ข่าว

สื่อรักชักใยอลวน 22 // ** 27808900 **

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

สื่อรักชักใยอลวน 22 // ** 27808900 ** รัญชนาคิดว่าปุรันไม่มีใจให้ อย่างที่เธอมีใจให้เขา เธอจึงตัดสินใจไปต่างประเทศ และมาล่ำลาไปรยา พอวิธวินท์รู้ก็ขอร้องให้ไปรยาช่วยเป็นแม่สื่อให้ปุรันกับรัญชนาสมหวังในความรัก ไปรยารีบมาบอกปุรัน ทีแรกเขาก็ตกใจ แต่แล้วก็ทำหน้าจ๋อยคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับรัญชนา "พูดแบบนี้แสดงว่านายไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขาใช่มั้ย" ปุรันนิ่งไป "เปล่า ฉันรักเขามากกว่าที่เคยรักดรีมซะด้วยซ้ำ แต่ว่า ฉันไม่เหมาะกับเขาหรอก ฉันมันก็แค่ตำรวจธรรมดาๆ คนหนึ่ง จะไปดึงนางฟ้าให้ลงมาเตี้ยต่ำดินด้วยทำไม" "นี่นายดูถูกตัวเองเหรอ" ปุรันสวนทันที "ดรีมก็รู้ว่าคนอย่างฉันภูมิใจในตัวเองแค่ไหน" ปุรันนิ่งไปน้ำตาซึมเจ็บปวดขึ้นมา "แต่พอฉันได้เจอเขา ฉันถึงได้รู้ว่า ฉันยังดีไม่พอสำหรับเขา" "งั้นในเมื่อนายรักเขา แล้วทำไมไม่บอกให้เขารู้ไปเลย" "อยากบอกสิดรีม แต่คนอย่างฉันยอมเจ็บดีกว่าไปโน้มให้เขาลงมาลำบากอยู่กับฉัน ให้ฉันได้แต่หวังไปเถอะ หวังว่า อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ ว่าอะไรสำคัญไปกว่า แค่รักกัน อีกหน่อยซึ่งคงไม่นาน ถึงวันนั้นแล้วเธอจะเข้าใจ" แต่ปุรันร้องไม่ทันจะจบ ไปรยาก็คว้ากระป๋องแห้วบนโต๊ะแล้วฟาดผัวะเข้าที่หัวของปุรันดังโป๊ก! "โอ๊ยดรีม! ฉันเจ็บนะ" "ไอ้ทุเรศเอ้ย มัวแต่มาทำซึ้งเป็นพระเอกเกาหลี งั้นก็นั่งกินแห้วกระป๋องของนายต่อไปแล้วกัน" ไปรยาจะออกไป ปุรันรีบเข้าไปขวางมือยังกุมหัวเจ็บ "โธ่ดรีม แห้วเขาเปลี่ยนเป็นสมหวังแล้ว ฉันก็อยากสมหวังมั่งเหมือนกัน ถ้าแค่ฉันได้รู้ว่าเขารักฉัน ฉันจะไม่ปล่อยนางฟ้าให้กลับสวรรค์เด็ดขาด" ไปรยามองหน้าปุรันเพื่อความแน่ใจ รัญชนาเห็นรมัยคุยกับลูกน้องของปุรันก็สงสัย รมัยเข้ามาบอกว่าลูกน้องกาจพลหนีการจับกุมไปได้ และฝากอาฆาตแค้นปุรันเอาไว้ รัญชนาเป็นห่วงปุรันขึ้นมาจึงไปนั่งรอเขาที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ แล้วเธอก็ได้เจอปุรัน เธอตกใจถามว่าเขามายังไง ปุรันบอกว่ามาดักจับผู้ต้องสงสัย "ตกลงคุณมีธุระอะไรกับผมเหรอ ผมมีเวลาไม่มากนะ ผมต้องทำงาน" "ฉันต้องไปจากที่นี่แล้ว