ประวัติแห่งตนบุญล้านนา 'ครูบาศรีวิชัย' ตอนที่ 2

ในช่วงชีวิตการดำรงสมณเพศของพระศรีวิชัย ได้รับการยกย่องในการเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ และน้อยคนจะรู้ว่าในช่วงเวลาหนึ่ง พระศรีวิชัยหรือครูบาศรีวิชัยในอนาคต เกือบจะลาสิกขามาเป็นฆราวาส จากข้อมูลในหนังสือสารประวัติครูบาศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนาของ สิงฆะ วรรณสัย ระบุถึงเรื่องราวการเรียนวิชาอาคม โดยเรียนกับ ครูบาขัตติยะ หรือ ครูบาแค่งแคระ รวมทั้งการศึกษาและปฏิบัติ  ในยุคสมัยนั้น การเรียนวิชาอาคมไม่ใช่เรื่องที่แปลก เป็นค่านิยมตามยุคสมัย 

ตามการระบุของข้อมูล กล่าวไว้ว่า พระศรีวิชัย ให้ความสนใจในวิชาอาคม และยึดถือเป็นของวิเศษ นำพาความเจริญสู่ชีวิตมาให้ และว่ากันว่า ด้วยความเลื่อมใสในวิชาอาคม พระศรีวิชัยมีความคิดที่จะลาสิกขา รวมทั้งท่านยังได้สักขาหมึกดำทั้ง 2 ข้างตามความนิยมของชายล้นนาสมัยนั้น 

จึงเปลี่ยนของพระศรีวิชัยมาถึงในที่สุด เวลานั้นครูบาขัตติยะมรณภาพลง  พระศรีวิชัยจึงได้ทำบุญฌาปนกิจพระอาจารย์ หลังจากนั้นด้วยความเป็นพระที่มีพรรษามากที่สุดขณะนั้น พระศรีวิชัย จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสวัด จากนั้นจึงทำการย้ายวัดจากที่ตั้งเดิมขึ้นไปอยู่บนเขา และให้ชื่อว่า วัดศรีดอนชัยทรายมูลบุญเรือง 
 

ด้วยความคิดที่จะลาสิกขาตามความตั้งใจเดิมของพระศรีวิชัย เมื่อปรึกษาบิดามารดา และผู้สูงอายุที่เคารพ ต่างได้ห้ามปรามไม่ให้ลาสิกขา และได้ให้คำแนะนำว่าควรที่จะไปกราบลาพระอุปัชฌาย์ครูบาสมณะ เมื่อไปพบพระอุปัชฌาย์ ท่านได้เมตตาให้ไปกราบลาครูบาอุปละ ที่วัดดอยแต ที่อ.แม่ทา จากข้อมูลประวัติศาสตร์พื้นถิ่น ได้มีการระบุไว้อย่างน่าสนใจว่า วัดดอยแตนั้น เป็นหนึ่งในสองวัดสำคัญ คือวัดดอยแต และ วัดดอยคำ มีความสำคัญในการศึกษาพระพุทธศาสนาของแม่ทา มีพระในพื้นที่เคยเป็นถึงพระสังฆราชนครลำพูน ทั้ง 2 วัดที่กล่าวถึงมีชื่อเสียงในด้านให้การศึกษาทั้งปริยัติและปฏิบัติ 

กลับมาที่พระศรีวิชัย เมื่อเดินทางถึงวัดดอยแต ได้รับการสอนให้รู้จักการปฏิบัติในพระกรรมฐานซึ่งพระศรีวิชัยได้ศึกษาและปฏิบัติตามที่ครูบาอุปละ แนะนำสั่งสอนจนเป็นที่เข้าใจและปฏิบัติได้ดีจากนั้นจึงกราบลาไปศึกษาต่อกับครูบาวัดดอยคำ ในด้านการปฏิบัติและปริยัติเพิ่มเติม จากนั้นจึงได้กลับไปหาพระอุปัชฌาย์ของท่าน เมื่อได้ศึกษาครบถ้วนจากครูบาทั้ง 3 รูปแล้วพระศรีวิชัยก็เข้าใจแจ่มแจ้งในอัฐธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ารวมทั้งได้มีความเข้าใจในเรื่องของไตรลักษณ์ได้อย่างละเอียดและสามารถสยบความต้องการที่จะสื่อออกไปเป็นฆราวาสจึงกลับสู่วัดบ้านปางและมุ่งปฏิบัติในด้านสมาธิทำอย่างเข้มข้นเพียงอย่างเดียวและได้ละเลิกความสนใจในเรื่องไสยศาสตร์ที่เป็นความรู้แต่เดิมของท่านไป
 

ในประวัติชีวิตของพระศรีวิชัยหรือครูบาศรีวิชัยในตอนที่ 1 ที่ได้เขียนถึงการไม่ฉันเนื้อสัตว์ของท่านนั้น ด้วยมีสาเหตุที่ระบุไว้ในข้อมูลประวัติว่าในขณะที่ท่านอายุ 26 ปีหลังจากกลับมาจำพรรษาที่วัดบ้านปางแล้ว ครั้งหนึ่งท่านได้ฉันชินส้มหรือหมูส้มจึงเป็นเหตุให้ท่านอาพาธอุจจาระร่วงและอาเจียนและมีอาการหนักถึงออกทั้ง 2 ทวารนั่นคือออกทางทวารหนักและออกทางปากจนทำไม่ทันเกือบจะมรณภาพลงในครั้งนั้นเมื่อได้หายอาการอาพาเป็นปกติแล้วพระศรีวิชัยลองฉันหมูส้มอีกครั้งอาการเช่นเดิมก็กลับมาอีกและไม่ว่าจะฉันเนื้อสัตว์ชนิดใดท่านไม่อาจฉันได้แล้วมีอาการที่เรียกว่าเบื่อเนื้อสัตว์ทุกชนิด มึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านไม่ฉันเนื้อสัตว์มาจนตลอดชีวิตของท่าน

อ่านต่อตอนที่ 3