เชียงคาน...นานแค่ไหนก็ยังอยากไปอีก

     ออกเดินทางด้วยรถตู้ ตั้งแต่ 08.00 น. กว่าจะไปถึงเชียงคานก็ 18.00 น. ไปหาอะไรกินที่ ถนนคนเดิน วันนี้นักท่องเที่ยวยังน้อยมาก สอบถามพ่อค้าแม่ค้าได้ความว่าต้องศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ คนมาเยอะ 

    พรุ่งนี้เช้าสิมีคนมาใส่บาตร ตอนเช้าเรารีบออกมาจากที่พักตั้งแต่เช้าตรู่ บนถนนริมโขง เป็นชื่อถนนสายสั้นๆ ที่มีความยาวไม่ถึง 3 กิโลเมตร ตอนเช้ามีพ่อค้าแม่ค้านำชุดใส่บาตร ในราคาชุดละ 60 บาท พร้อมเสื่อมาปู เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้นั่งใส่บาตร วันนี้นักท่องเที่ยวมาใส่บาตรจำนวนมาก เย็นนี้ถนนคนเดินน่าจะมีนักท่องเที่ยวเยอะแน่ๆ 

     มองไปในแม่น้ำโขงเริ่มมีสายหมอกมาให้เห็น เรารีบออกเดินทางต่อไปยัง ภูทอก เพื่อจะได้ขึ้นไปดูทะเลหมอก โชคดีมากเมื่อคืนมีฝนตกลงมา เคยมีพี่บอกไว้ว่าถ้าตอนกลางคืนฝนตก เช้าให้รีบขึ้นไปบนภูทอก จะมีหมอกมาแน่นอน นั่งรถตู้จากลานวัฒนธรรมเมืองเชียงคานหน้าวัดคก ไปอีกประมาณ 30 นาทีก็ถึงแล้ว ลงจากรถไปต่อรถโดยสารท้องถิ่นที่มีความชำนาญในการขึ้นไปบนภูทอก เพราะว่าสายหมอกลงหนามากและถนนแคบ ไม่อนุญาตให้นำรถส่วนตัวขึ้นไป เสียค่าโดยสาร ไป-กลับคนละ 25 บาท นั่งรถโดยสาร ฝ่าสายหมอก เราได้สัมผัสกับละอองน้ำทำเอาผมเปียกน้ำไปตามๆ กัน 

    ขึ้นมาบนภูเจอนักท่องเที่ยวหนาตา มองไปไกลๆ เจอกับหมอกหนาจับกลุ่มขาวไปหมดตัดกับทิวเขาที่อยู่เบื้องหน้าสวยงามมาก รอพระอาทิตย์ขึ้นมาจากทิวเขาไกลๆ วันนี้เสียดายมีเมฆฝนเยอะไปหน่อย มองไม่เห็นพระอาทิตย์ขึ้น แต่ยังพอมีแสงสีทองทอดมาให้นักท่องเที่ยวได้ถ่ายภาพเก็บไว้บ้าง 

    ชมความงามตามธรรมชาติเสร็จนั่งรถลงมา มีของกินของที่ระลึกวางขายริมสองข้างทาง สถานที่ต่อไปที่เราจะไป บ้านพิพิธภัณฑ์ไทดำ บ้านนาป่าหนาด ตั้งอยู่ที่ ต.เขาแก้ว อ.เชียงคาน จ.เลย ชาวบ้านนาป่าหนาดเป็นคนเชื้อสายไทดำ หรือไทชงดำ หรือไทโซ่ง ชาวไทดำเป็นกลุ่มชาติพันธุ์อีกกลุ่มหนึ่งที่ได้เข้ามาตั้งแต่รัชกาลที่ 5 ในสมัยที่ไทยทำสงครามปราบฮ่อในดินแดนเชียงขวางและสิบสองจุไท

    ซึ่งปัจจุบันนี้อยู่ในประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (สปป.ลาว) และประเทศเวียดนาม ชาวไทดำบ้านนาป่าหนาด อพยพโยกย้ายเข้ามา ชาวไทดำมีรากฐานวัฒนธรรมเริ่มต้นที่แคว้นสิบสองจุไท หรือสิบสองเจ้าไท อันหมายถึง เมือง 12 เมืองของชาวไท มีทั้งชาวไทดำ ไทขาว ไทเหลือง และไทแดง แคว้นสิบสองจุไทในอดีตตั้งอยู่ในประเทศลาว บริเวณแขวงหัวพัน พงสาลี และเชียงขวาง อีกทั้งยังมีหลายเมืองที่ตั้งอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศเวียดนาม เมืองเดียนเบียนฟู 

    ในปัจจุบันชาวไทดำบ้านนาป่าหนาดอยู่อาศัยในเมืองไทยมาแล้วนับร้อยปี หนุ่มสาวชาวไทดำในวันนี้กลายเป็นคนรุ่นที่ 4 ที่ได้กลายเป็นคนไทยไปแล้วโดยสมบูรณ์ ในชุมชนไทดำบ้านนาป่าหนาดยังคงรักษาหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้ได้ เช่น การทอผ้าสวยงามลักษณะต่างๆ ผ้าเปียวหรือผ้าสไบใช้ในการทำภารกิจหลากหลาย ผ้าซิ่น ผ้านุ่งลวดลายของชาวไทดำ ตุ้มนก ตุ้มหนู บ้านอนุรักษ์ทรงไทดำ เครื่องประดับประกอบพิธีกรรมซึ่งสามารถเอาไปทำเป็นโมบายประดับตกแต่งได้หลากหลาย พิธีกรรมต่างๆ ก็ยังคงพยายามรักษาเอาไว้ 

