ตอน Scarlett Fever
The Mentalist สืบจิต ไขปริศนา #คมชัดลึก #ข่าวบันเทิง #ซีรีส์
ทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 23.00 น. ทางช่อง NOW26
มาร์เควซ่าเรสซิเดนท์ ซาคราเมนโต้ แคสิฟอร์เนีย สการ์เล็ตจัดงานเลี้ยง สักพักหนึ่งเธอเดินน้ำลายฟูมปากออกมาจากห้องแล้วตกจากชั้นบนลงมาเสียชีวิตทันที วิคเตอร์รีบวิ่งมาดูภรรยา เขาตกใจมาก ออสการ์เดินออกมาเห็นแม่ก็ตกใจมาก
“แม่ครับ”
วิคเตอร์ร้องห้าม “อย่าออสการ์ อยู่ข้างบนนะ สการ์เล็ต”
ลิสบอนรีบตามแพททริกไปที่เกิดเหตุ แพททริกมองศพแล้วเห็นเปลือกตาสการ์เล็ต
“คดีคันทรี่คลับที่ไม่ใช่นิติบุคคล นอกเขตเทศบาล สการ์เล็ต มาร์เควซ่า อายุ 33 เพศหญิง”
ริกส์บีบอกต่อ “เจ้าของงานเลี้ยง แต่งงานแล้วลูกหนึ่ง..ประมาณ4ทุ่ม20งานเลี้ยงกำลังสนุกได้ที่”
แพททริกที่มองเปลือกตา เขาวิ่งขึ้นข้างบนไป ริกส์บีตามไปติดๆ แล้วก็พบแก้วน้ำ ก่อนเจอกระดาษที่ห่อแก้ว เขียนข้อความว่า “ตอนนี้เราหายกันแล้ว”
เช้าวันใหม่ที่ วิลล่ามาร์ซานเต้เอสเตส ซาคาเมนโต้ แคสิฟอร์เนีย ลิสบอนกับแพททริกมาพบวิคเตอร์ เขากำลังส่งเพื่อนสาวสองคนคือ แอสร่า ฮาดามี่และแมนดี้ ริลเจ็ค ที่มาดูแลเขากับลูก
วิคเตอร์เชิญเข้าไปคุยข้างใน ลิสบอนบอกว่าพบยาเบื่อหนูที่ทำให้ภรรยาเขาตาย เขาแปลกใจว่าใครทำกัน ลิสบอนว่าเหมือนแก้แค้น แต่วิคเตอร์ว่ามีแต่คนรักภรรยาเขา
แพททริกว่าแอสร่ากับวิคเตอร์มีความสัมพันธ์กัน แต่วิคเตอร์ยืนยันว่าไม่ใช่ แอสร่าเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีของเขา แพททริกขอโทษ ลิสบอนถามวิคเตอร์ว่าทำอาชีพอะไร
“ผมพัฒนาอสังหาฯ”
ลิสบอนสวน “ตลาดกำลังแย่”
“อย่าให้พูดเลย แต่ผมมั่นใจว่าอีกไม่นานก็ฟื้นครับ”
“สการ์เล็ตทำงานกับคุณรึเปล่า”
“ไม่ เธอเป็นพวกศิลปิน เธอทำเกี่ยวกับเพชรพลอย ที่จริงแล้วก็เป็นธุรกิจที่ดีนะ ขายเพื่อนบ้าง คนข้างบ้านบ้าง”
“เป็นเพชรพลอยแบบไหน ราคาแพงรึเปล่า”
“ไม่ แค่ของกระจุกกระจิก ต่างหู สร้อยข้อมือ”
แพททริกขอดู วิคเตอร์หยิบมาให้ดู เขาชมสร้อยแล้วบอกว่าสวย ลิสบอนถามถึงคนที่มาปาร์ตี้ วิคเตอร์ว่าส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่สโมสร ซึ่งสการ์เล็ตเป็นประธาน ลิสบอนขอรายชื่อและขอตัวกลับก่อน
