สืบจิต ไขปริศนา ปี 2 ตอน 13

ทุกวันจันทร์ศุกร์ เวลา 23.00 น. ทางช่อง NOW26

The Mentalist 213 ตอน Redline

    ซีนิธมอเตอร์แกลลอรี่ มาริน แคลิฟอร์เนียเวสต์ฮอฟ เอไลอัส คินซี่กำลังแยกย้ายขายรถกัน แล้วคิดซี่ก็เปิดรถพบศพลิเซล เขาตกใจมาก
    ริกส์บีให้ข้อมูลว่าลิเซล ดั๊กลาสเป็นเซลที่นี่ อายุยี่สิบแปด โดนทุบตีมีรอยช้ำหลายที่อาจจะกระโหลกร้าว ลิสบอนถามเวลาตาย
    แวน เพลท์ตอบ “คนเห็นเธอล่าสุดว่าทำงานที่นี่เมื่อคืนถึงดึก เที่ยงคืนรปภ.เดินตรวจเจอว่าสัญญาณเตือนภัยไม่ได้เปิด หมอผ่าศพคิดว่าตายก่อนแล้ว”
    ลิสบอนสั่ง “เอาศพกลับไปตรวจเพิ่มเผื่อเจออะไร”
    โชกับแพททริกเข้าไปคุยกับกลุ่มนักขาย เอไลอัสทำหน้าแย่ว่าเราเป็นเหมือนครอบครัว แต่แพททริกบอกว่าไม่ใช่ เพราะนักขายที่นี่เป็นศัตรูกัน เอไลอัสว่าไม่จริง คนอื่นว่าตามเอไลอัส
    แพททริกว่า “ดูก็รู้ว่าคุณเป็นจ่าฝูงที่นี่แต่คำถามคือใครวิ่งเร็วที่สุด”
    เอไลอัสงง “วิ่งเร็ว?”
    “ลูกค้าของลิเซลต้องหาตัวแทนคนใหม่ และเจ้าหน้าที่โชเพื่อนผมคนนี้น่าจะลืมรายชื่อ ลูกค้าของเธอไว้ในห้องพัก ถ้ารีบไปเอามาตอนนี้ก็อาจดูน่าเกลียดแต่ว่า มันวางอยู่บนนั้นและต้องไปใครซักคนที่จะ..”
    เอไลอัสกับเซล 2 คนวิ่งแย่งกันไป โชหันมาถามแพททริกว่าทำงั้นทำไม เขาเก็บหลักฐานมาแล้ว พอดีมีเซลอีกคนไม่วิ่งไป
    “ผมตัดคนนี้ออกจากความน่าสงสัยแล้ว ดีเกินจะฆ่าคนหวังผล ดีเกินจะฆ่าใคร ใช่มั้ย”
    โชรีบไปห้ามพวกนั้นไม่ให้ตีกัน
    เวสต์ฮอฟถามพวกลิสบอนว่าจะเปิดทำการได้เมื่อไหร่ ลิสบอนขอสอบปากคำทุกคนก่อน เวสต์ฮอฟให้เริ่มที่เจมส์ คินซี่ แพททริกชื่นชมว่าเขาคือเซลมือหนึ่ง แพททริกถามว่าคินซี่จีบลิเซลมั้ย คินซี่ว่าเคยจีบแต่เธอมีแฟนแล้ว เป็นนักดนตรีชื่อเจฟ
    แวน เพลท์หาข้อมูเพิ่มได้ชื่อ เจฟ สปาร์ฮอว์ค เช่าห้องอยู่ ลิสบอนว่าเธอจะไปกับแพททริกให้โชเช็คการเงิน ก่อนไปลิสบอนบอกกับริกส์บีกับแวน เพลท์ว่าจะต้องรายงานฝ่ายบุคคลตามกฎ ทั้งสองรับคำเสียงอ่อยๆ
    แพททริกกับลิสบอนไปพบเจฟ ได้ยินเสียงตึงตังก็รีบชักปืนเข้าไป พบเจฟใช้กีต้าร์ฟาดกับพื้นระบายความเครียด เขาเสียใจที่ลิเซลตาย ลิสบอนค่อยๆ กล่อมให้ใจเย็น แล้วคุยกัน แพททริกว่าลิเซลคงไม่ชอบนักดนตรีห่วยๆ
