เปิดใจสาวสักรายชื่อแพ้ยากันตาย

               กำลังเป็นที่ฮือฮาและส่งต่อแชร์กันในโลกสังคมออนไลน์กับรูปรอยสักกันตาย ที่มีหญิงสาวคนหนึ่งกล้าที่จะออกมาสักรายชื่อยาที่แพ้และอาการ ตลอดจนโลโก้เภสัชกรรรมโลก โดยสักติดแขนขวา มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นต่างๆ นานาเป็นจำนวนมาก ผู้สื่อข่าวรุดไปตรวจสอบ ที่ บ้านเลขที่ 232/1 ต.หางดง อ.หางดง จ.เชียงใหม่ พบนางสาวศิริอร กาสุยะ อายุ 32 ปี หรือ น้องแอน เจ้าของรอยสักคนดังกล่าวอยู่บ้าน โดยโชว์รอยสักพร้อมเปิดเผยว่า

 

 

 

               เริ่มแรกมีเพื่อนไปสัก “สไตล์มินิมอล” ซึ่งเป็นการสักลายน่ารักๆ เล็กๆ ตามจุดต่างๆ บนร่างกาย และตนก็ชื่นชอบรอยสักอยู่แล้ว แต่หาลายที่เป็นตัวเองไม่ได้สักที จนมาช่วงเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ตนเป็นคนที่ชอบแพ้อาหารและยาบ่อยๆ จนตกเลือดหลังคลอด ซึ่งมีการแจ้งทางโรงพยาบาลไป และก็ฉีดยาฆ่าเชื้อเข้าไปเป็นยาแก้แพ้ แต่เป็นคนละกลุ่มที่ตนเองแพ้ ปรากฏว่าแพ้หนัก ถึงขั้นต้องเข้าห้องไอซียู 2 คืน เป็นการแพ้ขั้นรุนแรง
               จากนั้นก็เกิดความกลัว เพราะหากเราได้รับสารเดิมๆ เข้าไป การแพ้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นที่มาของรอยสักนี้ เอาไว้เพื่อบอกให้เขารู้รายชื่อยาที่เราแพ้ และอาการที่แพ้ หากเกิดอะไรขึ้น ไม่มีสติบอกว่าเราแพ้อะไรบ้าง ทางแพทย์ผู้รักษาจะได้อ่านตรงนี้ได้ และระวังกับการใช้ยาของเรามากขึ้น คิดว่าหากได้รับยาซ้ำอาจไม่รอด แม้ตัวหนังสือจะเล็กอาจจะไม่เห็น จึงสักสัญลักษณ์ถ้วยยาไฮเกีย หรือ ถ้วยยาไฮเจีย ซึ่งเป็นรูปงูศักดิ์สิทธิ์พันรอบถ้วยยาของเทพีไฮเจีย (Hygeia) ซึ่งเป็นเทพีแห่งสุขภาพอนามัย ความสะอาด และสุขลักษณะ ซึ่งคนในวงการแพทย์จะเข้าใจทันที
               นางสาวศิริอร กล่าวว่า การเริ่มต้นของรอยสักนี้ก็เพราะความกลัวตายจริงๆ หลายๆ คนอาจให้ความปลอดภัยกับชีวิตโดยการสักยันต์สักน้ำมันเพื่อให้ตัวเองมีความปลอดภัยมากขึ้น ตนถือว่ารอยสักนี้คือยันต์สำหรับตนที่คอยป้องกัน เพราะนอกจากอุบัติเหตุใดๆ ที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายก็คือการแพ้ทั้งปวงที่อันตรายต่อชีวิตตน ก็มีคนแชร์เรื่องราวมาทักสอบถามกันมาก ก็มีที่สนใจอยากสักบ้าง
               อย่างไรก็ตาม ที่ผ่านมาหากแพ้อาหารก็หลีกเลี่ยงไม่รับประทาน แต่ยาเราหลีกเลี่ยงได้ยาก เพราะเราเองไม่ใช่คนนำเข้า เพราะบางทีถ้าเราสลบเป็นลมไป แม้จะมีบัตรแพ้ยา แต่ผู้หญิงทั่วไปไม่ได้พกกระเป๋าเงินใส่ไว้ในกระเป๋า ส่วนมากใส่ในกระเป๋าหิ้ว กระเป๋าถือ ถ้ามันผละออกจากตัวไป ก็ไม่มีสิ่งที่จะแสดงว่าเราแพ้ยาพวกนี้ ถ้ายิ่งแพ้รุนแรงก็มีความน่าเป็นห่วง