เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
สื่อรักชักใยอลวน 24 // ** 27808926 **
ไปรยาตื่นเช้าก็ตรงไปที่คอกม้า เพื่อจะนำออกไปตามหาวิธวินท์ บุ้งกี๋วิ่งร้องไห้มาหา ไปรยาเห็นแล้วสะเทือนใจมาก
"ไม่จริงใช่มั้ยครับคุณแม่ดรีม ป๊ะป๋ายังไม่ตายใช่มั้ยครับ" ไปรยานิ่งเงียบ
"บอกผมมาสิครับ ป๊ะป๋ายังอยู่ ป๊ะป๋าไม่ได้เป็นอะไร"
ไปรยาดึงบุ้งกี๋เข้ามากอด "จ้า ป๊ะป๋าของเรายังอยู่"
"แล้วทำไมทุกคนต้องโกหกผมว่าป๊ะป๋ายังไม่กลับด้วยล่ะครับแม่ดรีม ฮือๆๆๆ"
ไปรยาชะงักน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความเสียใจ "ก็ ก็ ป๊ะป๋าเขากำลังแกล้งแม่อยู่ เขาชอบหาเรื่องทำให้แม่หงุดหงิด บุ้งกี๋รู้ใช่มั้ย"
"ครับ ป๊ะป๋าชอบหาเรื่องแกล้งแม่ดรีม แต่ป๊ะป๋าก็รักแม่ดรีมนะครับ รักมากด้วย"
ไปรยาทนอัดอั้นความเสียใจไม่ได้ดึงบุ้งกี๋เข้ามากอด สองคนปล่อยโฮน้ำตาแตกด้วยกันทั้งคู่
บริเวณป่า ทุกคนกำลังกระจายกันออกค้นหาวิธวินท์ ทุกคนพยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมบริเวณนั้น แต่ก็ยังไม่มีความคืบหน้า นอกจากพบกระเป๋าเงินของเขา ประทีปบอกว่าถ้าเจอกระเป๋าลอยน้ำมา แสดงว่าเจ้าของตายแล้ว อ๊อดถึงกับปล่อยโฮด้วยความเสียใจ
ไปรยากับบุ้งกี๋ไปตามหาวิธวินท์ที่ริมลำธาร ที่นั่นมีชิงช้า ที่ไปรยากับวิธวินท์เคยมาหยอกล้อทะเลาะกันบ่อยๆ บุ้งกี๋บอกให้ไปรยารู้ว่า
"แม่ดรีมครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกแม่ดรีม"
"บอกมาสิจ๊ะ"
"ที่จริงแล้ว ผม ผมไม่ได้เป็นลูกของป๊ะป๋าหรอกครับ" ไปรยาชะงักแปลกใจ
"ผมเป็นแค่เด็กวัดที่รุ่นพี่รับมาเลี้ยง แต่รุ่นพี่ก็รักผมเหมือนลูก"
ไปรยานิ่งไปรีบเข้ามาที่บุ้งกี๋จับไหล่ทั้งสองข้าง "บุ้งกี๋"
"ผมอยากมีครอบครัว มีพ่อมีแม่เหมือนอย่างน้องจีน รุ่นพี่เขาก็เลยรับปากผมว่า เขา เขาจะมาขอแม่ดรีมแต่งงานกันจริงๆ ครับ"
ไปรยาอึ้งไปเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจน้ำตารื้น "บุ้งกี๋ บุ้งกี๋อย่าล้อแม่เล่นนะ"
บุ้งกี๋น้ำตาไหลส่ายหน้า "จริงๆ ครับ ป๊ะป๋าพยายามจะขอแม่ดรีมแต่งงานจริงๆ ครับ แต่ป๊ะป๋าก็"
ไปรยาดึงบุ้งกี๋มากอดแล้วร้องไห้ด้วยกันอีก ระหว่างนั้นธีไนยเข้ามาเห็นภาพนั้นเข้าก็รู้สึกสลดก่อนจะตัดสินใจเรียก ไปรยากับบุ้งกี๋หันมาเห็นธีไนยยื่นกระเป๋าสตางค์ของวิธวินท์ให้ไปรยา
"พวกพี่ตามหาวินกันอย่างเต็มที่แล้วดรีม แต่ว่า"
