‘อี้หมิง’ สอนให้ ‘เกาเหวิน’ ยอมทำตัวเหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่ดารา
ทุกวันจันทร์พุธ เวลา 08.00 น. / 23.00 น. ทางช่อง NOW26
จื่อเหลียงว่าเห็นใจซือหยวน แต่เธอว่าไม่ต้องการ
“คุณเป็นคนฉลาด คุณน่าจะรู้ว่าคุณเก่งกว่าใครๆ เสียอย่างเดียว มีแฟนที่คอยมาเป็นตัวถ่วง”
ซือหยวนสวนว่า “ฉันไม่คิดว่าแฟนฉันเป็นตัวถ่วง กรุณาให้เกียรติเราด้วย”
“ยอมรับความจริงเถอะ ควรเข้าใจตัวเอง ความรักและกระเป๋าแบรนด์เนม มันช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกนะ”
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีสิทธิ์เลือก”
“ไม่ คุณมี จำไว้เรากลุ่มเดียวกัน ผมทำให้คุณเลือกชีวิตในแบบที่คุณชอบได้”
“ขอโทษนะคะ ฉันกลับล่ะ”
อี้หมิงไปหาเกาเหวิน เธอลุกขึ้นมาเปิดไม่ไหว เมาหลับอยู่ที่พื้น ตะโกนให้เขาเปิดเข้ามาเอง อี้หมิงเข้ามาก็อึ้งเพราะบ้านรกมาก เขาเดินเก็บของไปบ่นไป แล้วบังคับให้เธอลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปข้างนอกกัน
“โอ๊ะเฮ่อเฮ่อ ทำไมถึงเป็นห่วงฉัน”
“ก็ผมเบื่อ ผมอยากหาเพื่อนเที่ยว”
“เบื่อเพราะเรื่องฉันใช่มั้ย ก็ได้ รอฉันเปลี่ยนชุดแป๊บ”
เกาเหวินพาอี้หมิงไปที่ร้านอาหารประจำของเธอ เธอว่ามีที่นั่งประจำที่เธอมาต้องได้นั่ง แต่ครั้งนี้พนักงานว่าไม่ได้ เกาเหวินจะให้เรียกผู้จัดการแต่พนักงานยืนยันว่าตอนนี้เธอไม่มีที่ประจำแล้ว เกาเหวินโมโห คนที่นั่งอยู่ที่ประจำของเกาเหวินได้ยินก็ลุกขึ้นมาหา คือปิงปิงนักแสดง
ปิงปิงเยาะ “ดาราดังของเรา เกาเหวินนี่”
เกาเหวินทัก “พี่ปิงปิงไม่เจอกันตั้งนาน หนึ่งเดือนที่ฉันอยู่บ้าน ฉันเห็นพี่ฮ็อตมากเลย”
“ไม่หรอก ฉันยังอีกไกลไม่เหมือนเธอในวงการแย่งรูปถ่ายเธอกันใหญ่เลย”
เกาเหวินหัวเราะ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันก็ปวดหัวกับมันเหมือนกัน”
“แต่ว่าฉันนับถือเธอมากนะ เกิดเรื่องใหญ่ยังมีอารมณ์ลั๊ลลา แล้วยังใส่ชุดที่เอ๊าท์แล้วด้วย ถามหน่อย สปอนเซอร์ชุด พวกเขา..ไม่สนับสนุนแล้วเหรอ”
อี้หมิงที่มองอยู่นานแทรกเข้ามา “เอ๋ คุ้นหน้าคุณจัง”
ปิงปิงยิ้ม “ใช่ ฉันก็คือ..”
