ภาพชีวิตเด็ก (เรียน) พิเศษ !?

      นักเรียนมัธยมต่างเดินทางมาเรียนกวดวิชาที่อาคารวรรณสรณ์ สี่แยกพญาไท กรุงเทพมหานคร ตั้งแต่เช้าตรู่ ในช่วงเวลาปิดเทอม โดยส่วนมากจะลงคอร์สเต็มยาวตลอดทุกวัน ตั้งแต่ประมาณ 8.00 - 16.00 น. สลับสับเปลี่ยนวิชาทั้งไทย อังกฤษ ฟิสิกส์ เคมี ชีวิต สังคม ซึ่งเด็กบางคนเดินทางมาจากต่างจังหวัด ต้องอาศัยเช่าหออยู่ เนื่องจากแถวบ้านไม่มีการกวดวิชาที่ตนอยากเรียน แต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเด็กที่อยู่ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลมากกว่า









      เนื่องจากสถานที่ตั้งของโรงเรียนกวดวิชาซึ่งตั้งอยู่ย่านใจกลางเมือง และมีปัญหาการจราจรที่ติดขัด ทำให้การช่วงเวลาปิดเทอมนั้นแทบไม่ต่างอะไรกับเปิดเทอม คือต้องตื่นแต่เช้าตรู่และกลับบ้านหัวค่ำ ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในอาคารและห้องสี่เหลี่ยมเล็กใหญ่ เป็นเช่นนี้จนกว่าจะจบหลักสูตร
      ปัจจุบันโรงเรียนกวดวิชามีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการสอนใหม่ มีทั้งการสอนสดและฟังเทป ไม่ใช่การเปิดเทปผ่านจอโทรทัศน์แล้วนั่งเรียนไปพร้อมๆ กัน แต่จะมีคอมพิวเตอร์ 1 เครื่อง ให้นักเรียนเปิดฟังอาจารย์สอนแบบตัวใครตัวมัน จะหยุดตอนไหนก็ได้ ซึ่งเด็กส่วนใหญ่จะชอบ เพราะสามารถกำหนดระยะเวลาการเรียนได้เองว่าจะสั้นหรือนานขนาดไหน ราคาขั้นต่ำจะอยู่ที่ประมาณ 4,000 บาท / คอร์ส









     จากการสอบถามนักเรียนถึงสาเหตุหลักที่มาเรียนกวดวิชา คือ หลักสูตรการเรียนการสอนที่โรงเรียนนั้นไม่สอดคล้องกับเนื้อหาที่จะใช้ในการสอบคัดเลือก และหลายคนเรียนในห้องเรียนไม่เข้าใจ จึงต้องหาห้องเรียนทางเลือก บางคนรู้สึกว่าการอยู่บ้านเฉยๆ เป็นสิ่งที่น่าเบื่อและไม่มีจุดหมาย เลยต้องมาเรียนพิเศษ บ้างก็ครอบครัวบังคับให้มาเรียนเพราะไม่อยากให้ลูกติดเกมส์มากจนเกินไป บางคนก็มาเพราะเพื่อนชักชวนกันมา หรือจะรู้สึกว่าตามเขาไม่ทันถ้าตนเองไม่ได้มาเรียนแบบคนอื่น

      สถาบันกวดวิชาที่ผุดขึ้นเยอะเป็นดอกเห็ดเหล่านี้เป็นสิ่งที่สะท้อนถึงระบบการศึกษาและความคิดค่านิยมของสังคมไทย ที่เวลาเห็นใครทำอะไรเราก็จะแห่ทำตามกัน เมื่อไปเรียนกวดวิชาเราจะรู้ล่วงหน้าก่อนเพื่อนในห้องที่ไม่ได้ไปเรียน หรือไม่คิดว่าเดี๋ยวก็ไปเรียนจากสถาบันกวดวิชาเอา จนทำให้ไม่ค่อยสนใจการเรียนตามหลักสูตรสามัญ คนที่ไม่ได้เรียนก็ต้องไปขวนขวาย เพราะเกรงจะตามเพื่อนไม่ทัน ถ้าใครไม่มีเงินก็อดไป คุณครูก็กั๊กความรู้บ้าง หรือออกมารับจ๊อบเป็นครูตามสถาบันกวดวิชาแทนเพราะรายได้ดีกว่าข้าราชการ

     วงจรเหล่านี้ได้เกิดขึ้นในสังคมไทยมานานหลายปีและไม่มีทีท่าว่าจะจางหายไป วัฒนธรรม "ตัดช่องน้อยแต่พอตัว" บวกกับระบบ "สินบนปนน้ำใจ" ที่พวกเราใช้อยู่ทุกวันนี้ ทำให้ไม่มีใครสนใจกับความพิการของสังคมไทยที่มีอยู่ทุกแห่งหน เพราะเราเห็นแต่เรื่องราวที่จบลงอย่างมีความสุข ... ทั้งๆที่ชีวิตจริงมันอาจไม่เป็นเช่นนั้นก็เป็นได้

เรื่อง - ภาพ ชาลินี ถิระศุภะ  / NationPhoto