ธีไนยพูดไม่ออก ปล่อยให้ดรีมรับกระเป๋าสตางค์ของวิธวินท์ไป เธอเปิดกระเป๋าสตางค์ของวิธวินท์ออกมาแล้วก็ต้องอึ้งไปเมื่อในกระเป๋านั้นมีภาพถ่ายของเธอซุกอยู่ในช่องเก็บภาพ
"ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าตายแล้วเหรอครับคุณลุงไนย" ธีไนยพยักหน้ารับกับบุ้งกี๋
บุ้งกี๋เสียใจร้องไห้ฮือๆ ธีไนยเข้าไปปลอบใจ บอกว่าทุกคนจะดูแลบุ้งกี๋อย่างดี
"แต่ผมอยากได้ป๊ะป๋ากลับคืน" บุ้งกี๋กอดธีไนยแล้วก็ร้องไห้ ธีไนยกอดตอบปลอบใจ
ไปรยาที่เอาแต่ดูรูปของตัวเองในกระเป๋าสตางค์ของวิธวินท์ไม่ยอมพูดอะไร
"กลับไปที่ไร่เถอะนะดรีม"
ไปรยาตัดสินใจ "ไม่! ดรีมไม่กลับ ดรีมจะรอเขาอยู่ที่นี่"
"ดรีม แต่วินเขา"
"ใครอยากจะเชื่ออะไรก็เชื่อไป แต่ดรีมไม่เชื่อ ดรีมรู้จักเขาดี นี่เป็นแผนของเขา ที่จริงเขายังอยู่ แต่เขาแกล้งทิ้งไว้ให้พวกเราเข้าใจผิด"
"ดรีม ไม่มีเหตุที่วินเขาจะทำแบบนั้นนะ"
"กับคนอื่นน่ะไม่มี แต่กับดรีม มี! เขาชอบแกล้งดรีม หาเรื่องดรีมให้หัวปั่นแล้วแอบดูว่าดรีมจะเป็นยังไง เพราะฉะนั้นดรีมจะรอเขาอยู่ที่นี่"
"บุ้งกี๋ก็จะรอป๊ะป๋าอยู่ที่นี่กับแม่ดรีมเหมือนกันครับ"
ธีไนยสงสารน้องแต่ไม่อยากให้ทำอย่างนี้เลยเข้าไปจับมือ
"ดรีม ยิ่งดรีมทำแบบนี้ ดรีมจะยิ่งทำให้บุ้งกี๋เสียใจนะ"
ไปรยาไม่ฟังดื้อ "ก็เขารับปากดรีมว่าจะกลับมานี่ เขารับปากดรีมแล้วนะพี่ไนย"
ธีไนยนิ่งเงียบไปไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของไปรยาได้
วิธวินท์ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้านที่มาหาของป่า และพบเขานอนหมอสติอยู่ที่แอ่งน้ำ จึงช่วยไว้ เขาหมดสติไป 3 วัน 3 คืน พอได้สติขึ้นมาก็รีบหาทางกลับไปไร่ชมตะวัน
ขณะที่พวกที่ไร่ชมตะวัน คิดว่าวิธวินท์ตายแล้ว จึงคิดจะจัดงานศพให้ ไปรยาเสียใจอย่างที่สุด แต่เธอก็ต้องทำเข้มแข็งไม่ให้ใครเห็นน้ำตา เธอลุกขึ้นมาทำงานในไร่อย่างเอาเป็นเอาตาย
ค่ำวันนั้น วิธวินท์กลับมาที่ไร่อย่างทุลักทุเล ด้วยความอ่อนเพลีย พยายามขอความช่วยเหลือจากทุกคน แต่ละคนกลับคิดว่าเขาเป็นผีมาหลอก พากันหวาดกลัว จนวิธวินท์ล้มลงต่อหน้าประทีปคาโต๊ะหมากรุก
ประทีปตกใจอึ้ง "ผะๆๆๆ"
วิธวินท์รีบคว้าหมับเข้าที่ข้อมือประทีป "ลุง ช่วย ช่วยผมด้วย"
ประทีปสะดุ้งโหยงกลัวหลับตาปี๋ "นะโมตัสสะภะคะวะโต ไปดีเถอะพ่อวิน ไปหาป้าเขาเถอะ ป้าเขาใจดีกว่าลุง"
"ลุง ผม ผม"
ประทีปหลับตายกมือไหว้ "แล้วลุงจะทำบุญไปให้นะ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยไปที่ชอบที่ชอบเถอะ"
