ขบคิดขีดเขียน:คำถามที่ต้องตอบ

 

          เคยหยุดคิดกันบ้างไหมคะว่าเรากำลังอยู่ในกลียุคอะไรกัน?

 

          ในวันนี้ที่เราไม่รู้อีกแล้วว่าเราจะใช้อะไรคุ้มครองดูแลตัวเราเอง ในวันที่กฎหมายไม่ศักดิ์สิทธิ์ ในวันนี้ที่ผู้คุมกฎหละหลวม ในวันที่คนไม่สนถูกผิดแต่เอาเงินและความสบายใจเป็นที่ตั้ง

 

          หญิงยศขออนุญาตไม่กล่าวถึงคดีรถเบนซ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เพราะรู้สึกสะเทือนใจมากเกินกว่าจะกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ อีกอย่างก็คือคดียังไม่เริ่มและยังไม่สิ้นสุด ยังคงแอบหวังว่าอาจมีการพลิกผันของผู้คุมกฎหมายไทย ให้มีคุณธรรมตามที่ท่านเคยปฏิญาณไว้ มาสะกิดใจนำให้ท่านกระทำในสิ่งที่ถูกต้องที่ยุติธรรมด้วยเถิด เพราะถ้าหากยังปล่อยไว้แบบนี้เรื่อยๆ ประชาชนที่พยายามจะประคองตัวอยู่ในกฎหมาย ประชาชนที่พยายามทำตัวให้ดีด้วยหวังว่าอย่างน้อยจะเป็นแรงขับเคลื่อนประเทศไปในทิศทางที่ดี คงจะหมดแรงและกำลังใจกันก็คราวนี้

 

          ไม่ได้มาเพื่อทับถม แต่มาเพื่อขอร้อง และแสดงความเห็นใจต่อผู้คุมกฎหมายด้วยเช่นกัน

 

          มีเรื่องเรื่องหนึ่งที่ประสบพบเจอมา ถึงไม่ค่อยจะเกี่ยวกับการทำงานของพี่ๆ ผู้คุมกฎ แต่ก็เหมือนมีบางอย่างเกี่ยวโยงให้ฉุกคิดอยู่ค่ะ เมื่อสองปีที่ผ่านมา หญิงยศและสามีไปร่วมงานแจกรางวัลงานหนึ่ง ซึ่งในวันนั้นเราสองคนขับรถไปเอง ไม่ได้มีคนขับรถไปให้ เมื่อไปถึงเราจึงต้องเตรียมใจที่จะพบเจอกับความยากลำบากในที่จอดรถ ทันทีที่รถไปจ่อตรงประตูทางเข้า ยามบอกทันที “ข้างในเต็มแล้วครับ ขอให้ไปหาที่จอดข้างนอก” ก้มลงมองชุดลากยาวหางปลาของตัวเอง พร้อมด้วยเฟอร์และส้นสูงห้านิ้วแล้วก็ท้อใจ ได้แต่ส่งยิ้มหวานไปให้แล้วบอกว่า “พี่รบกวนขอลองเข้าไปวนดูได้ไหมคะ” คิดว่ารอยยิ้มที่ส่งไปน่าจะเป็นยิ้มแรกที่น้องยามได้พบเจอในคืนนั้น น้องยามจึงปล่อยให้เราเข้าไปวนรถดู ข้างในที่จอดรถนั้นเหมือนกับบ่ออารมณ์ที่ทุกคนพร้อมเหวี่ยงวีนวี้ดและกรี๊ดใส่กันและกัน ทันทีที่ยามบอกว่าตรงนี้จอดไม่ได้ หญิงยศจะได้ยินเสียงลอดมาจากรถว่า “ทำไมจะจอดไม่ได้ ฉันเป็นแขกวีไอพีนะ” “นี่ พี่เป็นแขกของเจ้าของงาน จอดไม่ได้ได้ยังไง” หญิงยศได้แต่มองหน้ากับสามีแล้วตกลงกันว่าเราจะไม่งอแง ไม่วี้ดเปรี้ยง ถ้าไม่มีที่จอด เราก็วนออกแล้วกลับบ้านแล้วกัน แต่เชื่อไหมคะ โชคเข้าข้างคนที่ยิ้มเสมอ เราได้ที่จอดรถอย่างไม่น่าเชื่อ เปิดกระจกไปขออนุญาตน้องยามคนหนึ่งว่าจอดได้ไหมพร้อมรอยยิ้มให้กำลังใจ น้องยามผู้โหยหารอยยิ้มก็รีบวิ่งมาโบกให้จอด พอลงจากรถหญิงยศบอกขอบคุณน้องยามและบอกว่าสู้ๆ นะ พี่เข้าใจ พี่เป็นกำลังใจให้ น้องยามยิ้มเหนื่อยแล้วตอบมาว่า “ครับพี่ แขกคืนนี้วีไอพีทุกคนแหละครับ”

 

          ครับพี่ แขกคืนนี้วีไอพีทุกคนแหละครับ… ครับพี่ ประชาชนประเทศนี้วีไอพีทุกคนแหละครับ

 

          เราเคยย้อนกลับมามองที่ตัวเองกันบ้างหรือเปล่า ว่าจริงๆ แล้วตัวเราเป็นน้ำมันหล่อลื่นให้ฟันเฟืองคอรัปชั่นมันหมุนไปเร็วยิ่งขึ้นหรือไม่?

