ข่าว

ดาวจรัสฟ้า 27 // ** 27797124 **

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

ดาวจรัสฟ้า 27 // ** 27797124 ** ฟ้ากำลังจะถีบเก้าอี้ออกไป ณัฐและชลเปิดประตูเข้ามา ณัฐพุ่งเข้าไปกอดฟ้า ขณะที่ชลพยายามแกะเชือกที่คอฟ้าออก "ฟ้า ทำไมเธอถึงได้คิดสั้นอย่างนี้" "คุณมาห้ามฉันไว้ทำไม ฉันอยากตาย ฉันบ่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว" "คุณบ่ตายเพียงคนเดียวนะ แต่คุณกำลังสิฆ่าลูกของเราด้วย" "ก็ดีแล้วนี่ เขาสิบ่ต้องเกิดมาชดใช้กรรมเหมือนฉัน ปล่อยฉัน" ฟ้าพยายามดิ้นรน แต่ณัฐกลับกอดฟ้าไว้แน่น ทั้งคู่ต่างก็ร้องไห้ "บ่ปล่อย คุณต้องอยู่กับผม เราสิอยู่ด้วยกันทั้งพ่อแม่ลูก ผมสิบ่ปล่อยให้คุณลำบากอีก กลับบ้านเรานะฟ้า ที่ผ่านมาผมขอโทษที่บ่รับผิดชอบคุณกับลูก" "เขาเป็นลูกฉัน ลูกฉันคนเดียว เราบ่มีหยั๋งต้องเกี่ยวข้องกันอีก ปล่อยฉัน ฉันสิไปตามทางของฉัน" "ผมบ่ให้คุณไป คุณโกรธผม เกลียดผม ก็ทำร้ายผมเถอะ แต่อย่าทำลายลูกเลย ลูกบ่มีความผิดด้วยนะ" ฟ้าพยายามดิ้นรน และผลักณัฐออกไปอย่างแรง เธอหันไปมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหนี ชลเดินเข้าไปขวาง "อย่าหนีไปไหนอีกเลยนะครับ ผมไม่อยากให้คุณเสียใจไปตลอดชีวิตเพราะตัดสินใจผิดพลาด ให้โอกาสเขาเถอะครับ เพื่อลูก และเพื่อตัวคุณเอง" "ฉันเจ็บมามากพอแล้วค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลฉัน ต่อไปคุณคงไม่ต้องลำบากใจอีก" ณัฐเข้ามาจับมือฟ้า "ฟ้า ผมขอโทษ เรื่องที่ผ่านมาผมผิดเองที่ทำร้ายจิตใจคุณมาตลอด อย่าไปจากผมอีกเลยนะ กลับไปกับผม ไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน" "คุณสิให้ฉันกลับไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะ" "เมียผมไงล่ะ ผมกับดาวบ่ได้แต่งงานกัน" ฟ้าอึ้ง "เสียใจ มันสายเกินกว่าที่คุณจะมาเรียกร้องความเป็นผัวเอาตอนนี้ ระหว่างคุณกับฉัน เรามีหยั๋งต้องเกี่ยวข้องกันอีก" ฟ้าเดินออกไป แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเกิดปวดท้องขึ้นมากะทันหัน มีเลือดไหลออกมา ชลบอกให้รีบพาฟ้าไปโรงพยาบาล หลังจากหมอตรวจอาการฟ้า ก็ออกมาบอกว่าฟ้าเสียเลือดมาก หมอต้องผ่าตัดด่วน แต่เลือดกรุ๊ปที่ฟ้าต้องการมีไม่พอ ณัฐบอกให้เอาเลือดเขาถ้าช่วยภรรยาและลูกของเขาได้ พลตัดสินใจออกตามหาราตรี ก้องดีใจที่พลไม่โกรธราตรี จึงบอกว่ามีที่หนึ่งที่คิดว่าราตรีจะไป คือบ้านหลังเก่าของศักดิ์ พลและดาวตามไปที่นั่นก็พบว่าราตรีนอนหนาวอยู่บนที่นอนเก่าๆ กอดภาพถ่ายไว้แนบอก พลเดินเข้าไปคุกเข่าข้างๆ แม่ น้ำตาคลอ ดาวเดินตามเข้าไปนั่งข้างๆ พลมองรูปถ่ายเขากับศักดิ์ตอนเด็กๆ ในมือของแม่ ราตรีค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา พอเห็นพลก็ชะงัก "ลูก" "ครับแม่ ผมมาหาแม่แล้ว" "พลลูกแม่ ลูกไม่รังเกียจแม่เหรอลูก" "ผมคงเป็นลูกที่ชั่วมาก ถ้าหากผมรังเกียจแม้กระทั่งแม่ตัวเอง" "แต่แม่เป็นแม่ที่เลวเหลือเกิน ที่ทิ้งลูกกับพ่อไปหาชื่อเสียงเงินทอง เพราะคิดว่ามันจะทำให้แม่มีความสุข แต่แม่รู้แล้วว่าชื่อเสียงเงินทองไม่ได้ทำให้แม่มีความสุขจริงๆ กลับไปเถอะลูก อย่ามาสนใจคนชั่วอย่างแม่" "ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง แม่ก็เป็นแม่ของผม" ราตรีดึงลูกเข้ามากอดแน่น พลโผเข้ากอดราตรีแน่น สองแม่ลูกต่างก็ร้องไห้ เช้าวันใหม่ ฟ้าลืมตาตื่นขึ้น ตาเหม่อลอย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ เอามือคลำท้อง ร้องหาแต่ลูก ณัฐนอนพักอยู่ที่โซฟา ลุกขึ้นมาหา "ฟ้า คุณเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงคุณมากนะ" "ปล่อย ฉันสิไปหาลูก ลูกฉันอยู่ไหน" "คุณยังไม่แข็งแรง พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไป" "บ่ต้องมายุ่งกับฉัน ปล่อย ฉันสิไปหาลูกของฉัน" "อย่าเพิ่งเลย ลูกของเรา" "ลูกของฉันเป็นหยัง บอกมาสิ ลูกของฉันปลอดภัยไหม" "หมอบอกว่าลูกของเราบ่แข็งแรง ตอนนี้อยู่ในตู้อบ" ฟ้าเดินกุมแผลมาด้วยความเจ็บ ณัฐเดินตามอย่างระแวดระวังไปข้างๆ จนมาถึงหน้าตู้อบ "นั่นไงล่ะ ลูกของเรา เป็นผู้หญิง หน้าสวยเหมือนคุณเลยนะ แต่ตาเหมือนผม หมอถามว่าสิให้เขาชื่ออะไร ผมบ่ได้คิดมาก่อน ก็เลยบอกหมอไปว่าชื่อ ณัฐนภา เอาชื่อคุณกับผมมาตั้งให้ลูก" "เขาเป็นลูกของฉันคนเดียว คุณบ่มีสิทธิ์" ฟ้าเอามือไปแตะที่กระจก และมองด้วยความรัก น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอีก "ลูกแม่ แม่เกือบสิฆ่าลูกไปแล้วด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบแท้ๆ ยกโทษให้แม่ด้วยนะลูก" "อย่าโทษตัวเองเลยนะ ยังไงตอนนี้ลูกก็ปลอดภัยแล้ว เมื่อคืนผมใจคอบ่ดีแทบแย่ ถ้าคุณกับลูกเป็นอะไรไป ผมคงบ่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต" ฟ้าสะกดกลั้นน้ำตาไว้ได้ หันไปมองณัฐตาเขียว "ห่วงคนอื่นเถอะ ฉันบ่ต้องการ แล้วฉันก็เชื่อว่าลูกก็บ่ต้องการพ่อเหมือนกัน" "โธ่ฟ้า คุณสิโกรธสิเกลียดผมยังไงก็ตาม