มองโลกแบบวิกรม - เรื่องเล่ากลับจากคาราวาน

  สิ่งหนึ่งที่ในตอนแรกที่ไม่คุ้นเคยคืออยู่ในรถที่วิ่ง  เพราะขณะที่รถวิ่งผมนั่งทำงานไปด้วย  และบางครั้งนั่งประชุมบ้าง  คุยกับเจ้าหน้าที่ไปด้วย  แต่หลังอาทิตย์หนึ่งผ่านไป  ผมกลายเป็นคนบนรถบ้านไปแล้ว  เรียกว่าเหมือนกับพวกยิปซี  ใช้ชีวิตที่อยู่กับการเคลื่อนย้ายทุกวัน  หลังจากที่ไปสัก 2-3 อาทิตย์ไปแล้ว  ผมไม่รู้สึกว่าจะต่างกับการอยู่บ้านปกติเท่าไร  ผมได้ปรับตัวเป็นคนที่มีชีวิตอยู่บนรถที่ล้อหมุนอยู่เกือบทุกวัน
 
 เรียกว่าผมลืมตาขึ้นมาใหม่ในแต่ละวัน  ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเห็นก็ไม่เหมือนกัน  เพราะว่ารถเราที่มีอยู่เป็นทั้งบ้าน  เป็นทั้งที่ทำงาน  และเป็นทั้งรถเดินทาง 

 ถ้าเปรียบเทียบโดยมองให้สนุก   คงเปรียบกับผีเสื้อที่ได้โผบินไป  ได้ดูได้เห็นสิ่งต่างๆ ทุกวัน  เป็นชีวิตประจำวัน  อีกสิ่งหนึ่งที่ชีวิตประจำวันขณะที่เดินทางอยู่ในครั้งนี้  คือเรื่องของตอนเย็นๆ  ผมจะขี่มอเตอร์ไซค์ ถ้าหากว่าไปไกล หรือถ้าใกล้หน่อยจะขี่จักรยาน  เที่ยวไปตามหมู่บ้าน  เที่ยวไปตามเมือง  และเที่ยวไปตามชนบทที่สามารถไปได้ ไปเห็นวิถีชีวิต การกินอยู่ การทำงาน ของทุกหนแห่งที่ผมผ่านไป 

 อย่างในวันแรกที่ผมไปประเทศลาว เรามีโอกาสได้ไปอยู่กับหมู่บ้านของชนเผ่าต่างๆ ลาวในปัจจุบันมีชนเผ่าต่างๆ ทั้งหมดประมาณ 49 ชนเผ่า  แต่ละชนเผ่าก็มีสิ่งแวดล้อม มีการกินอยู่  การแต่งตัวที่ต่างกัน  ฉะนั้น การที่ผมได้นั่งรถผ่านไปแต่ละหมู่บ้าน  แต่ละอำเภอ  แต่ละเมืองที่มีความหลากหลาย  ทั้งด้านของชนเผ่า  และยังได้ขี่จักรยานและมอเตอร์ไซค์ลึกเข้าไปในแต่ละแห่ง  ก็ทำให้เราได้เห็นความแตกต่าง  เรียกว่าความแตกต่างของแต่ละชนเผ่า แต่ละถิ่น  แต่ละสิ่งแวดล้อมเลยทีเดียว

 ผมได้กินอาหารทุกชนิดบนเส้นทางที่ผ่าน  และนอนทุกแห่งที่รถสามารถเข้าไปจอดได้  หลังจากที่ได้ไปทั้งลาว  เวียดนาม  และจีน  ซึ่งเดิมทีผมต้องข้ามไปพม่าด้วย  ผมรู้สึกว่าจากเดิมที่อยู่กับบ้าน บ้านเราก็เท่ากับบ้าน แต่เมื่อไปครั้งนี้ เราได้เห็นทุกชีวิตอยู่บนโลกมีการเคลื่อนไหวทั้งสิ้น  และไม่เคยหยุดนิ่ง เรียกว่าเวลาเปลี่ยน ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ทุกชีวิตก็ต้องเปลี่ยนแปลง 

 นั่นคือสิ่งที่ 77 วันที่ผมได้เดินทางออกไป  และได้ค้นพบ

"วิกรม กรมดิษฐ์"