'โตโน่'ลูกผู้ชายตัวจริง ลงพื้นที่ยุติฟาร์มดีหมีในเวียดนาม

 

 

 

         ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากองค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลก (World Animal Protection) เชิญชวนร่วมทริปพิเศษไปเวียดนาม เพื่อเยี่ยมชมการดำเนินงานยุติฟาร์มดีหมี ที่กรุงฮานอย “บันเทิงคม ชััด ลึก” ก็ไม่ลังเลใจ ที่จะพาผู้อ่านไปเปิดโลกกว้างและเข้าถึงการยุติการทารุณกรรม “หมี” เพื่อผลประโยชน์ทางความเชื่อ แต่กลับสร้างความทุกข์ทรมานให้กับหมีจำนวนหลายพันตัว แถมทริปนี้

 

 

 

 

 

       

         ยังมี “โตโน่” ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ นักร้องหนุ่มใจหล่อพ่วงตำแหน่งทูตองค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลกร่วมเดินทางอีกด้วยเมื่อถึงเวลานัดหมาย 05.00 น. ทุกคนมาพร้อมเพรียงกันยังสนามบินสุวรรณภูมิ สภาพแต่ละคนบอกได้คำเดียวว่าวิญญาณยังไม่เข้าร่างดีนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งโตโน่ที่ดูอิดโรยมากเป็นพิเศษ สืบสาวราวเรื่องจนรู้ว่าหนุ่มโตโน่เพิ่งจะเสร็จงานแสดงคอนเสิร์ตมาหมาดๆ แล้วตรงดิ่งมาขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางไปยังประเทศเวียดนาม หลังจากใช้เวลาไม่นานในการเดินทางท่าทางของหนุ่มโตโน่สดใสขึ้นคงได้หลับพักผ่อนชาร์จแบตเต็มที่ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา หนุ่มโตโน่และชาวคณะไม่รอช้าเดินทางไปเยือนฟาร์มหมีฟาร์มแรกในฮานอย ซึ่งมาถึงเราได้พบกับหมีตัวใหญ่ 2 ตัว นอนแยกกันอยู่คนละกรง ซึ่งเมื่อหนุ่มโตโน่เห็นสภาพหมีตัวใหญ่ 2 ตัวนั้น สีหน้าของหนุ่มโตโน่เต็มไปด้วยความสงสาร เจ้าตัวถอนหายใจเฮิือกยาวๆหลายเฮืิอก หนุ่มโตโน่ได้ฝากคำถามให้ล่ามท้องถิ่นเพื่อสอบถามกับเจ้าของฟาร์มแห่งนี้ว่า“ที่นี่ยังเหลือหมีอีกกี่ตัว และหมี 2 ตัวกินอะไรเป็นอาหารบ้าง?” ได้คำตอบว่า “ทั้งฟาร์มเหลือหมี แค่ 2 ตัว เจ้าของก็ต้องเลี้ยงไปจนกว่าหมีจะตายเนื่องจาก รัฐบาลเวียดนามได้ออกกฎหมายห้ามเลี้ยงหมีเพืื่อขายดีหมีตั้งแต่ ปี 2535 ดังนั้น 

         หากฟาร์มไหนฝ่าฝืนต้องเจอทั้งโทษปรับและจำคุก อาหารส่วนใหญ่ที่ทางฟาร์มให้หมีกินเป็นพวกเศษผักเศษอาหารต่างๆ ที่ปั่น คล้ายๆ กับอาหารเหลวที่เราให้ผู้ป่วยกินทางสายนั่นแหละ” เมื่อล่ามท้องถิ่นพูดจบ โตโน่ได้แต่นั่งมองหมีทั้งสองตัวด้วยความเป็นห่วงและเวทนาทางเจ้าหน้าที่ขององค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลก ยังได้ให้ความรู้เพิ่มเติมถึงการลักลอบปฏิบัติการ “เสียบ-ดูด-เสียบ-ดูด” ในฟาร์มหมี เริ่มขึ้นตลอดเวลาเมื่อมีคนสั่งซื้อน้ำดีหมี 

 

