“เปรี้ยว” กับความคาดหวังในชีวิต อยากให้ทุกคนจดจำด้านการแสดง

         ผ่านบทบาทการแสดงหลากหลายบทบาทแล้ว สำหรับ “เปรี้ยว” ทัศนียา การสมนุช ที่ล่าสุดขอ กระโดดมารับบทผีสาวในละครเรื่อง “วังนางโหง”  ละครผีที่หลายๆ ต่อหลายคนแอบกลัว  ล่าสุด “บันเทิงคมชัดลึก” ได้มีโอกาสพูดคุยกับนางเอกสาวคนนี้ ด้วยบรรยายกาศสบายๆ จึงได้ค้นพบมุมมองความคิดมากมายอยากรู้มีเรื่องอะไรบ้างนั้นตามอ่านได้เลย 

        พูดถึงละครเรื่อง “วังนางโหง”หน่อย

         จริงๆแล้วถึงแม้ละครเรื่องนี้จะเป็นพีเรียตแต่ว่าก็มีปัจจุบันด้วยนะ ส่วนคาแรตเตอร์ของเปรี้ยว ในเรื่องนี้รับบทเป็นตัวละครที่ชื่อพิกุล อยู่ในสมัยเดียวนี้แหล่ะ สมัยรัชกาลที่ 5 เป็นแบบลูกสัปเหร่อเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา เป็นคนที่ชอบรำ ชอบทำอะไรก็ได้ที่ไม่อยู่นิ่งๆ ผู้หญิงชาวบ้านที่ดูแก่นๆ หน่อย พอมาเจอความรัก เจอผู้ชาย พยายามทำตัวเองให้สวยขึ้น พอสุดท้ายเราก็คิดว่าคนที่เรารัก กลับมาหักหลังเรา ตัดสินใจฆ่าตัวตาย แล้ววิญญาณก็ตามมาในชาติปัจจุบัน ก่อนตายตัวของพิกุลได้รำบูชายันต์ด้วย เหมือนสาบานไว้ว่าจะตามจองล้างจองผลาญทุกชาติไป ไม่ให้ครอบครัวของพระเอก (“ซี”ศิวัฒน์ โชคชัยชรินทร์) มีความสุข  สำหรับความยากของฉากนะ เปรี้ยวมองว่าฉากที่ต้องฆ่าตัวตายเป็นฉากที่ยากสุด 

         ฉากฆ่าตัวตายยากขนาดไหนพอจะเล่าให้ฟังได้ไหม 

        เปรี้ยวต้องร้องไห้มาทั้งวัน แล้ววันนั้นที่ถ่ายฉากฆ่าตัวตายคือเราต้องยืนอยู่บนเรือพายคนเดียว ไม่มีใครจับเรือ มีแค่เชือกที่ขึงไว้ให้เรือมันลอยไปตามกระแสน้ำ แล้วมันค่อนข้างทรงตัวยาก แล้วเราต้องแสดงอารมณ์ออกมาด้วย อารมณ์มันต้องแค้นสุดๆ แล้วเสียใจหนักมาก จากนั้นดึงปิ่นขึ้นมาแทงคอตัวเองแล้วตกน้ำตาย ดังนั้นทั้งเรือก็จะเกี่ยวกับพายเรือ อยู่ในน้ำ

         เมื่อในเรื่องรับบทเป็นผี ต้องมีการแต่ง สเปเชี่ยลเอฟเฟค ทีี่หน้าเป็นอย่างไรบ้าง 

         มันไม่ได้แต่งแบบว่าเป็นแผลอะไรขนาดนั้นนะ ส่วนใหญ่จะเป็นเส้นเลือดมากกว่าหน้าซีดๆ เพราะว่าเราอยู่ในน้ำมากกว่า มีใส่คอนเทกส์สีขาวทำให้ดูหน้ากลัว ทาปากดำ 

         ถ้าถามว่าเรื่อง “วังนางโหง” ดราม่าหนักกว่าเรื่องที่่ผ่านๆมาไหม 

         ก็ใช่นะ อย่างเรื่องโดมทองเรื่องนั้นจะน่าสงสารและน่ากลัวด้วย (ยิ้ม) 

