สายตาของคนวาดรูป

           ผมหวนกลับมาวาดรูปอย่างจริงจังในช่วงเวลา 5-6 ปีมานี้ เริ่มจากการวาดเส้นด้วยดินสอดำและปากกา ฝึกพื้นฐานการวาดรูปแบบนักเรียนศิลปะ เหมือนว่าตัวเองกลับไปเป็นนักศึกษาเพาะช่างคนนั้น วันๆ ถือกระดานหนีบกระดาษสะพายย่าม เที่ยวตะลอนตระเวนไปตามทุ่งนา ตามถนนหนทางชนบท หมู่บ้านไปนั่งตามวัด กระท่อมกลางนา ศาลาริมทาง เรือนแพริมน้ำ ตลาดเก่า ขับรถท่องเที่ยวไปทุกหนทุกแห่ง ต่างตำบล อำเภอ จังหวัด วาดรูปนับพันๆ ภาพ พอฝึกวาดเส้นได้ 3 ปี ก็เริ่มเขียนสี เริ่มจากสีพาสเทลส์ สีน้ำ มาปีนี้สนุกกับการเขียนสี Acrylic บน canvas

           การวาดรูปทำให้ชีวิตผมเคลื่อนไหวช้าลง อยู่กับตัวเองมากขึ้น พบปะผู้คนน้อยลง เคยรับเป็นวิทยากร ประมาณ 50ครั้งต่อปี ปีนี้ผมหยุดเดินทาง งดกิจกรรมทั้งหมด วาดรูปอย่างสนุกตลอดปี 2559

           สายตาของผมได้จับจ้องสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างพิจารณา มองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า เพื่อทำความเข้าใจใน “รูปธรรม” ที่ตาเห็น ทั้งปี ออกเดินทางวาด “ทิวทัศน์” (Landscape)พื้นดิน ท้องฟ้า ภูเขา ต้นไม้ แม่น้ำ บ้านเมือง สิ่งก่อสร้าง สะพาน ถนนหนทาง

           สายตาของคนวาดรูปไม่เพียงแต่เห็นรูปร่าง รูปทรง พื้นผิว ของวัตถุ แต่ยังเห็น แสง-เงา, สีสัน และยังเห็นสิ่งที่ตาไม่เห็น คือสายลม ความร้อน เย็นหนาว เห็นกาลเวลา

           สายตาของคนวาดรูปยังเห็นสภาพความเป็นจริงของสถานที่ต่างๆ เห็นความงตระหง่าน ความกว้าง, ยาว, บาง, หนา, ลึก, สูง, ต่ำ ความคับแคบ ความโล่ง เห็นความสุข, เศร้า, ในแววตาผู้คน เห็นริ้วรอยบนใบหน้า เห็นเส้นเลือด เส้นเอ็นปูดโปนบนผิวกาย

           ผมเคยเป็นนักเรียนศิลปะ ครูของผมสอนว่า “ศิลปะคือการทำรูปธรรมของนามธรรมให้ปรากฏ และทำนามธรรมของรูปธรรมให้ ปรากฏ” กว่าผมจะเข้าใจความหมายก็ผ่านวันเวลามาหลายปี

           ผมเคยเป็นครูศิลปะ ผมสอนนักเรียนของผมว่า “ศิลปะสอนให้เรามองทุกสิ่งอย่างพิจารณา ทำให้มองเห็นในสิ่งที่ดวงตาไม่เห็น” ผมรู้ว่าสักวันเมื่อเขาโตขึ้นไปเขาจะเจ้าใจความหมาย

           ผมชอบวาดรูปจากมุมสูง แบบสายตานกมอง อยู่บนภูเขามองกว้างเห็นไกล เห็นเส้นขอบฟ้าเห็นตารางแปลงนา สายน้ำทอดยาวเหมือนงูเลื้อย บึงน้ำ ทิวเขาไกลๆ หย่อมย่านบ้านเมือง ถนนหนทางร้อยรัดเข้ามองความเคลื่อนไหวที่เงียบวันของสิ่งต่างๆ บางครานั่งนิ่งมองอยู่นาน เพลินไปจนลืมวาดรูปเลยผมหลับตาลงเห็นความสุขสงบภายใน

..