วันใหม่พวกคนงานมาเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์สยองเมื่อคืน ให้แสงฉายกับประทีปรู้
"น่ากลัวสุดเลยครับคุณประทีป อ๊อดเห็นเต็มสองตา ได้ยินสองหู แถมกลิ่นยังโชยอีก"
แตงเสริม "สภาพน่ะดูน่าเวทนามากเลยนะคะ โคลนงี้เต็มตัว สงสัยศพคงจมอยู่ใต้โคลน เลยมาทั้งแบบนั้น"
ประทีปฟังพวกคนงานแล้วนิ่งไปหันไปมองหน้ากับแสงฉายเหมือนมีอะไรที่รู้กันอยู่บางอย่าง
"ข้ายิ่งกว่าพวกเอ็งอีก ผีไอ้วินมันจับแขนข้าไม่ยอมปล่อย มือมันงี้เย็นเจี๊ยบเลย พูดแล้วยังขนลุกไม่หาย"
"ถ้างั้นก็คงเป็นไปได้ว่า วิญญาณของคุณวินน่ะกลับมาที่ไร่แล้ว แต่เข้าบ้านไม่ได้เพราะกลัวผีบ้านผีเรือน ถึงได้ป้วนเปี้ยนอยู่ในไร่" เพิ่มว่า
"งั้นหมายความว่าเราก็ต้องเจอวิญญาณคุณวินเดินไปเดินมาอย่างนี้น่ะเหรอไอ้เพิ่ม" สะอาดถาม
น้าเพิ่มคิดอยู่ครู่ "คุณแสงฉายครับ ผมว่าพวกเราตั้งศาลให้คุณวินเถอะครับ วิญญาณของคุณวินจะได้มีที่สิงสถิต"
แสงฉายหันไปมองหน้ากับประทีปเหมือนจะตัดสินใจบอกความจริงให้พวกคนงานรู้ แต่ไปรยากลับเดินเข้ามาสีหน้าไม่พอใจใส่ทุกคนทันที
"ใครอย่าได้อุตริทำแบบนั้นเด็ดขาดนะ!"
"แต่วิญญาณคุณวิน เฮี้ยนจริงๆ นะคะคุณดรีม"
"ถ้าเขาตายจริงเฮี้ยนจริง ทำไมเมื่อคืนถึงไม่มาหาฉัน"
"ดุขนาดนี้ ผียังกลัวเลย"
ไปรยาโมโห "ไอ้อ๊อด!"
อ๊อดสะดุ้งรีบหลบหลังน้าเพิ่ม ประทีปบอกต่อว่า "ทุกคนเขาหวังดีนะดรีม ไม่อยากให้วิญญาณของวินต้องเร่ร่อน"
"แต่ดรีมไม่เชื่อว่าเขาจะตาย จนกว่าจะได้เห็นศพเขา"
"งั้นป้าถามหน่อย ที่ดรีมยังเชื่อว่าพ่อวินไม่ตาย เพราะว่าดรีมรักพ่อวินเข้าจริงๆ แล้วใช่มั้ย"
ไปรยานิ่งไป ลุงกับป้าอยากรู้คำตอบจากปากของหลานสาว
ไปรยาเฉไฉ "งานในไร่มีให้ทำอีกเยอะ ดรีมขอตัวนะคะป้า"
ไปรยาพูดเสร็จก็เดินออกไป ประทีปกับแสงฉายหันมามองหน้ากันสีหน้าหนักใจ
"แล้วตกลงเรื่องตั้งศาลให้คุณวินล่ะครับคุณประทีป"
"ไอ้เพิ่ม เอ็งเอาหูมานี่ ข้าจะบอกอะไรให้ฟัง"
เพิ่มทำหน้าสงสัยแล้วเข้าไปฟังประทีปกระซิบ พอรู้เรื่องเข้าก็ทำหน้าตกใจ ประทีปพยักหน้า เพิ่มหันไปกระซิบบอกพรรคพวกต่อ ทุกคนพากันตกใจ
ที่โรงเก็บฟาง ธีไนยกับดารุพาน้องจีนกับบุ้งกี๋เดินเข้ามา ทันทีที่บุ้งกี๋เห็นวิธวินท์ยืนอยู่ในนั้นบุ้งกี๋ดีใจวิ่งถลาเข้าไปหาทันที วิธวินท์อ้าแขนรอรับบุ้งกี๋เข้ามาสวมกอด ธีไนยกับดารุมองด้วยความรู้สึกดีใจไปด้วย
"ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าตัวเป็นๆ จริงๆ ด้วย บุ้งกี๋ดีใจที่สุดเลย ฮือๆๆๆๆ"
