...ปลด !...

          ๏ เมื่อต้องแบกขึ้นบ่าทุกรูปแบบ ที่เคยกว้างย่อมแคบไม่กว้างขวาง
แบกทุกเรื่องราวไม่ปล่อยวาง ระหว่างรายทางย่อมหนักเกิน
          ๏ เพิ่มสัมภาระไม่รู้จบ ยิ่งทับยิ่งทบยิ่งขัดเขิน
แต่ละก้าวแต่ละก้าวที่ก้าวเดิน ยิ่งมองยิ่งเมินไม่อยากมอง
          ๏ จึงหนักจึงหน่วงจึงเสียหลัก เพราะหน่วงเพราะหนักเกินสนอง
หมดพื้นที่ว่างให้จับจอง ทำได้แค่วางกองกระจัดกระจาย
          ๏ ยิ่งไม่เลือกไม่สรรไม่เลือกสรร ก็ยิ่งงงงันไร้ความหมาย
แบกแล้วก็แบกอย่างงมงาย โดยไม่รู้สุดท้ายถึงไหนกัน
          ๏ เหมือนบ้าหอบฟางหอบไปทั่ว แสดงเรื่องชวนหัวชวนขบขัน
ไม่รู้ทันไม่รู้เท่าไม่เท่าทัน รู้แค่ไหนแค่นั้นรำพันรำพึง
          ๏ ทุกเรื่องทุกราวรับทั้งหมด ไร้เกณฑ์ไร้กฎจะไปถึง
ดุ่มดุ่มดั้นด้นดันและดึง อมพะนำอ้ำอึ้งตะบึงตะบอน
          ๏ เมื่อต้องแบกขึ้นบ่ารับทุกบท ชีวิตย่อมรันทดเกินไถ่ถอน
ระหว่างรายทางที่สัญจร อาจจะตายเสียก่อนถึงปลายทาง
          ๏ เมื่อต้องแบกขึ้นบ่าต้องรู้บท รู้ปลงรู้ปลดทั้งหมดบ้าง
หนักเบาเรียนรู้ปล่อยและวาง ปลดพันธนาการขวางเส้นทางเดิน !.

........................................................
(หมายเหตุ ...ปลด !... :  คอลัมน์  ทำเนียบราษฎร  โดย... นายทิวา)