    “ใช่ ผมเก่ง โด่งดัง ปีที่แล้วทำเพลงขายได้ตั้งเก้าพันแน่ะ”
    “คุณได้มากกว่าแวนโกห์ขายภาพตั้งเก้าพันนะ”
    “เฮ่อะ แล้วชีวิตเขาเป็นไงล่ะ” เจฟย้อนถาม
    “โอเค งั้นลิเซลก็เป็นคนหาเลี้ยง”
    “ใช่..ส่วนแบ่งจากรถแอสตัน..ก็พออยู่ได้สองสามเดือนผมจะได้ทำเพลงได้เต็มที่ เธอทำเพื่อผมเธอเกลียดงานนั่น”
    “แล้วมันทำให้คุณมีปัญหากันมั้ย”
    “ชัวร์ ก็ทะเลาะกัน ผมไม่ชอบที่เธอทำงานที่นั่น”
    แพททริกสวนว่า “แต่คุณต้องใช้เงิน..เข้าใจได้”
    “เธอโดนไอ้พวกเศรษฐีหน้าหม้อมาจีบตลอด เป็นใครก็ต้องหึงใช่มั้ย เวลามีคนให้ของแฟนเรา”
    “ของแบบไหนค่ะ”
    “ก็พวก..เครื่องประดับ น้ำหอม พวกนั้นแหละแต่ลิเซลส่งคืนตลอด”
    “ทำไม”
    “ก็เธอให้เกียรติผม ถ้าส่งคืนไม่ได้ก็จะให้คนอื่น”
    แพททริกมองรูปที่ติดผนัง “แต่ไม่ทุกอย่าง รูปนี้แพงมากนะ”
    “ลิเซลบอกว่าแพงเกินกว่าจะเอาไปทิ้ง เธอบอกว่าจะเอาไปขายจ่ายค่าจัดงานแต่ง”
    “ใครให้รูปนี้มา”
    “ผมทำเรื่องชั่ว เรื่องโง่ๆ ผมไม่คู่ควรกับเธอ เธอไม่อยู่แล้ว โธ่” เจฟเพ้ออีก
    ออกจากเจฟมาแล้ว แพททริกพยายามแหย่ลิสบอนเพราะรู้ว่าเธอคิดหนักเรื่องริกส์บีกับแวน เพลท์ แพททริกว่าเธออิจฉาคู่นั้น ลิสบอนว่าทำตามกฎ พอดีแวน เพลท์เข้ามาบอกเรื่องรูปภาพว่า ภาพถูกขายในงานประมูลปีก่อนที่ซานฟรานซิสโก คนชื่อ วอลเตอร์ แมชเบิร์นซื้อไปสามหมื่น เขาก่อตั้งแมชเบิร์นเอวิออนิคส์ แล้วขายต่อไปพันล้านเมื่อสิบปีก่อน และเป็นนัดสุดท้ายของลิเซล ดั๊กลาสในวันที่เธอตาย
    สโมสรคาตามารัน เขตมาริน แคลิฟอร์เนีย ลิสบอนกับแพททริกพยายามขอเข้าไปแต่เจ้าหน้าที่ไม่ให้ แพททริกว่าจะหาทางเอง แล้วเขาก็มองไปไกลๆ เจ้าหน้าที่มองตามแล้วเขาก็แอบเข้าไปทันที เจ้าหน้าที่รีบวิ่งตามไป
    ลิสบอนรีบดูสมุดรายชื่อ พอดีแมชเบิร์นมาถึง พร้อมหญิงสาวคู่ควง แมชเบิร์นพาลิสบอนกับแพททริกเข้ามานั่งคุย 
    “ผมชอบลิเซล เธอฉลาด น่าเสียดาย”
    “คุณให้ของแพงเธอเหรอคะ”
    “ครับ”
    แพททริกถาม “นอนกับเธอรึเปล่า”
    แมชเบิร์นหัวเราะ “ถ้านอนกับทุกคนที่ผมให้ของคงไม่ได้ทำงาน หรือ..คงไม่ได้นอนกันพอดี”
