รู้จัก "พระกริ่งปวเรศ" พระเครื่อง พุทธคุณ แคล้วคลาด

พระกริ่งปวเรศ เป็นพระกริ่งที่สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์โปรดให้พระยาเวียงในนฤบาลสร้างขึ้น

มีพระพุทธรูปลักษณะ ปางหมอยา เป็นชื่อเรียกพระกริ่งที่สร้างโดยฝีมือของงานช่างสิบหมู่ หรือ ช่างหลวง ตั้งแต่ พ.ศ. 2382–2434 ในอาณาจักรพระเครื่องรางที่นับถือว่ามีอานุภาพขลังศักดิ์สิทธิ์เป็นที่รู้จักแพร่หลายในหมู่นักนิยมพระเครื่องตั้งแต่ในสมัยรัชกาลที่ 4 สืบมาถึงปัจจุบัน มีราคาซื้อขายสูงที่สุดในประเภทพระโลหะ การสร้างมีพิธีพระพุทธาภิเษก และมีพิธีโหร พิธีพราหมณ์ และพิธีบวงสรวงอัญเชิญเทพเทวาพระเบื้องบนมาช่วยร่วมพิธีกรรมต่าง ๆ

พระกริ่งปวเรศ จัดสร้างขึ้นครั้งแรก ในปี 2394 จนถึงปี 2408 เรียกว่าเป็นยุคที่ 1  ในการจัดสร้าง แต่หากนับในช่วงยุครัชกาลที่3ที่เริ่มมีการสร้างพระกริ่งขึ้น ก็เป็นรุ่นใกล้เคียงกัน 

การจัดสร้างพระกริ่งปวเรศในยุคแรกนั้นว่ากันว่ามีกรมพระราชวังบวรสถานมงคลเป็นผู้ร่วมอธิษฐานจิตสำหรับพระองค์แรกก็คือพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวอธิษฐานจิตร่วมกับสมเด็จพระพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี หรือ สมเด็จโต ซึ่งมีการจัดสร้างร่วมกับพระเครื่องของวังหน้า

และสมเด็จพระพุฒาจารย์โตพรหมรังสีก็เป็นผู้ที่อธิษฐานจิตหลักเป็นสำคัญส่วนในยุคการสร้างพระกริ่งปวเรศในช่วงยุคที่ 2 และยุคที่ 3 มีกรมพระราชวังบวรสถานมงคล กรมพระราชวังบวรวิชัยชาญร่วมอธิษฐานจิต

ในเวลาต่อมารัชกาลที่ 5 ทรงให้ยกเลิกตำแหน่งวังหน้าจึงต้องหาพระบรมวงศานุวงศ์ที่มีความอาวุโสใกล้ชิดในสายวังหน้าเป็นผู้กระทำพิธี นั่นก็คือ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ ซึ่งถือเป็นช่วงเวลาสุดท้ายในการจัดสร้างพระกริ่งปวเรศ

ในส่วนของความเชื่อในการบูชาพระกริ่งปวเรศนั้น ใช้ติดตัวในยามออกศึกสงคราม เพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้ห้าวหาญไม่เกรงคลัวข้าศึก โดยเชื่อกันว่า เครื่องราง ที่สร้างขึ้นด้วยวิชาไสยศาสตร์ชั้นสูง โดยพระเกจิอาจารย์ผู้มีวิชาอาคมอันเข้มขลัง จะสามารถช่วยคุ้มครองป้องกันภัยรอบตัวได้เป็นอย่างดี

ปัจจุบันนิยมนำมาห้อยคอเป็นเครื่องรางสำหรับคุ้มครองป้องกันและเพื่อความเจริญรุ่งเรือง

รวมทั้งนิยมอาราธนาทำน้ำพระพุทธมนต์รักษาอาการป่วยไข้ น้ำมนต์สะเดาะเคราะห์  และกำจัดปัดเป่าอัปมงคล อันตราย ภัยพิบัติต่าง ๆ