อี้หมิงสวน “ผมจำได้แล้ว ผมดูละครเรื่องนึงคุณแสดงเป็นใคร ชื่อว่าอะไรนะ คนที่ยืนข้างคุณหน้าเหมือนซาลาเปาที่แสดงเป็นคนใช้น่ะ คุณใช่มั้ยต้องขอโทษด้วยหน้าตาคุณเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เดินอยู่แถวตลาดจำไม่ได้หน้าโหลเกินไปน่ะ ขอโทษจริงๆ ผมชอบละครที่คุณแสดงมากดูสิ เอ๊ะ ตัวจริง ตัวจริง สวยเหมือนกันนะ สวยกว่าในทีวีเยอะไม่เหมือนอายุสี่สิบเลย”
ปิงปิงโกรธมาก เกาเหวินหัวเราะ “พูดจบรึยัง”
“ผมๆ ผมแค่..พูดจบแล้ว จริงๆ”
“เกาเหวินไม่ได้ว่านะ รสนิยมของเธอแย่มากจริงๆ แต่ว่า ดูจากสถานการณ์ เธอก็..เหมาะกับคน..ไร้รสนิยมไร้การศึกษา”
เกาเหวินปกป้องอี้หมิง “นี่เธอว่าใครเนี่ย”
“ว่าเขาน่ะสิ”
“รีบขอโทษเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้”
ปิงปิงสวน “โห ยังปกป้องกันด้วย นี่ คุณได้ถ่ายรูปกับเขาหรือถ่ายคลิปด้วยกันมั้ยล่ะ เอามาให้ทุกคนดูหน่อยสิ ฉันยังไม่เคยดูเลย” เกาเหวินตบหน้าปิงปิง
อี้หมิงตกใจ เกาเหวินว่าใส่หน้าปิงปิงอีก “หน้าไม่อาย”
“กล้าตบฉันเหรอ”
เกาเหวินสวน “ใช่ฉันตบเธออย่าคิดว่าเธออายุมากกว่าฉันแล้วฉันจะไม่กล้าสั่งสอนเธอนะ ฉันตบเธอแล้วไง ทำไม”
ปิงปิงแทรก “แกกล้าตบฉัน ฉันจะเอาคืน ฉันไม่ยอมแกหรอกฉันจะตบแก นังเกาเหวินฉันจะตบแก”
อี้หมิงบังเกาเหวิน “นี่ๆ หยุดได้แล้วมีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน อายคนเขา คนมองใหญ่แล้ว”
อี้หมิงรีบพาเกาเหวินออกมาจากร้าน มาดันเธอขึ้นรถ เกาเหวินจะไม่ยอมว่ายังไม่ได้กินอะไรเลย อี้หมิงให้ไปกินร้านอื่น เกาเหวินจะไม่ยอม
“คิดดีแล้วเหรอ จะฟาดหัวพวกเขาใช่มั้ย ไม่สนอะไรใช่มั้ย ได้ ผมไปด้วย ไปฆ่าพวกเขามาๆๆ มาๆๆ มาๆๆ ห้ามขยับ ไม่เลวนี่ ตบกับคนในวงการเดียวกัน มีเรื่องกันที่ร้านอาหารฟังผมนะ ผมไม่สนนิสัยคุณหนู ตอนนี้คุณมีสองทางเลือก ไปกับผม กลับบ้านดีๆ หรือจะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ไปเหรอ นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง สาม” เกาเหวินไม่กล้าลง