    “แต่คุณก็เสนอไปแต่เธอไม่เอา”
    แมชเบิร์นหัวเราะ “รู้ดีจัง มีญาณทิพย์ใช่มั้ย”
    “ทำไมคิดแบบนั้น”
    “คุณดู..มีความหลอกลวงอยู่ในตัว เมียคนที่สอง.. ไม่สิคนที่สาม เธอสนใจพวกเรื่องลึกลับ พวกนี้แค่ดูก็รู้”
    ลิสบอนถาม “คุณมีเมียมากี่คนแล้ว”
    แมชเบิร์นขำ “มีมากจนตาสว่าง แต่ตอนนี้ผมโสดนะ”
    “ตกลงคุณได้นอนกับลิเซลรึเปล่า”
    “เปล่า ผมให้รูปนั้นหารถออสตินฮีลี่ปี1960มาให้ผม มีไม่กี่ร้อยคัน..เธอสมควรได้”
    ลิสบอนถามต่อ “แล้วที่คุณนัดเธอในวันที่เธอตาย”
    “ก็ไปรับรถ อยากดูมั้ยล่ะ”
    “ไม่ ขอบคุณ”
    แพททริกแทรก “ผมอยากดู”
    แมชเบิร์นส่งสายตามองลิสบอน “คุณนี่จริงจังมากจนกลายเป็นเสน่ห์เลยนะ ไว้ให้ผมเลี้ยงเหล้าบ้างนะ”
    ลิสบอนว่า “บ้านฉันอยู่ซาคราเมนโต้”
    “ผมมีเครื่องบิน”
    แพททริกยิ้ม “โอ เด็ดจริงๆ เด็ดมาก ผมถามอย่างนึง คุณฆ่าลิเซลรึเปล่า”
    “เจ้คคิดเงิน เดี๋ยวผมจะพาไปดูอะไร”
    แมชเบิร์นพาไปที่ท่าเรือ ลิสบอนถามว่าพามาดูทำไม
    “มาให้ดูชีวิตผม ผมมีปราสาทที่สก็อตแลนด์ มีบ้านติดทะเลที่มาริน ถ้าผมฆ่าลิเซลผมจะยัดเธอไว้ท้ายรถแบบโจรกระจอกมั้ย”
    “แล้วคุณจะทำไง”
    “เธอจะหายไปเลย เหมือนเป็นควัน เหมือนว่าไม่เคยมีเธอ”
    “ชอบเป็นผู้ต้องสงสัยสินะเนี่ย”
    “ผมเหรอ.. ต้องสงสัย”
    “อยู่แล้ว คุณอาจเป็นโรคจิตหรือการฆ่าคนคือความตื่นเต้นที่คุณซื้อไม่ได้ ไม่ค่อยมีอะไรให้ตื่นเต้นแล้วใช่มั้ย”
    “แพททริก ถ้าคิดว่าผมฆ่าลิเซลจริง มีอย่างเดียวที่คุณต้องทำ จับผมให้ได้” แมชเบิร์นออกเรือไปเลย
    โชบอกเรื่องเวสต์ฮอฟหัวหน้าที่ซีนิธมอเตอร์จะแจ้งความรถเฟอร์รารี่หายไปในคืนเกิดเหตุ แต่ชั่วโมงต่อมาโทรไปบอกนายอำเภอว่าไม่เป็นไรแล้ว
    ขณะที่แวน เพลท์ว่าได้รายงานชันสูตรแล้ว ลิเซลตายเพราะบาดเจ็บที่หัว จากการกระแทกกับทางเท้า เมื่อรวมกับแผลที่ผิวหนังและกระดูกหักแล้ว
    แพททริกว่า “เธอโดนรถชน”
    ริกส์บีว่า “ถ้ารถเป็นอาวุธสังหารก็ต้องเหลือเลือดหรือดีเอ็นเอถึงจะล้างรถแล้ว”
    “ไปคุยกับเวสต์ฮอฟก่อนดีเอ็นเอจะจาง”
    โชกับแพททริกไปถามเวสต์ฮอฟ พอดีเขาอยู่กับคินซี่ ซึ่งคินซี่ว่าสามีเจ้าของรถอาจเอาไป เพราะสองสามีภรรยาทะเลาะกันอยู่ 