"ไม่เอาน่าบุ้งกี๋ เป็นลูกชายของป๊ะป๋าทั้งที ต้องเข้มแข็งสิ"
"ก็บุ้งกี๋กลัวนี่ครับ บุ้งกี๋มีพ่อเหมือนกับคนอื่นเขาแล้ว บุ้งกี๋ไม่อยากเป็นกำพร้าอีก"
วิธวินท์ยิ้มแล้วคุกเข่าเช็ดน้ำตาให้ "เด็กดีอย่างบุ้งกี๋แบบนี้ ป๊ะป๋าจะทิ้งไปได้ยังไง ถึงต่อไปป๊ะป๋าจะมีลูกอีกกี่คน บุ้งกี๋ก็จะเป็นลูกที่ป๊ะป๋ารักที่สุดเสมอ"
"ป๊ะป๋า" บุ้งกี๋ยิ้มดีใจทั้งน้ำตากอดกับวิธวินท์อย่างซาบซึ้งกินใจ
ธีไนยเห็นภาพพ่อลูกรักกันก็หันไปโอบไหล่ดารุและดึงน้องจีนมากอดไว้อินไปกับความรักของวิธวินท์กับบุ้งกี๋
"ป๊ะป๋าครับ เรารีบไปหาแม่ดรีมกันเถอะครับ แม่ดรีมต้องดีใจแน่ๆ ที่ป๊ะป๋ากลับมาแล้ว"
"เดี๋ยวก่อนบุ้งกี๋ ป๊ะป๋าอยากขอให้บุ้งกี๋ปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน"
"ทำไมล่ะครับป๊ะป๋า" วิธวินท์มองบุ้งกี๋แล้วมองไปที่ดารุกับธีไนย
วิธวินท์อยู่กับดารุ ธีไนย ประทีปและแสงฉาย ดารุค่อนข้างเป็นห่วงกับความคิดของวิธวินท์
"วิน เราต้องทำอย่างนี้ด้วยเหรอ ถ้าน้องดรีมรู้ทีหลัง ดากลัวว่าจะยิ่งทำให้ดรีมโกรธนะ"
"แต่ไอ้ดรีมมันก็ปากแข็งจริงๆ นั่นแหละหนูดา ลุงกับป้าถามแล้วมันยังไม่ยอมรับเลย"
"ผมเห็นด้วยกับนายวิน จะง้างปากผู้หญิงใจแข็งมันต้องใช้วิธีการที่ไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นไม่อยู่ในกำมือหรอก"
ดารุหมั่นไส้หันไปหยิกธีไนย "นี่แน่ะคุณไนย ใช่สิคะ คุณเองก็เกือบอยู่ในกำมือคนอื่นแล้วเหมือนกัน"
ธีไนยสะดุ้งโหยงเจ็บ ดารุเชิดหน้างอนๆ ใส่ แสงฉายกล่าวว่า
"งั้นถ้าขืนเราไม่ช่วยให้ดรีมยอมรับใจตัวเอง มันกับพ่อวินก็คงไม่มีความสุขซะที มา! งั้นป้าจะเป็นกามเทพแก่ๆ ชักใยให้หลานรักกันเอง แต่ต้องเสี่ยงนะพ่อวิน"
"ผมยอมเสี่ยงครับ เพราะถ้าไม่รู้ว่าดรีมรักผมรึเปล่า ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
ยามค่ำบริเวณศาลา แสงฉายยื่นธูปที่จัดแล้วให้ไปรยา
"เอาไปสิดรีม แล้วอธิษฐานเรียกให้วิญญาณของพ่อวินออกมาหา"
"ไปกันใหญ่แล้วนะป้า ดรีมบอกแล้วไง ดรีมไม่เชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้"
"แต่พวกคนงานมันเห็นกันทั้งไร่เลยนะ พวกมันกลัวกันจนไม่เป็นอันทำงานทำการกันเลยสักคน ป้าว่า วิญญาณพ่อวินคงห่วงหาอาทรที่นี่จนไม่ยอมไปผุดไปเกิด มีแต่ดรีมเท่านั้นแหละที่จะคุยกับเขาได้"
ไปรยานิ่งคิดอยู่ครู่ก่อนจะรับธูปมา "ก็ได้ ถ้าวิญญาณของเขากลับมาที่ไร่นี้แล้วจริงๆ ดรีมก็ อยากเจอ"