    และสิ่งที่น่าชื่นชมอีกอย่างหนึ่ง ก็คือ แซปาง คือการละเล่นสนุกสนานของชาวไทดำที่ในประเทศไทยมีอยู่ในพื้นที่นี้แห่งเดียวเท่านั้น หมู่บ้านวัฒนธรรมไทดำบ้านนาป่าหนาด ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2539 โดย อาจารย์เพชรตะบอง ร่วมกับชาวบ้าน บ้านนาป่าหนาดในการจัดสร้างขึ้นเพื่อให้เป็นแหล่งที่เผยแพร่ข้อมูลด้านวัฒนธรรมและวิถีชีวิต รวมทั้งประวัติความเป็นมาของชนชาวไทดำ บ้านนาป่าหนาด และเนื่องจากมีผู้ที่สนใจศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับบ้านนาป่าหนาดเป็นจำนวนมาก อาทิ ประวัติความเป็นมาของหมู่บ้านประเพณีวัฒรธรรม วิถีชีวิตความเป็นอยู่อาจมาเป็นการส่วนตัว หรือหมู่คณะแบบเป็นทางการ ก็มีบางครั้งพักอยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลานาน มีทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศ หมู่บ้านวัฒนธรรมไทดำบ้านนาป่าหนาดเป็นหมู่บ้านที่มีลักษณะเป็นหมู่บ้านสาธิตความเป็นไทดำทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรม หรือการดำเนินชีวิตต่างๆ ของชาวไทดำให้ผู้ที่เข้าเยี่ยมชมได้เห็นภาพจริง 

     สำหรับการเที่ยวชมบ้านพิพิธภัณฑ์ไทดำ ไม่มีค่าบริการใดๆ และนักท่องเที่ยวยังสามารถแต่งกายด้วยชุดไทดำ เก็บภาพสวยๆ ได้ฟรีอีกด้วย ยังมีของที่ระลึกจำหน่ายมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องแต่งกาย ตุ้มนกตุ้มหนู ถั่วดาวอินคา และมีโฮมสเตย์ไว้คอยบริการนักท่องเที่ยวที่ต้องการพักผ่อนเที่ยวชมวิถีชีวิตหมู่บ้านวัฒนธรรมไทดำอีกด้วย ใครอยากพักติดต่อได้ที่โทรศัพท์ 08-3332-2828, 08-4925-0771 

    หลังจากเพลิดเพลินกับการท่องเที่ยวในตอนเช้ามาแล้วตอนเย็นย้อนกลับมาริมโขงอีกสักครั้ง มาดูพระอาทิตย์ยามเย็นที่ริมฝั่งโขงที่อำเภอเชียงคานในช่วงเย็นๆ เห็นชาวบ้านใช้แม่น้ำโขงเป็นเส้นทางสัญจร บ่อยครั้งเห็นเรือรับจ้างพาชาวบ้านเดินทางไปที่ต่างๆ บางลำดูเป็นเรือโดยสารประจำเส้นทางน้ำ ฝั่งตรงกันข้ามแม่น้ำโขงเขตอำเภอเชียงคานเป็นดินแดนของประเทศลาว ถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกเพลินๆ ที่ริมโขง ไม่นานดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆ ลับหายไปจากขอบฟ้า ต่อไปจะไปไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินเมืองเชียงคาน เป็นถนนคนเดินสายคลาสสิก ที่ห้อมล้อมทั้งสองฟากฝั่งด้วยบ้านไม้เก่า อันเป็นเอกลักษณ์ที่หาไม่ได้จากถนนคนเดินที่อื่น ถนนริมโขง เป็นชื่อของถนนสายสั้นๆ ริมแม่น้ำโขงที่มีความยาวไม่ถึง 3 กิโลเมตร ปกติในวันธรรมดา บรรยากาศที่นี่ก็จะเงียบสงบ เรียบง่าย ชาวบ้านจะตื่นกันแต่เช้า เพื่อมาทำบุญตักบาตรก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน 

     แต่พอช่วงบ่ายของวันหยุด ถนนสายนี้เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่ใช้เวลาในวันหยุดพักผ่อน ทำให้ถนนสายนี้คึกคักขึ้นมา ถนนคนเดินเชียงคานมีสินค้าต่างๆ มากมาย ทั้งงานศิลปะพื้นเมือง ศิลปะร่วมสมัย เสื้อผ้าของที่ระลึก และอาหารมีให้เลือกมากมาย ร้านขายของที่ระลึกบนถนนชายโขงก็มีมากมาย ทั้งผ้าข้าวม้า ผ้าถุง ผ้าห่มทำมือฝีมือชาวบ้านที่นำมาขายในราคาย่อมเยา หรือถ้าใครชอบพวกสินค้าที่ใส่ไอเดียเก๋ๆ ลงไปในชิ้นงาน ก็ต้องไปเดินดูตามร้านขายของที่ระลึกที่มีร้านให้เลือกหลากหลาย ถนนคนเดินที่เชียงคานจะเป็นเพียงถนนสายสั้นๆ แต่ว่ากว่าจะเดินจนทั่วทุกตรอกซอกซอยก็ต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย เพราะร้านค้าแต่ละร้านก็มีการตกแต่งร้านต่างกันไป ทำเอาต้องหยุดถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันเกือบจะทุกร้านที่เดินผ่าน 

     ถ้าหากใครยังไม่เคยไปเที่ยวที่เชียงคาน ก็ต้องขอแนะนำว่าให้หาโอกาสมาเที่ยวที่เชียงคานสักครั้ง แล้วท่านจะติดใจกลับมาเยือนอีกแน่นอน