        ผู้ค้าจะใช้เหล็กแหลมที่มีท่อยาวประมาณ 1 ฟุต เจาะเสียบเข้าไปในท้องหมีเพื่อดูดเอาน้ำดีออกมา หมีแต่ละตัวที่ถูกกักขังจะถูกเสียบ-ดูด-เสียบ-ดูด ไปตลอดช่วงชีวิตของมัน ทั้งนี้เมืื่อรัฐบาลเวียดนามได้ออกกฎหมายห้ามเลี้ยงหมีเพืื่อขายดีหมีตั้งแต่ ปี 2535 ทางองค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลกได้ให้ความช่วยเหลือด้วยการฝังไมโครชิพให้กับหมีที่อยู่ในฟาร์มเพื่อติดตามผลว่าจำนวนประชากรหมีจะไม่เพิ่มขึ้นโดยลักลอบจับมาจากป่า

จากนั้นชาวคณะเดินทางไปยังฟาร์มหมีแห่งที่ 2 เมื่อมาถึงฟาร์มแห่งนี้ยังมีหมีที่ถูกเลี้ยงอยู่ในกรงหลายตัวลำพังมองด้วยตาเปล่ารับรู้ถึงความทุกข์ของเหล่าหมีได้เป็นอย่างดี หมีบางตัวเรือนร่างบอบช้ำ ขนหลุดลุ่ย จากการเครียดและการดูแลไม่ถูกสุขลักษณะ ในขณะที่โตโน่เดินเข้าไปด้านในสุดของฟาร์มก็พบกับหมีตัวหนึ่งที่นอนอยู่ในกรง สภาพของหมีอ่อนระโหยโรยแรง ปากของมันแหว่ง ฟันก็หัก เห็นสภาพแล้วมีแต่คำว่า “สงสาร” ลอยวนอยู่รอบตัวหมี โตโน่ถึงขั้นพูดออกมาว่า “มันเกิดอะไรขึ้นกับหมีตัวนี้ น่าสงสารเกินคำบรรยายแล้ว” และได้คำตอบว่า หมีตัวนี้กำลังจะถูกเคลื่อนย้ายเข้าไปในกรงใหญ่เท่านั้น!!

 

   คำตอบที่ได้ดูเหมือนจะไม่ตรงคำถาม ยังสร้างความสงสัยให้กับชาวคณะอยู่ถึงทุกวันนี้ จบจากฟาร์มหมีแห่งที่  2 ชาวคณะได้เดินทางไปพูดคุยกับตัวแทนของกรมป่าไม้ณ ที่ทำการของ ENV (องค์กรเอกชนไม่แสวงหากำไร) ครั้งนี้เป็นการพูดคุยเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับเหล่าหมีที่หลงเหลืออยู่ในแต่ละฟาร์ม เพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีของหมีและเพื่อยุติการลักลอบดูดดีหมีหรือแม้แต่การค้าหมีอย่างจริงจัง ซึ่งครั้งนี้ใช้เวลาร่วม 2 ชั่วโมงในการพูดคุยและวางแนวทางปฏิบัติ หลังจากนั้นเหล่าชาวคณะกลับที่พักเพื่อพักผ่อน

         เช้าวันใหม่ ชาวคณะเดินทางไปยังห้างดังของเวียดนามเพืื่อเข้าร่วมงานอีเวนท์ที่ทางองค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลกและองค์กรเอกชนไม่แสวงหากำไรจัดขึ้นซึ่งเป็นการจัดกิจกรรมรณรงค์เข้าชื่อไม่ร่วมสนับสนุนการเลี้ยงหมีเพื่อลักลอบค้าน้ำดีหมี ซึ่งได้รับความสนใจไม่น้อยจากชาวเวียดนามยุคใหม่ทั้งนี้โตโน่ยังได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อเวียดนามที่มารอทำข่าวอีกด้วย

         หน้าที่ของ “โตโน่” คือการร่วมรณรงค์ปกป้องหมีและยุติสถานการณ์ความทรมานของสัตว์ใหญ่ โดยทำงานจิตอาสาให้องค์กรพิทักษ์สัตว์แห่งโลก จะทำให้สาธารณชนได้ตระหนักถึงการทารุณกรรมที่เกิดขึ้นกับหมี และเพื่อให้ข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับประโยชน์ของดีหมีว่าแท้จริงแล้ว ไม่ได้มีคุณค่าใดอย่างที่เชื่อกันมา หากแต่นำมาซึ่งความทรมานของสัตว์ และมีความมุ่งมั่นจะทำให้การดำเนินธุรกิจบนความเจ็บปวดนี้จบสิ้นลง

เรื่อง/ภาพ : ภัทรวรรณ สุนทรธนานุกูล