แพททริกกับริกส์บีไปที่สโมสร เฮทเธอร์กำลังประกาศการแข่งขันว่าจะมีขึ้นที่สนามไหน แพททริกกับริกส์บีเข้ามาหา
“อรุณสวัสดิ์สำนักงานลืบสวนแคลิฟอร์เนีย ผมสายลืบริกสบี้ นี่เจน”
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ทุกคนรอพวกคุณอยู่ สการ์เล็ตน่าสงสาร มันแย่จริงๆ ให้ช่วยอะไร”
ริกส์บีว่า “เราอยากคุยกับคณะกรรมการครับ”
“ได้เลยค่ะ” เฮทเธอร์จะประกาศ ริกส์บีขอแบบเงียบๆ ดีกว่า เธอว่า “อีกครู่เดียวทุกคนก็รู้กันหมด แจ๊คกี้ เพเชี่ยน แมนดี้ พวกตำรวจต้องการสอบถามเรื่องฆาตกรรมสการ์เล็ต มาที่สนามกุหลาบด้วย และทุกคนการประมูลเงียบกำลังจะสรุปผลแล้ว ช่วยประมูลเข้ามากันเร็วๆ ด้วยนะ ฉันพาไปเองค่ะ”
แพททริกกับริกส์บีถูกพามาพบกับสาวๆ เฮทเธอร์แนะนำ
“เพเชี่ยน บรอดเบนท์ แมนดี้ ริลเจ๊ก คุณเจอแล้ว แจ๊คกี้ เซปเพอร์”
ทั้งสามทักทาย แล้วสาวๆ ก็เริ่มโทษกันเอง จนต้องขอคุยทีละคน โดยเริ่มที่เฮทเธอร์ เธอว่าเห็นสการ์เล็ตเถียงอยู่กับแอสร่า ฮาดามี่ ดูเธอโกรธมาก บางคนก็เม้าท์ว่ามีมากกว่าเรื่องธุรกิจระหว่างแอสร่ากับวิคเตอร์ เธอไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า
คนต่อมาคือแมนดี้ พอแพททริกพูดเรื่องวิคเตอร์กับแอสร่า แมนดี้ยืนยันว่าเป็นเพื่อนกัน แพททริกถามว่าเธอคิดว่าใครเป็นคนทำ
แมนดี้ว่า “ให้เดาเหรอ วิคเตอร์”
ริกส์บีถามสวน “ทำไมคิดแบบนั้น”
“ก็ไม่มีอะไรมาก วิคเตอร์เป็นคนดี แต่ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ 90เปอร์เซ็นต์..เรื่องแบบนี้ก็สามี”
“70เปอร์เซ็นต์ คิดว่านะ”
แพททริกว่า “เขาพูดถูก”
แพททริกไปคุยกับเพเชี่ยนที่กำลังเล่นเทนนิสอยู่ เธอยอมรับว่าไม่ชอบแต่ไม่ได้ฆ่า แล้วเธอก็ขอตัวไปแข่งขัน แล้วบอกว่าเธอคิดว่า แอสร่า ฮาดามี่ เป็นคนทำ เพราะเป็นชู้กับวิคเตอร์
แพททริกถาม “คุณรู้ได้ไง”
“ฉันแค่ดูเรื่องพวกนี้ออก แอสร่าฆ่าสการ์เล็ตแน่จะได้เก็บวิคเตอร์ไว้เอง ไม่รู้ทำไม ถ้าถามฉัน เขาเป็นไอ้ขี้แพ้”
“ขอบคุณมาก อีกอย่างหนึ่งครับ ถ้าคุณเกลียดสการ์เล็ต ทำไมคุณใส่ต่างหูที่เธอทำล่ะ”
“เธอทำต่างหูสวยดี ยินดีที่ได้คุยกัน”
“เช่นกันครับ”
ริกส์บี้คุยกับแจ็กกี้ ถามว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง
“เธอพูดถึงเรื่องย้ายบ้านบ่อยมาก เธอเหนื่อยกับการหาเงินมาโปะรายจ่าย เธอทำงานหนัก”
แพททริกมองตู้เซฟ “มีกุญแจเปิดไอ้นี่มั้ย”
“ไม่ค่ะ สการ์เล็ตคนเดียวที่มี นี่เป็นห้องท่านประธาน แล้วนั่นก็ตู้เซฟของท่านประธาน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ”
“กุญแจสการ์เล็ตก็หายไปด้วย น่าสนใจ”
กลับไปที่สำนักงาน แพททริกว่าต้องเปิดเซฟให้ได้ ลิสบอนว่าต้องการหมายค้น ริกส์บีว่าจัดการเอง
ลิสบอนถาม “ได้อะไรจากเพื่อนของสการ์เล็ตมั้ย”
“ทุกคนต่างมีทฤษฎีของตัวเอง แต่ทุกคนปิดบังอะไรบางอย่าง ผมไม่รู้ว่าอะไร”
“นิติเวชแจ้งผลลิปสติกบนผ้าเช็ดปากรึยัง”
โชว่ายัง แวนเพ้ลท์บอกว่าเจอข้อมูลของแอสร่า ฮาดามี่ เพิ่งปิดบัญชีของเธอไปเมื่อเช้า ทั้งกระแสรายวัน และออมทรัพย์ เอาเงินสดไป 125,000 ดอลลาร์ โชว่ารปภ.โทรมาแจ้งว่าบ้านของฮาดานี่ว่างเปล่า เธอไปแล้ว
ริกส์บีกับแวน เพ้ลท์ตามแอสร่า ฮาดามี่ไปที่คลิฟไซด์ อินน์ พบเธอกำลังมีเซ็กซ์กับแมนดี้
แวน เพ้ลท์ขอลิสบอนสอบปากคำแอสร่า เธออนุญาต ตอนแรกแอสร่าปฏิเสธบอกว่าต้องการทนาย แวน เพ้ลท์คาดคั้น
“ก็พูดออกมา ถ้าคุณไม่เกี่ยวทนายก็ใช่คุณบอกมา พูดออกมาดีกว่า”
แอสร่าว่า “ฉันหนีเพราะฉันรู้ว่าคดีนี้จะเปิดเผยประเด็นที่ฉันต้องการให้เป็นความลับ”
“ความสัมพันธ์ของคุณกับแมนดี้ ริลเจ๊กน่ะเหรอ”
“ใช่สิคะ เรื่องแบบนี้มันเสียหาย”
“ก็ใช่ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องทิ้งบ้าน พูดเหมือนมีหลายประเด็น แล้วประเด็นอื่นคืออะไร”
“ฉันไม่กล้าสู้หน้าวิคเตอร์ตรงๆ ได้แล้วบอกเขาว่าฉันทำทุกอย่างที่เขาพยายามมาพังหมด”
“คุณทำอย่างงั้นได้ไง”
“ฉันยืมเงินสำรองของบริษัทมา”
แวน เพ้ลท์ถาม “เท่าไหร่”
“เกินครึ่งล้านนิดหน่อย”
“มันหายไปไหนหมด”
“ฉันเอาไปลงทุนเจ๊งมา เลยต้องรีบปกปิด”
“คุณยักยอก”
แอสร่าแทรก “ฉันยืมจากเงินสำรอง ฉันเอามาทีละนิดจากสัญญาพัฒนาที่ดินแต่ละครั้งซึ่งเป็นเงินที่น่าจะไปอยู่ในทุนสำรอง เราทำสัญญาไว้หลายเจ้า ฉันรู้ว่าจะหากลับมาได้ก่อนเรื่องจะปูด แต่สัญญาและกองทุนเกิดขาดเงิน จู่ๆ เงินสำรองก็สำคัญขึ้นมา ฉันขายทุกอย่างที่ฉันคิดว่าจะเอามาโปะเงินก้อนนั้นได้”