เกาเหวินชวนอี้หมิงไปช้อปปิ้ง เธอแทบจะซื้อทั้งร้าน แต่พอให้รูดบัตรเครดิต ปรากฎว่าไม่ผ่านสักใบ ขอให้อี้หมิงจ่ายให้ เขาก็ไม่ยอมบอกว่าไม่มีเงินถึงสองแสนกว่าบาทหรอก เกาเหวินจะไม่ยอมคืนสินค้า อ้างว่าเป็นดาราใหญ่ ทำแบบนั้นดูไม่ดี อี้หมิงก็ไม่สน เกาเหวินไม่รู้ทำไงตัดใจยอมคืนสินค้าแล้วรีบวิ่งหนีออกจากร้านไปเลย
อี้หมิงบอกเกาเหวินว่าในฐานะเพื่อนจะช่วยหาเงิน โดยการนำรถไปขาย แล้วซื้อคันที่ราคาถูกลงมาหน่อยไว้ใช้ แต่เกาเหวินไม่ยอมขายรถ บอกว่ารับไม่ได้ อี้หมิงว่าแค่เปลี่ยนคัน
“อ๋อ” เกาเหวินหัวเราะ “ช่างเอาใจใส่จริงๆ ฉันก็อยากเปลี่ยนเหมือนกันฉันเล็งเฟอรารี่เอาไว้สวยมากเลยนะเหมาะกับฉันที่สุด ไปกันเถอะ”
อี้หมิงสวน “หยุด...เรื่องเฟอรารี่ค่อยคุยไปดูคันนี้ก่อน ไป”
“ที่นี่จะมีเหรอ”
“รถมือสองดีๆ มีถมเถไป มา”
อี้หมิงพาไปลองรถคันหนึ่ง เกาเหวินขึ้นนั่งอย่างเซ็งสุดๆ ทั้งที่อี้หมิงยังพูดกล่อมว่ารถดียังไงป่นขู่ไปในตัว
“นี่ นี่คุณน่ะไม่มีงานไม่มีอีเว้นท์ แถมเป็นหนี้ธนาคารอีก คุณไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะ”
“ตอนนี้ฉันไม่มีงาน คนดูถูกฉันให้ฉันมาขับรถเก่าๆ ศักดิ์ศรีฉันล่ะ”
อี้หมิงสวน “ศักดิ์ศรีอะไร กินได้มั้ย ขับแทนรถใส่แทนเสื้อได้มั้ย คนอื่นสำคัญมากเหรอ”
“เฮอะคุณไม่ใช่ดารา ไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“อะไรคือดาราเหรอ ห้าร้อยเมตรนี้มีปาปารัสซี่แอบถ่ายคุณมั้ย มีคนมาขอลายเซ็นมั้ยคุณก็คนธรรมดาต้องใช้ชีวิตแบบธรรมดา”
“ฉันไม่ใช่ ฉันคือเกาเหวิน”
“เกาเหวินแล้วไง หา มันก็เป็นแค่ชื่อไม่ได้อยู่หน้ากล้องซะหน่อย”
“คุณดูตัวเองสิ ไม่มีใครสนใจคุณ ไม่มีใครรู้จักคุณลคุณเป็นแค่คนธรรมดา”
“แล้วไง ผมไม่เป็นที่รู้จักอยู่แล้วแต่ผมก็เหยียบอยู่บนพื้นดิน มีกินมีใช้มีทุกข์มีสุขแล้วคุณล่ะ ทำได้แค่อยู่หน้ากล้องแต่งตัวสวยๆ แม้แต่ยิ้มยังเป็นการแสดงเลย เกาเหวิน คนเราจะใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้ คุณได้กลับมาเป็นตัวเองแล้ว ทำไมไม่ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น”
“คุณไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้า” เกาเหวินเดินหนีไป
อี้หมิงมองตาม “เฮ่อเฮอะดารา เหนื่อยเกินไปมั้ย”
ด้านเหม่ยลี่กำลังร่วมประชุมให้เซี่ยวเลี่ยงดูการออกแบบ ปรากฎว่าของคนอื่นได้รับคำชม แต่ของเธอ เซี่ยวเลี่ยงบอกให้นำกลับไปแก้ใหม่ หลังเลิกประชุม จื่อเหลียงเดินมาหาเหม่ยลี่
