...ช่างหัวมันเถอะ...

๏ ช่างมันเถอะช่างมันช่างมันเถอะ   เมื่อมันเละมันเลอะมันเปรอะเปื้อน

เมื่อไม่ชัดแจ้งภาพเลือนเลือน        จะตอกย้ำย้ำเตือนทำไมมี

 

๏ เมื่ออำนาจวาสนาพาลุ่มหลง       พาเข้ารกเข้าพงทุกทุกที่
กอดกุมอำนาจไม่เหลือดี               ก็ปล่อยเขาย่ำยีเชิญบีฑา

 

๏ เมื่อเขาไม่คิดดีไม่มีแล้ว              หวังที่เคยเพริศแพร้วอย่าค้นหา
คิดอะไรได้รู้เต็มอุรา                     ก็เหลือแต่ชินชาเพื่อชาชิน

 

๏ เมื่อเขาไม่อยากทำทำไม่ได้        ถึงรุกถึงไล่ก็ไม่สิ้น
สัญญาลมปากแค่ให้ยิน                 แค่ลมปากเล่นลิ้นเรื่อยตามลม

 

๏ เขาก็แค่อวดอวดให้ดู                 อวดแค่ให้รู้รู้สึกรู้สม
ไม่มีดีจะอวดท่านผู้ชม                   อวดแต่ดีโง่งมอวดงมงาย

 

๏ เท่านี้แหละอำนาจผูกขาดตน        ทุกแห่งทุกหนเหือดและหาย
รวยเป็นกระจุกจนกระจาย                จนอย่างมีความหมายอย่างยั่งยืน

 

๏ เถิดสาธุชนธรรมดา                     ธรรมบังเกิดต่อหน้าอย่าขัดขืน
เมื่อให้เขาไปแล้วห้ามทวงคืน            จงหลับเถิดอย่าตื่นอย่าลืมตา

 

๏ ช่างมันเถอะช่างมันช่างหัวมัน         อนาคตคิดสั้นอนาถา
เมื่อมันเลี้ยงไม่เชื่องเกินเยียวยา         ก็ตัดหางบอกลาอโหสิกรรม !.

 

............................................

 

(หมายเหตุ ...ช่างหัวมันเถอะ... : คอลัมน์... ทำเนียบราษฎร  ผู้เขียน... นายทิวา วรรณกรรม วันเสาร์ที่ 21 เมษายน 2561)