ด้านแมนดี้ก็พบริกส์บี เขาเชิญนั่ง เธอโวยว่าไม่ได้ทำผิด ทำไมต้องมาที่นี่ด้วย ริกส์บีถอนใจเชิญเธอนั่ง
“คือ..คุณถูกพบขณะมีความสัมพันธ์ที่ล่อแหลมกับผู้ต้องสงสัย”
“ว่าแต่คุณรู้ได้ไงว่าจะเจอเราที่นั่น ตามสืบฉันอยู่เหรอ”
“คุณประมูลสูงกว่าเพเชี่ยนเพื่อวันหยุดโรแมนติกขณะที่สามีคุณไม่อยู่ คุณขำตอนที่ผมบอกว่าวิคเตอร์กับแอสร่าเป็นชู้กัน”
“ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ใช่มั้ย ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาก็สนุกปากไปเลย”
“ไม่มีใครรู้ว่าคุณอยู่นี่ เซ็นนี่แล้ว คุณก็ไปได้”
โชเข้ามาพูดเลย “จะไม่ได้หมายค้นเซฟของสการ์เล็ตจนกว่าพรุ่งนี้เช้า เราจะไปรื้อที่นั่นให้กระจุย เอ่อ ขอโทษที”
“ไม่ได้ยินนะ มันเป็นความลับ” ริกส์บีรีบบอกแมนดี้
แมนดี้เธอทำหน้า “ความลับเหรอ ได้ แน่นอน”
ริกส์บีย้ำ “ห้ามเลยนะ..ห้ามบอกใครเด็ดขาด”
ลิสบอนกับแวน เพ้ลท์ไปพบวิคเตอร์ เพื่อสอบถามเรื่องการเงินที่มีเข้ามา วิคเตอร์ว่าเป็นเงินฝากของสการ์เล็ต เขาว่ามาจากธุรกิจเพชรพลอย แต่ลิสบอนว่าธุรกิจเล็กๆ วิคเตอร์ว่าแต่ตอนนี้สินค้าเธอได้รับความสนใจ แวน เพ้ลท์ว่ามีโทรศัพท์แบบเติมเงินติดต่อมา วิคเตอร์ว่าไม่รู้ว่าเป็นใคร
แวน เพ้ลท์ว่า “ในสมุดตารางงาน เธอได้จดเกี่ยวกับ..ที่อยู่ในแมรี่ส์วิลล์ มีงานนึงต้องไปวันนี้ คุณรู้อะไรเรื่องนี้มั้ย”
“ไม่เลย ผมไม่รู้ครับ แต่เธอไปแมรี่ส์วลล์บ่อยๆ เพื่อไปหาของมาทำเครื่องประดับของเธอ”
โทรศัพท์ลิสบอนดัง เธอขอตัวไปรับ โชรายงานเรื่องผลตรวจ ไม่พบดีเอ็นเอ แต่ว่าสี “ทังก์ อิน ชี้ก” เป็นสินค้าจำนวนจำกัด มีขายอยู่ไม่กี่แห่ง ลิสบอนให้ตรวจสอบแล้วตามไปพบเธอที่ 65434 อีสท์บูเลอวาร์ด ในแมรี่ส์วิลล์
แพททริกไปที่สโมสร พบเฮทเธอร์ก็เข้ามาคุยด้วย แพททริกว่าดูทุกคนจริงจังกับการแข่งขัน
“ใช่เลยค่ะ ทำยังกับถ้วยรางวัลสำคัญนักแหละ”
“คนเราแค่ต้องการเป้าหมาย”
เฮทเธอร์ดูเศร้า “ก็ใช่ แต่เป้าหมายฉันตายไปปีนี้ ตอนอายุ16”
“ผมเสียใจด้วยครับ ลูกสาวหรือลูกชาย”
“ลูกสาว เมายากับเพื่อนเธออีกคนนึง ขับรถไปชนต้นไม้ เพื่อนไม่มีรอยถลอกสักนิด ก็ยังดี”
“ชื่ออะไรครับ”
“เรเชล เมื่อเสียลูกไป การแข่งขันไขว่คว้าเลยดู... ไร้สาระสิ้นดี”
