ประชาธิปัตย์ บนบ่า "จุรินทร์"

          ความแตกแยกในพรรคประชาธิปัตย์ มีความชัดเจนขึ้น หลังอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นำทัพพระแม่ธรณีบีบมวยผม พ่ายแพ้ศึกเลือกตั้งอย่างยับเยิน ตามมาด้วยศึกชิงหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ คนที่ 8 แม้ว่า จุรินทร์ ลักษณวิศิษฏ์ คว้าชัย แต่เป็นหัวหน้าพรรคท่ามกลางความขัดแย้งอย่างรุนแรงที่สุดครั้งหนึ่งของประชาธิปัตย์

          ประชาธิปัตย์เคยผ่านการขัดแย้งใหญ่ในเหตุการณ์ “10 มกรา” ความขัดแย้งใหญ่สุดในพรรคประชาธิปัตย์ ต่อการแย่งชิงตำแหน่งหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ ระหว่าง พิชัย รัตตกุล กับ เฉลิมพันธ์ ศรีวิกรม์ (พ่อตา ณัฐพล ทีปสุวรรณ ปาร์ตี้ลิสต์ หมายเลข 1 พรรคพลังประชารัฐ) เมื่อ วันที่ 10 มกราคม 2530 หรือ 32 ปีก่อน ที่จบด้วยความพ่ายแพ้ของนายเฉลิมพันธ์

          ตามมาด้วยความขัดแย้งที่กลุ่ม 10 มกรา ของเฉลิมพันธ์ ศรีวิกรม์ และ วีระ มุสิกพงศ์ นำ ส.ส.37 คน โหวตสวนร่างพระราชบัญญัติ ลิขสิทธิ์และสิทธิบัตร ส่งผลให้ พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ต้องยุบสภาในปี 2531 และ กลุ่ม 10 มกรา ได้แยกไปตั้งพรรคประชาชน

          32 ปีให้หลัง เกิดความขัดแย้งภายในพรรคประชาธิปัตย์ ที่สั่งสมมาตั้งแต่ความขัดแย้งที่ อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ไม่ยอมเสนอชื่อ สุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นเลขาธิการพรรคต่อ เมื่อปี 2553 และได้สั่งสมความขัดแย้งจนถึงจุดวิกฤติ ในยุคที่ จุรินทร์ ลักษณวิศิษฏ์ มารับช่วงเป็นหัวหน้าพรรค

          ประเด็น ร่วมหรือไม่ร่วมรัฐบาล เป็นเพียงปลายเหตุความขัดแย้งในพรรคประชาธิปัตย์ แต่ต้นเหตุมาจากฝั่งหนึ่ง มองว่าพรรคถูกยึดจากผู้กุมบังเหียนหลัก 3 คน คือ ชวน หลีกภัย บัญญัติ บรรทัดฐาน และอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ที่ไม่ยอมให้ “คนอื่น” ก้าวขึ้นมาบริหารพรรค หากไม่ใช่ทายาททางการเมืองของ “ผู้มีบารมีในพรรค”

          ขณะที่ “ผู้มีบารมีในพรรค” เชื่อว่า มี “ผู้มีบารมีนอกพรรค” เข้ามาแทรกแซงทั้งการเลือกหัวหน้าพรรคและการตัดสินใจร่วมหรือไม่ร่วมรัฐบาล “ผู้มีบารมีนอกพรรค”นี้ ถูกจับตาว่า เป็น “บิ๊ก”สีเขียว กับ “ส” จอมบงการนอกสภา

          การเลื่อนตัดสินใจ ว่าจะเข้าร่วมหรือไม่เข้าร่วมรัฐบาล จึงไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจ เพราะประชาธิปัตย์กำลังซื้อเวลา รักษา “ฝี”ที่ใกล้แตก อันเป็นปัญหาความขัดแย้งภายใน แต่เอาประเด็นเงื่อนไขการร่วมรัฐบาลกับพลังประชารัฐ เป็นเหตุแห่งการ “ซื้อเวลา” เพื่อแก้ปัญหาภายในของตัวเองเท่านั้น