'การออกเดินทางของมนุษย์เมีย'

 

          พูดจริงๆ ว่า ก่อนหน้านี้ก็เคยได้อ่านเรื่องตลกที่เกี่ยวกับเรื่องมนุษย์เมียมาบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยได้สนใจสักเท่าไหร่นัก จนกระทั้งได้มาเป็น "มนุษย์เมีย” อย่างเต็มภาคภูมินี่แหละค่ะ ถึงได้เริ่มรู้สึกจริงๆ จังๆ ว่า มนุษย์เมียคือสิ่งมีชีวิตที่โดนยำอยู่ในโจ๊กหรือเรื่องตลกมากที่สุด

 

          “เรียกว่าเละเป็นโจ๊กก็คงไม่ผิดนัก”

 

          ย้อนกลับไปสมัยเด็กๆ หลายคนอาจจะเคยทันได้อ่านหนังสือการ์ตูนตลกแนว ขายหัวเราะกันบ้าง ถ้าหากยังพอจำกันได้ มนุษย์เมียในหนังสือประเภทนี้คือหญิงวัยกลางคน รูปร่างอวบท้วม มีโรลม้วนผมที่ไม่เคยแกะออก ใส่ชุดมูมู่ยาวย้วยลายดอกไร้ความเซ็กซี่ ในมือถือสากที่ไม่ได้เอาไว้ตำน้ำพริก แต่เอาไว้คอยแพ่นกะบาลสามีที่ชอบเมา แล้วไปเลื้อยสาวใช้ในบ้านที่ทั้งสาว ทั้งสวย ทั้งอวบอัด เซ็กซี่ ดูเป็นที่ต้องการ ช่างตรงกันข้ามกับกับมนุษย์เมียเสียเหลือเกิน

 

          ตามหนังตามละครก็ตามมา ถึงแม้เมียหลวงในละครจะเป็นนางเอก แต่ก็ต้องแฝงมาด้วยคาแรกเตอร์ของสาวเคร่งขรึม แต่งตัวมิดชิด แว่นตาหนาเตอะ บุคลิกภาพไม่วาบหวิว ไม่ชวนเสียวเหมือนตัวร้ายหรือเมียน้อยเอาเสียเลย ตามมาติดๆ เมื่อมีโซเชียลมีเดีย การส่งเรื่องตลกหรือการแชร์ต่างๆ มนุษย์เมียไม่ค่อยได้รับความเป็นธรรมเอาเสียเลย แถมบรรดาคนแชร์เรื่องตลกร้ายทั้งหลาย ส่วนใหญ่ก็คือบรรดาสามีทั้งหลายนี่แหละ แชร์กันแล้วก็แซวกันเอาฮา ไม่ไว้หน้าเมียบ้างเลยจริงๆ

และต้องยอมรับว่าเราอยู่ในสังคมที่ผู้หญิงโสดเสียงดังกว่า โสดแล้วดี โสดแล้วมีอิสระ โสดแล้วแซบ ไม่ต้องคิดถึงคิดห่วงใคร โสดแล้วไปไหนก็ได้ โสดแล้วรวยไม่ต้องพึ่งผัว รวยไม่ต้องเลี้ยงใคร สถานภาพโสดโดนหยิบยกขึ้นมาว่าโสดแล้วสบายตัว ตอกย้ำภาพความน่าเบื่อของมนุษย์เมียอย่างเสียไม่ได้จริงๆ

 

          หญิงยศไม่ได้จะบอกว่าอะไรดีกว่าหรือแย่กว่า เพียงแค่รู้สึกว่า อาจจะถึงเวลาที่ต้องออกมาพูดแทน “มนุษย์เมีย” เสียบ้าง เพราะส่วนใหญ่พวกเราก็ไม่ค่อยว่าง(จริงๆนั่นแหละ) ไหนจะลูก ไหนจะผัว บางครอบครัวเลี้ยงหมา บางครอบครัวเลี้ยงแม่ผัว อู้ยยยย กัดกันมั่วไปหมดเลยบางที!! (ด้วยความเคารพค่ะ)

 

          ที่อยู่ดีๆ ก็ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดก็เพราะว่าหลังๆ หญิงยศเองได้คลุกคลีกับมนุษย์เมียมากขึ้น ทั้งในวัยเดียวกันและที่เป็นมนุษย์เมียซีเนียร์มืออาชีพมานาน ยิ่งได้รู้จักได้คลุกคลี หญิงยศยิ่งมีความรู้สึกประทับใจพวกเขา มนุษย์เมียมีการเดินทางที่แตกต่างจากมนุษย์หญิงโสดนะคะ การเดินทางของเราอาจไม่ได้ออกไปในโลกกว้างข้างนอก แต่เชื่อว่าการเดินทางอันนี้ยิ่งใหญ่และไม่มีวันจบแน่นอน หญิงยศเปรียบเทียบกับการเดินทางเพราะหลายๆ ครั้งที่มนุษย์เมียได้รับคำชวนให้ไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่ แต่พวกเราจำต้องปฏิเสธไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร สุดท้ายหญิงยศเชื่อว่าจบลงตรงคำว่า “เกรงใจสามี” กันทั้งนั้น

 

