เปิดตัวตนที่แท้ทรูของ 'จ้อย บุพเพสันนิวาส' 

    โด่งดังตามกันมาติดๆ สำหรับ “จ้อย” หนึ่งในนักแสดงสุดฮอตของละครเรื่อง “บุพเพสันนิวาส” หลายคนชื่นชมการแสดงที่แสดงออกมาได้น่ารักและน่าเอ็นดู  “บันเทิง คมชัดลึก” ได้มีโอกาสได้คว้าตัวหนุ่ม “โมสต์” วิศรุต หิมรัตน์ ที่เพิ่งเดินทางกลับมาเมืองไทยหมาดๆหลังจากตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกา 
    @ สาเหตุที่ตัดสินใจเดิินทางไปต่างประเทศ
    ผมไปเรียนภาษาอังกฤษนะ เพื่อที่จะเข้ามหาวิทยาลัยที่นู้น ซึ่งพอผมถ่ายละครเรื่องบุพเพสันนิวาสเสร็จผมเดินทางไปเลยนะ ผมอยากไปตั้งนานแล้ว สมัยที่เรียนหนังสือแล้ว แล้วเหลือแค่บุพเพฯ ผมคิดว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะ
    @ ดูเหมือนตัดสินใจหันหลังให้วงการเพื่อที่จะไปเรียนต่อ
    ผมไม่คิดว่าจะเลิกนะ แต่หมายความว่ารู้สึกว่าตอนนั้นผมก็ไม่ได้ดราม่านะ ทำไมฟ้าทำกับเราแบบนี้ (ทำงานมานานแต่ไม่ดัง) ไม่ใช่ว่าดังสักที ผมไม่ได้โฟกัสกับความดังผมแค่อยากทำอาชีพนี้แบบว่าทำอาชีพนักแสดงแต่มีกิน คือสามารถใช้ชีวิตด้วยการประกอบอาชีพนี้ได้ เพราะว่าผมเรียนการแสดงมาจากมศว. ซึ่งผมเข้าใจว่าต้องการความดังมันถึงจะอยู่ได้ ก็เลยคิดว่าอะไรหลายๆ อย่างไม่ลงตัว เราเรียนจบมาแล้ว เราจะ 24-25 แล้ว เพื่อนๆ เปิดธุรกิจทำอะไรกันแล้ว เราควรจะหาอะไรที่ทำให้เขาสบายใจและเขาตั้งคำถามแล้ว หาอะไรเป็นหลักประกันให้กับชีวิตตัวเอง ผมไม่ได้ยอมแพ้หรืออะไรเลยนะ ผมคิดแค่ว่าหาอะไรให้ตัวเองได้แล้ว
    @ เมื่อเจอคำถามจากที่บ้านว่าต้องการทำอาชีพอะไร ตอบไปว่าอย่างไร
    เขาไม่ได้ถามว่าทำอาชีพอะไร เขาถามว่าจะทำอะไร ผมก็ตอบไม่ได้เลย คือเราเรียนมา 4 ปี แล้วเราทำงานต่ออีก 2-3 ปีเพราะเรารู้ว่าเราทำได้ และเราโอเคที่ได้อยู่กับมันมากๆ ผมพร้อมที่จะหมกหมุ่นไปกับผม ก็ตอบไม่ได้ที่บ้านมีธุระกิจอะไรแบบนี้นะ อย่างน้อยไม่รู้จะทำอะไร เราตามรอยเขาไปก่อน คือถ้าพูดอีกอย่างเราใช้สมองฉีกซ้ายมาตลอดเกี่ยวกับศิลปะ ผมอยากไปเรียนเพื่อพัฒนาสมองซีกขวา ให้เราได้มีทักษะ ตอนที่บอกที่บ้านว่าจะไปเรียน คือจริง ๆ ผมอยากพักเรื่องการแสดงก่อน เราทำมาตั้ง 6 ปี รู้สึกว่าเราวนๆ อยู่ตลอด เราไม่มีละครโทรทัศน์เราไปเล่นละครเวที พักดูก่อนแล้วลองไปเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ มันไม่ใช่อะไรที่เลวร้ายเลย