ไปรยายกมือขึ้นพนม "นายวิน มาเลย ถ้านายแน่จริงก็มาหาฉัน"
ป้าแสงฉายแอบยิ้มแล้วหันไปทางแตงที่ซ่อนตัวอยู่ห่างๆ พยักหน้าส่งสัญญาณ
น้าเพิ่มกับสะอาดเอาเตาอั้งโล่ที่จุดติดไฟจนควันโขมง สองคนช่วยกันพัดให้ควันลอยคลุ้งไปทั่วล้อมรอบตัววิธวินท์ที่ยืนแต่งหน้าซีดๆ เหมือนผี วิธวินท์ยืนท่ามกลางควันไฟพาเอาสำลักแค่กๆ น้าเพิ่มกับสะอาดเองก็สำลักควันกันใหญ่ ระหว่างนั้นแตงรีบเข้ามาว่าให้ทำตามแผนได้เลย
ไปรยาบอกกับแสงฉายว่า "ไม่เห็นมีอะไรเลย ไหนว่าวิญญาณเขาเฮี้ยนไง หลอกคนทั้งไร่ แต่กลับไม่กล้ามาหาดรีม"
"อย่าปากดีไปนะดรีม ของอย่างนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่"
คุยๆ กันอยู่เสียงหมาหอนดังขึ้น แสงฉายทำสะดุ้งโหยง "นั่นไงว่าเข้าให้แล้ว"
แสงฉายทำเบียดไปรยากลัวบรรยากาศ ระหว่างนั้นอ๊อดวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเล่นละครกลัวสุดฤทธิ์
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที ช่วยอ๊อดด้วย"
"ไอ้อ๊อด หนีอะไรมาวะ"
"ผีครับ ผีคุณวิน!"
"นั่นไงดรีม ป้าบอกแล้วว่าพ่อวินเป็นผีแล้วจริงๆ"
"ที่ไหนไอ้อ๊อด แกเจอเขาที่ไหน" ไปรยาถามทันที
อ๊อดชี้ทันที "โน่นครับ"
ไปรยารีบเข้ามาเห็นกลุ่มควันลอยเต็มไปหมดจนแทบมองอะไรไม่เห็น
"นายวิน! นายวิน นายอยู่ไหน" ไปรยามองหาแต่ไม่มีวี่แววอะไร
วิธวินท์เดินผ่านหลังไปรยาวูบไป ไปรยาชะงักหันหลังไปหาแต่ไม่มี
"นายวิน ฉันไม่เชื่อว่านายจะตายหรอก นายกำลังแกล้งฉันใช่มั้ย"
วิธวินท์เดินผ่านไปอีกวูบ ไปรยาหันไปไม่เจอ "นายวิน!"
ไปรยาหันมาอีกทางก็เจอวิธวินท์ในชุดชาวทั้งตัวยืนมองมาที่เธอแล้วหันหลังให้ก่อนจะเดินหายไปในกลุ่มควัน
ไปรยาจะรีบวิ่งตาม แต่ทันใดนั้นก็เห็นแผ่นหลังในชุดขาวแบบเดียวกันเดินไปคนละทิศ ไปรยาตกใจจะวิ่งตามไป แต่ก็มีวิธวินท์อีกคนหันหลังเดินไปอีกทิศทางให้เธอตกใจอีก
ไปรยายืนอึ้งไม่รู้ว่าจะตามวิธวินท์ไปทางไหน จากที่ไม่เชื่อว่าวิธวินท์ตาย เธอเริ่มไม่แน่ใจ
ไปรยาตัดสินใจเดินตามไปทิศหนึ่ง แล้วก็ต้องอึ้งกว่าเดิมเมื่อเจอมงกุฎดอกไม้แบบเดียวกับที่วิธวินท์เคยทำให้เธอ ปักแขวนอยู่บนลำต้นของต้นไม้บริเวณนั้น
ไปรยาหยิบมงกุฎดอกไม้นั้นมาถือไว้แล้วทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ท่ามกลางหมอกจางๆ และควัน
ที่บริเวณหน้าบ้าน ธีไนย ประทีปและวิธวินท์ที่สวมเสื้อผ้าชุดขาวแบบเดียวกันสีเดียวกันกลับเข้ามา ต่างคนต่างสำลักควันแสบหูแสบตาไปหมด
