'ไซด์ บาย ไซด์' สื่อสารด้วยหัวใจเพื่อ ‘มนุษย์’ คนพิเศษ

         การมองหาใครสักคนในชีวิตเพื่อมาร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่เคียงข้าง “เคียงบ่าเคียงไหล่” เดินคู่กันไป พร้อมฝ่าฟันทุกอุปสรรคและปัญหา ไม่ใช่เรื่องง่าย ในชีวิตมนุษย์ปกติธรรมดาว่าหายากแล้ว แต่สำหรับ “มนุษย์พิเศษ” ซึ่งไม่ใช่มนุษย์กลายพันธุ์แบบหนังซูเปอร์ฮีโร่อย่าง “เอ็กซ์ เมน” ที่จะมีขุมพลังมหาศาลเอาไว้ช่วยเหลือมวลมนุษยชาติ เพราะสำหรับ “มนุษย์พิเศษ” ซึ่งอาจถูกเรียกว่าเป็น “เด็กพิเศษ” แล้ว มีเพียงพลังจากคนกลุ่มแรกคือ “ครอบครัว” ที่สามารถส่งต่อ เพื่อใช้เป็นแรงกระตุ้นและขับเคลื่อนจากภายในจิตใจให้เด็กเหล่านี้ฟื้นฟูสมรรถภาพ จนพร้อมที่จะก้าวเข้ามาอยู่ เคียงบ่าเคียงไหล่ทุกคนในสังคมได้อีกครั้ง  

 

         ความรู้สึกเจ็บปวด เจือปนความอบอุ่น ที่เอ่อล้นออกมาพร้อมคราบน้ำตา กำลังสะท้อนอยู่ในละคร “Project S The Series” ตอน “side by side พี่น้องลูกขนไก่” ที่ได้ “ต่อ” ธนภพ ลีรัตนขจร (พี่ยิม) “สกาย” วงศ์รวี นทีธร (น้องโด่ง) “เปิ้ล” หัทยา วงษ์กระจ่าง (แม่ตั้ม-ป้าตั้ม) “สู่ขวัญ บูลกุล” (แม่แตง-น้าแตง) และ “เบลล์” เขมิศรา พลเดช (หน่อย) มารับบทนักแสดงนำ 

         ซีรีส์ตอนนี้พูดถึง “เด็กพิเศษ” ที่เป็น “ออทิสติก” คือเด็กที่มีปัญหาด้านการพัฒนาเรื่องภาษาและสังคมล่าช้า แต่อยู่ในกลุ่มซึ่งจัดว่ามีศักยภาพสูง (high function) ที่ “ต่อ” เข้ามารับบทบาทเป็น “ยิม” หากใครได้ดูคงจะทราบถึง “เจตนา” ที่ซีรีส์เรื่องนี้ต้องการจะสื่อสารตั้งแต่ตอนแรกเลย คือการจะอยู่แบบ “เด็กพิเศษ” หรือคนที่ต้องเข้ามาอยู่ร่วมกับเด็กกลุ่มนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ง่ายทั้งตัวเด็กที่กำลังประสบภาวะนี้และไม่ง่ายสำหรับคนที่จะต้องอยู่ร่วมด้วย

 

         

         “ครอบครัว” เป็นคนกลุ่มแรกที่ต้องเผชิญหน้ากับภาวะกดดันจากหลายทิศทาง ทั้งภาวะในจิตใจตัวเองที่ต้องดูแลใกล้ชิด “ลูก-หลาน" หรือสมาชิกในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่กำลังเป็น “ออทิสติก” รวมถึงแรงกดดันจากสังคมภายนอกที่อาจจะ “ไม่เข้าใจ” สภาพปัญหาของคนกลุ่มนี้ว่ามีอะไรซับซ้อนมากกว่าแค่คำว่า “เข้าใจ” เพียงอย่างเดียว

 

         ความเซอร์ไพรส์ในตัว “ต่อ” ที่เล่นบทของ “ยิม” ออกมาได้อย่างหมดจด จนไม่รู้จะติติงเรื่องไหน ต่อทำให้เชื่อได้ว่ากำลังเป็น ยิม เด็กออทิสติกอย่างแท้จริง ทั้งสีหน้าแววตา การขยับเขยื้อนร่างกาย ที่ไม่ใช่แค่การแสดง แต่มีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เยอะมาก ที่ต่อไม่ปล่อยผ่าน  ทั้งลักษณะนิ้วมือที่จับของ การไม่สบตาคน จังหวะการพูดช้าๆ ซ้ำๆ ต่อกำลังทำให้เชื่อว่า ยิม อยู่ในทุกอณูของจิตวิญญาณที่ต่อรับบทบาทนี้ 

 

