...มันเป็นอะไรที่...

          ๏ พูดไม่ค่อยออกบอกไม่ถูก เหมือนมีกระดูกผูกคอแขวน
เนื้อไม่ได้กินยังขาดแคลน หนังไม่มีสักแผ่นมารองรับ
          ๏ อยู่อยู่กันมาเขาว่าบาป เหมือนต้องคำสาปถูกโขกสับ
รายใหญ่รายย่อยล้วนย่อยยับ น็อคไม่ต้องนับหลับไม่ลง
          ๏ อยู่อยู่กันไปเขาไม่อยู่ ไม่รับไม่รู้เลือนและหลง
เข้ารกเข้าป่าพาเดินดง ไร้ทิศไร้ธงไร้หนทาง
          ๏ พูดอะไรไม่ออกพูดไม่ออก ทบต้นทบดอกรวบหัวหาง
ทุนหายกำไรหดลับลวงพราง เหลือแต่จิตปล่อยว่างปล่อยวางไว้
          ๏ มันตื้นมันตันมันแน่นอก เกินกว่าจะยกออกมาให้
อึดอัดคับแน่นอยู่ข้างใน อยากจะออกไปแต่ไม่พ้น
          ๏ เนื้อไม่ได้กินไม่มีเนื้อ หนังไม่มีเผื่อทุกขุมขน
เนื้อหนังมังสาสาละวน ไม่มีตกหล่นเหลือแบ่งปัน
          ๏ เนื้อหนังไม่มีให้ปันแบ่ง เคาะกะลายื้อแย่งให้แข่งขัน
แขวนกระดูกที่คอพอยืนยัน สังกัดใครสังกัดมันรอพันตู
          ๏ มันเป็นอะไรที่พูดไม่ออก ผีอำผีหลอกหลอกรวมหมู่
เข้าเข้าออกออกทุกหลืบทุกรู ยังไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน !.
..............................................
(หมายเหตุ ...มันเป็นอะไรที่... : คอลัมน์ ทำเนียบราษฎร  โดย... นายทิวา)