"นี่ข้าลงทุนช่วยขนาดนี้แล้ว ถ้าไอ้ดรีมยังใจแข็งอยู่อีกล่ะก็ ข้าจะช่วยตีหัวมันแล้วให้เอ็งปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย" ประทีปว่า
แสงฉายคิดว่าได้ผล "ต้องได้ผลสิวะตาทีป ถ้านังดรีมมันเชื่อซะทีว่าพ่อวินตาย มันจะได้เลิกปากแข็งแล้วรู้ใจตัวเองซะทีว่าต้องการอะไรกันแน่"
"งั้นต่อจากนี้ฝากด้วยนะดา"
ดารุหันไปมองวิธวินท์แล้วพยักหน้ารับ
วันใหม่ ไปรยานั่งอยู่ที่ระเบียงถือมงกุฎดอกไม้ในมือสีหน้าเศร้าๆ ดารุเดินเข้ามาหาไปรยา
"น้องดรีม เมื่อคืนนี้เจอวิญญาณของวินอีกเหรอ"
ไปรยาถือมงกุฎดอกไม้เงียบๆ อยู่ครู่ "นี่ถึงเวลาที่ดรีมต้องยอมรับใช่มั้ยคะพี่ดา ว่าเขาตายจาก ดรีมไปแล้วจริงๆ"
"น้องดรีม"
"มงกุฎดอกไม้เนี่ย วินเขาเคยให้ดรีมมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่มีใครทำให้ดรีมได้หรอกค่ะ นอกจากเขาคนเดียว"
"นี่ แสดงว่าวินเขาคงอยากจะบอกความในใจให้น้องดรีมรู้ผ่านทางมงกุฎดอกไม้อันนี้"
ไปรยางง "หมายความว่ายังไงคะพี่ดา"
"สมัยที่พี่เรียนกับวิน คณะเราถือว่ามงกุฎดอกไม้เป็นสัญลักษณ์ ที่ผู้ชายจะมอบหัวใจให้กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก เพื่อให้เธอดูแลไปจนชั่วชีวิต"
ไปรยาอึ้งไป "น้องดรีม พี่ว่าวินเขารักน้องดรีมมากนะ วิญญาณวินเขาถึงวนเวียนไม่ไปไหนจนกว่าจะได้คำตอบจากน้องดรีม"
"งั้นดรีมจะให้เขารู้ค่ะ ว่าดรีมรู้สึกยังไงกับเขา"
ไปรยาขี่ม้าเข้ามาที่ริมลำธารพร้อมกับนำมงกุฎดอกไม้เข้ามาด้วย เธอเดินไปหยุดที่ริมน้ำแล้วตะโกนออกมาทันที
"นายวิธวินท์ ฉันรักนาย นายได้ยินมั้ย" ไปรยานิ่งไปน้ำตารื้น "ตอนนี้ฉันรักนายแล้วไงให้โอกาสฉันอีกสักครั้งสิ อย่าให้ฉันพูดว่ารักนายคนเดียวได้มั้ย ฉันอยากฟังคำพูดจากนายด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่จากดอกไม้นี่อย่างเดียว"
ไปรยานั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจ มงกุฎดอกไม้ในมือหล่นลงไปที่ลำธารก่อนจะไหลไปตามน้ำเอื่อยๆ ก่อนไปติดอยู่ที่โขดหินกลางน้ำ ไปรยามองตามมันแล้วก้มหน้าร้องไห้ ฮือๆๆๆๆ
ที่ลำธารมีดอกไม้มากมายลอยตามน้ำมาเป็นสายสวยงาม วิธวินท์เข้ามาหยิบมงกุฎดอกไม้ขึ้นจากน้ำแล้วเดินเข้ามาหาไปรยาช้าๆ วิธวินท์เดินเข้ามาใกล้ ไปรยาเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องตกใจ
"นายวิน" วิธวินท์ไม่ตอบเอามงกุฎดอกไม้สวมที่ศีรษะของไปรยา
