ฝนเอยทำไมจึงตก

          “ฝนเอยทำไมจึงตก จำเป็นต้องตกก็เพราะ กบมันร้อง ฯลฯ”

          “ถามว่าฝนเอ๋ย ทำไมจึงตก ตอบว่าฝนตก เพราะกบมันร้องเรียกฝนบนฟ้า ถามว่าฝนเอ๋ย ทำไมร้องไห้ และหลั่งน้ำตา ตอบว่าหัวใจของข้าคิดถึงแก้วตาจึงร้องไห้” (ฝนเดือนหก / รุ่งเพชร แหลมสิงห์)

          ฤดูฝน คิดถึงเพลงอะไรกันบ้างครับ

 

          “ฟ้าหรือฝน ลมจะเทมาเพียงใด ไม่เจ็บเท่าไรใช่ไหมฟ้า ไม่ทันข้ามวัน หมดแรงฟ้าเมื่อไรพลัน ลมฝนคงผ่านเลยไป”

          เพลง “น้ำตาฝน” เพลงของพี่แจ้-ดนุพล แก้วกาญจน์ จากชุด “ตลับทองของแจ้” (เพลงชุดโปรดตลอดกาลของผม)

          “ถึงฝนจะตกถึงฟ้าจะร้อง ถ้าได้มาเห็นหน้าน้อง แล้วพี่สบายๆ” เพลง “ฝนตกฟ้าร้อง” ศรคีรี ศรีประจวบ

          “หยาดน้ำจากตานางฟ้าที่ตรมอารมณ์ จากความขื่นขมที่ถมอยู่ในใจตน หยาดย้อยจากตาสวรรค์เบื้องบน สู่กลางแก้มดินบนฐานถิ่นคน นั้นคือหยาดฝนฉ่ำใจ” เพลง หยาดน้ำฝน หยดน้ำตา

          “ฝน ฝน จ๋า ฝนเทลงมาให้เย็นชื่นใจ ท้องนา ท้องไร่ทุกทางทั่วไปสดใสงามตา ฝนฝนฝน พระอินทร์คงซนเล่นกลจับปลา ฟ้าเทฝนซ่าน้ำนองกุ้งปลาเล่นฝนเริงใจ” (เพลง “ฝนจ๋าฝน” เพลงสุนทราภรณ์ ครูเอื้อ สุนทรสนาน ทำนอง ชาตรี คำร้อง เพลงเก่าตั้งแต่ พ.ศ.2503 ศรีสุดา รัชตะวรรณ, เลิศ ประสมทรัพย์ ขับร้อง)

          “คืนฝนตกน้องโกหกให้พี่คอย ฝนก็ตกปรอยๆ พี่ยืนคอยอยู่หลังบ้าน พี่ยืนตากฝนทรมานอยู่นาน ออกมาเถิดนงคราญ ที่ซมซานมาแสนจะไกล” (เพลง “คืนฝนตก” เมืองมนต์ สมบัติเจริญ, นพพร เมืองสุพรรณ)

 

          ผมเกิดกลางฤดูฝน เดือนสิงหาคม ชอบฟังเสียงฝน ไม่กลัวฟ้าแลบ ไม่กลัวเสียงฟ้าร้อง (แต่ก็กลัวฟ้าผ่านะครับ) ถึงฤดูฝนทีไรผมก็ลุ่นให้ฝนตกแรงๆ นานๆ ถูกฝนกักอยู่ในบ้านได้ทำงานเขียนเรื่องยาวๆ เพลินดี และผมยังชอบร้องเพลงแข่งกับเสียงฝน ตอนเป็นเด็ก เวลาฝนตกผมชอบเอามือครอบหูแล้วขยับๆ อุ้งมือฟังเพลงพายุเพลินอุรา

          บ้านผมอยู่ลึกสุด เป็นบ้านหลังสุดท้ายอยู่ปลายถนน ระยะทางประมาณ 1 กิโลเมตร ถึงฤดูฝน ถนนดินของเราก็เละเทะ เป็นหลุมเป็นบ่อ ซึ่งเกิดจากเหยีบย่ำของพวกเราเอง รอยล้อรถอีโก้ง, อีแต๋น, รถกระบะของเพื่อนบ้าน รถเก๋งของผม รถขายของ รถรับซื้อของเก่า รวมทั้งรถบรรทุกดิน รถงานรับซื้อรับถมดิน ซึ่งพวกเราล้วนแต่เป็นผู้ใช้ถนนสายนี้ เพื่อนบ้านร่วมถนน ซอยหลายสิบหลังคาเรือนของผม ล้วนแต่เป็นเครือญาติกัน ยกเว้นผมที่เป็นคนถิ่นอื่นมาอยู่อาศัยที่นี่เมื่อยี่สิบกว่าปีมานี้

          ทุกฤดูฝน เมื่อถนนของเราเป็นหลุมเป็นบ่อก็จะมีพวกเราถือจอบมาขุดร่องให้น้ำไหล เอาบุ้งกี๋ขนดินมากลบหลุมบ่อ เอาพร้ามาหวดหญ้าที่รกคลุม ตัดกิ่งไม้ที่กีดขวาง คนละไม้ละมือ ช่วยกันดูแลรักษาสภาพถนนให้ใช้การได้ด้วยความรู้สึกเป็นเจ้าของถนนสายนี้ร่วมกัน หากเหลือบ่ากว่าแรงชาวบ้านเราจะรวมตัวกันไปหาไปคุยกับองค์กร หน่วยงานท้องถิ่น โดยไม่มีใครคิดจะนุ่งผ้าถุงกระโจมอกลงไปอาบน้ำ ในแอ่งกลางถนน ไม่คิดจะไปปักดำข้าวหรือปลูกหน่อกล้วยเพื่อถ่ายคลิป “ร้องทุกข์”

          ถนนสายเล็กๆ ของเราก็เลยไม่เป็นข่าวโด่งดังเหมือนถนนสายของคุณย่าคุณยาย

          “ฝนเอยทำไมจึงตก ฝนเอยทำไมจึงตก...” 

          คิดถึงเพลงที่เคยร้องเล่นในวัยเยาว์