เรื่องเศร้า ตาขี่ จยย. มางานศพหลาน พอถึงจุดหมาย กลับโดนคำพูดแทงใจดำ

ในเพจเฟสบุ๊กของ Rachot Wangkahart ได้โพสต์ข้อความเรื่องราว ที่เกิดขึ้น ณ ขอนแก่นผมแวะเข้าห้องน้ำปั๊ม ระหว่างทางที่ขี่มอไซฯกลับบ้าน หลังจากไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ขณะผมจอดรถ ชายสูงอายุคนนึง ขี่มอไซเวฟ สีส้มเก่าๆ ไฟท้ายไม่มี เบาะรถถูกหุ้มด้วยกระดาษ ขับตรงเข้ามาหาผม วินาทีแรก ผมคิดว่าเป็นคนเมา มาขอเงินแน่ๆ ผมรีบสร้างการ์ดป้องกันตัวทันที พยายามชิงพูด และถามก่อน "ตามีอะไร?ตามาจากไหน? บ้านตาอยู่ไหน?

บ้านตาอยู่บุรีรัมย์......ไม่ตา ผมหมายถึงบ้านตาที่ขอนแก่นอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้านมันดึกแล้ว บ้านตาอยู่บุรีรัมย์ ตามางานศพหลานที่เพิ่งจมน้ำ เมื่อกี้ตาหลับอยู่ แล้วยุงกัด และเห็นรถเราพอดี ตาคิดว่ารถตำรวจ เพราะเห็นคันใหญ่ๆมีไฟ ตาจะให้ตำรวจช่วยหาที่นอน จะเป็นโรงพัก หรือวัดก็ได้ เพราะตาไม่รู้ทางหลังจากดูบุคลิกท่าทางของตาซักระยะ ผมคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร เลยพูดคุยซักถามที่มาที่ไป

ตาเล่าว่า ตาได้ข่าวว่าหลานชายอายุ 15 จมน้ำตาย จากการที่ญาติไลน์มาบอกลูกสาว ตาขี่รถมอไซออกมาจากบ้านที่ อ.นางรอง จ.บุรีรัมย์ ประมาณ5โมงเช้า มีเงินติดตัวอยู่ 300 บาท ไม่ได้บอกลูกและภรรยา บอกแต่คนข้างบ้านว่าจะไปหาหลาน ขี่มาเรื่อยๆจนถึงขอนแก่นระยะทางเกือบ 3 ร้อยกิโลเมตร มาถึงขอนแก่นประมาณ5โมงเย็น ขี่ตรงเข้าไปบ้านน้องสาวก่อนเพราะไม่รู้สถานที่จัดงาน พร้อมเข้าไปกราบเท้าพ่อที่ป่วยติดเตียงตามที่ตั้งใจไว้ เพราะไม่ได้เจอกันมาถึง3ปี หลังจากเยี่ยมพ่อเสร็จ ก็ได้เจอน้องสาว แต่คำพูดแรกที่น้องสาวทักคือ "มาทำไม จะมาทวงเงินเหรอ เหมือนฟ้าผ่ากลางหัวใจ ตาบอกทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่เดินไปค้อมมอไซแล้วรีบขี่ออกมา พร้อมกับความน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่รู้จะไปไหน คิดว่าต้องกลับบ้านที่บุรีรัมย์ ขี่ออกมาซักพัก เริ่มค่ำ ขี่ไม่ไหว ไฟท้ายรถก็ไม่มี เลยจอดนอนที่ปั๊ม แล้วก็มาเจอหลานที่แหละ

