โถ..สังคมไทย? ไงปล่อยให้ ‘ตูน’ วิ่งฝ่า ‘สี’ ความเชื่อ

 

          ปรากฏการณ์ “ก้าว” ครั้งใหม่ของ “ตูน บอดี้แสลม” เพื่อการระดมทุนซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ ช่วยเหลือ 11 โรงพยาบาลที่ยังขาดแคลนและต้องการความช่วยเหลือ โดยเริ่มวิ่งจากสุดเขตแดนใต้ ก่อให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง และสุดท้ายการวิ่งของ “ตูน” ก็ถูกลากเข้าไปดงความเชื่อเกี่ยวกับความขัดแย้งทางการเมืองในสังคมไทย

          ล่าสุด "จำลอง ฝั่งชลจิตร" นักเขียนอาวุโส ได้ลุกขึ้นมาเขียนถึงการวิ่งครั้งใหม่ของนักร้องหนุ่ม เรื่อง "ตูนใช้สองตีนปลุกสำนึกไทย" ผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว Kangplato Fcj 

 

“ตูนใช้สองตีนปลุกสำนึกไทย”

          ผมไม่รู้จักตูนหรืออาทิวราห์ คงมาลัย ผมแก่เลยวัยและไม่เคยฟังเพลงเขาเลย แต่น้องสาว-อุรุดา โควินท์ นักเขียนดังคลั่งเขามาก ผมแปลกใจว่าทำไมเธอคลั่งร็อคหนุ่มคนนี้ออกหน้า

          ผมอ่านข่าวเขาวิ่งมาราธอน เข้าเส้นชัยอยู่เรื่อย ๆไม่ใช่เข้าอย่างผู้ชนะ เข้าแบบวิ่งให้จบ ฝึกใจวิ่งให้จบ ผมเห็นเขาลงแข่งปิงปอง ผมว่าเก่ง เป็นต้นแบบที่น่ายกย่องเป็นนักร้องที่กล้าหาญ มีสมอง มีความปรารถนาดีต่อสังคม มีความหวังดีต่อเยาวชน ต่อโลกของเขาอยู่เงียบๆกระทั่งปลายปี 2559 เขากลายเป็นพลังใจของสังคมของคนหนุ่มสาว ที่อยากให้สังคมดีโดยเฝ้านั่งรอและสาบแช่งไปวัน ๆ เขาเอาร่างกายและจิตใจเข้าทำ ‘ก้าวคนละก้าว’ วิ่งการกุศลระยะทาง 400 กม. จากกรุงเทพฯ ถึงบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ระดมทุนซื้อเครื่องมือแพทย์ให้โรงพยาบาลบางสะพานด้วยเงินบริจาคร่วม 78 ล้านบาท 

          คุณอาจไม่รู้ว่าเงินจำนวนนี้ช่วยผู้ป่วยที่เดือดร้อนได้กี่ร้อยกี่พันคน ช่วยให้หมอและพยาบาลทำงานง่ายขึ้น ความเจ็บไข้เป็นจริง ไม่ใช่อุดมคติที่รอได้ในโลกมืดที่เรานั่งสาบแช่งหรือชื่นชมเผด็จการ 

          ชายหนุ่มคนหนึ่งพบว่า สิ่งที่เขาและทีมงานได้ร่วมกันทำนั้นช่วยคนได้จริง สร้างจิตสำนึกแก่คนบางคนบางกลุ่มได้จริง ๆ สามารถฟื้นศรัทธาและความเชื่อมั่นในคนไทยในมนุษย์ไทยด้วยกัน แม้ไม่ทุกคนก็ตามผมบอกว่าตูนมีทีมงาน เบื้องหลังตูนวิ่ง 400 กิโล เขาไม่ได้วิ่งคนเดียว เขามีทีมแพทย์ รถพยาบาล นักวิ่งที่วิ่งประคองและวางแผนการวิ่งให้เหมาะสมกับร่างกาย และทีมหมอดูแลสุขภาพหลังวิ่งแต่ละวัน ๆ ทำให้การวิ่งบรรลุเป้าหมาย เขามีทีมงานจิตอาสานับสิบคน แต่คนเหล่านั้นปิดทองหลังพระตูนคงเห็นความอ่อนเปลี้ยของสังคมไทย เขาจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ทำได้และทำได้ดี ไม่ได้นอกลู่นอกทาง ไม่ได้ฝันไป 

