เห็นกับตา รู้ด้วยใจ จึงรักเธอ แม่เรวา

                ดึกดื่นเที่ยงคืนรถวิ่งไปบนถนนสายเปลี่ยว ความมืดบวกกับไม่ชำนาญทางจึงใช้สมาธิและสายตาเป็นพิเศษ ระหว่างทางเข้าสู่เขตหน่วยพิทักษ์ป่าแม่เรวา (หน่วยพิทักษ์อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ที่ มว. 4)

                "ระวัง หมา หมา กลางถนน"   คนนั่งข้างร้องเตือน รถชะลอกระทันหัน เงาตะคุ่มเริ่มปรากฏชัด

                "นกนี่นา...ตัวใหญ่มาก"  คนขับดูจะตื่นเต้นกว่าใคร เจ้าตัวโตสายพันธุ์นกเค้าใหญ่ขยับตัวช้าๆ หันหน้ามาทางเรา ขนลายพร้อย ตากลมโต นั่งเป็นกระปุกอยู่กลางถนน แต่ครู่เดียวก็โผบินหายไปในความมืด

                 "เห็นหูมันหรือเปล่า น่าจะเป็นนกทึดทือพันธุ์มลายูหรือพันธุ์เหนือ"  คนขับไอเด็น

 

แก่งลานนกยูง

                  เราใช้เวลานอนไม่มากนัก ด้วยยามเช้าตรู่เช่นนี้เป็นเวลาทองของนักดูนก ธารน้ำสีขุ่นไหลผ่านหน้าบ้านพัก "นี่กระมังแม่เรวา" ที่เดินทางไกลมาจากโมโกจู ผ่านแก่งน้อยใหญ่จนมาถึงที่นี่ วันหนึ่งถ้าแม่เรวาหยุดเคลื่อนไหว ไม่ไหลรินค่อยๆ เอ่อท่วมท้นมวลมิตรที่เคยเกื้อกูลกัน เป็นสายใยผูกพันตามธรรมชาติ แม่คงเศร้าใจไม่น้อย ทุกอย่างสูญสิ้น เพื่อความกินดีอยู่ดีของผู้คน ตามที่กล่าวอ้าง เท่านั้นหรือ

                  เข้ามาในเขตแก่งลานนกยูงเพียงเล็กน้อย เราก็พบ นกยูงไทย สามตัวเยื้องย่างอยู่ไม่ไกล ใบหน้าราวกับสวมหน้ากาก น้ำเงิน-เหลือง สีตัดกันแจ่มชัด คอระหงสีเขียวเหลือบแวววาว สง่างามสมเป็นนกมีสกุล ลานทรายขาวสะอาดริมห้วยแม่เรวา กว้างขวางพอที่จะให้ลำแพนกรีดกรายเกี้ยวกันยามฤดูผสมพันธุ์  

                 แก่งลานนกยูง มีลานหินกว้างให้นั่งเล่นรับลม แม่เรวาซอกซอนหลดหลั่นไปตามแนวหิน ทุกแอ่งน้ำ เป็นที่อาศัยของปลากระสูบ ปลาบัว ปลาตะพาก ปลาตะเพียนมากมายหลายชนิด  ปลาค้อลายสวยตัวจิ๋วหลบอยู่ใต้หิน

                มองเลยไปฉากหลังเป็นทิวเขา ไอหมอกขาวฟูฟ่องอยู่เหนือยอด ตัดกับสีเขียวสดของป่าใหญ่  เราใช้เวลาเดินดูนกรอบๆ บริเวณอยู่นานพอดู  ครอบครัวนกเค้าโมงบินกันให้ว่อน เด็กน้อยขนปุกปุยน่าเอ็นดู ยังเกาะกิ่งไม้ได้ไม่มั่นนัก  นกขุนแผน (Blue Magpie) บินไหวไหว เห็นเพียงหางยาวๆ อยู่หลังแนวไม้ นกแซงแซวหางบ่วงใหญ่  นกหัวขวานเขียวตะโพกแดง นกหัวขวานสามนิ้วหลังทองพบได้ไม่ยาก

 

