หนทางสู่สันติสุข

          เหตุการณ์กลุ่มคนร้ายโจมตี “จุดตรวจ ชรบ.” ใน ต.ลำพะยา อ.เมือง จ.ยะลา เมื่อกลางดึกวันที่ 5 พฤศจิกายน 2562 ถือเป็นความรุนแรงที่ทุกฝ่ายสมควรรุมประณามต่อการกระทำที่โหดเหี้ยม ภาพเด็กหญิงวัย 10 ขวบกอดแม่ร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือดเมื่อเห็นพ่อผู้ให้กำเนิดดับสลายไปต่อหน้า เป็นความเศร้าสลดที่ยากเกินจะบรรยาย...

          เกือบ 20 ปีความรุนแรงในภาคใต้ยังคงคุกรุ่นไม่เว้นวัน แม้ว่าภาครัฐในฐานะฝ่ายปกครองและความมั่นคงจะวางแนวทางป้องปรามไว้อย่างรัดกุมเพียงใดก็ย่อมมีวันเพลี่ยงพล้ำอยู่เสมอ เพราะกลุ่มคนร้ายอาศัยกำลังที่มองไม่เห็นคอยซุ่มทำร้ายซ้ำเติมดินแดนปลายด้ามขวานทองอย่างต่อเนื่อง ปัญหาความไม่สงบในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีมาอย่างยาวนาน ทำให้คนไทยต้องบาดเจ็บล้มตายรวมถึงการเสียโอกาสด้านต่างๆ มากมาย ขณะเดียวกันรัฐบาลต้องใช้งบประมาณจำนวนมหาศาลลงไปในพื้นที่เพื่อเข้าไปแก้ไข แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นศูนย์ เพราะความรุนแรงในพื้นที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงไปได้

          หลายคนอาจสงสัยว่าคนร้ายที่ลงมือหวังผลอะไร? คำตอบที่ทราบคือ ต้องการแบ่งแยกดินแดน และปกครองตัวเองโดยอ้างเหตุผลทางประวัติศาสตร์ในเรื่องเชื้อชาติ ศาสนา รวมถึงการถูกกดขี่จากภาครัฐ และการไม่ได้รับความเป็นธรรม ฯลฯ แต่จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม...ทุกครั้งเมื่อเกิดเหตุร้าย กลุ่มคนร้ายไม่เคยแสดงตัวและบอกกับสังคมให้ชัดแจ้งสักครั้งว่า “เขาคือใคร” ซึ่งเรื่องนี้ไม่เหมือนการก่อเหตุของบางกลุ่มในต่างประเทศที่จะแสดงตัวตน และบอกพื้นที่ก่อเหตุล่วงหน้า

          การก่อเหตุในจังหวัดชายแดนภาคใต้มิใช่เป็นแบบนั้น และเหมือนว่า ขณะนี้ทางการกำลังสู้รบกับเงาที่ไม่มีตัวตนแม้บางฝ่ายจะเสนอภาครัฐให้ยกเลิกกฎหมายบางฉบับที่อ้างว่าเป็นการลิดรอนสิทธิประชาชนในพื้นที่และน่าจะทำให้ความรุนแรงลดลง แต่ภาครัฐมิได้มองเช่นนั้น ซึ่งประเด็นนี้กลายเป็นข้อถกเถียงกันผ่านสื่อมวลชน ทำให้บางครั้งสถานการณ์เข้าทางคนร้ายไปในตัว

          มาถึงตรงนี้หนทางของการแก้ไขปัญหาความไม่สงบในภาคใต้อาจยาวไกล แต่ใช่ว่าวันนั้นจะไม่มาถึง... โดยส่วนตัวเชื่อว่า “การเจรจา” โดยผ่านกระบวนการสันติภาพที่น่าเชื่อถือคือหนทางสู่ความสันติสุขอย่างแท้จริง ดังนั้นทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องจะต้องหันหน้าพูดคุยกันอย่างจริงจังและจริงใจโดยผ่านกระบวนการดังกล่าว...จริงอยู่แม้ว่าเป้าหมายสูงสุดของกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบคือการแบ่งแยกดินแดน แต่เชื่อว่าพวกเขาย่อมพร้อมที่จะเจรจาต่อรองหากกระบวนการสันติภาพที่น่าเชื่อถือเกิดขึ้นจริง...แต่สิ่งสำคัญคือเราจะไปถึงวันนั้นได้หรือไม่ ตรงนี้สิน่าคิด...