          เขาใช้สองตีนวิ่งอีกครั้ง เริ่มวันที่ 1 พ.ย. - 25 ธ.ค. (55 วัน) จากใต้สุดสู่เหนือสุดของประเทศ คืออำเภอเบตง จังหวัดยะลา สู่อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย นับระยะทางกว่า 2,191 กม. ชื่อโครงการ ‘ก้าวคนละก้าวเพื่อ 11 โรงพยาบาลทั่วประเทศ’ เพื่อรับบริจาคสมทบทุนซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ให้กับ 11 โรงพยาบาลทั่วประเทศไทยที่ขาดแคลนอุปกรณ์ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการดูแลผู้ป่วยเอาหัวใจบริสุทธิ์กับสองตีนรวมพลังใฝ่ดีและจิตสาธารณะ โดยไม่มองว่าประเทศชาติถดถอยเพราะอะไร งบประมาณแผ่นดินถูกใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายอย่างไร มันเป็นหน้าที่ของประชาชนที่จะวิเคราะห์ 

          ตอนมหาตมะ คานธี เดินขบวนต่อต้านอังกฤษก็เริ่มอย่างนุ่มนวลอย่างนี้ คนไทยมีหน้าที่คิดวิเคราะห์ว่า ทำไมโรงพยาบาลถึงถูกปล่อยปละละเลย อาวุธยุทโธปกรณ์ซื้อกันง่ายดาย อนุมัติกันได้ทุกรายการในวันที่เราอับเฉาเบาปัญญา เราก็พากันประมาทวิธีการอันบริสุทธิ์ของตูน โดยลืมไปว่าสิ่งที่เขากระทำเป็นการตั้งคำถามและนำมาเปรียบเทียบเงียบ ๆ ว่าทำไมคน ๆ หนึ่งสามารถช่วยเหลือประชาชนผู้เจ็บป่วยได้มากมายขนาดนี้ รัฐจัดสรรภาษีอากรอย่างไรและเป็นประโยชน์ต่อประชาชนแค่ไหน หลุดร่วงสูญหายไประหว่างทางอย่างไรสิ่งที่ตูนกับทีมงานทำเป็นพลังอย่างมหาศาลโดยเฉพาะในสังคมที่คนไทยสิ้นหวัง หมดหวังและไม่เชื่อไม่ศรัทธาต่ออะไรสักอย่างหนึ่ง แม้กระทั่งตัวเอง...อย่าลืมว่า...ตูนวิ่งสองครั้งในยุครัฐบาลเผด็จการ...

          ถ้าผมเป็นผู้นำรัฐบาล ผมจะขอร้องให้หยุดโครงการนี้ เพราะการวิ่งของตูนชวนให้ตั้งคำถามเกี่ยวการใช้เงิน และบริหารประเทศด้านสาธารณสุข หรือสิ่งที่เกี่ยวกับความเจ็บป่วยของประชาชนโดยตรงทุกก้าวย่าง เขาวิ่งผ่านเส้นทางไหน ตำบลอะไร จังหวัดอะไร ประชาชนก็จะพูดถึงและวิเคราะห์วิจารณ์กิจการสาธารณสุขที่ล้มเหลว ขณะการวิ่งสองพันกว่ากิโลได้ปลุกศรัทธาของประชาชนให้เชื่อมั่นต่อตนเอง ต่อคนเล็ก ๆ ที่ลงมือทำจริง ๆ ด้วยจิตสาธารณะ

          ถ้าผมเป็นคนเสื้อแดง ผมจะไม่ตำหนิอย่างดักดานว่าวิ่งให้เจ็บตีน วิ่งให้ตายเปล่า ๆ เงิน 10 บาทจากประชาชน แต่ละคนที่ตูนขอ ไม่พอซื้อเรือดำน้ำสักลำหรือรถถังสักคัน แต่ผมจะพยายามองข้อดีของตูนว่าช่วยกระตุ้นคนมีสติให้วิจารณ์รัฐบาลด้านกลับ เป็นกระจกสะท้อนภาพรัฐบาลที่ชัดเจน เงินที่ได้มาด้วยหยาดเหงื่อ หัวใจอันแข็งแกร่งและสำนึกอันไม่ต้องตีโพยตีพายของชายหนุ่มผู้นี้ มือละ 10 บาท ๆ ในทุกก้าวย่าง เราจะรู้ว่าเงินภาษีจำนวนมากมายนั้นเพียงพอต่อการดูแลสุขภาพของประชาชน 68 ล้านคน

          ถ้าผมเป็นคนเสื้อแดง ผมจะยืนรอให้กำลังใจอยู่ริมถนน รอบริจาค 10 บาท รอกล่าวคำขอบใจหรือขอบคุณเขาอย่างเต็มเสียง ผมจะไม่มอบช่อดอกไม้ เพราะตูนคือนิทรรศการความล้มเหลวของรัฐด้านสาธารณสุขที่เคลื่อนที่ไปทุกหนทุกแห่งโดยคุณไม่ต้องอ่าน แต่คุณรับรู้ได้ทันที น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่คนที่จมดักดานอยู่ในกล่องสีทุกสีอันเลอะเทอะโดยเงยหัวไม่ขึ้น

          go on Toon ; believe me you aren't running on empty.