แต่ผมอยากให้คุณให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง ผมอาจบ่ใช่คนบ่ดีนัก แต่ผมก็สัญญาว่าสิเป็นพ่อที่ดีของลูก" "คุณควรสิพูดคำนี้เมื่อเก้าเดือนก่อน ตอนที่ฉันแบกหน้าสู้ความจริงอยู่คนเดียว แต่คุณกลับขี้ขลาดตาขาว ปล่อยให้คนอื่นมารับสมอ้างเป็นพ่อทั้งที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าคุณเป็นคนทำให้เขาเกิดมา ฉันบ่มีโอกาสให้คุณอีกแล้ว" ณัฐจ๋อย ฟ้าจะเดินไป ณัฐจะเข้าไปประคอง ฟ้าปัดมือออกอย่างโกรธแค้น ชลเดินเข้ามาพอดี เข้าช่วยประคองฟ้าไป ฟ้านั่งลงบนเตียงด้วยสีหน้าเจ็บช้ำ ชลมองฟ้าอย่างเห็นใจ บอกว่าณัฐเป็นห่วงฟ้ามาก และณัฐยังเป็นถ่ายเลือดให้ฟ้า ฟ้าอึ้ง บุษบาเริ่มไม่สบายใจเพราะนนท์อาการดีขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่านนท์จะจำได้ว่าเธอเป็นคนยิงจันตาย เทิดยุให้หาโอกาสฆ่าทั้งพ่อทั้งลูกเพื่อจะฮุบวงหมอลำเอาไว้ พร้อมกับหยิบขวดยาพิษมาส่งให้บุษบา เพื่อนำไปให้ก้องกิน บ้านเก่าของศักดิ์ดูสะอาดเรียบร้อยขึ้น โดยมีดาวมาช่วยดูแล และยังทำกับข้าวให้ราตรี พลนำอาหารมาให้ราตรีที่บ้าน ราตรีบอกว่าดาวทำให้เธอแล้ว พลหันไปยิ้มให้ดาว ดาวเก้อ ทั้งสองเดินคุยมาด้วยกัน "แม่คุณคงจะเบื่อแสงสีบนเวทีแล้ว ถึงไม่อยากไปอยู่กับคุณ" "แต่ผมก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้" "แถวนี้ก็ไม่ได้ห่างไกลผู้คนนี่คะ คงพอจะฝากฝังกันได้" "แต่ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี คุณช่วยพูดกับแม่ทีสิ" "ทำไมต้องเป็นฉันด้วย" พลทำตาเจ้าชู้ใส่ "แม่ผมเอ็นดูคุณมากนะ บอกกับผมว่า ถ้าจะหาลูกสะใภ้ให้ก็เอาคนดีๆ แบบคุณ" ดาวหน้าหม่นลง "อย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ อย่าคิดนะว่าที่ฉันมาทำดีกับแม่คุณ เพราะฉันยังรักคุณอยู่ ยังไงฉันก็ลืมไม่ได้หรอกว่า คุณเป็นสามีพี่สาวฉัน เป็นพ่อของหลานฉันด้วย" ดาวเดินเลี่ยงไป พลมองตามด้วยสายตาหมองหม่น ฟ้าอุ้มลูกเดินเข้ามาในห้องเช่าแคบๆ ณัฐถือข้าวของตามมาในห้อง "กลับบ้านเราเถอะนะฟ้า อยู่อย่างนี้มันบ่สบายเท่ากับบ้านเราหรอก" "คุณอยากกลับก็กลับเอง ฉันจะอยู่กับลูกสองคน" ฟ้าเอาลูกไปวางลงบนเปล ณัฐเข้าไปช่วยจับลูก "แม่เขาบ่อยากให้พ่ออยู่ด้วย แต่พ่อสิบ่ยอมไปหรอก พ่อสิอยู่กับลูก นะ" ณัฐจะก้มลงไปหอมลูก ฟ้าผลักเขาออกไป ณัฐเดินออกไปอย่างเงียบๆ ฟ้านอนอยู่ แต่ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อลูกร้องไห้จ้า ฟ้าอุ้มลูกออกมาจากเปล และเอานมให้ลูกกิน