มีคนเสนองานที่นิวยอร์กให้ฉัน" "อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ ผมรู้แล้ว" "รู้แล้ว! รู้แล้วทำไมคุณไม่คิดจะ" รัญชนาหยุดไปเอง "ทำไมเหรอครับคุณรัญ" "เปล่า ไม่มีอะไร ถ้ารู้แล้วก็ดี เรื่องที่ฉันจะบอกก็แค่นี้แหละ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ อย่าอวดเก่งว่าตัวเองเป็นฮีโร่ แล้วก็อย่าประมาท ตายขึ้นมาเสียดายภาษีประชาชน" รัญชนาพูดเสร็จจะเดินออกไป ปุรัญจับมือเธอไว้ "ถ้าคุณห่วงผมจริง ก็อย่าไปสิ" รัญชนาชะงักไป "ฉันก็พูดไปอย่างนั้น แค่ห่วงในฐานะที่คุณมีบุญคุณเคยช่วยฉันกับแม่" "เลิกอ้างเรื่องข้อตกลงของเราได้แล้วคุณรัญ ผมอยากรู้แค่ว่า คุณไม่อยากเห็นหน้าผมอีก คุณถึงคิดจะหนีไป แต่ถ้าผมคิดผิด คุณก็บอกมาว่าไม่ใช่" รัญชนานิ่งไป ปุรันรอคำตอบจากเธอ แต่รัญชนาก็ยังเงียบ "ก็ได้ ผมต้องไปทำงานแล้ว ขอให้คุณโชคดีแล้วกัน" ปุรันพูดเสร็จก็เดินออกไป รัญชนามองตามจิตใจสับสนกระวนกระวาย ปุรันกำลังเดินไปที่รถ แต่ระหว่างนั้นรัญชนาวิ่งตามออกมา "คุณปุรัน!" ปุรันหยุดหันมารอว่ารัญชนาจะพูดอะไร "ฉัน ฉันขอให้คุณโชคดีเหมือนกัน อย่าลืมเรื่องระวังตัวล่ะ" "คุณรัญ ถ้าคุณมีอะไรที่อยากจะพูดนอกเหนือจากความเป็นห่วง ผมจะอยู่รอฟังคุณอยู่ตรงนี้ หรือว่าคุณอยากจะบอกว่ารักผมเหมือนที่ผมรักคุณ" "คุณปุรัน ฉัน" รัญชนารู้สึกอายเลยหันหลังให้ ปุรันเห็นรัญชนาหันหลังให้เขาก็ถอนหายใจเศร้า หันหลังจะเดินกลับไป เป็นจังหวะที่รัญชนาหันหลังมาจะบอก แต่แล้วรัญชนาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไอ้โม่งคนหนึ่งถือปืนเดินออกมาส่องไปที่ปุรันแล้วลั่นไกใส่ ปัง! ร่างของปุรันทรุดฮวบลงกับพื้นทันที มือตบอกเห็นเลือดไหลนองออกมาตามมือ ไอ้โม่งรีบวิ่งออกไป "คุณปุรัน!" รัญชนารีบวิ่งเข้าไปประคองด้วยความตกใจ "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย! คุณต้องไม่เป็นอะไร อดทนไว้นะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที" ปุรันจับมือเธอเจ็บปวดแสนสาหัส "ผมเจ็บ คงไม่ไหวแล้วล่ะครับคุณรัญ" "คุณต้องรอดสิคุณปุรัน คุณเป็นตำรวจที่ทั้งเก่งแล้วก็ดีที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักมาเลย อย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอร้องล่ะ" รัญชนาน้ำตาเริ่มไหลออกมาด้วยความเสียใจ "คุณรัญ ผม