ยอมรับกันไหมว่าเคยใช้เงินแก้ปัญหา ไม่ต้องถึงแสนถึงล้านในการปิดคดีให้เงียบ แต่หมายถึงห้าสิบบาท ร้อยสองร้อยที่ยื่นออกไปนอกกระจกเพื่อจะได้ผ่านด่านตรวจไปได้ง่ายๆ จะแสนจะล้านหรือจะสองร้อยก็เพื่อเหตุเดียวกันทั้งนั้น เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะเงินที่ส่งออกไปมันทำลายความเชื่อมั่นในการอยู่ภายใต้กฎหมายของเราลงอย่างสิ้นเชิง เราสูญเสียศรัทธาต่อผู้คุมกฎ และเราตั้งตัวของเราไว้เหนือกฎหมายเช่นกัน แต่เมื่อเป็นเรื่องของเรา เรามีข้อแก้ตัวให้ตัวเองเสมอ “ร้อยเดียวไม่เป็นไรหรอก” “ร้อยสองร้อยไม่ใช่เรื่องใหญ่” แล้วเราก็ขับรถไปต่อพร้อมกับล้อรถที่บดขยี้ความเชื่อในตัวบทกฎหมายและโดยเฉพาะตัวผู้คุมกฎหมายไปแล้วอย่างยับเยิน...

  

          เคยหยุดคิดกันบ้างไหมคะว่าเราอยู่ในกลียุคอะไรกัน...

 

          ในวันนี้ที่ไม่มีใครแคร์กฎหมาย แท็กซี่และมอเตอร์ไซค์ไม่เคยหยุดจอดเมื่อไฟแดง ตำรวจที่ประชาชนหมดศรัทธา ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าตำรวจดีๆ ยังมีอยู่ (แต่หายากพอๆ กับหาสามี) ในวันที่ใครคิดจะมีเรื่องกับใครก็ได้ ในวันที่ใครคิดจะพกปืนมาแล้วยิงใครก็ได้โดยไม่มีความหวาดกลัว เพราะพวกเขาเชื่อว่า “เดี๋ยวเคลียร์ได้” เราจะอยู่ในประเทศนี้ ยุคนี้กันได้จริงๆหรือ เคยได้หยุดถามตัวเองกันบ้างหรือเปล่า

 

          ในส่วนของประชาชน ลองหยุดคิดกันสักนิด ทุกวันนี้เราเอาความสะดวกกายสบายใจเป็นที่ตั้ง แล้วลืมนึกถึง “หน้าที่” และ “มารยาทสังคม” กันไปแค่ไหน ก่อนที่จะเคลียร์หรือเรียกร้องสิทธิ์ เราได้รักษามารยาทและทำตามหน้าที่ของเรากันดีพร้อมแล้วหรือยัง? เราคิดว่าเราคือแขกวีไอพีของประเทศนี้ใช่หรือไม่?

 

          ในส่วนของผู้คุมกฎหมาย ท่านได้ปฏิญาณตนว่าจะดูแลรับใช้ประชาชน จะให้ความยุติธรรม ทุกวันนี้เกียรติยศในใจของท่านถูกเงินซื้อไปหมดแล้วหรือไม่? สิ่งที่ทำให้ท่านนอนหลับสนิทตอนกลางคืนหรือก่อนจะจากโลกนี้ไป คือเงินที่ได้รับมาหรือสายตาที่ชื่นชม หรือสุดท้ายคือความประจักษ์แก่ใจว่าในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่ให้คำสัญญากับแผ่นดิน ท่านได้ตอบแทนโดยการทำหน้าที่ของอย่างเต็มที่ อย่างสุจริตยุติธรรมดีแล้วหรือไม่ ทุกวันนี้ยังมีนะคะ ประชาชนที่ยังเฝ้ารอปาฏิหาริย์ว่าเราจะยังไว้ใจผู้คุมกฎของเราได้ ถึงปากจะจิกกัดไป แต่เรายังอยากให้ความเคารพพวกท่านอยู่เสมอ เราไม่ได้เคารพท่านที่ยศยิ่งใหญ่ แต่เราอยากเคารพท่านที่หัวใจ เราอยากเคารพคนที่ดูแลให้ความอุ่นใจแก่ประชาชนอย่างแท้จริง เราอยากเห็นประเทศนี้หลุดออกจากยุคที่มีแต่ความรุนแรง ไร้ซึ่งกฎหมาย และกลายเป็นเงินที่อยู่เหนือกฎเกณฑ์ทุกอย่าง อย่าดูแลแต่แขกวีไอพี

 

          อย่าเอาแต่โทษกัน อย่าเอาแต่โทษอีกฝ่ายว่าไร้ซึ่งคุณธรรม อย่าลืมกลับมามองตัวเองกันด้วยว่าเรามีส่วน แม้เพียงเล็กน้อยในฟันเฟืองของการหล่อลื่นยุคมืดนี้หรือไม่แล้ว จงตอบตัวเองอย่างซื่อสัตย์ เพราะถ้าสุดท้ายเรายังซื่อสัตย์กับตัวเองไม่ได้ ก็อย่าร้องหาความสัตย์ซื่อหรือยุติธรรมจากใครเลย...