แต่ลูกยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด ณัฐเดินเข้ามามองด้วยความเป็นห่วง ฟ้าหันไปเห็น ก็มองอย่างไม่พอใจ "ลูกเป็นอะไร" "ออกไปนะ ฉันดูลูกเองได้" "ผมเป็นห่วง" "บ่จำเป็น ออกไป ถ้าจะให้ดีก็กลับขอนแก่นไปซะ บ่มีคุณ เราสองคนก็อยู่กันได้" ณัฐหน้าหม่นไป ฟ้าหันหลังไปให้นมลูกต่อ "คุณจะโกรธจะเกลียดผมยังไงก็เก็บไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้เราต้องช่วยกันดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด ไหนๆ เขาก็เกิดมาเป็นลูกของเราแล้ว" "ฉันบ่เชื่อหรอกว่าคนอย่างคุณ สิมีสำนึกของความเป็นพ่อ ถ้าลูกโตขึ้นแล้วเขาได้รู้ความจริงว่าเขาเป็นลูกที่พ่อของเขาบ่ต้องการ ฉันก็เชื่อว่าเขาบ่อยากได้คุณเป็นพ่อเขาแน่" ณัฐปิดประตูไว้ตามเดิม ก่อนเดินออกไปนั่งซึมหน้าห้อง ขณะที่ด้านใน ฟ้าพยายามปลอบโยนลูกจนหยุดร้องไห้และหลับไปในที่สุด เธอเอาลูกไปวางไว้ในเปลตามเดิม ก่อนจะเดินไปโผล่หน้าแอบมองณัฐ เห็นเขานั่งซึม สายตาของเธอก็อ่อนโยนลง จ่อยกับคูณปรึกษากันเพื่อจะหาทางทำให้ดาวคืนดีกับพล โดยขณะที่ดาวกำลังร้องหมอลำอยู่บนเวที จ่อยลากแขนพลขึ้นไปบนเวที หันไปส่งซิกให้นักดนตรี พอเพลงขึ้นพลร้องหมอลำออกไปเกี้ยวดาว ก่อนจะค่อยๆ เพลงจบ ดาวจะเดินหนี พลเดินไปดัก "สิรีบไปไสล่ะดวงมณี อ้ายมาหาด้วยความคิดถึง เป็นหยั๋งสิหนีอ้ายไปอีก" "บ่อยากเว้านำดอก คนหลายใจ" "แต่อ้ายฮักดวงมณีเพียงผู้เดียว บ่เคยมีผู้ได๋เข้าไปนั่งในหัวใจของอ้ายเลย น้องฮู้บ่ ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ อ้ายบ่เคยลืมคำมั่นสัญญา ที่เฮาสองเคยเว้ากันว่าสิเคียงคู่กันตลอดไปจนตายจาก" "คำว่าฮักของผู้ชาย พูดง่าย แต่บ่เคยจำ บ่เหมือนความฮักของผู้หญิง เมื่อได้ฮักชายใด ผู้หญิงก็สิฮักมั่นแต่ชายนั่นผู้เดียว ดวงมณีบ่เชื่อดอก" "ถ้าอย่างนั้น ก็ฟังเสียงหัวใจของอ้ายสิ น้องหล้า" พลจับมือดึงตัวเข้ามากอด คนดูก็ตะโกนให้หอมแก้ม ดาวเอียงหน้าหนี พลดึงดาวเข้ามากอดและหอมแก้ม คนดูส่งเสียงฮือฮา ดาวเดินหนีมาหลังเวทีอย่างหงุดหงิด พลเดินตาม "ผมขอโทษ ผมก็เล่นไปตามบทบาท" "ไม่จริง คุณเล่นนอกบท ถ้าเกิดฉันหน้าแตกขึ้นมาบนเวทีจะว่าไง" "ก็ดี คนดูเขาจะได้รู้ว่า ผมพูดออกมาจากใจ" "คุณจะคิดยังไง ฉันไม่รู้ ไม่อยากฟังด้วย ต่อไปห้ามทำอย่างนี้อีก ฉันไม่ชอบ" "แต่เราต้องเป็นพระเอก นางเอกคู่กันนะ พระเอกนางเอกไม่พูดกันเลย มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าผมเล่นไม่สมบทบาท