Lifestyle

เรื่องเห็ดๆ : ศิลป์แห่งแผ่นดิน

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

เรื่องเห็ดๆ : ศิลป์แห่งแผ่นดิน โดยศักดิ์สิริ มีสมสืบ

           ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเห็ด ไม่ได้เป็นญาติกับยายฉิมเก็บเห็ด แต่ก็สนใจเรื่องเห็ดอยู่พอสมควร รู้จักเห็ด กินเห็ดเป็นไม่กี่ชนิด ไม่ถึงกับเที่ยวเสาะหา ถึงฤดูเห็ดทีก็ค่อยเหลียวซ้ายแลขวา เจอเห็ดขึ้นตำตาบนพื้นที่ของตัวเอง บางทีก็ลังเลไม่กล้าเก็บมาทำกิน แม้จะรู้จักแต่ก็ไม่มักคุ้น เห็นโคน เห็ดมะม่วง เห็ดเผาะ เห็ดข้าวตอก รู้จักอยู่แค่นี้ ส่วน “เห็ดตับเต่าที่ชึ้นอยู่ริมเถาหญ้านาง” ตามเพลง มนต์รักลูกทุ่ง ของ ไพรวัลย์ ลูกเพชร นั้น ผมไม่ค่อยอยากจะชายตามองเลย เพราะเห็นสีดำ คล้ำๆ ก็ไม่คิดจะกินแล้ว

เรื่องเห็ดๆ : ศิลป์แห่งแผ่นดิน

           บ้านริมแควยมของผมยังเป็นที่หมายตาหมายใจของชายบ้านด้วยว่าทุกปีจะมีเห็ดโคนขึ้นที่บริเวณที่ดิน ที่มีเอกสารสิทธิ์ “โฉนด” ครุฑแดง ขนาด 3 ไร่

           ก็ตั้งแต่ผมมาซื้อที่แปลงนี้ เมื่อปี พ.ศ. 2535 ผมรู้สึกว่าตนเองเป็นคนโชคร้ายที่ได้ครอบครองที่ดินที่เต็มไปด้วยปลวก ผมจึงปลูกบ้านด้วยคอนกรีตทั้งหลัง เพื่อปลวกจะได้ไม่กิน อยู่มาหนึ่งปีผมกลายเป็นคนโชคดีที่ได้มาอยู่ในดงเห็ดโคน วันแรกที่รู้ตัวว่าอยู่ในดงเห็ดก็คือ วันที่ผมต้องสะดุ้งตื่นมาตอนตีสี่ครึ่ง เมื่อได้ยินเสียง เอะอะโว้ยว้ายของคนจำนวนมากโผล่หน้าต่างออกไปดู เห็นชาวบ้านนับสิบรายส่องไฟเรืองรอง กระจายตัวทั่วบริเวณผืนแผ่นดินในโฉนดของผม พวกเขามาเก็บเห็ดโคนกันอย่างที่เคยทำมาทุกปี

           พอฟ้าสาง พวกเขาต่างได้เห็ดโคนไปคนละหลายกิโลกรัม

           ผมเหมือนไม่มีสิทธิ์จะสงวนสิทธิ์ แม้ว่าจะล้อมรั้วแล้ว แต่ชาวบ้านซึ่งก็คือเพื่อนบ้านผมเองบางรายก็ยังดอดเข้ามาเก็บเห็ดในวันเวลาที่ตรงกันทุกปี คือช่วงวันเข้าพรรษา ช่าวบ้านเขารู้ว่าเห็ดจะโผล่มาวันไหน

           หลังปีน้ำท่วมใหญ่ เห็ดโคนไม่โผล่ให้เห็นเป็นระยะเวลา 4-5 ปี จนกระทั่งปีนี้ เห็ดโคนผุดขาวโพลนทั่วผืนดิน 3 ไร่ของผม เป็นที่ตื่นตาตื่นใจ ผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้าครึ่ง ก็พบว่ามีชาวบ้านดอดเข้ามาเก็บเห็ด โดยเขาตะโกนขอ แบบไม่ต้องรอเจ้าของพื้นที่อนุญาต ซึ่งผมเองก็ยินยอมแต่โดยดี แต่ก็รู้สึกเศร้าใจ เมื่อเพื่อนบ้านของผมบอกว่า ที่บ้านเขาก็เคยมีเห็ดโคนขึ้น แต่เพราะเขาฉีดยาฆ่าหญ้า เห็ดก็เลยสูญหายไปไม่มีให้เห็นอีกเลย

เรื่องเห็ดๆ : ศิลป์แห่งแผ่นดิน

           ที่รู้สึกเศร้าก็เพราะ ชาวบ้านเราติดนิสัยใช้สารเคมีอย่างพร่ำเพรื่อ ผมเศร้าเรื่องนี้มาหลายปี ผมเคยคิดจะย้ายบ้านหนี เมื่อเพื่อนบ้านทำไร่พริก และใช้สารเคมีอย่ารุนแรง ฤดูฝนในปีหนึ่งผมต้องเศร้าหนัก เมื่อปีนั้นปลาตายลอยเกลื่อนตลอดลำน้ำเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตร ผลจากการใช้สารเคมีอย่างบ้าคลั่ง และเด็กชายคนหนึ่งต้องสูญเสียดวงตาไป เมื่อเขาลงเล่นน้ำในคลอง ขณะที่พ่อของเขาฉีดพ่นสารเคมีอยู่ในแปลงเกษตร และฝนตกชะสารเคมีไหลงลำคลอง และอีกความทรงจำที่น่าเศร้าคือญาติฝ่ายภรรยาของผมเองที่รับสารฆ่าหญ้าเข้าทางบาดแผลที่เท้า ฤทธิ์ยาเข้มข้น ทำให้ถึงกับเสียชีวิตในเวลาต่อมา

           ปีต่อไปผมอาจต้องปักป้ายสงวนสิทธิ์ “สถานที่ส่วนบุคคล ห้ามเข้ามาเก็บเห็ดเด็ดขาด” ไม่ใช่เพราะหวงเห็ด แต่เพราะเศร้าใจต่อคำพูดของเพื่อนบ้าน ก็ในเมื่อเขาเองเป็นคนทำให้เห็ดโคนสูญไปจากพื้นที่ของเขาด้วยการฉีดพ่นยาฆ่าหญ้า ตามที่เขาบอก ดังนั้นเขาก็ไม่ควรจะมาเห็บเห็ดบนพื้นที่ของคนที่ดูแลรักษาพื้น (ที่เป็นอย่างดี ผมเห็นว่าชาวบ้านเขาเคยเก็บเห็ดบนพื้นที่นี้มานานก่อนผมจะมาครอบครอง ผมก็จึงไม่หวง ไม่ห้าม และหากว่าเขาจะปล่อยเหลือไว้ให้เห็ดปล่อยเชื้อสปอร์บ้าง ไม่ใช่เก็บเอาอย่างล้างผลาญ

           หรือผมจะล้อมรั้วใหม่เสียให้มิดชิด บอกตามตรงว่าผมชอบบ้านที่ไม่ต้องล้อมรั้วมากกว่า แบบครั้งปู่ย่า ตายายของเราอยู่กันมา ถ้าจะมีรั้วก็รั้วชะอม รั้วกระถินนั่นแหละแสนดี

           ชายบ้านของผมน่ะเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดี ที่ไม่ดีก็ยาฆ่าหญ้าน่ะแหละ

logoline

ข่าวที่น่าสนใจ