับทอรุ้ง ซึ่งตอนนี้แผ่นดินพาไปซ่อนตัวที่โรงแรมจิ้งหรีดแห่งหนึ่ง ทอรุ้งเป็นห่วงทุกคนมากและนึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกคนเดือดร้อน เธอร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด แผ่นดินจึงดึงโทรศัพท์มาคุยกับลันเตาและแนะนำว่า "ฉันเชื่อว่าลึกๆ แล้วสายลมเป็นพวกเรา พยายามติดต่อกับสายลมให้ได้นะ" "ได้ครับ ผมจะพยายามติดต่อสายลม ฝากทอรุ้งด้วยนะครับ" ลันเตาวางสาย แล้วพยายามกดเบอร์โทรหาสายลมต่อไป ส่วนแผ่นดินก็หันมาบอกทอรุ้งว่า "ฟังนะทอรุ้ง อย่าฟูมฟาย เราต้องมีสติเพื่อที่จะช่วยคนพวกนั้นออกมา" ทอรุ้งพยายามตั้งสติก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แผ่นดินเอามือปาดน้ำตาให้ทอรุ้งอย่างอ่อนโยน แล้วสั่งให้นอนพัก เพราะเขาจะออกไปตรวจทางหนีทีไล่แถวนี้ก่อน ทอรุ้งนั่งวังเวงรออยู่ในห้อง สักพักก็ได้ยินเสียงผู้หญิงห้องข้างๆ ร้องโหยหวนกึ่งรัญจวนใจ ทอรุ้งวิตกจริตคิดว่าเป็นแผนของเอวานอฟจึงพังประตูเข้าไปสองผัวเมียที่กำลังมีความสุขอยู่ในห้องตกใจมาก แผ่นดินกลับมาถึงพอดี เขาขอโทษสองผัวเมียแล้วจ่ายเงินค่าเสียหายให้เจ้าของโรงแรมพร้อมกับโกหกว่า "คือน้องสาวผม เขาบ้าน่ะ เขาเคยหกล้มหัวฟาดพื้นตอนเด็กๆ ขอโทษด้วยนะครับ ไปเร็ว" แผ่นดินรีบลากทอรุ้งเดินหนีไปด้วยความอาย ขณะที่ทอรุ้งยังโวยวายไม่เลิก ลันเตาโทรหาสายลมและบอกเรื่องที่อาจารย์ด๋อยกับเพื่อนๆ ถูกเอวานอฟจับตัวไป สายลมปฏิเสธว่า เธอไม่รู้เรื่องนี้เลยแต่ก็ยอมรับปากว่าจะลองสืบดูแล้วรีบวางสายเพราะกลัวคนอื่นจะมาได้ยิน สายลมครุ่นคิดแผนการแล้วก็แกล้งทำเป็นไม่สบาย เดินออกมาจากห้อง มีนาเห็นเข้าก็ร้องทัก "ไง ยอมออกมาจากห้องแล้วเหรอ" "ฉันปวดไปหมดทั้งตัว ทำท่าจะมีไข้ด้วย" "เป็นไข้ก็กินยา จะได้หายไวๆ เธอยังมีงานใหญ่ต้องทำอีกนะสายลมอ้อ แต่ถ้าเธอดื้อ ฉันก็จำเป็นต้องใช้ไม้แข็ง เธอคงเข้าใจ" เอวานอฟเสียงเข้ม สายลมยอมเล่นละครทำเป็นสำนึกผิดเพื่อให้ทุกคนตายใจ มีนาแปลกใจกับท่าที่เปลี่ยนไปของน้องสาว แต่โยชิดะไม่เชื่อและทำท่าจะค้าน เอวานอฟจึงตัดบท "เอาล่ะ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ สายลมเธอคือความหวังของฉัน แล้วฉันไม่ได้ทรมานเธอนักหรอกนะ รู้ไหม" เอวานอฟเดินเข้าไปลูกผมสายลม สายลมยิ้มพยักหน้าดูจะเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เอวานอฟพูด