“มี่โตะ ผมยอมให้คุณเข้ากลุ่ม คงไม่ออกไปง่ายๆ นะ”
“ท่านรองหลิน ฉัน”
จื่อเหลียงสวน “ถึงงานของคุณจะไม่ละเอียดพอ แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”
“เขาพูดถูก งานฉันมีปัญหาหลายอย่า ฉันต้องแก้ให้มันดี”
“ผมชอบที่คุณเป็นคนสู้เอางี้ไปกินข้าวกัน ผมจะช่วยคุณแก้ไข”
เหม่ยลี่ว่า “ฉันแก้ไขเองขอบคุณค่ะ”
อี้หมิงกลับเข้าบ้านมาก็ขึ้นมาหาเหม่ยลี่ที่ห้อง ปรากฎว่ากระดาษเกลื้อนเต็มห้อง เหม่ยลี่ว่าเซี่ยวเลี่ยงให้แก้งาน แต่ตอนนี้คิดไม่ออก
“นี่เขาจะไล่เธอออกเหรอ”
“แต่ว่า นี่เป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตของฉันที่จะได้เป็นนักออกแบบ ฉันไม่อยากยอมแพ้ เอ๊ะ นายรู้จักผู้หญิงหลายรูปแบบนี่ งั้นบอกฉันได้มั้ยผู้หญิงชอบเครื่องประดับแบบไหนบ้าง”
“จะไปรู้ได้ไงฉันล้างมือจากเรื่องพวกนั้นมานานแล้ว”
“จบกัน แม้แต่นายก็ช่วยฉันไม่ได้ เฮ่อ คราวนี้ฉันจบแน่”
“มันก็ไม่ยากหรอก ผู้หญิงไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเอง แต่มีคนซื้อให้ต่างหาก”
“จึ๊ให้ออกแบบที่ผู้ชายชอบ แล้วซื้อให้ผู้หญิงที่ตัวเองชอบอ่ะนะ”
อี้หมิงสวน “ฉันไม่ได้หมายถึงคนแต่เป็นน้ำใจต่างหากล่ะ ลองคิดดูเธอชอบอะไรทำไมถึงชอบ เธอชอบการออกแบบ แต่ไม่จำเป็นต้องออกแบบให้ทุกคนชอบเหมือนกันหมด”
“ห๊าถูกต้อง รู้แล้วเข้าใจแล้ว”
“โง่จริงๆ เอ่อ ยัยอ้วน แล้วคืนนี้..เธอจะไปนอนกับฉันมั้ย”
“ไม่ล่ะ ฉันมีน้องหมีแล้ว ยังไม่ไปอีก”
อี้หมิงว่า “เอ่อ ให้ฉันอยู่ช่วยออกแบบไม่ใช่เหรอ”
“แฮ่ เรื่องบางเรื่องเราก็ควรช่วยเหลือตัวเองบ้าง นายไปนอนเถอะ นะ”
อี้หมิงจำต้องออกไป เหม่ยลี่มองตุ๊กตาที่เหมือนเซี่ยวเลี่ยงแล้วคิดถึงดวงดาว ทำให้เธอปิ๊งไอเดีย
เช้าวันใหม่เหม่ยลี่นำแบบไปมอบให้เซี่ยวเลี่ยงดู แต่เขาบอกว่าให้ไปส่งกับหัวหน้า
เหม่ยลี่แย้งว่า “คุณเป็นคนให้ฉันแก้ ฉันแก้ตามความต้องการของคุณแล้ว ครั้งนี้คุณต้องพอใจแน่”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมให้คุณแก้เพราะผลงานคุณแย่มาก ไม่เกี่ยวกับผม ต้องเอาไปส่งกับหัวหน้านู่น”
เหม่ยลี่สวน “ฉันแค่อยากให้คุณ..เห็นงานออกแบบของฉันก็แค่นั้น หัวข้อคือ..”