“ครับ..เรื่องนี้ผมเข้าใจ แต่ทำไมไม่ลืมมันไปซะ ย้ายที่อยู่”
“ฉันไม่มีปัญญา บ้านติดแบ๊งค์อยู่ก้อนเบ้อเร่อ อีกอย่าง นี่เพื่อนฉันค่ะ ฉันมีเท่านี้”
แมรี่ส์วิลล์ แคลิฟอร์เนีย มีการแข่งมอเตอร์ไซค์ ที่เขาจับผู้ต้องสงสัยได้คือวอร์เดล แวน เพ้ลท์ก็พบข้อมูลว่าเขาเคยโดนจับข้อหาหลายครั้ง โชค้นรถเขาก็พบยาแก้ปวด ยากล่อมประสาท ยาลดความอ้วน ซึ่งสการ์เล็ตเป็นลูกค้ารายใหญ่ เธอนัดเพื่อขายจิวเวลรี่
วอร์เดลว่า “นัดเอาไว้ ช่วงหลังเห็นเอาแต่พูดว่าอยากวางมือ บอกขอซื้อแค่นี้ บอกว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็กลับมาใหม่ทั้งปี”
ลิสบอนถาม “เธอตั้งใจเลิกเหรอ”
“ใช่ อันที่จริง สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมามีผู้หญิงอีกคนโทรหาผม บอกได้ข้อมูลจากสการ์เล็ต เสียงเจ๊าะแจ๊ะประมาณกัน ยัยนี่บอกว่าอยากทำธุรกิจนี้แทน ถ้าสการ์เล็ตเลิก”
“แล้วยัยนี่มีชื่อมั้ย”
“ธุรกิจนี้ผมไม่ค่อยถามชื่อ แต่ว่ามีเบอร์โทร”
“งั้นโทรหาให้หน่อยสิ”
ด้านแพททริกกับริกส์บีที่นั่งเฝ้าอยู่ในห้องของสการ์เล็ตก็ปิดไฟเงียบ ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาเปิดเซฟ แถมมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา เธอรับสาย
“ดิ๊กเกอร์ จะโทรมาตอนนี้ทำไมนะ” เพเซี่ยนถอนใจเห็นแพททริกกับริกส์บีนั่งรออยู่
เพเซี่ยนถูกนำตัวมาสอบสวน เธอว่าไปแสดงความเสียใจกับวิคเตอร์ แล้วซุกซนไปหน่อยเลยเอากุญแจมา
ริกส์บีสวน “ไม่ซนแล้วครับ ความผิดอาญา คุณจะเปิดเซฟเอายาใช่มั้ย”
“เหลวไหล ที่เปิดเซฟเพราะฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในเซฟมียา ที่จริงฉันไปวัดหน้าต่างทำม่านใหม่ อีกหน่อยฉันก็เป็นประธานแล้วค่ะ”
“โอ้ ไม่รอให้เป็นทางการก่อนล่ะ”
“เอาตัวฉันมาเพราะกุญแจเหรอ”
“บอกความสัมพันธ์ของคุณกับวอร์เดล ซักก์หน่อยซิ”
“ใครเหรอ”
“ดิ๊กเกอร์”
“จิวเวลรี่เขาสวยดี”
“โอเค แล้วรู้มั้ยว่าสการ์เล็ต มาเควซ่าขายยานอกใบสั่งที่วิลล่า มาร์ซานเต้เอสเตท”
“รู้กันทั้งนั้น โอ้ ยกเว้นเอ่อ..พวกคุณ” แพททริกหัวเราะ
“รู้กันทั้งนั้นแล้วทำไมไม่มีใครบอกเรา”
“จะได้ถูก”อเปหิ”เหรอ ถูกดึงเข้าร่วมวงจรอุบาทว์ด้วยเหรอ คงยากค่ะ”