มออีหืด

                 ฟ้าครึ้มขมุกขมัว ฝนแรกคงพร่างพรมทั่วผืนป่ามาได้สักระยะแล้ว ต้นไม้พืชพันธุ์จึงอวบอิ่ม สดชื่นนัก เห็ดแตกกอกำลังงาม ดอกไม้ป่าสีขาว เปาะภู เอื้องดินสีม่วง แมลงสีสวย นี่คือความหลากหลายที่สร้างสีสันให้พงไพรในหน้าฝน ทางขึ้นมออีหืด ระยะ 1 กม. ไม่ได้ทำให้หืดขึ้นคออย่างที่คิด จากป่าโปร่ง สลับป่าไผ่ กระทั่งถึงป่าเต็งรังลำต้นตรงมีทั้งขนาดเล็ก กลาง และขนาดใหญ่สองคนโอบ  มองขึ้นไปจนถึงยอดสูงลิบ "กว่าจะเติบใหญ่มาได้ถึงเพียงนี้ เป็นร่มเงาให้ไม้เล็กเบื้องล่าง เป็นบ้านของนกและบรรดาสัตว์ ใบร่วงหล่นสร้างความอุดมให้ผืนดิน สะสมความชุ่มชื้น กลั่นเป็นหยดน้ำ ก่อเกิดธารน้ำไหลรินหล่อเลี้ยงผู้คน พืชผลนานา"  ไม่น่าเชื่อว่า "มออีหืด" ที่ยังคงความสมบูรณ์ของผืนป่าจะกลายเป็นสันเขื่อนในอนาคต ตามแผนการสร้างเขื่อนแม่วงก์

                ธงชาติสะบัดพลิ้วอยู่ข้างบน ถึงแล้ว "จุดชมวิวมออีหืด"  ด้านตะวันออก แม่เรวาคดโค้งอยู่เบื้องล่าง  ถนน หมู่บ้าน แทรกอยู่ตามแนวไม้ด้านตะวันตก คือผืนป่าขนาดใหญ่ต่อเนื่องมาจากห้วยขาแข้ง และทุ่งใหญ่นเรศวร รวมเป็นป่าอนุรักษ์-มรดกโลกขนาดใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ "ป่าสัก" อยู่ที่นี่ หุบเขาตรงนี้จะถูกน้ำท่วมทั้งหมด

หน่วยจัดการต้นน้ำขุนแม่เย็น

                8  กิโลเมตรจากหน่วยพิทักษ์ป่าแม่เรวา สภาพทางไม่ได้แย่มากนัก  ผีเสื้อหลากสีมีให้ชมก่อนข้ามฝายชะลอน้ำ . . . หน่วยจัดการต้นน้ำขุนแม่เย็นร่มรื่นด้วยไม้น้อยใหญ่ แปลงเพาะพันธุ์ไม้ และสมุนไพร เรียงอยู่แน่นขนัด คงเตรียมไว้ปลูกในพื้นที่ฟื้นฟู

                "เมื่อรัฐบาลประกาศให้เป็นป่าอนุรักษ์ โยกย้ายชาวบ้านออกไปอยู่ในบริเวณที่จัดสรรไว้ให้ 30 ปีที่ผ่านมาป่าก็เติบโตขึ้นอีกครั้ง ชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ช่วยกันปลูกเพิ่มเติม จนเห็นเป็นป่าอย่างที่เห็น"

                "ภูเขาหัวโล้นที่อื่นๆ ถ้าเริ่มปลูกป่าเสียแต่วันนี้ อีก 30 ปี ก็ต้องสวยงามเหมือนที่นี่"

                 เห็นกับตา รู้ด้วยใจแล้วจริงๆ ... แม่เรวาแห่งป่าแม่วงก์มีคุณค่าควรแก่การปกป้องหวงแหนให้อยู่คู่ผืนป่าตะวันตกตลอดกาล

ป่าอยู่เหนือการพัฒนา
ป่าอยู่เหนือความเจริญ
ป่าเป็นบ้านของทุกชีวิต
ปล่อยให้ป่าอยู่ตามธรรมชาติ อย่างที่ควรจะเป็น
มนุษย์เรา อย่าได้เข้าไปเกี่ยวข้องไม่ว่ากรณีใดๆ

.................................
(เห็นกับตา รู้ด้วยใจ จึงรักเธอ แม่เรวา : คอลัมน์ถิ่นไทยงาม : โดย...เรื่อง// ภาพ  : อุษา  ประกอบทรัพย์ http://www.oknation.net/blog/wansuk)