หมากัดอย่ากัดตอบ

                 สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเดชาดิศร ทรงพระนิพนธ์โคลงโลกนิติไว้บทหนึ่งว่า
  
                   หมาใดตัวร้ายขบ            บาทา
       อย่าขบตอบต่อหมา              อย่าขึ้ง
      ทรชนชาติช่วงทา-                 รุณโทษ
      อย่าโกรธอย่าหน้าบึ้ง             ต่อถ้อยถือความ
 
                   สรุปความโดยรวมก็คือ หมากัดอย่ากัดตอบนั่นแหละครับ แต่ชะรอยว่าคนในสมัยนี้ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือดีๆ กัน จึงทำให้ไม่รู้จักโคลงบทนี้ จนเกิดกรณีที่นายดาบตำรวจคนหนึ่งฟันสุนัขที่ไปกัดไก่ของตน เป็นข่าวสะเทือนใจคนทั่วไป
 
                   ปัญหาระหว่างคนกับสุนัขที่เกิดขึ้น ก็เพราะต่างฝ่ายต่างมีวิธีคิดและวิธีปฏิบัติที่ต่างกัน แม้จะอยู่ร่วมกันมาเป็นพันๆ ปี ก็ไม่สามารถทำให้คนกับสุนัขเข้าใจถูกต้องตรงกันได้เสมอไป บางครั้งสุนัขอาจจะทำกิริยาประจบประแจงหรือทำตามในเรื่องง่าย ๆ ที่คนสอนให้ทำ แต่นั่นก็เพียงเพื่อแลกเปลี่ยนกับอาหารหรือขนมเป็นครั้งคราว และบางทีคนอาจแสดงความรักต่อสุนัข
 
                   แต่ก็เพื่อสร้างความรู้สึกดีๆ ให้แก่ตนเอง ไม่ว่าจะเป็นความมีเมตตา ความอ่อนโยน หรือการเป็นเจ้านายที่ดี ปัญหาสำคัญก็คือคนนึกว่าสุนัขจะต้องมีความคิดและความเข้าใจในเรื่องต่างเช่นเดียวกับตน และใช้มาตรฐานของสังคมมนุษย์มากำหนดกฎเกณฑ์สุนัข และไม่ยอมรับความประพฤติปกติของสุนัขทั่วไป
 
                   อย่างไรก็ตาม ทั้งคนและสุนัขก็ยังคงมีสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในตัว และพร้อมจะระเบิดออกมาเมื่อถึงจุดจุดหนึ่ง ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นจากความหิวโหย ความเป็นนักล่า ความโกรธแค้น ซึ่งพฤติกรรมในจุดนั้นมักจะถูกมองว่าเป็นความรุนแรง ก้าวร้าว และแน่นอนว่าคนซึ่งมีความรู้สึกนึกคิดมากกว่าสุนัข แต่ไม่อาจควบคุมสติและอารมณ์ของตนได้ ย่อมจะได้รับการตำหนิติเตียนมากกว่าสุนัขอย่างไม่มีข้อปฏิเสธ
 
                   ในภาษาข่าวมีคำคำหนึ่ง ซึ่งเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไป นั่นก็คือ “หมากัดคนไม่เป็นข่าว แต่คนกัดหมาถึงจะเป็นข่าว” ทั้งนี้ ก็เพราะการที่สุนัขกัดคนนั้นถือเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นกันเป็นประจำ ไม่มีความน่าสนใจ แต่กรณีคนกัดสุนัขเป็นเรื่องผิดปกติ และย่อมมีผู้สนใจอยากทราบรายละเอียดหรือความเป็นมาของเหตุการณ์ดังกล่าว ดังนั้น เมื่อใดที่เกิดเหตุการณ์คนกัดหมา จึงเป็นข่าวที่ขายได้เสมอ
  
                   ถ้าเปิดดูหนังสือพิมพ์หรือโซเชียลมีเดียทุกวันนี้ ก็จะพบเห็นข่าวนักการแฉข้อมูลต่างๆ ของฝ่ายตรงข้าม การโต้แย้งกันอย่างไม่ลดละ และการปะทะคารมกันแบบแลกหมัด ทั้งที่บางครั้ง ก็เป็นเรื่องที่แทบจะไม่เป็นเรื่อง เป็นเพียงการสร้างกระแสหรือโยนหินถามทาง
 
                   และบางครั้งก็เป็นการชกข้ามรุ่น หรือมวยกระดูกคนละเบอร์ แต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนโดดลงมาร่วมวงด้วย ราวกับเป็นโรคจิตที่ชอบการทะเลาะวิวาท แทนที่จะนึกว่าเป็นเรื่อง “หมาตัวร้ายขบบาทา” และ “อย่าขบตอบต่อหมา อย่าขึ้ง” หรือเรียนรู้ที่จะเข้าใจธรรมชาติของอีกฝ่ายหนึ่ง
 
                   และการฟัดกันจนฝุ่นตลบนั้น ย่อมยากที่จะแยกแยะได้ชัดเจนว่าเป็นเรื่อง สุนัขกัดคน คนกัดสุนัข คนกัดคน หรือสุนัขกัดกัน
 
                   เห็นใจนักข่าวที่เขียนข่าว และเห็นใจประชาชนที่อ่านข่าวด้วยเถอะครับ