ขณะเดียวกันตายังเล่าเรื่องราวต่อไปว่า ตามาถึงที่แล้ว แต่ตาไปไม่ถึงหลาน ตาพูดพร้อมน้ำตา ทำไมเค้าพูดกับตาแบบนี้ พรุ่งนี้ตาตั้งใจจะไปถอนเงินที่ ธกส. พร้อมหยิบสมุดบัญชีขาดๆออกมาโชว์ ตามีเงิน600 ว่าจะถอนออกมาช่วยงาน "ตาเตรียมเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเล็กๆ 2 3ชุด ตั้งใจจะนอนกับญาติพี่น้อง แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมานอนปั๊มแบบนี้" น้ำตาของตาเริ่มไหลอีกเดี๋ยวผมเปิดห้องพักให้ครับตา จะได้นอนพักก่อน ขี่ต่อมันอันตราย รถบบรรทุกมันเยอะผมเสนอความช่วยเหลือ ไม่เป็นไร ตาไม่ได้จะขออะไร ตาแค่อยากมีคนคุยด้วย ตากำเงินเหรียญออกมาให้ดู...ตาพอจะมีอยู่ เมื่อเช้าตามีเงิน 300 บาท เติมน้ำมันเต็มถัง และกินข้าวไป1มื้อ 30 บาท ซื้อหน้ากากอนามัยอันนึง เพราะกลัวโดนจับ ตอนนี้เติมน้ำมันเต็มถังไปอีกรอบ เพื่อเตรียมขี่กลับ เหลือเงินประมาณ40บาท ก็น่าจะพอ

บทสนทนายังดำเนินต่อไป เอางี้ตา ผมขอแลกเงินตา ผมเอาบาทนึง แลกกับร้อยนึง ผมพูดพร้อมกับหยิบเงินในมือตามาบาทนึง และยืนแบงค์ร้อยให้หนึ่งใบ ตาร้องไห้อีกครั้ง พร้อมถอดพระในคอออกมาให้1องค์...หลานเก็บไว้นะ แล้วตาขี่มายังไงไม่ใส่หมวก ไม่กลัวตำรวจจับ? ... ตาไม่มี มีแต่หมวกทำนา ถ้าตำรวจจับก็จะบอกว่ากลับมาจากทำนา ตา งั้นรออยู่นี่ก่อนนะ ผมเข้าบ้านก่อน เดี๋ยวผมกลับมาหา ผมกลับมาพร้อมหมวกกันน๊อค 1ใบ ไฟกระพริบสีแดงสำหรับติดจักรยาน และยื่นให้ตา "ผมให้ครับตา."... ตาน้ำตาซึมอีกแล้ว "ทำไมต้องเป็นเราที่มาพูดดีและทำดีกับตา" เอาน่าตา อย่างน้อยผมก็ยังอยากให้ตามีความทรงจำที่ดีที่ขอนแก่นอยู่

เราคุยกันอีกซักพัก ตาชวนผมไปบ้าน ให้แวะหา ถ้าผ่านไปทางนั้น ผมบอกให้ตานอนพักก่อน พร้อมเขียนเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เผื่อระหว่างทางมีอะไรจะได้มีเบอร์ให้โทรติดต่อ(ตาไม่มีโทรศัพท์ทำหายตอนไปนา จำเบอร์ใครไม่ได้) และผมขออนุญาติถ่ายรูปบัตรเอกสารคุณตาไว้ เผื่อมีกรณีฉุกเฉิน.....หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายผมไม่รู้นะ ผมอาจจะโดนหลอก สิ่งที่ตาเล่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เรื่องภายในครอบครัวของตาจะเป็นยังไงผมไม่ก้าวเกี่ยว ผมรู้แค่ว่า...เมื่อต้นเดือนมีข่าวการจมน้ำตายของเด็กอายุ 15 จริง!!

ไม่ว่าจะยังไง.ถ้าผลบุญจากเหตุการณ์นี้เกิดและมันมีจริง ผมขอส่งผลบุญนี้ทั้งหมด ไปให้ถึงหลานตา แทนการไปไม่ถึงหลานของตา 

17.27 น. ตายืมโทรศัพท์ร้านค้าข้างทางโทรกลับมาขอบคุณ และบอกว่าอีก 9 กม.จะถึงบ้าน

18.15 คุณตาถึงบ้านแล้ว ปลอดภัย ใช้เบอร์ของ อบต หมู่บ้านโทรมา และอบต. แจ้งผมว่า หลานแต่เสียชีวิตตามที่เป็นข่าวจริง ปล. ผมเขียนเพื่อบันทึกเป็นเรื่องราว และถ่ายทอดมุมมองของชีวิต ไม่มีเจตนาพาดพิงใครนะครับ

ขอบคุณ Rachot Wangkahart