 

    @ ตอนที่ตัดสินใจไปเรียน มองถึงความต่อเนื่องการรับงานในวงการไหม
    จริงๆ ตอนนั้นผมก็ปลงแล้วนะ (ยิ้ม ) ปลงคือเข้าใจว่า คือยอมรับความจริง ก่อนหน้านั้นมันจะบ่นมาก เรามาถึงจุดที่ว่ามาหาหลักประกันให้ชีวิตก่อนดีกว่า แล้วพอมันโอเคไม่ต้องมาพะวง เรื่องกินอยู่ เราก็มาทำสิ่งที่เราชอบได้ ผมกลับไปเล่นละครเวทีโรงเล็กได้ เพราะว่าทุกคนที่เล่นละครเวทีโรงเล็กก็เป็นครู ผมไม่คิดว่าตัวเองอยากจะดังอะไรมากนะ ดังนะดีมันเป็นกำลัง ผมต้องการได้ทำสิ่งนี้ ที่ปลงคือทำไมผมไม่ประสบความสำเร็จสักทีล่ะ ความสำเร็จของผมคือการทำอาชีพนี้ได้อย่างสบายใจ ที่บ้านไม่ต้องคำถาม ช่วงหลังๆ มันเริ่มว่าจะมีงานบ้างไม่มีงานบ้าง แล้วเรารู้สึกไมปลอดภัยกับชีวิตและมันก็เริ่มฟุ้งซ่าน
    @ เมื่อบ้านดูมีฐานะ ทำไมต้องเครียดเรื่องรายได้ด้วยละ 
    บ้านเรามีอันจะกินแต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้เรากินตลอดไปนะ (ยิ้ม) เขามีให้เรากินเขาเหนื่อยมากนะ  วันหนึ่งที่เขาไม่ไหวจะเหนื่อยแล้ว เราจะกินอะไร ไม่เกี่ยวว่าจะจนหรือไม่จนหรอก อายุเท่านี้เรียนจบมาแล้ว ต้องทำอะไรสักอย่างได้แล้ว และช่วงปีหลังผมใช้เงินแม่ทั้งปีเลย เขาก็จะถามตลอด จะทำอะไรดี มันขึ้นหรือลง เพื่อนถามว่าจะมีอะไรให้ดู เราไม่รู้เหมือนกัน 
    @รายได้ที่ได้รับคุ้มค่ากับสิ่งที่ตั้งไว้มากน้อยขนาดไหน 
ตอนมีก็มีนะ ตอนจนก็จนนะ (ยิ้ม) ก็ปีหนึ่งไม่มีรายได้เลยนะ  ผมเล่นละครเวทีนะ 3 เดือนได้ 9 พันคิดว่าจะพอกินไหมล่ะ ตอนเรียนจบใหม่ ตอนนั้นมีซิทคอม มีละครน้องใหม่อยู่บ้านรอถ่ายละคร เพื่อนส่งเรซูเมกันยกใหญ่ พอเวลาผ่านไปเพื่อนมีงาน เรานอนอยู่และละครที่มีก็เริ่มหมดล่ะ (หัวเราะ) 

 