         กับวังนางโหงนอกจากเป็นละครผีแล้วคิดว่ามีข้อคิดอะไรที่แฝงอยู่

        คือเรื่องนี้ถ้าพูดถึงตัวละครอืื่นๆในเรื่องเขาก็มาเกิดกันไปหมดแล้วนะ แต่ตัวของหนูหรือพิกุลยังไม่ได้ไปเกิดเพราะเรามีความแค้นมันมีข้อคิดตรงนี้นะ แบบว่าตัวพิกุลไม่มีความสุขสักที คนอื่นเกิดมาเป็นคน เรายังเป็นผีคอยมาตามจองล้างจองผลาญคนอื่น จริงๆละครเรื่องนี้ให้แง่คิดเยอะมากว่าทำสุดท้ายแล้วพิกุลต้องเจออะไรบ้าง และเรื่องสำคัญคือเราคนต้องรู้จักให้อภัย ไม่โกรธ ไม่แค้นกันมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของมนุษย์แล้ว  ถ้าถามว่าตัวพิกุลมีความเหมือนเปรี้ยวตรงไหน ถ้าเรื่องของความโกรธแค้นไม่เหมือนเลยนะ เพราะเปรี้ยวไม่ได้โกรธหรือแค้นอะไรใครทั้งนั้น  ที่จะเหมือนเปรี้ยวคิดว่าน่าจะตอนที่พิกุลเป็นคนนะ ไม่ชอบอยู่เฉยๆ ชอบทำกิจกรรม ชอบใช้ชีิวิตสนุกๆ 

         บทบาทของ “ผีพิกุล” กับ “เจ้านางปิ่นมณี” เปรียบเทียบความโหดบทบาทไหนมีความโหดในการกระทำมากกว่ากัน 

         ผีพิกุลมีความโหดน้อยกว่า เจ้านางปิ่นมณีโหดมากกว่า ปิ่นมณีเป็นคนที่ฆ่าคนเยอะ คิดแต่เรื่องไม่ดี แต่ตัวของพิกุล เขามีความรักอยู่ด้วย คือจริงๆ เราสามารถฆ่าตัวละครอย่าง ดานุ ธนารักษ์ราชภักดี (ซี) ได้เลยนะ ตอนไหนก็ได้  แต่เพราะว่าเรารักเขา เราทำไม่ลง หรือเรามีบริวารต่างๆ สั่งให้บริวารไปจัดการคนต่างๆ แต่ถ้าใครจะมาทำร้ายพี่ซี เราจะจัดการคนๆ นัั้นเอง เนื่องจากพี่ซีเป็นของๆ เราคนเดียว 

         พูดถึงการทำงานกับ “ซี” ศิวัฒน์ หน่อยเจอกันเป็นครั้งแรกไหม

         เจอกันเป็นครั้งแรกนะ พี่ซีเป็นคนที่น่ารักและตลกนะ จริงๆ เขาเป็นคนเงียบๆ นะ แต่ถ้าเล่นมุกจะตลกเลย แล้วเป็นคนที่มีความคิดที่บวกนะ ความคิดดีเวลาเขาพูดอะไรแต่ละอย่างมันจะมีสาระมากนะ มีเหตุผลที่มาที่ไป ไม่ได้มานั่งพูดลอยๆ ทำให้เปรี้ยวได้ข้อคิดอะไรมากมายเลยนะ

          ถ้าสมมุติว่าตัวของ “พิกุล” มีจริง เปรี้ยวอยากบอกอะไรกับผู้หญิงคนนี้ไหม

ที่จริงตอนที่เล่นเรื่องนี้เปรี้ยวบอกตลอดเลยนะ ไม่รู้ว่าเขามีจริงหรือเปล่าด้วยแต่จะบอกกับเขาว่า หนูขออนุญาตทำการแสดงนะคะ แล้วขอให้เขาทำให้เรารับบทตัวละครพิกุลอย่างราบรื่น การแสดงราบรื่นอย่าติดขัด ถามว่าเชืื่อไหมเรื่องพวกนี้ คือไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเชื่อหรือเปล่า แต่เราก็พูดเพื่อความสบายใจของเราในการทำงานนะ ถ้าถามว่าเล่นละครผีแล้วกลัวผีไหม สำหรับเปรี้ยวๆ เฉยๆนะ 

          กับเรื่องวังนางโหงเจออาถรรพณ์อะไรบ้างไหม 

          เรื่องนี้ไม่มีนะ แต่โดมทองไม่มี หรือมีแล้วเราไม่รู้ จิตเราอาจจะแข็ง (ยิ้ม) มันทำให้เราเฉยๆ แต่ตอนโดมทองเปรี้ยวเห็นกับตาเลยนะ แต่ไม่เห็นหน้าเขานะ เห็นแค่เท้าเฉยๆ  

