สังคมเก่า-เด็กพันธุ์ใหม่

          เหตุการณ์สุดสลด เด็กระดับมัธยมใช้ปืนยิงเพื่อนเสียชีวิตภายในโรงเรียนเป็นอีกกรณีที่กระตุ้นเตือนสังคมให้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงจากสภาพแวดล้อมในหลายๆ ด้าน รวมไปถึงเทคโนโลยีที่ชักนำเข้าสู่โลกเสมือน ส่งผลให้สื่ออันตรายสารพัดพิษภัยเข้าถึงเด็กและเยาวชนได้ง่ายและมากขึ้น ที่ต้องให้ความสำคัญกันมากที่สุดก็คือ ที่ผ่านมา มีข้อแนะนำจากนักวิชาการเอาไว้มากมาย แต่ปัญหาก็คือ ในทางปฏิบัติแล้ว มีความเป็นไปได้หรือเปล่า ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องได้ลงมือทำงานกันอย่างจริงจังหรือไม่อย่างไร ล่าสุด นักวิชาการชี้ว่าต้องสร้างระบบภูมิคุ้มกันทั้งจากครอบครัว โรงเรียน สมาคมผู้ปกครองและครู กรรมการสถานศึกษา และชุมชน

          จะเห็นได้ว่า องค์ประกอบทางสังคมที่เป็นเบ้าหลอมเด็กๆ นั้นมีหลายส่วนด้วยกัน ซึ่งในวิถีชีวิตของเด็กแต่ละคนก็มีเวลาอยู่กับส่วนต่างๆ นับเป็นชั่วโมงไม่น้อยไม่มากไปกว่ากันสักเท่าไร ซึ่งก็คือทุกส่วนล้วนมีความสำคัญทั้งสิ้น ก่อนเกิดเหตุร้ายในโรงเรียนมัธยมแห่งนั้น เครือข่ายที่ทำงานเกี่ยวกับเด็กกลุ่มหนึ่งได้ออกมาเรียกร้องให้ทุกภาคส่วนร่วมกันหาทางป้องกันภัยจากสื่อออนไลน์ รวมไปถึงการกลั่นแกล้งกันทางโลกโซเชียล อันนับเป็นภัยร้ายแรงสำหรับเด็กในวันนี้ นักวิชาการเสนอแนะว่า โรงเรียนควรมีระบบเฝ้าระวังดูแลช่วยเหลือเด็กนักเรียน อย่าง เพื่อนช่วยเพื่อน ครูช่วยนักเรียน สร้างระบบป้องกันการกลั่นแกลังกันทางไซเบอร์อันเป็นชนวนนำไปสู่ความสูญเสีย

          ในส่วนของครอบครัว พ่อแม่ผู้ปกครอง ซึ่งก็คือ บ้าน คนในบ้านต้องเป็นแบบอย่าง ไม่ใช้ความรุนแรง รู้จักที่จะบริหารจัดการอารมณ์ เป็นแบบอย่างให้ลูกได้เรียนรู้ ไม่เสพสื่อที่ใช้ความรุนแรง ใช้เทคโนโลยีตามความเหมาะสมและสร้างสรรค์ ฯลฯ ส่วนบทบาทของชุมชนก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่า บ้านหรือโรงเรียน ในอดีตเรามักจัดส่วนนี้ให้อยู่กับวัด เช่น บ ว ร บ้าน วัด โรงเรียน ทุกวันนี้ สังคมเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ชุมชนก็มีส่วนฟูมฟักเยาวชน ซึ่งทุกคนในชุมชนก็ต้องร่วมมือสร้างกิจกรรมให้เด็กรู้สึกดีกับชุมชนและการอยู่ร่วมกัน ส่วนนี้นอกจากกรรมการหมู่บ้านที่เป็นนิติบุคคลแล้ว ยังรวมถึงองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่จะต้องเข้ามาเกื้อหนุนให้เกิดเป็นรูปธรรมมากที่สุด หาใช่ปล่อยลานกิจกรรม ทอดทิ้งสถานสันทนาการให้รกร้าง

          ภาครัฐเอง ซึ่งมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแทบทุกกระทรวงเป็นแขนขาจะต้องก้าวตามให้ทันการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น อย่างแรกก็คือ ต้องยอมรับว่า ทุกวันนี้ความป่วยไข้ของสังคมไทยเข้าขั้นวิกฤติ เชื้อโรคร้ายได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างแล้ว อนาคตของชาติซึ่งนับเป็นอวัยวะสำคัญกำลังถูกกัดกร่อน และผลักดันจากกระแสการหมุนเคลื่อนอย่างรวดเร็วของไซเบอร์ให้ไปยืนอยู่ตรงปากเหว ถ้าหากทุกภาคส่วนโดยเฉพาะภาครัฐยังย่ำอยู่กับวิถีเก่าๆ พ่อแม่ผู้ปกครองไม่เข้าใจบุตรหลาน โรงเรียนเพิกเฉยกับกิจกรรมเกื้อหนุน ชุมชนอยู่กันอย่างตัวใครตัวมัน ไม่เร่งสร้างระบบภูมิคุ้มกันขึ้นมาให้ทันการณ์ นอกจากความสูญเสียเฉพาะหน้าอย่างปัจจุบันทันด่วนแล้ว ก็น่าหวั่นวิตกว่า อาการเจ็บป่วยที่ว่าจะถึงเวลาแตกดับไปอย่างไร