ส่องอักขระเลขยันต์ ประจำกาย พระราชวัชรธรรมโสภณ อักษรขลังแต่โบราณ

พระราชวัชรธรรมโสภณ หรือ หลวงปู่ศิลา สิริจนฺโท ป.ธ.6 ปัจจุบันเป็นประธานที่ปรึกษาคณะสงฆ์วัดพระธาตุหมื่นหินวชิรโสภณญาณ (ธ.) เลขที่ 123 หมู่ที่5 บ้านทุ่งกระเดา ต.กุดปลาค้าว อ.เขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์ ผู้ก่อตั้งวัดพระธาตุหมื่นหินวชิรโสภณญาณ (ธ.) ประธานสงฆ์ธรรมอุทยานหลวงปู่ศิลา สิริจนฺโท ป. และเป็นเกจิอาจารย์รูปสำคัญ ที่มักจะไกด้รับนิมนต์พุทธาภิเษกวัตถุมงคลรุ่นสำคัญในยุคปัจจุบันไม่ได้ขาด 

หลวงปู่มหาศิลา มีนามเดิมชื่อนายศิลา นามสกุลนิลจันทร์ เกิดเมื่อวันที่ 14 ต.ค. 2488 บิดาชื่อนายแก่น นามสกุลนิลจันทร์ และมารดาชื่อนางน้อย นามสกุลนิลจันทร์ ณ บ้านเบิด ตำบลเบิด อำเภอรัตนบุรี จังหวัดสุรินทร์ ปีที่ท่านเกิดครอบครัวอพยพหนีความแห้งแล้งมาอยู่ที่บ้านส้อง ตำบลธาตุ อำเภอรัตนบุรี จังหวัดสุรินทร์ จากนั้นในปีพ.ศ. 2494 เมื่ออายุได้ 6 ปี ได้ย้ายภูมิลำเนามาอยู่อาศัย ณ บ้านเกิดของมารดา บ้านธาตุประทับ (บ้านยางกระธาตุ) อำเภอเชียงขวัญ จังหวัดร้อยเอ็ด

การบรรพชาเมื่อปีพ.ศ. 2500 ขณะอายุ 12 ปีเป็นสามเณร สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ณ วัดธาตุประทับ บ้านธาตุประทับ อำเภอเชียงขวัญ จังหวัดร้อยเอ็ด มีหลวงพ่อพิมพ์ เป็นพระอุปัชฌาย์ 

อุปสมบทครั้งที่1 พ.ศ. 2509 อายุย่าง 21 ปี ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ณ พัทธสีมาวัดบูรพาภิราม อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด โดยมีเจ้าคุณพระสิริวุฒิเมธี (พุทธา สิริวุฑฺโฒ ป.ธ.4) อดีตเจ้าคณะจังหวัดร้อยเอ็ด เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้รับฉายานามว่า สิริจนฺโท และได้ลาสิกขาครั้งที่1 เมื่อ พ.ศ. 2521 

อุปสมบทครั้งที่2 เมื่อปีพ.ศ. 2522 อายุ 34ปี ในวันที่ 8 ก.พ.2522 เวลา 06.15 น. ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ณ พัทธสีมาวัดมาลุวาคณาราม ตำบลธวัชบุรี อำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด มีพระสมุห์เป ปุญฺโญเป็นพระอุปัชฌาย์ พระน้อย สีลวณฺโณ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระปลัดสมาน ธมฺมรกฺขิโต เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายานามว่า สุริยจิตฺโต  
 

แม้ไม่ได้ระบุว่า การเรียนวิชาอาคมของท่านนั้น ร่ำเรียนมาจากสายสำนักวิชาใด แต่หลักฐานในแง่ไสยเวทนั้น จารึกบนผิวกาย นั่นคือ อักขระยันต์ ตัวเสี้ยน อักขระอาคมแต่โบราณ ที่ทางสักทั้งแผ่นหลัง รวมทั้งต้นแขน

อักขระยันต์ ตัวเสี้ยน บนแผ่นหลัง พระราชวัชรธรรมโสภณ อักขระมหาเวทย์สุดเข้มขลังในแถบจังหวัดร้อยเอ็ด กาฬสินธ์ มหาสารคาม ชัยภูมิ บุรีรัมย์ และจังหวัดใกล้เคียง นิยมใช้กันกว้างขวาง จากข้อมูลที่สืบค้นได้นั้น ระบุว่า อักษรตัวเสี้ยน ต้นสายวิชาโบราณ มาจากผนังถ้ำวัวแดง จ.ชัยภูมิ สายครูวิชาหมอธรรม พระเกจิแดนที่ราบสูงนั้นใช้กัน คู่ตัวธรรมล้านช้าง อักขระมหาวิเศษ