          มาถึงความคาดหวังกับละครเรื่องนี้ล่ะ 

          เปรี้ยวอยากให้คนมาดูเรืื่องนี้นะ มันเป็นเรื่องที่อย่างแรกมันได้ข้อคิดเยอะ นอกเหนือจากความสนุก แล้วก็ไม่อยากให้คนดู รู้สึกว่ามันน่ากลัวแล้วก็ไม่มาดูกันอ่ะ หรือเปลี่ยนช่องกันไป อยากให้เปิดใจและลองดู มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น มันมีเรื่องราวความดราม่า ความรักและความผูกพันที่ซ่อนอยู่ในนั้น มันมีเหตุผลหลายๆอย่าง

          อัพเดทผลงานของตัวเองหน่อย

         ตอนนี้มีสารวัตรใหญ่เป็นละครบู๊ แต่เปรี้ยวมี 1 ฉากที่บู๊อยู่ในเรื่องนะ (ยิ้ม)  ตอนแรกแอบกังวลนะ พอมาอ่านบทก็ร้อง อ้าว! (ยิ้ม) เป็นแม่บ้านตำรวจไม่ต้องบู๊ ลึกๆ แบบมีรู้สึกเหมือนกันนะ ว่าเราก็น่าจะมีบู๊บ้างไหม  ซึ่งในเรื่องก็ให้เปรี้ยวรับบทเป็นภรรยาของตำรวจที่แสนดี คือเหมือนไม่ได้ต่อสู้กับคนด้วยร่างกายหรือกำลังนะ แต่ว่าต่อสู้ด้วยคำพูดมากกว่า  แล้วมีเรื่องระบำมารอีก 1 เรื่อง

         ตัวละครที่แสนดีแบบนี้ ลึกๆแล้วเราชอบไหม 

         จริงๆ แล้วเปรี้ยวชอบตัวละครทีเล่นทุกตัวนะเพียงแต่ว่าจะมีแบบที่ว่าชอบมากกว่ากัน เปรี้ยวชอบตัวละครแบบระบำมารนะ เพราะว่ามันเหมือนเป็นนางเอกที่สู้คนนะ ไม่ใช่ว่าเราเป็นคนไม่ดีนะ แต่ว่าเราแค่ไม่ยอมคน ถ้าใครไม่ดีกับเราหรือมาทำไม่ดีกับคนที่เรารัก เราก็สู้กลับไป เพราะว่ามันได้เล่นอะไรมากกว่านะ

          บทละครแบบไหนที่ยังไม่เคยได้เล่นบ้าง 

         บู๊แบบหนักๆยังเลยนะ  ถามว่าไม่กลัวหรือเอาจริงนะ คือเล่นได้หมด แต่เป็นคนที่พอเจอแดดแล้วมันจะหมดแรงมากอะรู้สึกเพลียไม่มีแรงเลย แพ้แดด เจอแสงไม่ได้

          ถามถึงชีวิตการทำงานในวันนี้พอใจกับตัวเองมากน้อยขนาดไหน 

         ถือว่าตัวเองได้พัฒนามาระดับหนึ่งแล้วนะ แต่อยากจะพัฒนาไปเรื่อยๆ นะ เพราะว่าทุกครั้งที่เราได้บทบาทมา ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ถามว่าวันนี้คาดหวังกับตัวเองอย่างไรบ้าง (นึก) เปรี้ยวอยากทำให้ผลงานของตัวเองที่ออกมาเป็นที่ชื่นชอบของคนดูนะ แล้วก็อยากให้คนดูจดจำเรา ไม่ใช่เพราะว่าเป็นดารานะ แต่จดจำที่ผลงานการแสดงของเรามากกว่า 

          มาถึงเรื่องความรักตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง 

          ไม่มีอะไรนะ เหมือนว่าตัวเราเองไม่ได้เปิดใจอะไรขนาดนั้น ไม่ได้เข็ดนะ ไม่เคยเข็ด (ยิ้ม) เราแค่เข้มแข็ง เราเคยผ่านอะไรที่ไม่ดีมาด้วย อะไรที่ดีเราจำไว้ อะไรที่ไม่ดีก็ถือว่าเป็นบทเรียน เป็นเกราะป้องกันตัวเรา 

   ถือว่าเป็นนางเอกจิตแข็งคนหนึ่งของวงการบันเทิง 

เรืื่อง ภัทรวรรณ สุนทรธนานุกูล 

ภาพ กุลพันธ์    ศิริพิมพ์อัมพร