สายลมลงไปสำรวจที่ห้องใต้ดินและสงสัยว่าโยชิดะจะพาพวกอาจารย์ด๋อยพาขังไว้ที่นี้ แต่ยังไม่ทันได้เปิดดู โยชิดะก็ตามลงมา สายลมจึงต้องตัดใจเดินหนีออกไปเพื่อไม่ให้โยชิดะสงสัย โยชิดะไม่ไว้ใจสายลมจึงสั่งให้ลูกน้องย้ายพวกอาจารย์ด๋อยไปขังไว้ที่โกดังสินค้าแทน โยชิดะตามมีนามาที่ห้อง เพราะต้องการให้เธอยอมเปิดใจรับเขา แต่มีนาปฏิเสธ "เรื่องความรักบ้าๆ มีแต่ทำให้คนอ่อนแอ ทำให้คนตัดสินใจไม่เด็ดขาด ทำให้ชีวิตซับซ้อน ฉันยอมให้ตัวเองเป็นอย่างนั้นไม่ได้" "ไม่จริง ร่างกายคนเราไม่ได้ออกแบบมาเพื่อให้ทำร้ายกัน แต่ออกแบบมาเพื่อให้รักกันต่างหาก" โยชิดะดึงมีนามากอด มีนาหลับตาอบอุ่นอยู่ในอ้อมกอด แต่พอรู้ตัวก็รีบปฏิเสธ "ไม่จริง ฉันไม่ได้รักนาย ฉันไม่ได้รักนาย" ดวงตาของมีนาเปล่งประกายสีแดง ปล่อยพลังแต่เพียงน้อย โยชิดะสะดุ้งต้องรีบปล่อยมีนาออกจากอ้อมกอด "ออกไปซะ อย่าพยายามทำให้ฉันไขว้เขวอีก ไม่งั้นฉันจะฆ่านาย ออกไป" มีนาไล่ โยชิดะมองมีนาอย่างผิดหวัง เสียใจน้อยใจแล้วเดินออกไป ส่วนมีนาที่กำลังสับสนก็บอกกับตัวเองว่า "ไม่ ใจเรามีแต่ตัวเราเองเท่านั้น นายไม่มีสิทธิ์เข้ามาโยชิดะ ออกไปๆ" มีนาหลับตาต่อสู้กับจิตใจและธรรมชาติของมนุษย์อย่างแรง สายลมกำลังจะเดินกลับห้อง เธอได้ยินโยชิดะพูดกับตัวเองเรื่องมีนา ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สาว เธอจึงไปคุยเรื่องความรักกับมีนาเพราะหวังให้มีนายอมเปิดใจรับ "แกรักไอ้ลันเตามันก็บ้าพออยู่แล้ว อย่ามายัดเยียดเรื่องงี่เง่าพวกนี้ให้ฉันอีกนะสายลม" มีนาดุ สายลมมองมีนาอย่างค้นหาแล้วพูดต่อ "ถ้าพี่มีนาไม่ได้รักเขา พี่บอกปัดเขาพี่ก็ต้องสบายใจ แต่นี่พี่มีนากลับมาเครียด เพราะพี่กำลังฝืนใจตัวเอง" "สายลมฉันเตือนแกแล้วนะ ที่แกพูดเรื่องพวกนี้เพราะแกต้องการให้ฉันปั่นป่วนเสียสมาธิในการทำภารกิจใช่ไหม" "นี่ไม่ใช่เรื่องของงาน แต่เป็นเรื่องของหัวใจ พี่มีนา แค่มีความรักเหมือนคนอื่น มันไม่ทำให้โลกไม่แตกหรอกนะพี่มีนา" สายลมพูดเตือนอย่างใจเย็น มีนาอึ้งในคำพูดของน้องสาว โยชิดะเข้ามาปรึกษากับเอวานอฟเรื่องที่จะใช้อาจารย์ด๋อยกับลูกศิษย์เป็นเหยื่อล่อทอรุ้ง แต่ก็กลัวว่าแผ่นดินจะมาพาทอรุ้งหนีไปอีก เอวานอฟตอบกลับโยชิดะอย่างมั่นใจว่า "แต่ครั้งนี้ มันจะพาทอรุ้งหนีไปอีกไม่ได้ ยกเว้นวิญญาณของมันเอง" แล้วเอวานอฟก็ติดต่อหาแผ่นดินผ่านทางอินเทอร์เน็ตและบอกกับทอรุ้งที่นั่งอยู่ข้างๆ แผ่นดินว่า "ทอรุ้ง มาหาฉัน