สุขสันต์วันเกิด ณ ตัวเอง

เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม ที่ผ่านมา เป็นวันเกิดของผม ผมมีอายุครบ 59 ปีเต็ม ผมเกิดปี พ.ศ. 2500 เป็นชายราศีสิงห์ที่ไม่มีท่าทางเหมือนราชสีห์เลย

ผมไม่เคยรู้สึกว่าวันเกิดเป็นวันพิเศษ ถึงขนาดต้องทำกิจกรรมอะไรเป็นพิเศษ มีก็แต่เด็กๆ ที่บ้านกระตือรือร้นนักหนาว่า วันเกิดพ่อพ่อจะให้ของขวัญอะไรลูก พาลูกไปเที่ยวไหน ไปกินอะไรอร่อยๆ กัน

แต่วันเกิดปีนี้ ผมรู้สึกอย่างแรงว่านี่เราจะเข้า “หลักหก” แล้วรึนี่ โอ..อยู่มาถึงปีที่ 60 นึกย้อนวันเวลาวัยเยาว์เหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อหยกๆ นี่เอง

แต่แล้ววันเกิดผมก็ไม่ได้พาเด็กๆ ไปเที่ยวไปกินที่ไหนหรอกครับ เพราะเป็น “งานศพ” พี่ชาย (ลูกของป้า) ที่เป็นเสมือนพี่น้อง อยู่บ้านเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกันในวัยเยาว์ ได้เสียชีวิตลงด้วย “โรคตามธรรมชาติ” นี่ว่าตามใบมรณบัตรนะครับ จริงๆ ที่รับรู้ คือมะเร็งลำไส้ แบบว่ามีเลือดมีหนองไหลออกสะดือ งานศพก็งานศพ แล้วแม่ผมก็ต้องเข้าโรงพยาบาลในวันเดียวกันเมื่อผลตรวจ, สแกน พบถุงหนองที่ปอด หลังจากแม่ไออย่างหนักมาสองสัปดาห์ เป็นอันต้องเจาะดูดน้ำและหนองออกจากปอดเป็นเบื้องแรก ตามด้วยการผ่าตัด

แม่ผมอายุ 87 ปีแล้ว ผ่านสุขทุกข์ร้อนหนาวมายาวไกล เช่นเดียวกับแม่ๆ ของทุกคนในวัยปลายสุดๆ นี้ แม่เคยพูดว่าโชคดีที่ได้เป็นคนแก่ เพราะคนส่วนหนึ่งไม่มีโอกาสได้แก่ แต่ตอนนี้แม่บอกว่ายิ่งอยู่นานก็ยิ่งต้องเผชิญกับความจริงเรื่องเกิดแก่เจ็บตาย แม่เพิ่งเสียลูกชายคนโตไปเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่เสียลูกชายคนเล็กไปเมื่อปีก่อน ยังเหลือลูกชายคนกลางกับลูกสาวคนสุดท้อง ซึ่งแม่กลัวเหลือเกินว่าหากแม่มีอายุยืนยาวต่อไป ลูกที่เหลืออาจตาย หนีแม่ไปอีก แม่ก็เลยบอกผมและน้องสาวว่า อย่าตายนะลูก ...พอแล้ว..แม่รับไม่ไหวแล้ว

วันเกิดผมปีนี้ ผมถือโอกาสนี้เป็นวันเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงภายใน อย่างแรกคือตระหนักถึงคุณค่าของเวลาที่เหลืออย่างจริงจัง, ปลด, ปล่อย, ทิ้ง บางสิ่งบางอย่าง โดยถือฤกษ์วันเกิดเป็นวันตั้งจิตอธิษฐาน พร้อมก้าวเดินเข้าสู่เขต “หลักหก” ..ปัจฉิมวัย ด้วยใจเบิกบาน

“ศิลป์แห่งแผ่นดิน” ฉบับนี้ เหมือนผมเขียนเรื่องส่วนตัว แต่หากผู้อ่านเคยฉลองงานวันเกิดละก็ ลองคิดถึงภาพอีกมุมดูนะครับ

ลองศึกษาเรื่องการทำบุญ “ล้ออายุ” ในวันเกิด หรือไม่ก็ลองคิดถึงความหมายของคำว่า “เกิด” อย่างจริงจังดูสักที ขอบคุณพี่น้องเพื่อนมิตร “สหายเฟส” ที่หลั่งใหลคำอวยพรมาในหน้า Face book อย่างเนืองนอง ซึ่งผมมิได้ตอบทุกคนเลยแม้สักคำ วันนี้ผมนั่งอยู่ศาลาหลังน้อยริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาใต้ร่มไทรใหญ่อายุนับร้อยปี ที่แทรกประสานเป็นเนื้อเดียวกับเนื้ออิฐปูนของโบสถ์เก่าอายุกว่า 200 ปี

ณ “วัดไทร” วัดเก่าแก่สมัยอยุธยาตอนปลาย ที่บ้านชีน้ำร้าย อ.อินทร์บุรี จ.สิงห์บุรี นั่งมองสายน้ำไหล เขียนอะไรในสมุดบันทึก วาดรูปเล่น

สุขสันต์วันเกิด ณ ตัวเอง