“เธอกำลังทำธุรกิจร่ำรวย ผมคิดว่าคุณอยากมีส่วนร่วมด้วย อยากจนรอไม่ไหว”
เพเชี่ยนสวน “ฉันก็เลยฆ่าเธอ? ขอร้อง ยัยนี่เป็นพวกค้ายา น่าจะเป็นฝีมือพวกส่งยามากกว่า..หรือขู่แข่ง”
ริกส์บีว่า “หรือเพื่อนที่เป็นคู่แข่ง เพื่อนชุมชนเดียวกับเธอนี่เอง”
“คุณไม่พบยาเสพติดหรือยาพิษที่ตัวหรือที่บ้านฉัน ฉันเอากุญแจมาหลังจากเธอตายแล้วและที่เปิดเซฟดูก็เพราะความอยากรู้อยากเห็น คุณแค่เอาสมมุติฐานของคุณผนวกกับการที่ฉันรับโทรศัพท์ของพวกค้ายาเสพติด พวกคุณมีแค่นี้เอง”
“พอเธอพูดแบบนี้ก็ดูหลักฐานมันอ่อน”
“ใช่ เธอร้ายกาจนะว่ามั้ย ตอนนี้คงต้องปล่อยตัวไปก่อน แต่คงจะดีถ้าให้มีใครสะกดรอยตาม” ลิสบอนว่า
จากนั้นโชกับริกส์บีก็ไปเฝ้าอยู่หน้าบ้านของเพเซี่ยน เธอนำอาหารมาให้แล้วบอกว่าจะตามเธอไปสโมสรก็ได้ เธอจะไปนวดตัว
แพททริกกับลิสบอนไปบอกวิคเตอร์เรื่องที่สตาร์เล็ตขายยานอกใบสั่ง เขาดูตกใจมาก และยืนยันว่าไม่เกี่ยวกับเรื่องยาเลย ลิสบอนชวนคุยอยู่ แพททริกเห็นออสการ์ยืนดูจากข้างบน จึงเดินไปคุยด้วย
ออสการ์เดินเข้ามาเจอกับแพททริกที่รอด้านล่าง ตรงบันไท แพททริกมองเด็กชายแล้วถอนใจ
“กำลังมีเรื่องหนักมากเลยใช่มั้ย”
“ครับ”
“ฉันเสียใจเรื่องแม่เธอนะ”
“ผมเหมือนกัน พ่อผมเศร้ามากเพราะพวกคุณหาตัวคนทำไม่ได้ แต่ผมไม่สนใจหรอก แค่อยากได้แม่คืน”
“แม่กลับมาไม่ได้แล้ว เธอรู้ใช่มั้ย”
“รู้สิครับ ผมเก้าขวบ จะไม่ได้เจอแม่อีก จนกว่าผมจะตายถึงจะได้อยู่กับแม่บนสวรรค์”
“ก็เข้าท่าดีนะ ฉันเห็นว่าเธอเก่งอยู่เรื่องนึงแล้วมันจะช่วยเธอได้”
“อะไรครับ”
“จินตนาการ”
“ครับ ใช่เลย”
แพททริกพูดสวน “เรื่องนี้ เธอเก่งมากด้วย ระดับเซียนอย่างเธอ ถ้าอยากคุยกับแม่ เธอก็ทำได้เหมือนแม่มาอยู่ที่นี่ ฉันยังทำประจำเลย”
“คุยกับแม่ผมเหรอ”
“ไม่ใช่แม่เธอ แต่เมียฉันต่างหาก”
“เธอตายแล้วเหรอ”
“ใช่ ใช่ แต่ฉันคุยกับเมียประจำ ลองดูนะ ดีเลยล่ะ”
“จะลองครับ”
แพททริกชวนเล่นดาบ จนลิสบอนเข้ามาตาม
สโมสร มาร์ซานเต้ ริกส์บีบ่นกับโชว่าเพเซี่ยนเข้าไปนวดตัวนานมาก แจ็กกี้เห็นริกส์บีก็เข้ามาคุยด้วย ริกส์บีรู้สึกคุ้นลิฟสติกของแจ็กกี้ จึงถามเธอว่าสีอะไร แจ็กกี้ว่า “ทังก์อินชี้ก” เธอว่าเพิ่งซื้อมา เพราะเห็นเพเชี่ยน ทาในงานสการ์เล็ต เลยซื้อบ้าง ทั้งที่แพงมาก แจ็กกี้จะหยิบใบเสร็จให้ดูว่าเพิ่งซื้อมา