เซี่ยวเลี่ยงสวน “ผมไม่มีเวลาขนาดนั้น เอากลับไป”
“คุณไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย พยายามแค่ไหน คุณก็ไม่เคยสนใจ”
“เฮ่อ คุณเคยนึกถึงผมมั้ย หา หวังว่าจะลาออกไปได้”
“ฉัน.. ฉันก็..บอกคุณอย่างละเอียดแล้ว”
“ไม่มีอะไรต้องคุย”
เกาเหวินอยู่บ้านคนเดียว ทำนู้นทำนี่แล้วก็ยังไม่หายเบื่อ เธอคิดถึงอี้หมิงแล้วคำพูดของเขา เธอตัดสินใจเปลี่ยนรถแล้วไปหาอี้หมิงที่โรงพยาบาล อี้หมิงออกมาเห็นก็แปลกใจ
“นี่มันท่าอะไรของคุณเนี่ย เหนื่อยมั้ย หา”
เกาเหวินสวน “นิดหน่อย นิดหน่อย เราดีกันแล้วรึยัง”
อี้หมิงชม “ไม่เลวเลยนี่ รู้จักชีวิตแล้ว”
“แล้วก็ เฮ่อ เสื้อผ้าเป็นไง”
“จะลอยไปไหนเนี่ยดึงมันลงมาหน่อย เสื้อผ้าทำไม”
“ก็มันเอ๊าท์แล้วน่ะสิ ฮึ”
“ยังทำปากจู๋อีกน่าเกลียด เฮอะยินดีด้วย เป็นคนธรรมดาซะที”
“ยังไงภาพลักษณ์ดาราของฉันก็ยังอยู่ อ้า จึ๊น่าปวดหัว”
“อะไรนะ
“ภาพลักษณ์ดารา” ทั้งสองพูดพร้อมกัน
“เอ๊ะ อยู่ไหน ภาพลักษณ์ดารา หา”
เกาเหวินฮัมเพลงชวน “ไปมั้ย”
อี้หมิงสวน “ไปๆๆ เอ๊ะ ผมรู้สึกว่า วันนี้คุณสวยมาก”
“ขอบคุณ” เกาเหวินหัวเราะ
เกาเหวินชวนอี้หมิงไปซื้อของที่ห้อง เกาเหวินซื้อของเต็มรถ อี้หมิงเตือนว่าซื้อทำไมเยอะแยะ
“เพราะขายรถไง ถึงได้ซื้อของเยอะ นี่เป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ต้องทำอาหารเยอะๆ”
“นี่คุณเตรียมจะกลับบ้านทำอาหารเหรอ”
“ใช่”
“บอกก่อนนะ ผมน่ะไม่ขยับมือเรื่องทำกับข้าว ผมทำไม่เป็นหรอก”
“โธ่เอ๊ย ไม่ได้ให้คุณทำ ฉันเหมือนแจกันดอกไม้มีเสน่ห์ปลายจวักด้วย คุณต้องมองนางฟ้าอย่างฉันใหม่”
“โอ้ๆๆ นางฟ้าต้องให้คนอื่นเรียกสิ ไม่ใช่เรียกตัวเองแบบนี้”
“แล้วคุณว่าฉันเป็นนางฟ้ารึเปล่า”
“ดูสายตาผมใกล้ๆ ใกล้อีก ใช่ ฮึ นางฟ้า ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนอย่างคุณก็เป็นดาราได้ด้วยเหรอ น่าตลกจริงๆ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศว่ามีสินค้าพิเศษนาทีทอง เป็นเนื้อสเต็กนำเข้าซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง เกาเหวินรีบไปทันที เธอถึงกับถอดรองเท้า
ปรากฎว่าเกาเหวินไปแย่งสินค้ากับพวกผู้ใหญ่ แล้วมีคนหนึ่งจำได้ เกาเหวินดราม่า