    ริกส์บีกับแวน เพลท์ไปพบแลนเดา เขาย้อนว่าจะขโมยรถตัวเองทำไม
    แพททริกชวนโชขึ้นไปนั่งลองรถหรู เอไลอัสเห็นก็รีบมาบอกให้ลง พอดีกับโชได้รับโทรศัพท์แล้วรีบชวนแพททริกออกไป แต่แพททริกขอให้โชส่งระหว่างทาง เขาไปหาแมชเบิร์น
    ทางฟากลิสบอน ริกส์บี แวน เพลท์ก็ไปพบเจฟกำลังคลั่งจะใช้ดาบฟัน ลิสบอนกล่อมให้ค่อยๆ คุยกัน เจฟสติแตกร้องไห้บอกว่าตัวเองฆ่าลิเซล ลิสบอนพยายามกล่อมจนเขานิ่งแล้วพาไปสอบปากคำ เขาก็ร้องไห้คลุ้มคลั่งอีก ลิสบอนโทรหาแพททริกให้มาช่วย แต่เขาบอกว่าอยู่กับแมชเบิร์น
    เจฟร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ลิเซลต้องตาย กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็นาน
    โชรีบไปหาแพททริก ไปถึงก็เห็นแพททริกกำลังปิดตาเพื่อขับรถหรูเร็วของแมชเบิร์น โดยเจ้าของนั่งไปด้วย โชห้ามไม่ทัน ผู้คนต่างมายืนดูแล้วชื่นชมที่แพททริกขับรถได้สนุกหวาดเสียวมาก
    พอจอดแพททริกกับแมชเบิร์นลงมาอย่างเท่ห์ ทุกคนชื่นชม แต่ทันใดนั้นรถก็ไหลตกหน้าผาไป ทุกคนตะลึง โชรีบโทรรายงานลิสบอน
    ริกส์บีกับแวน เพลท์ทำงานไปก็เครียดกับเรื่องของตัวเอง จนเริ่มมีปากเสียงกัน สุดท้ายก็ไม่อยากพูดกัน

    โชกับแพททริกพาแมชเบิร์นไปที่ซีนิธมอเตอร์แกลลอรี่ มาริน เพื่อให้แมชิบร์นเลือกรถ แพททริกเสนอว่าอยากให้เอไลอัสพาไปดู เอไลอัสจะขอดูหลักฐานการเงิน แมชเบิร์นว่าเขารับประกันให้ เอไลอัสพาเดินดูหลายคัน แพททริกก็ไม่ถูกใจ จนแมชเบิร์นบ่น
    แพททริกว่า “โธ่ อดทนหน่อยวอลเตอร์ รู้มั้ยถึงคุณจะวางแผนไว้ฉลาดแค่ไหนก็ต้องมีคนฉลาดกว่าและรู้ทัน ทำให้ฆ่าคนตายแล้วรอดไม่ได้ง่ายๆ ผมชอบมาเลือกรถจัง สนุกดี คันนี้เลยรถคุณ ว่าไง โช” 
    โชว่า “หกเกียร์ แพดัลชิฟเตอร์ เจ๋ง”
    แมชเบิร์นว่า “เฮ่ ก็ใช้ได้นะผมว่า”
    “ลองสิผมว่าคุณต้องชอบ”
    แมชเบิร์นจะดู แต่เอไลอัสขัดว่า “คุณแมชเบิร์นผมขอแนะนำว่าคันนี้.. มันเชยมากนะครับ”
    “เห็นคันล่าสุดยัง คันนี้สีจี๊ดกว่าเยอะ สีนี้แสดงถึงแรงขับ กิเลส ความโกรธผมว่า สวยดีนะและมัน.. มีรอยนิดๆ นะตรงนี้ แต่คงเคาะได้ใช้มั้ย..เอไลอัส”
