แม่เฒ่าพิการถูกลูกขับไล่อาศัยศาลาริมทางพักกาย

 

          เมื่อวันที่ 4 ก.ค.61 ผู้สื่อข่าวรายงานเหตุสลดใจ หลังพบแม่เฒ่าวัย 78 ปี ขาพิการเดินไม่ได้ กับหลานชายขาพิการวัย 33 ปี ถูกผู้เป็นลูกในไส้ขับไล่ออกจากบ้านไร้ที่อยู่อาศัย ต้องใช้ชีวิตอย่างอดสูใต้ชายคาที่พักผู้โดยสารริมถนน ปากซอยสัตหีบสุขุมวิท 99 ต.สัตหีบ อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี ชาวบ้านสุดเวทนา นำอาหารหวานคาว มาให้ยายหลานประทังชีวิต ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย รอวันที่ฟ้าลืมตา หวังมีหน่วยงานรัฐหรือผู้ใจบุญ เอื้อมมือเข้ามาให้การช่วยเหลือ

 

          จากการตรวจสอบพบว่า แม่เฒ่ารายนี้มีชื่อว่า นางสวง สิงหกลางพล อายุ 78 ปี เป็นชาวจังหวัดกาญจนบุรี โดยกำเนิด ก่อนย้ายภูมิลำเนามาอยู่ในบ้านเลขที่ 224 ม.10 ต.บ้านกอก อ.จตุรัส จ.ชัยภูมิ ล้มป่วยเป็นอัมพฤกษ์ขาทั้ง 2 ข้าง ใช้การไม่ได้ ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นวีลแชร์ ส่วนหลานชายชื่อ นายสราวุธ มะลิวัลย์ อายุ 33 ปี ขาทั้ง 2 ข้างพิการจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ยังสามารถเดินได้ ซึ่งภายในศาลาพบกระสอบใส่เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ และรถเข็นวีลแชร์สภาพเก่า ซึ่งทั้งคู่ไม่มีเงินติดตัว มีเพียงอาหารที่ชาวบ้านนำมาให้ประทังชีวิต เพราะเกิดความเวทนา 

 

 

         นางสวง เปิดเผยทั้งน้ำตาว่า เดิมทีชีวิตครอบครัวก็อยู่กันอย่างพร้อมหน้าอบอุ่น ตนมีสามีและบุตรชายด้วยกัน 2 คน กระทั่งเมื่อ 15 ปี ชีวิตกลับต้องพลิกผันเมื่อจู่ๆ ขาทั้ง 2 ข้างก็ใช้การไม่ได้ หมอบอกว่าทำงานหนักเกินไป ต้องป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์ ด้วยความยากจนจึงไม่ได้เดินทางไปรักษาที่ไหน ใช้ชีวิตอย่างคนพิการขาเดินไม่ได้มาตั้งแต่บัดนั้น ไม่นานสามีก็ได้ทิ้งหนีหายไป ส่วนบุตรชายคนโตก็มาล้มตายจากไป เหลือเพียงคนเล็ก ก็ทิ้งตนมามีครอบครัวอยู่ที่สัตหีบ ไม่กลับไปดูแลอีกเลย มีเพียงหลานชาย ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมของลูกชายคนเล็ก ที่ตนได้ชุบเลี้ยงไว้ตั้งแต่เกิด แต่ก็ต้องมาตกเคราะห์กรรมขาพิการจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ด้วยวัยเพียง 8 ขวบ ตนได้เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ จนมาล้มป่วยพิการตอนหลานอายุประมาณ 18 ปี เมื่อหลานเห็นตนเดินไม่ได้ ก็ไม่ละเลยดูแลตนเสมือนพ่อแม่ ออกหางานทำรับจ้างเพื่อหาเงินมาเลี้ยงปากท้องให้มีชีวิตรอด หากวันไหนไม่มีคนจ้างงาน หลานก็จะไปกราบพระขอข้าววัดนำมาให้กิน ยอมอดมื้อกินมื้อ แต่ไม่เคยให้ตนต้องอด 
 

 

 

         นางสวง บอกด้วยว่า กระทั่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เจ้าของที่ที่ขอเขาอาศัยเป็นที่พักพิง ได้ขายที่ดินดังกล่าวให้กับคนอื่นไป ทำให้ตนกับหลานต้องไปหาที่อยู่กันใหม่ ระหกระเหินไร้ที่พักพิง จึงได้นำเงินที่เหลือเพียงไม่กี่บาท นั่งรถตู้พากันมาหวังที่พึ่งสุดท้ายกับลูกชายคนเล็ก แต่กลับถูกขับไล่ให้ออกจากบ้าน ตนกับหลานจึงได้มาอาศัยใต้ชายคาศาลาที่พักผู้โดยสารริมถนน ผจญชะตากรรมไปจนกว่า ฟ้าจะลืมตามีหน่วยงานรัฐ หรือผู้ใจบุญ เอื้อมมือเข้าให้การช่วยเหลือ.