         ในส่วนของ “สกาย” กับบทของ “โด่ง” น้องชาย ลูกพี่ลูกน้อง ที่ต้องคอยดูแลพี่ชายออทิสติก และแบกรับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “แม่” ตัวเองมาตลอดชีวิต สกาย มีพัฒนาการด้านการแสดงดีขึ้นเยอะมาก สายตาสื่อสารชัดเจนในทุกซีนอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นโกรธ น้อยใจ ดีใจ เสียใจ ลังเล ต่างจากภาพที่หลายคนเคยเห็นสกาย เป็นเด็กพูดจาไม่ชัด แอ็กติ้งก็ไม่ดี  มีแค่ความหล่อที่เป็น “จุดขาย” แต่ตอนนี้สกายกำลังลบภาพเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง มีเสน่ห์และทำให้รู้ว่าทุกอย่างพัฒนาได้ถ้ามีโอกาสและตั้งใจจริง  คงต้องชื่นชม ผู้กำกับอย่าง “บอส” นฤเบศ กูโน ที่ควบตำแหน่งเขียนบท ร่วมกับ “แตง” ในซีรีส์เรื่องนี้ด้วย  

 

         

         นอกจากนี้ยังมีบทของ 2 แม่ อย่าง “แม่ตั้ม” ที่ “เปิ้ล” หัทยา มาสวมวิญญาณเล่นเป็นแม่ของเด็กออทิสติกได้อย่างสะเทือนอารมณ์ ท่ามกลางความแข็งกระด้างที่แสดงออก แต่ภายในหัวใจมีแต่คำว่า “รัก” อยู่เปี่ยมล้น การแสดงของเปิ้ลต้องใช้คำว่าเล่นน้อยแต่ได้มากจริงๆ แววตาสื่อสารได้ดีโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ก็สามารถรับรู้ทุกความรู้สึกได้จนน้ำตาเอ่อ 

 

         ส่วนบทของ “แม่แตง” ที่ “สู่ขวัญ” สวมบทบาทนั้น สร้างความรู้สึกอบอุ่นหัวใจหนักมาก สู่ขวัญไม่ใช่นักแสดงโดยอาชีพ แต่การแสดงของเธอทำให้อึ้งและทึ่งในหลายซีน บทแม่ที่แสนอบอุ่น คล้ายจะซ่อนทุกความเจ็บปวดเอาไว้ ไม่นับรวมถึงเรื่องราวบางอย่างที่เธอพยายามซุกซ่อนเอาไว้ไม่ให้ลูกชายคนเดียวรับรู้เรื่องราวของ “พ่อ” ที่ให้กำเนิด จนคนดูรู้สึกได้  แค่ซีนกอดหรือจูบกับลูกเบาๆ หรือแม้แต่ซีนอารมณ์หนักๆ สู่ขวัญก็เอาอยู่ จนทำให้เชื่อได้ว่าเธอคือ “แม่แตง” น้องสาว “แม่ตั้ม” ผู้หญิง 2 คนที่เลี้ยงลูกชาย  2 คน ซึ่งแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง 

 

         ส่วนบทของ “หน่อย” ที่ “เบลล์” แสดงนำ เหมือนเป็นแค่สีสันเข้ามาเบรกความหม่นในซีรีส์ให้มีความสว่างสดใสเข้ามาบ้าง ถ้าลองสังเกตดู เบลล์เป็นคนติดรอจังหวะในการแสดงพอสมควร ไม่แน่ใจว่าตั้งใจกำกับให้ออกมาเป็นแบบนี้หรือไม่ คือดูแล้วเหมือนจะเล่นในจังหวะช้ากว่าตัวละครอื่นๆ คือพูดช้ามากในแต่ละซีน เหมือนพูดแบบรอให้อารมณ์ตามมาด้วย เลยมีเนิบๆ ไปบ้าง จนคนดูอดรู้สึกลุ้นไม่ได้  แต่ด้วยเสน่ห์ของเบลล์ที่มีอยู่ในตัวเลยทำให้มันดูช้าแต่ยังน่ารักและน่าลุ้น ซึ่งจังหวะการเล่นแบบนี้เหมือนเบลล์จะยังติดอยู่ ถ้าปรับจุดนี้ได้น่าจะเป็นอีกหนึ่งคนที่ไปได้อีกไกล

 

         ความจริงซีรีส์เรื่องนี้เป็นซีรีส์โทน “สีขาว” ไม่ใช่การเผย “มุมดาร์ก” ร้อนแรงทั่วๆ ไป ตามแบบฉบับซีรีส์ยุคใหม่ที่เน้นเรื่องเพศ รวมไปถึงความรุนแรงในรูปแบบต่างๆ ซึ่ง “ความพิเศษ” ของซีรีส์เพื่อ “เด็กพิเศษ” เรื่องนี้ ซ่อนอยู่ในทุกองค์ประกอบ และรับรู้ได้ว่าไม่ได้สร้างมาเพื่อทำความเข้าใจให้แก่คนในครอบครัวและสังคมเพียงอย่างเดียว ทว่าซีรีส์โทนสว่าง อบอุ่นเจือปนความเศร้าเรื่องนี้กำลังส่งต่อ “ความรัก” มากมาย และอีกหลายตอนที่เหลือนับจากนี้ไป 

         เชื่อขนมกินได้ว่าคนดูจะ “เสียน้ำตา” ปะปนหลากหลายความรู้สึกท่วมท้นมากขึ้น และเชื่อเถอะว่า “น้ำตา” เหล่านั้นจะไม่สูญเปล่าอย่างแน่นอน