    “คันนี้ก็ดีครับแต่มีปัญหาเรื่องเกียร์ผมแนะนำลัมบอร์กินี่เมอร์ซีลาโก้นี่ดีกว่า เครื่องวีสิบสองหกร้อยสามสิบเอ็ดแรงม้าแรงกว่าคนก่อนแน่นอนแต่ผมว่าเราลงจากชั้นหนึ่งเร็วไปหน่อย ข้างบนยังมีรถดีๆ อีกเยอะ แต่ถ้าคุณชอบคันนี้ก็ไม่มีปัญหา..ได้ครับ มันก็แล้วแต่คนชอบ”
    “เป็นอะไรรึเปล่า”
    “ไม่เป็นครับ ไม่เป็นเลย”
    “เขาเป็นแน่ เขารู้สึกใจเสียเพราะเขาฆ่าลิเซลด้วยรถคันนี้”
    “ว่าไงนะครับ”
    แพททริกว่า “คุณพาเรามาเองนะ”
    เอไลอัสขำ “ไม่ใช่เลย”
    “ใช่สิคุณพาเรามาเองถ้าคุณไม่ได้ฆ่าเธอคุณจะทำทำไม”
    เอไลอัสหัวเราะ “นี่มัน เหลวไหลที่สุดเลย”
    เอไลอัสวิ่งหนีแต่โชก็ตามจับได้ แมชเบิร์นว่าจบแล้วสิเนี่ย แพททริกว่าใช่
    แมชเบิร์นว่า “คราวหน้าผมอาจฆ่าคนเอง”
    ที่ห้องสอบปากคำ เอไลอัสว่า
    “มันเป็นการแข่งขัน คุณไม่รู้หรอกว่ามันกัดกินคุณ อันดันสองคือแพ้คนแรก”
    แพททริกว่า “คินซี่กำลังจะชนะอีกครั้งแต่ควรจะเป็นคุณ เวสต์ฮอฟชอบแรงๆ คุณก็เลยแรงบ้าง"
    ลิสบอนกล่าวต่อ “คุณเลยวางยาคินซี่ ด้วยการใส่ยาในซุปของคินซี่แต่ลิเซลจับได้ใช่มั้ย”
    “คินซี่ป่วยมาซักพัก เธอเลยนึกได้แล้วโมโห เธอโยนซุปทิ้งแล้วบอกให้ผมไปสารภาพกับเวสต์อฮฟ บอกว่าผมต้องทำให้ถูกต้อง ทำให้ถูกใครเขาพูดกัน ทำเป็นคนดีถ้าเวสต์ฮอฟรู้ว่าผมแกล้งนักขายมือหนึ่ง เขาคงให้ผมลาออกและคินซี่มันต้องแจ้งตำรวจแน่นอน ชีวิตผมพังแน่ รปภ.มาเร็วกว่าที่คิดผมเลยยัดเธอใส่ท้ายรถ ถ้าไม่ใช่ผมก็เธอ คุณต้องเข้าใจเวลาแบบนี้ใครก็เลือกตัวเอง ทุกครั้ง”
    ลิสบอนเยาะ “แบบนี้ลูกขุนคงเห็นใจ”
    เอไลอัสถามแพททริก “รู้ได้ไงว่าเป็นผม”
    “ก็บอกแล้วคุณเป็นเบอร์สอง เบอร์สองพยายามมากกว่าเสมอ เรื่องนี้และไม่มีใครขโมยบาร์ลี่เนื้อหรอก”
    เจฟถูกปล่อยตัว เขามาขอบคุณลิสบอน จากนั้นลิสบอนก็ตัดสินใจไปพูดกับริกส์บีและแวน เพลท์ว่า
    “คุณไม่ได้บอกฉัน”
    ริกส์บีงง “อะไรครับ”
    “ว่าคุณคบกันอยู่ คุณไม่ได้พูดฉันไม่ได้ยิน ฉันไม่รู้ว่ามีการทำผิดกฏเรื่องไหน ห้ามจับมือกัน ห้ามส่งสายตา ห้ามจูบกันในออฟฟิศเด็ดขาด”
    แวน เพลท์และริกส์บีรับปากแล้วเดินแยกไปคนละทาง

The End 13