ผมดีใจจังเลยที่คนอย่างผมยังพอมีค่าสำหรับคุณบ้าง" "คุณมีค่าสำหรับฉันเสมอค่ะคุณปุรัน ฉันไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่กับคุณไง คุณก็ต้องอยู่กับฉันด้วยสิ" "คุณไม่ทิ้งผมไปแล้ว เพราะว่า คุณ คุณรักผมใช่มั้ย" รัญชนาน้ำตานองหน้าพยักหน้ารับ "ฉันเคยคิดว่าฉันจะไม่รักคุณ แต่สุดท้าย ฉันก็โกหกตัวเองไม่ได้ว่า ฉันรักคุณนะคุณปุรัน" ปุรันยิ้มดีใจแล้วก็แน่นิ่งไปในอ้อมกอดของรัญชนา "คุณปุรัน!" วิธวินท์ ไปรยา น้าเพิ่มและจ่า แอบดูผลงานการเล่นละครของปุรันอยู่ วิธวินท์ดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่ไปรยาทำหน้าระอา "ตอนนี้อาจจะสำเร็จ แต่เดี๋ยวเถอะ ต่อจากนี้ล่ะของจริง เล่นอะไรไม่เล่น มาเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง" วิธวินท์กับน้าเพิ่มและจ่ามองหน้ากันสงสัย รัญชนายังกอดปุรันด้วยความเสียใจร้องห่มร้องไห้ ปุรันแอบลืมตาขึ้นมาหรี่มองดูรัญชนาแล้วยิ้มดีใจก่อนจะเอามือโอบกอดปลอบใจเธอ รัญชนาชะงักแปลกใจ ปุรันเอามือลง รัญชนาสงสัยหันมามองที่ปุรันอีกครั้ง คราวนี้ปุรันอมยิ้ม "เป็นว่าที่คุณนายตำรวจแล้ว ห้ามคืนคำที่พูดไปนะครับคุณรัญ รัญชนาตกใจ "นี่คุณ!" รัญชนารีบลุกผละออกจาก ปุรันรีบอธิบาย "อย่าโกรธผมเลยนะครับคุณรัญ ผมจำเป็นต้องทำอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะรู้ได้ยังไง ว่าคุณรักผม" รัญชนาเจ็บใจ "คุณ คุณนี่มัน" รัญชนาไม่พูดอะไรอีกตรงดิ่งไปที่รถตัวเองเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ปุรันตามไปเคาะกระจกเรียก "เดี๋ยวสิครับคุณรัญ คุณอย่าโกรธผมสิ ผมทำเพราะอยากให้เราเปิดใจต่อกันนะครับ" รัญชนาไม่สนใจขับรถกระชากออกไป ปุรันต้องถอยออกมา รัญชนาพุ่งรถไปได้ไม่กี่เมตรก็เบรกเอี๊ยด ปุรันดีใจนึกว่าเธอจะให้อภัย รัญชนาในรถเข้าเกียร์ถอยหลังหน้าเหี้ยมขึ้นมาทันที "ได้ตายสมใจแน่ คนหลอกลวง" รัญชนาเท้าแตะคันเร่ง วิธวินท์กับน้าเพิ่มและจ่าที่รีบเดินเข้ามาเห็นล้อรถของรัญชนาหมุนฟรีเตรียมถอยหลังก็ตกใจ "เฮ้ย! แย่แล้ว หลบเร็วคุณปุรัน!" ปุรันหันไปมองวิธวินท์ที่วิ่งมาเตือน แต่ไม่ทันแล้ว รถของรัญชนาถอยหลังมาชนปุรันเข้าไปเต็มๆ ปุรันกลิ้งไปสามสี่ตลบ วิธวินท์ น้าเพิ่ม และจ่าถึงกับเอามือปิดหน้าหวาดเจี๋ยว รัญชนาไม่สนใจลงมาดูขับรถออกไปเลย ผลก็คือปุรันต้องเข้าเฝือกขาข้างหนึ่งมีจ่ากับน้าเพิ่มช่วยพยุงเข้ามาบ้านพัก