รูปแบบของการ์ตูนพีนัทส์ จะเป็นตัวการ์ตูนสี่ช่อง ลักษณะเดียวกับบ้านเราที่มี “ผู้ใหญ่มากับทุ่งหมาเมิน” และยังเป็นที่ผูกพันกับคนอเมริกันชนิดเติบโตมาพร้อมกันเลย
เชื่อไหมว่า ราว 67 ปีก่อน ในวันที่ 2 ตุลาคม 2493 การ์ตูนเรื่อง “พีนัทส์” (Peanuts) อันโด่งดัง ซึ่งวาดโดย “ชาร์ล เอ็ม ชูลซ์” ได้ถือกำเนิดขึ้นโดยได้รับการตีพิมพ์เป็นครั้งแรกในหนังสือพิมพ์ 7 ฉบับในสหรัฐอเมริกา
และถือเป็นการ์ตูนที่ประสบความสำเร็จอย่างล้นหลามในประวัติศาสตร์ของสื่อสิ่งพิมพ์ เพราะคนทั่วโลกรักและชื่นชอบในคาแรกเตอร์ของตัวการ์ตูนเหล่านั้นเป็นอันมาก ไม่ว่าจะเป็น “ชาร์ลี บราวน์” และคนอื่นๆ โดยเฉพาะน้องหมา ”สนูปปี้” ที่หลายคนหลงใหลคลั่งไคล้
สำหรับรูปแบบของการ์ตูนพีนัทส์ จะตีพิมพ์เป็นตัวการ์ตูนสี่ช่อง ลักษณะเดียวกับบ้านเราที่มี “ผู้ใหญ่มากับทุ่งหมาเมิน” ซึ่งสำหรับคนอเมริกันแล้ว ก็ถือว่าเป็นการ์ตูนที่เติบโตมาพร้อมยุคสมัย ไม่ต่างอะไรกับที่ประเทศญี่ปุ่น รักและผูกพันกับโดราเอม่อน นั่นเอง
หากแต่ “มุก” หรือ “แก๊ก” ต่างๆ ใน 4 ช่องนั้น เป็นการแสดงความน่ารักของตัวละครในหลากหลายเอกลักษณ์กันไป
เช่น พระเอก “ชาร์ลี บราวน์” จะออกแนวชายผู้น่ารัก เป็นเด็กซื่อๆ และไม่ค่อยทำอะไรสำเร็จเท่าไหร่ หรือ “ลูซี่” เพื่อนของชาร์ลีที่เป็นสาวมั่น ขาวีน และจะค่อยให้คำปรึกษาเรื่องต่างๆ แก่เพื่อนรัก แต่ก็ไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่ (ฮา) นอกเหนือจากนี้ยังมีอีกมากมาหลายคาแรกเตอร์ ที่หลายคนรักชอบต่างกันไปตามคาแรกเตอร์
แต่หากถามคนไทย ที่ติดใจมากเห็นจะเป็นหมาน้อย “สนูปปี้” สุนัขพันธุ์ “บีเกิล” ที่คนรักกันทั่วโลก หลายคนอาจเกือบลืมไปแล้ว ว่าอุปนิสัยของเจ้าสนูปปี้นั้น เต็มไปด้วยความมั่นใจสุดฤทธิ์ และช่างมโนแจ่มได้อย่างหาตัวจับยาก ถึงขนาดคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่ยอดนักบิน ที่คอยจัดการศัตรูตัวฉกาจอยู่บ่อยๆ
สำหรับคนไทยแล้ว น่าเสียดายที่ไม่มีการตีพิมพ์เป็นภาษาไทย แต่ก็ถือเป็นความท้าทายในการฝึกภาษาสำหรับคนที่มีโอกาสได้อ่านการ์ตูนพีนัทส์จากสื่อสิงพิมพ์ภาษาต่างประเทศ
ทั้งนี้ มีการทำข้อมูลระบุว่า ทั่วโลกมีนักอ่านการ์ตูนพีนัทส์ ราว 355 ล้านคน และตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์ 2,600 หัวใน 21 ประเทศทั่วโลก ด้วยจำนวนผลงานรวมถึง 17,897 ชิ้น ขณะที่ยังคงได้รับการตีพิมพ์ซ้ำตามสื่อต่างๆ
กระทั่ง “ชูลซ์” ได้หยุดเขียนเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง และเสียชีวิตเมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2543 เพียงวันเดียวก่อนที่การ์ตูนช่องชิ้นสุดท้ายของเขาจะตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ฉบับวันอาทิตย์ เป็นอันจบฉากชีวิตและการทำงานเพื่อเสียงหัวเราะ...ที่นับเนื่องมาแล้วกว่า 50 ปี!
ข่าวที่เกี่ยวข้อง