ทันทีที่เธอเข้าโครงการกับฉัน ผลิตพลังงานทอแทนเพื่อสร้างโลกใหม่ เมื่อเธอมา เพื่อนเธอก็จะรอด" "ได้ ฉันจะไปแต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ ฉันหมายถึงชาติหน้าหลังจากแกตกนรกหมกไหม้จากความเห็นแก่ตัวของแกก่อน ฉันตายดีกว่าที่จะยกพลังงานอันมีค่าให้คนเลวอย่างแก" ทอรุ้งด่ากลับ เอวานอฟโกรธมากขู่ว่า "ทอรุ้ง เธอทำให้ฉันโกรธและเมื่อฉันโกรธ ต้องมีคนรับผิดชอบ วันพรุ่งนี้ เพื่อนๆ ของเธอจะกลายเป็นศพขึ้นหน้าหนึ่งที่คลังสินค้า เพราะเธอได้ยินไหมทอรุ้ง" "เอวานอฟ แกอย่าทำอะไรเพื่อนฉันนะ เอวานอฟ" ทอรุ้งร้องลั่น ภาพหน้าจอของแผ่นดินดับวูบ เอวานอฟตัดการติดต่อ ทอรุ้งลุกพรวดจะเดินออก "คลังสินค้า คลังสินค้างั้นเหรอ" "เดี๋ยวสิทอรุ้ง จะไปไหน" แผ่นดินดึงไว้ แล้วพูดเตือนสติทอรุ้ง เพราะทั้งหมดเป็นแผนการล่อเพื่อให้ทอรุ้งออกไป ทอรุ้งเริ่มคิดได้ เธอยอมฟังคำแผ่นดิน "สารวัตร สารวัตรต้องช่วยพวกเขานะ สัญญาสิ สัญญา" ทอรุ้งน้ำตานอง "ฉันสัญญา แต่เธอต้องสัญญาด้วยว่าเธอจะไม่ออกไปช่วยพวกอาจารย์ด๋อย เธอต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน แล้วรออยู่ที่นี่เข้าใจไหม" แผ่นดินพูดจริงจัง ทอรุ้งยอมรับปาก แผ่นดิน เอาปืนยัดใส่มือให้ทอรุ้งบอกว่า "นี่ปืน เก็บไว้ป้องกันตัวแล้วรอฉันติดต่อมา เข้าใจไหม" แผ่นดินเดินจากไป ส่วนทางทางด้านอาจารย์ก็หาวิธีพาลูกศิษย์หนีด้วยการใช้พาดำพันตัวปลอมตัวเป็นโยชิดะ แต่สุดท้ายก็หนีไม่รอดเพราะโยชิดะมาพบเข้า เขาสั่งลูกน้องให้มัดทุกคนไว้แล้วพากลับไปขังไว้ที่เดิม "ไม่ต้องคิดหนีไปไหนหรอกอาจารย์ คิดว่าจะมีลมหายใจต่ออีกกี่เฮือกดีกว่า" โยชิดะหัวเราะอย่างได้ใจ ทำเอาพวกอาจารย์ด๋อยหน้าเจื่อนไปตามๆ กัน สายลมแอบได้ยินเอวานอฟบอกกับมีนาและโยชิดะว่า ทุกอย่างเป็นไปตามแผน อีกไม่นานทอรุ้งกับแผ่นดินจะต้องมาติดกับแน่ก็นึกเป็นห่วง จึงแอบอ้อนมีนาขอตามไปทำงานด้วย แต่มีนากลัวว่าสายลมจะไปช่วยพวกทอรุ้งและจะโดนเอวานอฟเล่นงานอีก จึงหลอกพาสายลมไปขังไว้ในห้องทดลอง แล้วออกไปทำงานตามคำสั่งของเอวานอฟ ลันเตาพยามโทรติดต่อสายลมเพราะเป็นห่วง แต่สายลมไม่มีโอกาสรับโทรศัพท์เพราะลูกน้องเอวานอฟจับตาดูอยู่ เธอจึงแอบส่งข้อความไปหาเขา "ฉันปลอดภัยดี กำลังหาทางออกไปช่วยพวกสารวัตรแผ่นดินและทุกคน" ลันเตาเห็นข้อความก็ตกใจกลัวว่าสายลมจะมีอันตรายจึงออกไปช่วยและแวะรับทอรุ้งไปด้วยกัน