"คุณรับปากจะดูแลหัวใจของผมไปตลอดชีวิตใช่มั้ยดรีม"
ไปรยาอึ้งไป "บอกฉันได้มั้ยว่านี่ไม่ใช่ความฝัน นายมาหาฉันเพื่อบอกลาใช่มั้ย"
"คุณตอบผมมาก่อนว่าคุณรักผม เหมือนที่ผมรักคุณ"
"ฉันรักนาย แล้วฉันก็ไม่อยากให้นายตายด้วย"
"งั้นคุณก็จะแต่งงานกับผม จะเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ใช่มั้ย"
"ใช่ ฉันยอมทุกอย่าง จะเป็นภรรยาที่ดี จะไม่หาเรื่องนายอีก ขอแค่นายอย่าจากฉันไปไหนอีก"
ไปรยาสวมกอดวิธวินท์รั้งเขาไว้ไม่ยอมให้ไปไหนอีก วิธวินท์กอดตอบด้วยความดีใจ
"ผมก็รักคุณ ดรีม รักจนสุดหัวใจเลย"
วิธวินท์กอดไปรยาให้เธอซบที่แผ่นอกด้วยความรักเต็มเปี่ยม แต่ฉับพลัน ไปรยาก็ชะงัก ไปรยาถอนหน้าออกจากแผ่นอกของวิธวินท์อย่างสงสัย
"นายตายแล้ว แล้วทำไม ฉันถึงได้ยินเสียงหัวใจนายเต้น"
วิธวินท์ชะงักไป "เอ่อ คือ ก็ผมต้องกลับมาทำหน้าที่สามีที่ดีให้คุณไง สวรรค์เลยไล่ผมให้ลงมาหาคุณ"
ไปรยาเริ่มชักสีหน้าแค้นขึ้นมาทันที "นายวิน นี่นาย"
"ดรีม อย่าโกรธสิ เมื่อกี้นี้คุณเพิ่งบอกว่ารักผม ถ้าผมตายอีก ผมกลับมาเป็นสามีคุณไม่ได้อีกแล้วนะ"
"ไอ้บ้าวิน!"
ไปรยาเงื้อหมัดจะอัดใส่แต่คราวนี้วิธวินท์ฉวยโอกาสดึงไปรยาเข้ามากอดแน่นจนหน้าเกือบชิดกัน ไปรยาชะงักไป
"ผมนายวิธวินท์ พานิชอนันต์ พร้อมจะยอมรับนางสาวไปรยาเป็นภรรยาแล้วครับ"
ไปรยานิ่งมือที่จะชกหน้าเขากลับลดลงเปลี่ยนมาเป็นสายตามองสบตาวิธวินท์
ไปรยายิ้ม "ดิฉัน นางสาวไปรยา จารุกิตติ พร้อมจะรับนายวิธวินท์เป็นสามีจริงๆ แล้วค่ะ" ทั้งสองคนยิ้มมีความสุข
วิธวินท์กำลังจูบหน้าผากไปรยาที่อยู่ในชุดแต่งงานสวยงามและหล่อเท่ห์ยืนอยู่ที่เต็นท์สีขาวในบรรยากาศงานเลี้ยงแต่งงานนอกสถานที่ซึ่งจัดกันที่ไร่ชมตะวัน ทุกคนวี๊ดวิ้ววดีใจ ยิงรุ้งหลากสีฉลองเฮรับ ไปรยาถือช่อดอกไม้แล้วหันหลังเตรียมจะโยนช่อดอกไม้
ช่อดอกไม้ถูกโยนขึ้นฟ้า ก่อนจะมาอยู่ในมือของรัญชนา ทุกคนร้องเฮลั่น รัญชนากับปุรันถูกดันให้เข้ามายืนคู่กัน
"แบบนี้ไม่ต้องรอแล้ว แต่งต่อคู่วินกับดรีมไปเลย" ธีไนยว่า
พวกคนงานเฮรับ ปุรันยิ้มชอบใจ "ไม่ค่ะ รัญไม่แต่ง"
ทุกคนหุบยิ้มอึ้ง "จนกว่าสารวัตรจะได้เป็น ผบ.ตร."
ไปรยายื่นกระป๋องแห้วให้ปุรันทันที
"ของโปรดนาย ไร่ฉันปลูกเตรียมไว้ให้แล้ว"
ปุรันคอตกจ๋อย แล้วฮึดขึ้นมาทันที "ไม่! คนอย่างสารวัตรปุรันไม่ยอมแห้วอีกเด็ดขาด รอเป็น ผบ.ตร.มันนานไป แต่ถ้าเป็น ส.ม.ค.ร. ตอนนี้ล่ะได้เลย"
รัญชนางง "อะไรของคุณ ส.ม.ค.ร."
"ก็สามีคุณรัญไงครับ"
รัญชนาตกใจอายหน้าแดง "บ้า!"
รัญชนาอายรีบเดินหนี ปุรันรีบวิ่งตาม "คุณรัญ เดี๋ยวสิครับ คุณรัญ"
ปุรันตามรัญชนาออกไปผ่านน้าเพิ่มที่เดินเข้าทำเบียดกระแซะสะอาดสุดฤทธิ์
"แม่สะอาดจ๋า ทีนี้ก็ตาเราแล้วนะจ๊ะ คืนนี้จะนัดเจอกันที่ไหนดีเอ่ย"
"บ้า เอ็งอย่ามาถือโอกาสลวนลามข้าด้วยคำพูดนะ"
"แต่แม่สะอาดต้องรักษาสัญญาสิ แม่สะอาดแพ้พนันฉันแล้วนะ"
"ใช่ ข้าแพ้พนันเอ็ง แต่" สะอาดทำอายหน้าแดง "เอ็งก็ต้องทำให้ข้า แพ้ใจเอ็งด้วยสิ ไอ้บ้าเพิ่ม"
สะอาดอายหน้าแดงแล้วเดินหนีออกไป น้าเพิ่มฮึดรีบตาม แตงมองตามคู่นั้นไปแล้วก็หัวเราะคิกคัก อ๊อดเข้ามาเบียดกระแซะแตง
"เอ แม่แตงเองก็พนันไว้กับฉันเหมือนกัน นี่ฉันต้องปรับคนแพ้ยังไงดีน้า"
"อย่าปรับเขาแพงนะตัวเอง เงินเขาไม่มีหรอก ของมีค่าทั้งตัวเขาก็มีแค่ ตัวกับหัวใจ"
อ๊อดสยิวกิ้วตัวสั่นทันที "นั่นแหละ ที่แม่แตงต้องเสียพนันให้ฉัน"
อ๊อดเข้าไปช้อนตัวแตงขึ้นมาอุ้มทันที "ได้เมียแล้วเว้ยไอ้อ๊อด จุ๊กกรู้"
อ๊อดรีบอุ้มแตงตามน้าเพิ่มกับพี่สะอาดออกไป
ประทีปเดินเข้ามาโอบไหล่แสงฉาย ดูความรักที่อบอวลอยู่ในไร่ วิธวินท์กับไปรยา บุ้งกี๋ที่กอดกันเป็นครอบครัวมีความสุข ธีไนย ดารุและน้องจีนที่กอดกันรักใคร่กลมเกลียว
"เฮ้อ นี่แหละน้าที่เขาว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน สงสัยเราต้องขยายที่ไร่เราแล้วล่ะแม่ฉาย ไว้ให้ลูกๆ หลานๆ มันวิ่งเล่นดีมั้ยแม่"
"ไอ้ประทีป ข้ามีเรื่องจะบอกเอ็ง ข้าท้องแล้วอ่ะ"
ประทีปตกใจ "เย้ยยย จริงเหรอแม่"
"ล้อเล่น!"
ระหว่างนั้นวิธวินท์ขี่ม้าเข้ามาช้าๆ ยื่นมือไปที่ไปรยา
"ได้เวลาเราต้องไปแล้วล่ะดรีม"
ไปรยาแปลกใจ "นี่นายจะพาฉันไปไหน"
ธีไนยเข้ามาแซว "ก็ส่งตัวเข้าหอไงดรีม กลางป่ากลางเขา โรแมนติคนะจะบอกให้ พี่ไม่ไปแอบดูหรอก"
ไปรยาอายหน้าแดง "บ้าน่าพี่ไนย"
ดารุดันไปรยาไปหาวิธวินท์ "รีบพาดรีมไปได้แล้ววิน ชักช้า เดี๋ยวตามดาไม่ทันนะ"
"ไม่ต้องห่วงดา แม่พันธ์ดีซะขนาดนี้ทันแน่นอน"
"ไอ้บ้า!" ไปรยาอายหน้าแดง
วิธวินท์หัวเราะชอบใจ ไปรยายิ้มเขินแล้วยื่นมือให้วิธวินท์ดึงเธอขึ้นไปนั่งซ้อนข้างหน้า สองคนยิ้มให้กันอย่างอายๆ แล้ววิธวินท์ก็ควบม้าพาไปรยาออกไปกลางทุ่งสวยงาม
จบบริบูรณ์
ข่าวที่เกี่ยวข้อง