          ในช่วงปีหลังๆ มานี่หญิงยศได้เจอกับพี่ๆ กลุ่มหนึ่งที่สตูดิโอกายกรรม พี่ๆ กลุ่มนี้เรียกตัวเองว่า “กลุ่มแม่บ้าน” พี่ๆ กลุ่มนี้จะเดินทางมาถึงสตูดิโอก่อนครูเสียอีก มาเช้ามากกกก เพราะส่งลูกที่โรงเรียนเสร็จก็ตรงมาเลย มาถึงก็เปลี่ยนใส่ชุดออกกำลังกาย หญิงยศชอบมองดูนะคะ พี่ๆ กลุ่มนี้สี่สิบอัพทั้งนั้น ลูกสองก็มี ลูกสามก็มี แต่พวกเขาไม่ทิ้งตัวเอง ไม่ทิ้งความฝันของตัวเอง และที่สำคัญ พี่ๆ กลุ่มนี้ดีกับทุกคนค่ะ พี่ๆ แก๊งแม่บ้านไม่เคยมาสตูดิโอมือเปล่า ทุกคนมาพร้อมกับอาหารที่สามารถฟูมฟักตัวอ่อนทุกชนิดในโลกนี้ให้เติบใหญ่ได้ น้ำพริกปลาทู ข้าวเหนียวหมูทอด ขนมจีน ก๋วยเตี๋ยวเรือ สารพัดขนมนมเนยที่ขนมาเหมือนกับว่างานดูแลสามีและลูกที่บ้านนั้นยังไม่เยอะพอ พี่ๆ ยังพร้อมดูแลคนอื่น ในขณะเดียวกันเมื่อถึงเวลาเรียนทุกคนกระตือรือล้น ตั้งอกตั้งใจ รูปร่างของแก๊งแม่บ้านนี่เรียกว่าเด็กสาวๆ สมัยนี้มีได้อายกันบ้าง โดยไม่รู้ตัว พี่ๆ เรียนเสร็จก็จะเฮฮาปาร์ตี้ แต่ทันทีที่ถึงช่วงบ่าย พวกนางจะหายตัววับไปอย่างรวดเร็ว กับภารกิจ “รับลูก” เสาร์อาทิตย์ไม่เห็นหน้าเพราะต้อง “ดูแลสามี” หญิงยศชอบมาเรียนกายกรรมกับพี่ๆกลุ่มนี้ นอกจากจะได้กินฟรี (แหะๆ) แล้ว หญิงยศรักพลังงานของมนุษย์เมียเหล่านี้ อย่างหนึ่งคือพวกเขามีโฟกัสที่ชัดเจนจนไม่มีเวลามาคิดร้ายกับคนอื่น ทุกคนนินทาแค่สามีและลูกแต่ไม่เคยพุ่งประเด็นไปที่คนอื่นเลย มนุษย์เมียกลุ่มนี้ยิ้มแย้มสดใส มีใจที่แน่วแน่ มีพลังงานบวกที่พร้อมจะส่งต่อให้คนอื่น

 

          เมื่อปีที่แล้วหญิงยศไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนที่แอลเอในร้านอาหารที่มีคนเก๋เดินเข้ามาเสมอ เมื่อถึงจุดหนึ่งเราสองคนมองหน้ากันแล้วพูดกันว่า การที่เราได้เจอสามีเจอครอบครัวที่มั่นคงนี่ดีนะ เราไม่สนเลยว่าจะมีผู้ชายหล่อแค่ไหนเดินเข้าประตูมา ถ้าย้อนกลับไปสักสิบปีที่แล้ว ทุกคนที่เดินเข้ามาคือคำถามว่าจะเป็นไปได้ไหม แต่ในวันนี้มนุษย์เมียจะนิ่ง หันมาสนใจเฉพาะเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า เมื่อถึงเวลาก็กลับบ้าน

 

          หญิงยศอยากเรียกการเดินทางนี้ว่า การเดินทางเข้าหาความธรรมดา... ฟังดูไม่น่าตื่นตาตื่นใจเท่าการออกไปพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์หรอกค่ะ แต่ถ้าจะลองคิดกันให้ดีๆ ทุกวันนี้จะมีสักกี่คนที่ได้มีความสุขอย่างมั่นคงกับความธรรมดาที่เป็นธรรมชาติของชีวิตกันบ้าง ขึ้นรถไฟเหาะตีลังกามากี่รอบสุดท้ายก็ต้องลง พิชิตยอดเขามากี่ลูกสุดท้ายก็ต้องกลับบ้าน หลายคนมีความสุขอยู่บนยอดเขา เพราะหาความสุขในบ้านเหงาๆ ไม่เจอ มนุษย์เมียเหล่านี้แหละค่ะที่ทำให้บ้านอบอุ่นน่าอยู่ พวกเขาเสียสละการไปเข้าป่าไปเล่นสกี เพื่อเปลี่ยนเป็นการไปตลาดแล้วเตรียมอาหารไว้รอสามีเมื่อกลับบ้าน แม้ว่าวันนั้นพวกคุณจะทะเลาะกันจนแทบไม่มองหน้า แต่หน้าที่เมียก็ยังดำเนินต่อไป

 

          อยากให้ลองหันมามองมนุษย์เมียกันใหม่ พวกเขาเป็นกลุ่มที่ไม่โต้เถียงไม่เรียกร้องอะไร เพราะไม่มีเวลาจริงๆ ลองหันมาแล้วชื่นชมความธรรมดาในบ้านนี้ให้มากขึ้นกันดู แล้วคุณจะรู้ว่าถ้าบ้านมีความสุขดีแล้ว คุณจะไม่โหยหาการเดินทางไปไหนอีกเลย...