    @แล้วการไปใช้ชีวิตที่อเมริกาเป็นอย่างไรสมใจเรามากน้อยขาดไหน
    เอาจริงๆ ผมอยากไปดูโลกนะ การไปเรียนผมได้อะไรกลับมาเยอะแยะนะ ผมได้หยุดได้พักและได้คิดทบทวนว่าทำไมเราไม่ได้ในสิ่งที่เราอยากได้ ทำไมสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่เราคาดตั้งใจไว้ เรารู้ตัวและข้อเสียของเราในวันก่อน ผมไปทั้งหมด 7 เดือนนะ   ผมไปตั้งแต่ต้นก.ย.ปีที่แล้ว การใช้ชีวิตของผม ผมรู้เลยว่าโฮมซิกเป็นแบบนี้เอง ยากกว่าที่เราคิดไว้มาก  ตอนทำวีซ่า ผมสู้มาก หลังๆ ดีขึ้นชินอยู่ได้ผมอยากกลับบ้านอยู่ 5-6 เดือน พอเดือนที่ 7  บินกลับไทยแล้ว 
    @ คาดหวังในบุพเพสันนิวาสมากน้อยขนาดไหน ว่าจะให้เรามีชื่อเสียงมากขึ้นไหม
    ผมรู้สึกว่าคนที่ละครตัวเองกำลังจะออน  คาดหวังบ้างนะ คงมีกระแสเนอะและเรื่องนี้เป็นละครยาวเรื่องแรกที่ได้ทำกับโปรดักชั่นจริงๆ แล้วก็คิดเหมือนคนทั่วไป พอมีละครก็โปรโมทหน่อย ใครจะรู้เนอะ 
    @การแสดงในเรื่องนี้หลายคนมองว่าถึงจะออกมาน้อยแต่ฟีคแบคดี
    น้อยนะ แต่ว่ากว่าจะออกมาน้อยๆ แบบนี้มันก็เยอะนะ ผู้กำกับบอกว่าอยากให้ตัวของจ้อยเป็นตัวแทนของคนที่ดูทีวี อยากให้รู้สึกว่าในตรงนั้นมันรู้สึกอย่างไร จ้อยมันจะเป็นติ่งเนื้องอกในสถานการณ์นั้น  ยากนะพูดแต่ขอรับ แต่วันไหนเบลอไหนก็ หรอครับ พูดสองคำยังพูดผิดเลย 

 

 

 

    

     @ ถามถึงแฮชแทกกรุงศรีคิ้วบอยรู้สึกอย่างไร
    ก็เขินนะ ผมดีใจนะที่มีคนนิยามอะไรในตัวเรา (คิดไหมว่าจะมีคนพูดถึงเราไหม) ไม่ได้คาดหวังเลย เล่นตามหน้าที่ของเราไป มันมีบทที่ท้าทายความสามารถของเรา ไม่ได้รู้สึกว่ามาทาฟันดำทั้งปีเลย ผมมองว่าละครเรื่องนี้เป็นความยิ่งใหญ่ที่เราต้องลุยไปนะ ยังไม่มีเวลาให้ปลาบปลื้ม เพราะตอนที่ทำงานผมจะกลัว ๆ ออกมาไม่ดี ความยากของละครยาวเรื่องแรกคือความยากที่เจอผู้ร่วมงานเก่งๆ  
    @ ถ้าสมมุติมาเล่นแล้วไม่มีคนพูดถึงจะล้มเลิกเส้นทางสายนี้ไหม 
    ถ้าไม่มีคนพูดถึงผมคงไม่เก็บเสื้อผ้ามาเมืองไทยหรอกนะ (ยิ้ม)   
    @ เตรียมรับมือกับความดังอย่างไรบ้าง 
    ไม่รู้เลยไม่เคยดังมาก่อน ก็ไม่รับมือไง มีอะไรเข้ามาทำให้ดีที่สุด จงขอบคุณตัวเองที่แบบว่าแต่ก่อนตั้งใจและทำออกมาดีที่สุด ถึงแม้มันอาจจะไม่เห็นผลมาช่วงหนึ่งแล้ว แต่เฮ้ยพอคนเห็นเราเขาก็ไปตามหาสิ่งที่เราทำมา ขอบคุณที่รักจริงๆ มันอาจจะออกดอกช้าหน่อย   (บุพเพฯทำให้ชีวิตเปลี่ยน)ก็ใช่นะ 
    @ ความรักเป็นไง 
    ยังไม่มีนะ แต่ผมก็ 25 ปีแล้วนะ  คนเราก็มีคนคุยนะบ้าง 
    อีกหนึ่งนักแสดงที่อนาคตไกล 
เรื่อง : ภัทรวรรณ สุนทรธนานุกูล
ภาพ : ณัฐชา งิ้วทอง