คนดูเขาก็ผิดหวังน่ะสิ" "ช่างเขาสิ" ดาวหันไปเห็นจ่อยเดินนำคูณเข้ามาก็ต่อว่าที่ยุ่งเรื่องของเธอ คูณบอกว่าเขาหวังดีอยากให้ดาวคืนดีกับพล "ไม่ต้องเลย ดาวไม่ต้องการ แล้วก็เลิกเข้าใจผิดได้แล้ว ดาวไม่ได้รักเขา เสียเวลาเปล่า" ดาวเดินกระแทกกระทั้นไป พลมองตามอย่างเศร้าหมอง ฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมา หันไปมองไม่เห็นลูกก็ตกใจ เดินออกไปด้านนอก ก็ชะงักไป เมื่อเห็นณัฐกำลังอุ้มลูกอยู่ เธอมองภาพนั้นด้วยสายตาอ่อนโยนลง ณัฐหันมาเห็นก็ยิ้มให้ "ลูกตื่นแล้ว ผมเห็นคุณยังหลับอยู่ ไม่อยากให้ลูกกวน ก็เลยอุ้มลูกออกมา คุณจะได้นอนหลับให้สบาย" "เอาลูกมาให้ฉัน" ฟ้าเข้าไปแย่งลูก ลูกร้องไห้จ้า "อย่าเสียงดังสิ ลูกตกใจหมดเลย โอ๋ อย่าร้องนะลูก อย่าร้องนะ แม่เขาแค่หยอกเล่นเท่านั้นเอง" ฟ้ากระซิบกระซาบ "เอาลูกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ" "อยากไปหาแม่ไหมลูก ไม่อยาก อยากอยู่กับพ่อเหรอลูก เห็นไหมลูกอยากอยู่กับผม" ฟ้าหันรีหันขวางอย่างหงุดหงิด ไม่รู้จะทำอย่างไร "คนบ้า" ฟ้าเดินกลับเข้าไปด้านใน ณัฐอมยิ้ม สายตามีความหวังขึ้น "แม่เขาปล่อยให้เราอยู่ด้วยกันแล้วนะลูก อีกไม่นาน พ่อหวังว่าแม่เขาคงจะใจอ่อนให้พ่อได้อยู่กับลูกตลอดไปนะ" ณัฐก้มลงหอมแก้มลูกด้วยความรัก ด้านในห้อง ฟ้ากระแทกตัวนั่งลงอย่างหงุดหงิด "เราต้องบ่ใจอ่อนกับเขา จำไว้สิว่าเขาทำกับเราเจ็บขนาดไหน เขาบ่เคยเห็นค่าของเรา อย่าไปเชื่อเขา ผู้ชายหลอกลวง" ฟ้าพร่ำบอกกับตัวเอง บุษบาแอบเอายาพิษใส่ในกาต้มน้ำชา นนท์เดินมาเข้าห้องน้ำ เห็นเข้าก็หยุดมองอย่างแปลกใจ บุษบาหยิบถาดใส่ชุดน้ำชาออกไปจากห้องครัว แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นพลเดินมา จึงคิดว่าควรจะให้พลรับเคราะห์แทน จึงวานให้พลนำน้ำชาไปให้ก้อง ก้องดื่มน้ำชาแล้วเริ่มปวดไปทั้งตัว เซถลาล้มลง พลตกใจเข้าไปประคองส่งโรงพยาบาล หมอตรวจพบสารพิษในตัวก้อง ก้องโกรธมากคิดว่าพลใส่ยาพิษให้เขากิน พลปฏิเสธว่าเขาไม่ได้ทำ "ถ้าบ่ใช่มึง แล้วไผล่ะ" บุษบาเดินเข้ามาพอดี ปรักปรำว่าพลเป็นคนทำ เพราะอยากฮุบวงเป็นของตัวเอง ดาวมองหน้าพลอย่างคาดไม่ถึง ก้องแค้นใจออกปากไล่พลออกจากบ้าน "ได้ ผมสิไป ผมเสียใจจริงๆ ที่อาเชื่อคนอื่นมากกว่า เด็กที่อาเลี้ยงมากับมือตัวเอง" พลเดินออกไปทั้งน้ำตา พิมพาและดาวหันไปมองหน้ากันอย่างสับสนไม่แน่ใจ บุษบาลอบยิ้มอย่างสมใจและโล่งอก จบตอน27
logoline
แท็กที่เกี่ยวข้อง

ข่าวที่น่าสนใจ