...ผู้รับกรรม...

๏ เมื่อน้ำมาหมู่ปลาไล่กินมด          เมื่อน้ำลดหมู่มดคืนชีพล่า
เหมือนทีใครทีมันอวดปัญญา         ทีเอ็งไม่ว่า-ทีข้าอย่าโวย
๏ ไม่มีหรอกน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า      ลับหลังต่อหน้าล้วนเสือโหย
ป่าก็ป่าเดียวกันร้องโอดโอย           รอวันราโรยแล้วโรยรา
๏ ประหนึ่งลาห่มคลุมหนังราชสีห์    คล้ายจะดูเข้าทีโดยทีท่า
พอลืมตัวเผลอคำรามร้องออกมา     ใครเขาก็รู้ว่าแค่ลาร้อง
๏ ต่อให้เขียนเสือก็แค่เสือ             เป็นได้แค่สากกะเบือไม่อาจผยอง
อย่าว่าแต่วัวควายเมินไม่มอง          สารพัดสัตว์ยังไม่จ้องไม่จับตา
๏ ริเป็นเสือไม่คิดอดอย่างเสือ        กินรวบกินเหลือย่อมไร้ค่า
เสือไม่มีลายเสือหมดราคา            ย่อมไม่ต่างหมูหมาที่ว่ากัน
๏ ก็แค่เสือนอนกินไม่เหลือลาย      ไม่เหลือเป้าหมายที่วาดฝัน
ดิ้นรนทนอยู่ไปวันวัน                   คิดได้แค่สั้นสั้นคั่นเวลา
๏ สงสารก็แต่กบช่างเลือกนาย       ไม่ว่าบีบหรือคลาย-ตายทุกท่า
โทษผีสางนางไม้โทษเทวดา        ส่วนตัวเองลืมด่าโทษตัวเอง
๏ เมื่อน้ำมาหมู่ปลาไล่กินมด         เมื่อน้ำลดหมู่มดรุมข่มเหง
ทีเขาทั้งนั้นที่บรรเลง                  ส่วนพวกเราร่วมร้องเพลงผู้รับกรรม !.

........................................................
(หมายเหตุ   ...ผู้รับกรรม... : คอลัมน์ ... ทำเนียบราษฎร ผู้เขียน... นายทิวา)