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง ทั้งสองวิ่งเข้าไปดูก็พบเพเซี่ยนถูกแทงเสียชีวิตแล้ว กล้องวงจรปิดก็ไม่มี เพราะเจ้าหน้าที่อ้างว่าเป็นการรบกวนลมปราณ แวน เพ้ลท์คาดว่านี่อาจจะเป็นแผนการณ์จริง แต่แพททริกว่างานนี้เร่งรีบ ลิสบอนให้ริกส์บีสืบว่าวิคเตอร์อยู่ไหน แต่แพททริกว่าไม่ใช่เขา
แพททริกทำทีเข้าไปคุยกับแจ็กกี้และเฮทเธอร์
“เรื่องเศร้าไม่สิ้นสุด งานนี้ผมมองไม่ออก”
เฮทเธอร์ถาม “คุณคิดว่าไง เป็นสงครามยาเหรอคะ”
“ก็เป็นได้ แต่การแทงมักเป็นอาชญากรราพิศวาสครับ เรื่องนี้เป็น เป็นเรื่องส่วนตัวครับ”
เฮทเธอร์สนใจ “แล้วยังไงต่อคะ”
“ซีบีไอ.เริ่มประติดประต่อเรื่องได้แล้ว อันที่จริง... ช่างเถอะครับ”
แจ็กกี้คาดคั้น “อะไร”
“ไม่ครับ ผมพูดเรื่องนี้ไม่ได้เพราะคดียังปิดไม่ลง”
“จะพูดแล้วหยุดพูดไปแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“ผมขอโทษ พูดไปรับรองผมลำบากแน่ ขอร้องเลยครับ งั้นก็ได้ แต่ต้องรับปาก จะไม่เอาเรื่องนี่ไปพูดกับใคร”
เฮทเธอร์กับแจ็กกี้รับปาก แพททริกได้คำสัญญาจากสองสาวก็ยอมพูด
“เรากำลังพุ่งเป้าที่วิคเตอร์ มาร์เควซ่า”
“วิคเตอร์เหรอ ฉันไม่เชื่อ เขาดูไม่เหมือนฆาตกร” แจ็กกี้ว่า
เฮทเธอร์ถาม “ดูจากอะไร”
“เราว่าเขาฆ่าเพเชี่ยนเพื่อเป็นการล้างแค้นให้ภรรยา”
“ไหนว่าไม่มีหลักฐานพิสูจน์ความผิดของเพเชี่ยน”
“วิคเตอร์คงไม่อยากรอหลักฐานพิสูจน์”
แจ็กกี้ห่วฃ “แล้วออสการ์จะทำยังไง”
“แม่ถูกฆ่าตาย พ่อกลายเป็นฆาตกร พ่อถูกจับเมื่อไร ลูกคงต้องเข้าบ้านเด็กกำพร้า” แพททริกว่า
เฮทเธอร์เศร้า “แย่จังเลย น่าสงสารมาก”
วิคเตอร์ถูกคุมตัวขึ้นรถ ออสการ์ตามมาร้องเรียก ร้องถามว่าพ่อจะไปไหน โชต้องคอยจับออสการ์ไว้
“พ่อจะไปไหน!”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพ่อก็กลับ”
“ไม่! พ่อ! พ่อ” ออสการ์ร้องไห้
“ไม่เป็นไร”
“กลับมา ไม่! พ่อ! พ่อ!”
เฮทเธอร์ทนไม่ไหว เข้าไปหาแพททริก “หยุดค่ะหยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ ไม่ได้ครับ ต้องเอาตัวคนผิดไปรับโทษ”
“พูดไปได้ยังไง ดูสิคุณกำลังทำอะไรกับเด็ก”
ออสการ์ร้องแทรก “พ่อ!”