“ฉันคือเกาเหวินแล้วไง ฉันซื้อเนื้อสเต็กลดราคาแล้วยังไง ก็เป็นเพราะข่าวนินทาของพวกคุณนั่นแหละ ทำให้ฉันไม่มีงานทำหนึ่งเดือน ฉันอยู่บ้านกินบะหมี่เต็มๆ มาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่ได้กินเนื้อแม้แต่คำเดียว ฉันทำอะไรให้ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ รู้มั้ยฤดูหนาวฉันทำงานยังไง ฉันใส่เสื้อกันหนาวตัวเดียว ใส่วิ่งอยู่บนถนนแค่ตัวเดียวพวกคุณพอจะนึกภาพออกมั้ย ทุกครั้งที่แม่ฉันโทรมาถามถ้าฉันไม่สบาย ฉันคิดถึงพวกเขามากแค่ไหนรู้มั้ย ฉันบอกว่าไม่เป็นไร” เกาเหวินร้องไห้ “ฉันกลัวว่าพวกเขาจะรู้ว่าฉันป่วยพวกคุณเข้าใจฉันมั้ย พวกคุณไม่มีลูกบ้างหรือไง ดาราแล้วยังไง ดาราก็เป็นแค่คนธรรมดา เป็นแค่งานธรรมดาทำไมพวกคุณต้องทำแบบนี้กับฉัน ฉันเป็นแค่เด็กสาวอายุยี่สิบต้นๆ ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่เอาแล้ว ไม่เอาอะไรแล้ว ฉันให้พวกคุณหมดเลย ฉันไม่เอาแล้ว”
พวกผู้ใหญ่สงสารเกาเหวินยอมยกสินค้าให้เธอ แล้วเดินจากไป อี้หมิงรีบเข้ามาหา
“คุณ..ไม่เป็นไรนะ”
“อ้ะไม่เป็นไร”
“หยุดร้องได้แล้ว ใส่รองเท้าเร็ว จะได้เป็นนางฟ้าไง”
เกาเหวินทำฮึดสูด “เห็นมั้ยมันคือการแสดงน้ำมูกฉันไหลไม่หยุดเลย”
“นี่คุณแสดงเหรอเนี่ย”
“ชู่ว์เบาๆ รีบไปเถอะ”
เกาเหวินกลับมาทำอาหารให้อี้หมิงชิมหลายอย่าง
“มา ลองชิมดู ไม่กล้ากินเหรอ”
“อาหารดูดี หน้าตาไม่เลว แต่ผมไม่รู้ว่าจะเหมือนคุณรึเปล่าน่ะสิ สวยแต่ไม่อร่อย”
“ไม่เคยกินฉันแล้วรู้ได้ไง”
“แค่เปรียบเปรย”
เกาเหวินสวน “ชอบฉันยังไม่ยอมรับอีก”
“คุณว่าไงนะ”
เกาเหวินสวน “มา ไม่อยากจี้ใจดำ อ้าปาก กินเดี๋ยวนี้ อ้าปากอร่อยมั้ย”
“ไม่เลว ทำอาหารเป็นจริงๆ ด้วย”
“หึ แน่นอน ถึงจะเป็นนางฟ้าแต่เรื่องพวกนี้ฉันก็ทำได้ดี แต่ไม่มีโอกาสได้ทำเป็นดาราก็ยุ่งตอนคบกับหานปิงเขาก็..”
“เป็นอะไร คิดถึงไอ้หมอนั่นเหรอหื๊อ”
“ใครคิดถึงเขา เขาเอารูปไปแฉก็ดีเหมือนกัน ถึงได้ใช้ชีวิตแบบนี้ อยากทำอะไรก็ทำไม่มีปาปารัสซี่ดีจะตาย”
“จึ๊ถูกต้อง มันคือการฝึกฝนเดี๋ยวก็ชิน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ลืมซะมา”
“จะว่าไปคุณนี่ก็แปลก คนอื่นเหยียบฉัน ฉันเข้าใจแต่คุณ..” เกาเหวินมองอี้หมิง
“ผมทำไม”
“ตอนฉันดังคุณก็ไม่เคยสนใจ พอฉันดับคุณกลับดีกับฉัน มันยังไง อ๋อ อ๋อ คิดจะฉวยโอกาสล่ะสิ หา”
“ไม่ใช่คือๆๆ เรื่องนี้มันเป็นการเข้าใจผิดกันนะ”
“ฉันล้อเล่นจริงจังไปได้มาๆ ชนแก้ว ชนแก้วเร็ว”
ทั้งสองกินไปคุยกันไป
จบตอนที่ 14
ข่าวที่เกี่ยวข้อง