นลินีวางแผนให้ซินดี้ไปพบกับฤทธิ์ และหลอกเอาเงิน โดยวางยานอนหลับ แต่ฤทธิ์รู้ทัน และให้ซินดี้ดื่มเครื่องดื่มที่มียานอนหลับเอง เธอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้า นอกจากนี้ฤทธิ์ยังรู้อีกว่าซินดี้มาหาเขาเพราะต้องการหลอกไถเงิน เพราะซินดี้เรียกค่าเสียหาย ฤทธิ์ไม่สนหยิบเงินและเอทีเอ็มของซินดี้ไปพร้อมบอกเธอว่า "ผมขอยืมเงินคุณไปก่อนนะ หาทางหนีได้เมื่อไหร่จะชวนคุณไปแต่งงานอยู่กินด้วยกัน" พูดเสร็จฤทธิ์ก็หันไปสวมเสื้อแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งซินดี้ให้งงเป็นไก่ตาแตก ซินดี้ตามออกมาจะเล่นงานฤทธิ์ แต่เขากำลังหลบตำรวจที่ตามล่าตัวอยู่ จึงจับเธอปิดปากไว้ พอตำรวจไปแล้ว ฤทธิ์ถึงปล่อยและบอกความจริงว่าเขาเป็นแค่คนงานในไร่ชมตะวัน ซินดี้ถึงกับอึ้ง และบอกว่าตอนนี้ซินดี้กลายเป็นพวกเขาแล้ว และต้องหาเงินมาให้เขาหนี "ฉันจะไปหาเงินจากไหนมาให้แก ฉันกับนังลินีโดนแบล็กเมล์อยู่ ถึงต้องมาไถกับแกเนี่ย โธ่เอ๊ย แต่ดันซวยมาเจอโจรซะนี่ หมดกันฉัน" ซินดี้อยากจะร้องไห้ "โดนแบล็กเมล์ หมายความว่ายังไง" "ก็นังลินีน่ะสิดันไปโกหกว่ามันท้องกับคุณไนย" "อ๋อ แบบนี้นี่เอง คุณไนยถึงต้องระเห็จออกนอกบ้าน" "ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันช่วยอะไรแกไม่ได้ เพราะฉะนั้นต่างคนต่างไป ฉันจะไม่บอกตำรวจให้เอาบุญก็แล้วกัน" ซินดี้จะเดินไป แต่ฤทธิ์คิดอะไรขึ้นมาได้เลยตามไปขวาง "เดี๋ยวก่อน ผมน่ะชอบคุณจริงๆ นะคุณซินดี้ ในเมื่อตอนนี้เราต่างก็กำลังเข้าตาจนต้องการเงินเหมือนกัน เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมพอรู้วิธีการได้เงินมาง่ายๆ แล้วก็เป็นการแก้แค้นพวกในไร่ชมตะวันไปในตัวด้วย" "แกจะทำอะไร" "รับปากผมก่อนแล้วกันว่าถ้าผมหาเงินให้คุณได้แล้ว คุณจะหนีไปกับผม" ซินดี้มองฤทธิ์อย่างไม่ค่อยไว้ใจ บุ้งกี๋อยากมีครอบครัว ไม่อยากกลับไปอยู่วัด เลยลุ้นให้วิธวินท์ขอไปรยาแต่งงาน แต่ก็ไม่สำเร็จสักที บุ้งกี๋เล่าความจริงทั้งหมดให้แสงฉายกับประทีปฟัง แสงฉายรู้สึกสงสาร แต่ประทีปโกรธที่รู้ว่าวิธวินท์หลอก จะไปเล่นงาน แต่แสงฉายห้ามไว้ บอกว่าถ้าจะเล่นงานวิธวินท์ต้องเล่นงานไปรยาด้วย เพราะเป็นคนต้นเรื่อง "เอาน่าไอ้ประทีป สองคนนั่นอาจจะผิดที่ต้มเอ็งกับข้าซะเปื่อย