เพราะมีเพียงพลังพิเศษของทอรุ้งเท่านั้นที่จะช่วยทุกคนได้ ส่วนสายลมก็แกล้งทำเป็นไม่สบายหลอกให้ลูกน้องเอวานอฟมาเปิดประตูแล้วใช้พลังเล่นงานทั้งคู่ก่อนจะหนีออกไปช่วยพวกทอรุ้ง แผ่นดินนำกำลังมาดักซุ้มอยู่หน้าโกดังสินค้าและวางแผนว่า เขาจะออกไปล่อโยชิดะเอง ส่วนจ่าสิงห์กับจ่าหยอยก็ให้คอยรับมือมีนา จากนั้นก็ให้กมลแอบไปช่วยพวกอาจารย์ด๋อยจากทางด้านหลัง และเมื่อทุกคนเข้าใจแผนการดีแล้ว แผ่นดินก็ออกไปล่อโยชิดะทันที โยชิดะรีบตามไปคิดบัญชีกับแผ่นดิน ทั้งต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่สุดท้ายโยชิดะก็พลาดโดนแผ่นดินฟันเข้าที่ขาและเตรียมปิดบัญชี แต่โยชิดะล้วงระเบิดลูกเล็กๆ ออกมาโยนใส่แผ่นดินแรงระเบิดกระแทกร่างแผ่นดินกับโยชิดะตกน้ำไปพร้อมกัน ส่วนมีนาก็ออกไปใช้พลังเล่นงานสองจ่า แต่ก็โดนสองจ่าโต้กลับด้วยกระจกเงา ทำให้มีนาเกือบเสียศูนย์เมื่อโดนพลังตัวเองสะท้อนกลับมา กมลแอบเข้าไปในโกดังและช่วยทุกคนออกมาได้อย่างปลอดภัย ในขณะที่ด้านหน้าโกดังมีนาก็ชักหมดความอดทนกับสองจ่า เธอประกาศว่า "ฉันจะไม่เสียเวลากับพวกแกอีกแล้ว" มีนายิงปืนใส่กระจกบานใหญ่จนแตก สองจ่าร้องลั่น มีนาปล่อยพลังใส่ทุกคน แต่ก็ถูกพลังของสายลมสกัดไว้ "เลิกทำร้ายคนอื่นเถอะนะพี่มีนา ฉันขอร้อง" สายลมอ้อนวอน "ฝันไปเถอะ" มีนาหันมาประจันหน้าสายลม ทั้งสองจ้องมองกันเขม็ง ท้องฟ้าเบื้องหลังทั้งคู่ปรากฏสายฟ้าแลบผ่าลงมาเปรี้ยง "ปล่อยให้ตัวแม่เขาเคลียร์กันเองเถอะว่ะ" จ่าหยอยสะกิดจ่าสิงห์ แล้วรีบพาตำรวจคนอื่นเลี่ยงหลบไปอีกทาง ลันเตาขับรถพาทอรุ้งมาถึงพอดี เขาเห็นท้องฟ้าปั่นป่วนก็นึกเป็นห่วงสายลมจึงวิ่งไปหา ส่วนแผ่นดินที่เพิ่งจะขึ้นมาจากน้ำก็ตกใจรีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ลันเตาวิ่งไปถึงหน้าโกดังก็เห็นสายลมกับมีนาปล่อยพลังปะทะกัน แต่สายลมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ลันเตากลัวสายลมจะได้รับอันตรายจึงวิ่งไปผลักมีนาและโดนพลังของมีนาทำร้าย สายลมโผเข้าประคอง "รักกันมากนักใช่ไหม" มีนาจะปล่อยพลังใส่สายลม แต่ทอรุ้งเพ่งพลังให้แผ่นเหล็กแผ่นใหญ่ลอยละลิ่วพุ่งเข้าขวางพลังของมีนาเพื่อช่วยสายลม มีนาเสียหลักกระเด็นออกไปแล้วนอนแน่นิ่ง ส่วนสายลมที่กำลังจะหมดสติก็สั่งให้ลันเตาหนีไปก่อน แต่ลันเตาไม่ยอม ทอรุ้งเป็นห่วงแผ่นดินจึงสั่งให้ลันเตารอเธออยู่ที่นี้ เพราะจะเข้าไปช่วยแผ่นดิน แต่สุดท้ายทอรุ้งก็พลาดโดนโยชิดะโปะยาสลบ "ยกนี้ ถือว่าฉันชนะอย่างขาวสะอาดนะสารวัตร" เอวานอฟหัวเราะร่วน ทุกคนหันไปมองก็เห็นลูกน้องของเอวานอฟประคองร่างที่ไม่ได้สติของมีนา สายลมและทอรุ้งเอาไว้ "แล้วอย่าคิดตามไปเพราะ สารวัตรก็รู้ ว่าจะไม่พบอะไรผิดปกติเลยสักนิดอย่าลืม พวกเราเหมือนนินจา มีร่างเหมือนไม่มี" สิ้นเสียงโยชิดะลูกน้องเอวานอฟที่ซุ่มอยู่ ก็ระดมยิงทั้งปืนและระเบิดใส่กลุ่มของแผ่นดิน จนทุกคนต้องหลบวูบ ระเบิดลูกหนึ่งลอยมาระเบิดเป็นควันขาวบดบังสายตาและเมื่อควันจางหาย ตรงจุดที่เอวานอฟและพวกยืนก็มีแต่ความว่างเปล่า "โธ่โว้ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม" แผ่นดินตะโกนลั่นเพราะทั้งแค้นใจและเป็นห่วงทอรุ้ง ทอรุ้งกับสายลมถูกนำตัวมาล่ามไว้ที่ห้องใต้ดิน สายลมก็โดนเอวานอฟซ้อมอย่างหนักเพื่อเป็นการลงโทษที่ขัดคำสั่ง ทอรุ้งสงสารสายลมจึงร้องด่าเอวานอฟ เอวานอฟหันมาตบหน้าทอรุ้งแล้วบอกกับเธอว่า นี่คือบทลงโทษแรกของเธอทอรุ้ง เด็กดีคนล่าสุดของฉัน" "ฉันไม่มีวันเป็นสมบัติของแก เพราะฉันจะฆ่าแก ไอ้คนรกโลกแกต้องตาย ตายๆ" ทอรุ้งพูดด้วยความโมโหแต่ก็โดนเอวานอฟตบอีก ก่อนเอวานอฟจะจับแก้มทอรุ้งขึ้นมาพูด "หวังว่าเธอจะเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้าย ที่ฉันตามหามานานแสนนาน ถ้าใช่ ฝันของฉันก็จะเป็นจริง เราจะมีความสุขด้วยกัน" เอวานอฟเอามือไล้แก้มทอรุ้งอย่างเจ้าชู้ ทอรุ้งสะบัดหน้าหนีด้วยความขยะแขยง เอวานอฟหันขวับมาที่สายลมเอื้อมมือไปไล้แก้มเอ่ยว่า "ส่วนเธอสายลม บทลงโทษยังไม่จบคอร์ส" เอวานอฟหยิบแส้ที่เตรียมไว้จะฟาดสายลม แต่มีนาวิ่งเข้ามารับแทน "ขอร้องเถอะนะบอส สายลมเจ็บมากแล้วฉันให้สัญญา ฉันจะดูแลสายลมทุกฝีก้าว บอสลืมภารกิจหลักของเราแล้วเหรอคะ ยิ่งบอบช้ำ สายลมจะเอาพลังที่ไหนมาประจุพลังงาน นะคะบอส ฉันขอร้อง" มีนายกมือไหว้ขอร้องเอวานอฟอย่างน่าสงสาร เอวานอฟถอนใจแต่ก็ยอมวางมือ มีนารีบพาสายลมกลับห้องแล้วช่วยทำแผลให้ เธอทั้งโมโหทั้งสงสารน้องจึงสอนว่า ให้ทำทุกอย่างเพื่อเราอยู่และต้องฉลาดที่จะอยู่ "โดยที่คนรอบข้างที่รักเรา ตายหมดเหรอพี่มีนา" สายลมสวน มีนาชะงักในคำพูดของสายลม แต่ก็รีบตัดบท "ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว เตรียมตัวไว้ หายดีเมื่อไหร่ เราจะทำการประจุพลังงานเมื่อนั้น เรื่องทุกอย่างจะได้จบๆ ซะที" มีนาลุกไปนั่งที่เตียงตัวเองสีหน้าครุ่นคิดสิ่งที่สายลมพูด จบ 11