เมื่อป่วยควรพึ่งตัวเองก่อนไปพึ่งหมอ

 
          ปกติผู้ป่วยที่มารักษาที่คลินิกผู้เขียนมักจะไถ่ถามเรื่องการกินอาหารและการใช้ชีวิตประจำวันแทบทุกคนเพราะคนเรานั้นตั้งแต่แรกเกิดร่างกายจะแข็งแรงดีพอใช้ชีวิตเติบโตไประยะหนึ่งเริ่มมีอาการป่วยเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้น พอเป็นผู้ใหญ่ที่มีการเรียนหน้าที่การงานมากขึ้นต้องใช้สมองขบคิดมากขึ้นอาหารการกินก็จะหลากหลายยิ่งขึ้น เที่ยวเตร่ใช้ร่างกายเปลืองมากขึ้นเริ่มมีโรคมากขึ้น

          มีผู้ป่วยท่านหนึ่งบอกว่าท้องอืดแน่นมีลมมากแน่นดันขึ้นถึงคอหอย ถ่ายเหลวไม่สบายท้องเลย ทำให้กินข้าวไม่ได้ เลยถามคนไข้ว่าลองคิดดู อยู่ดีๆ ท้องจะอืดได้อย่างไรลองหวนคิดว่าที่ผ่านมาเรากินอะไรมาบ้าง คนไข้เล่าว่า “ช่วงนี้มังคุดล้นตลาดราคาถูกมากเลยกินทีละหลายกิโล”

          แบบนี้ชัดเจนเลยว่าสาเหตุเขาท้องอืดกินข้าวไม่ได้อยู่ที่ กินมังคุดมากเกินไป เพราะมังคุดมีฤทธิ์ความหนาวเย็นที่มากมายจากการกินครั้งนี้ไปดับไฟในกระเพาะม้ามทำให้ไม่มีไฟไปย่อย เมื่อย่อยไม่ดีอาการท้องอืดจึงตามมา

          เมื่อกินผลไม้ที่มีฤทธิ์หนาวเย็นก็ต้องแก้ด้วยผลไม้ที่มีฤทธิ์อุ่นร้อน เช่น ลำไยแห้ง ทุเรียน เงาะ เป็นต้น อาการท้องอืดแน่นก็จะเบาลง
 

          ทุกวันนี้ข้อมูลในสื่อออนไลน์มีมากมายการเสนอข้อมูลว่าควรกินอันนั้นไม่ควรกินอันนี้มีมากมายจนเกิดความสับสน ไม่กี่วันมานี้มีผู้ป่วยและญาติบางคนได้ข้อมูลจากโลกออนไลน์มาว่ากินข้าวกล้องมากไม่ดียิ่งคนเป็นเบาหวานและเป็นโรคไตไม่ควรกินธัญพืชไม่ดีมากมีเพียวรีนเยอะผลไม้หวานกินมีน้ำตาลฟรุกโตสเยอะกินมากก็ไม่ดีสำหรับคนเป็นเบาหวาน ฯลฯ

          มันเป็นเช่นนี้จริงไหม? แล้วถ้าเป็นจริงจะให้เรากินอะไร พออะไรไม่ดี ก็ไม่ดีไปหมด

          ผู้เขียนว่าเราเดินสายกลางกันดีไหมทุกอย่างล้วนข้อดีมีข้อเสียถ้าเรากินหลากหลายกินพอประมาณ กินให้ถูกวิธี ไม่กินจำเจตามใจปาก ไม่กินตามคำชักชวน ไม่กินตามกระแสดีกว่า

          ข้อมูลที่รับมาควรกลั่นกรองอย่าเชื่ออะไรเต็มร้อย อย่าทุ่มสุดตัวในเรื่องต่างๆ เหลือทางถอยให้ตัวเองบ้างเรามักจะเชื่อผู้ที่เราเคารพนับถือเขาพูดอะไรก็ถูกหมดทำตามทุกอย่าง ผู้เขียนคิดว่า ต้องหัดวิเคราะห์บ้างร่างกายของคนเราต่างกันคนนี้กินแล้วดีอีกคนหนึ่งกินแล้วอาจไม่ดีก็ได้

          แม้แต่ในคนเดียวกันระยะหนึ่งกินดี ผ่านไปอีกระยะกินแล้วอาจไม่ดีก็ได้ “ทางที่ดีตัวเองพึ่งตัวเองก่อน หมั่นสังเกตสัญญาณเตือนของร่างกายที่คอยส่งมาเสมอ เมื่อร่างกายผิดปกติ ตัวเราอยู่กับร่างกายเราตลอด หมอไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเรา” พอมีอาการไม่สบายแทนที่จะทบทวนดูว่าเราใช้ชีวิตอย่างไร อาหารการกินเรากินอย่างไร นอนพักผ่อนน้อยไปรึเปล่า ออกกำลังน้อยไปรึเปล่า รู้ว่าเกิดจากตรงไหนแล้วก็หันมาแก้ไขจากต้นเหตุที่เราค้นพบ

          ไม่ใช่เอะอะก็พึ่งแต่หมอพึ่งแต่โรงพยาบาล หมอเพิ่มงานมากขึ้นจนล้นมือคนไข้ก็ล้นโรงพยาบาล บริษัทยารวยล้นฟ้าแต่เราเสียทั้งเงินเสียทั้งเวลา เสียทั้งสุขภาพ