แต่อย่าลืมนะว่าทั้งสองคนนั้นทำเพื่อความสุขของหนูดากับไอ้ไนย ไม่ได้สนใจเลยว่าชีวิตตัวเองต้องทนอยู่กับคนที่ตัวเองเกลียด" ประทีปนิ่งไปสีหน้าครุ่นคิด จริงตามที่แสงฉายพูดทุกอย่าง "แต่ตอนนี้ป๊ะป๋ากับแม่ดรีมไม่ได้เกลียดกันแล้วนะครับ" "งั้นบุ้งกี๋บอกคุณตามา แน่ใจนะว่าป๊ะป๋าของบุ้งกี๋ รักแม่ดรีมจริงๆ" "จริงครับคุณตา ป๊ะป๋าพยายามหาทางขอแต่งงานกับแม่ดรีมอยู่ แต่ยังทำไม่สำเร็จสักที" แสงฉายคิดอยู่ครู่ "ไอ้ประทีป ข้าว่าช่วยหลานมันหน่อยเถอะ มันทำเพื่อคนอื่นมาเยอะ ข้าอยากเห็นมันมีความสุขบ้าง" ประทีปหันไปมองแสงฉายกับบุ้งกี๋แล้วคิด ประทีปบอกวิธวินท์ว่าเขารู้ความจริงจากบุ้งกี๋แล้ว และจะช่วยให้เขาขอไปรยาแต่งงานให้ได้ ทางด้านแสงฉายก็บอกธีไนยกับดารุให้รู้ เพื่อขอความช่วยเหลือให้วิธวินท์กับไปรยาลงเอยกันเสียที หลังจากวันนั้น ดารุกับธีไนยก็หันมารักกันเหมือนเดิม จนไปรยาแปลกใจ ดารุบอกว่าเธอสงสารลูกที่จะเกิดมา ธีไนยได้ทีบอกน้องสาวให้รีบแก้ปัญหาที่เธอสร้างเอาไว้กับวิธวินท์ได้แล้ว เพราะยิ่งปล่อยไว้นาน ใยที่เธอสร้างไว้จะพันกันมั่วไปหมด "พี่รู้มาตลอดนะดรีม ว่าดรีมกับวินทำอะไรเพื่อพี่กับคุณไนย พี่ขอบใจมาก แต่จากนี้ไปพี่อยากให้ดรีมทำตามที่หัวใจของดรีมต้องการมากกว่า" "สำหรับพี่ นายวินเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพี่ไปแล้ว กลับกันเถอะจ้ะดา" ธีไนยประครองดารุพาเดินออกไป ไปรยานิ่งเงียบคิด ที่คอกม้าไปรยากำลังเอาฟางให้ม้ากิน แต่สีหน้ากลับเอาแต่ครุ่นคิดหลังจากที่ธีไนยกับดารุมาบอกให้เธอถึงเวลาตัดสินใจ ระหว่างนั้นวิธวินท์ขี่ม้าเข้ามา "ดรีม ดรีม คุณเจอบุ้งกี๋กับน้องจีนรึเปล่า" "เปล่า" "สงสัยจะไปเล่นซนกันอีกแล้ว หาไม่เจอเลย" "คงเล่นอยู่ในไร่นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะไปตามหาเอง" "ถ้าในไร่ผมหาทั่วแล้ว แต่กำลังสงสัยว่าจะไปที่ชิงช้าริมลำธาร" "ไกลขนาดนั้น พวกเขาจะไปได้ยังไง" "ผมเล่าให้พวกเขาฟังเองว่ามีชิงช้าอยู่ที่นั่น นี่คงไปบังคับให้อ๊อดพาไปดู ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปตามกลับมาเอง" "ไม่ต้องฉันไปด้วย" ไปรยารีบเข้าไปเปิดคอกม้าเตรียมเอาม้าออกไปตามหาเด็กๆ วิธวินท์ยิ้มๆ ที่หลอกพาเธอไปหวังจะบอกรัก เวลาเดียวกันนี้ ฤทธิ์เข้ามาจับตัวบุ้งกี๋กับน้องจีนไป จบตอน 22
logoline
แท็กที่เกี่ยวข้อง

ข่าวที่น่าสนใจ