หัวใจทศกัณฐ์

          ตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว ผมเป็นเด็กประเภทดื้อเงียบ ไม่ก้าวร้าว แบบเก็บกดไว้ภายใน ต่อต้านด้วยความเงียบ นิ่งเฉย ประมาณว่าทะเลาะถกเถียงกับตนเองเสียจนเหนื่อย ก็เลยไม่ค่อยวิวาทะกับคนอื่น

 

          เวลาเล่น “ตำรวจจับโจร” ทีไร ผมมักเลือกเป็น “โจร” ไม่เกลียดจันทโครพ แต่สงสารนางโมรา ไม่เกลียดขุนแผน แต่สงสารนางวันทอง สงสารนางบัวคลี่ ไม่เกลียดพระรามชอบหนุมาน แต่รู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกเดียวกับทศกัณฐ์

          “หากฉันมี 10 หน้า อย่างทศกัณฐ์ 10 หน้านั้นฉันจะหันมายิ้มให้เธอ 10 ลิ้น 10 ปาก จักฝากคำพร่ำเพ้อว่ารักเธอ รักเธอ เป็นเสียงเดียว”

          ผมถึงชอบเพลง “เป็นไปไม่ได้” ของ “The Impossible” เสียหนักหนา ก็เพราะมุมมองที่ไม่เห็นทศกัณฐ์เป็นตัวร้าย

 

          ผมไม่ชอบเพลง “ใจทศกัณฐ์” ก็แค่ไม่ชอบแต่ก็ไม่เกลียด ผมเข้าใจได้ แต่เคยรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ หากได้ยินใครว่า “นางวันทองสองใจ” หรือ “นางโมราใจชั่ว” หรือว่า “นางกากีใจทราม” ผมเป็นต้องแก้ต่างให้นางทั้งสามทุกทีไป

          ผมไม่รู้สึกเดือดร้อนเรื่องฝรั่งใช้พระหัตถ์ของพระพุทธรูปปางห้ามญาติเป็นที่แขวนหมวก ไม่สะทกสะท้านที่มีคนเอารูปทรงพระเจดีย์ไปออกแบบเป็นเครื่องแต่งกาย แต่ก็เศร้าสะเทือนใจที่เมื่อเกิดสงครามทีไร คู่สงครามมักชอบทำลายวัตถุ, สถานที่, ทางวัฒนธรรม ผมถึงชอบเจ้า “ยักษ์เขียว” ภาพยนตร์แอนิเมชั่น ของค่ายยักษ์นักหนา

 

          ผมเป็นพวกหลงใหลในวัตถุครับ เด็กมือบอนคนไหนเที่ยวไปขีดเขียน พ่นสีสเปรย์ตามผนังถ้ำ โดยเฉพาะที่มีภาพเขียนก่อนประวัติศาสตร์ ผมเป็นโกรธ เจ้าอาวาส วัดไหนซื้อทำลายหอระฆัง เก่าแก่ผมละเกลียด แต่ไม่รู้สึกเดือดร้อนหากพระรามหนุมาน และพลลิงทั้งหลายอยากขับ “สปีดโบ๊ท” อยากนั่งรถไฟฟ้าอยากขี่ม้าขาว อยากขี่ชอบเปอร์ หรืออยากหยอดอยากแคะขนมครก โดยเฉพาะ “ทศกัณฐ์” ขวัญใจผมจะพกมือถือ มือละเครื่อง ทศกัณฐ์ก็มีหัวใจนี่ครับ..ฮิๆ

...