แพททริกว่า “อีกหน่อยเขาก็ลืม ไม่เป็นไร”
“เขาไม่ลืมหรอก ไม่ ไม่นะ”
แพททริกแทรก “ไม่เป็นไร ทำไม”
“เพราะว่าฉันทำเอง ฉันฆ่าเอง” เฮทเธอร์ร้องไห้ “ฉันฆ่าทั้งคู่ โอ้พระเจ้า”
ที่ห้องสอบสวน แพททริกกำลังสอบสวนเฮทเธอร์
“ผมเริ่มสงสัยว่าเป็นคุณ เพราะดูเหมือนคนอื่นใส่จิวเวลรี่ของสการ์เล็ตกันทุกคน คุณไม่ใส่”
“แค่นั้นเอง จิวเวลรี่”
“ยิ่งคุยกันผมยิ่งสัมผัสความเจ็บปวด และความโกรธ เสียลูกสาวทำให้คุณมีแผลใจ”
“แผลใจเหรอ ใช่ เรียกอย่างงั้นก็ได้ ลูกสาวฉัน เรเชล เธอรักการเต้น ไม่สนใจว่าเป็นเพลงแบบไหน ได้ยินแล้วจะขยับขา เธอเป็นคนมีชีวิตชีวา เธอกินยาแก้ปวดหลายขนานกับเหล้า ก่อนที่จะขับรถ เพื่อนข้างบ้านคนนึงของลูกฉันได้มาจากแม่ ซึ่งได้มาจากสการ์เล็ต”
“ผมเข้าใจคุณครับ”
“เหมือนกระชากหัวใจฉันออกไปเลย แต่คนอื่นๆ ยังดำเนินชีวิต เหมือนกับไม่มีอะไร เหมือนฉันเป็นคนเดียวที่จำเหตุการณ์นั้นได้ ตอนที่ฉัน เห็นเธอไปไหนมาไหนในเมือง ขายยาเหมือนไม่สนใจอะไรสักนิด แถมยังจัดงานเลี้ยงที่บ้านอีก เต้นรำมีความสุขโดยที่ ไม่รู้สึกรู้สากับความเจ็บปวดของฉัน ฉันทนไม่ได้ ฉันฆ่าเธอ ฉัน..ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บเหมือนที่ฉันเจอมา”
“เพเชี่ยนล่ะ” แพททริกถาม
“เธอบอกทุกคนที่สโมสรว่าอย่ากังวล เธอจะรับช่วงเอายามาขายต่อจากสการ์เล็ตเอง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่เรียนรู้อะไรกันเลย ฉันเลยต้องสานงานต่อให้เสร็จ ฉันต้องทำ”
ลิสบอนเข้ามาเอาเทป “เดี๋ยวจะถอดคำพูดมาให้เซ็นกำกับ”
แพททริกถาม “ทำไปแล้วคุณรู้สึกดีขึ้นมั้ย”
เฮทเธอร์ส่ายหน้า “ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย”
วิคเตอร์ทักลิสบอน เธอทักตอบ วิคเตอร์ว่า
“ผมมาขอบคุณ คุณกับทีม แต่ต้องขอบอกว่าฉากที่เล่นละครหน้าบ้านผม”
ออสการ์สวนว่า “มันเป็นจินตนาการครับพ่อ”
“โทษทีลูก จินตนาการนั้นมันนอกตำราแล้วก็ ไม่น่าชื่นชมแต่พวกคุณคงรู้ว่าทำอะไรลงไป”
“เป็นส่วนใหญ่ค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่เรารุนแรงกับคุณ”
“ไม่ครับ มันสิ่งที่ผมต้องรับรู้ เราจะย้ายออกจากวิลล่ามาซานเต้ กลับไปอยู่บ้านเกิดผม เราพ่อลูกมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ”
ลิสบอนลา “โชคดีค่ะ”
“ขอบคุณ” วิคเตอร์เห็นแพททริกก็กล่าว “คุณเจน ขอบคุณครับ”
“เรื่องเล็กครับ ลืมมันได้เลย โชคดี โชคดีนะ บ๊ายบาย อีกแป๊บเดียวผมก็ลืมพวกเขาแล้ว เกลียดเป็นบ้าเวลามีคนมาขอบคุณ”
The End 15
ข่าวที่เกี่ยวข้อง