‘เซี่ยวเลี่ยง’ ไม่สามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เขาจึงสารภาพรัก ‘เหม่ยลี่’
ทุกวันจันทร์พุธ เวลา 08.00 น.23.00 น. ทางช่อง NOW26
จื่อเหลียงที่เมามากแล้วบังคับเหม่ยลี่ขึ้นรถเขา ถ้าไม่อยากให้เซี่ยวเลี่ยงเป็นอะไร และสั่งโชเฟอร์หลิวขับรถไป อี้หมิงโทรเข้ามาพอดี จื่อเหลียงกระชากโทรศัพท์เธอไป จนระยะหนึ่งเขาสั่งให้จอดรถแล้วให้โชเฟอร์หลิวลงไปซื้อน้ำให้
เหม่ยลี่ถาม “คุณจะทำอะไรเซี่ยวเลี่ยงกันแน่”
“เซี่ยวเลี่ยงเหรอ เรียกได้สนิทดีหนิ ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการใกล้ชิดกับเขาเพื่ออะไร เพื่อเงิน หรือเพื่ออย่างอื่นกันแน่”
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันกับเขาเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องธรรมดา”
“ฮิๆ คุณพูดโกหก คุณเป็นได้แค่แจกันดอกไม้เท่านั้น คุณต้องการใช้เขาเป็นทางผ่านเลื่อนตำแหน่ง ที่จริงคุณขอร้องผมได้หนิ ผมช่วยคุณได้ สิ่งที่เขามีผมก็มี คุณขอร้องผมสิ ห๋ะ”
“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วล่ะก็ ฉันขอตัวก่อน”
จื่อเหลียงเมาและปลุกปล้ำเหม่ยลี่ ดีที่อี้หมิงจับสัญญาณจากโทรศัพท์และตามมาช่วยเธอทัน เขาลากจื่อเหลียงออกมาและต่อยเตะหลายทีจนจื่อเหลียงนั่งหมดสภาพอยู่ข้างรถ
อี้หมิงพาเหม่ยลี่มาที่รถพลางดุที่ขึ้นรถมากับจื่อเหลียง เธอว่าก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้
เจิ้นตงนั่งรถมากับเซี่ยวเลี่ยง เขาชื่นชมว่างานนี้มีความสุขในรอบปี ระหว่างนี้มีโทรศัพท์มาหาเจิ้นตง เขารีบสั่งให้ไปโรงพยาบาล
ที่โรงพยาบาลเจิ้นตงกับเซี่ยวเลี่ยงเข้ามาดูอาการจื่อเหลียง ขณะที่จื่อเหลียงหันไปดุโชเฟอร์หลิวที่โทรแจ้งพ่อเขา จื่อเหลียงบอกพ่อว่า
“พ่อ พ่ออย่ากังวล ผมบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น เรื่องอื่นให้คนจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“ใครเป็นคนทำร้ายแก แล้วแกแจ้งความหรือยัง”
“พ่อ ผมมีเรื่องเข้าใจผิด กับคนอื่นนิดหน่อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องตามเขาหรอก ปล่อยเขาไปเถอะ”
“ได้ยังไงกัน ลูกชายของฉันเซี่ยวเจิ้นตง จะปล่อยให้ใครตีสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไงล่ะ”
“พ่อครับ พ่อไม่ได้เรียกผม แบบนี้มานานแล้วนะ”
เซี่ยวเลี่ยงว่า “นายบาดเจ็บขนาดนี้ คงไม่ใช่เพราะสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกมั้ง”
“เอ่อ เหล่าหลิว แกบอกฉันสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแกถึง พาจื่อเหลียงไปชานเมือง แล้วเขาบาดเจ็บได้ยังไง”
“ท่านรองหลิน อยากจะสร่างเมา ก็เลยไปชานเมือง ต่อมาเขาให้ผมไปซื้อน้ำ ผมก็เลยไป แต่ตอนที่ผมกลับมา ท่านรองหลินก็ถูกทำร้ายบาดเจ็บแล้ว”
จื่อเหลียงตัดบท “ช่างเถอะครับพ่อ พ่ออย่ากดดันลุงหลิวเลย คิดซะว่าเห็นแก่ผม อย่าโกรธได้มั้ยครับ ผมกลัวว่า พ่อจะเสียสุขภาพ เพราะว่าผมน่ะครับ”
“เฮ่อ จื่อเหลียงลูกคนนี้หนิจริงๆเลย มักจะนึกถึงคนอื่นก่อนเสมอ แล้ว แกจะดูแลตัวเองได้ล่ะ มาๆๆ นอนลงเถอะรีบนอนนะ”
เจิ้นตงกับเซี่ยวเลี่ยงเดินออกมา เจิ้นตงฝากให้เขาดูแลงานแทนจื่อเหลียงด้วย เขารับปาก แล้วแยกกับพ่อ ย้อนกลับไปดูจื่อเหลียง ได้ยินจื่อเหลียงคุยกับหลิวว่า
“เมื่อกี้คุณทำอะไร! คุณรู้มั้ยว่าเกือบทำให้พ่อผมรู้แล้ว ยังมีอีก เรื่องของวันนี้ อย่าให้ใครรู้เด็ดขาดเข้าใจมั้ย ห๋ะ?”
อี้หมิงพาเหม่ยลี่กลับมาถึงบ้าน ก็บอกให้พรุ่งนี้ไปลาออกจากบริษัทนี้ แต่เหม่ยลี่ไม่ยอม
“เพื่อเซี่ยวเลี่ยงคนเดียวเนี่ยนะ เขายังทำร้ายเธอไม่พอเหรอ”
“แม้ว่าตอนแรกฉันจะทำเพื่อเซี่ยวเลี่ยง แต่ว่าครั้งนี้ ฉันทำเพราะการตัดสินใจเพื่อตัวเอง”
“เมื่อกี้เธอช็อกจนเสียสติไปแล้วใช่มั้ย”
“การเป็นนักออกแบบจิวเวอร์ลี่เป็นความฝันของฉัน แม้จะไม่มีเซี่ยวเลี่ยง ฉันก็ไม่ควรละทิ้งตัวเอง ดังนั้น ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด”
“แต่ทำไมเธอต้องเจาะจงไปบริษัทของเซี่ยวเลี่ยงด้วย บริษัทนี้ซับซ้อนเกินไปแล้ว นี่คือผลกระทบที่เธอได้รับนะ”
“แต่ฉันคิดว่าไม่ว่าไปที่ไหนก็ต้องมีปัญหาเหมือนกัน ถ้ามีปัญหาขึ้นครั้งหนึ่ง ฉันก็หลบหนีไม่กล้าเผชิญหน้าเสียแล้ว งั้นฉันก็ยิ่งไม่มีสิทธิ์ที่จะไปที่อื่น”
“ยัยอ้วน เธอไม่ต้องการให้ฉันดูแลเธอแล้วใช่มั้ย”
“แต่นายจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอใช่มั้ย”
“แน่นอน ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอหนิ”
“จริงสิ หลินจื่อเหลียงคงไม่ปล่อยพวกเราไปแน่ พรุ่งนี้ไปบริษัทเขาคงไม่ไล่ฉันออกหรอกนะ”
“เขาเป็นคนทำผิดนะ เขามีสิทธิ์อะไรมาไล่เธอ นึกถึงเรื่องวันนี้แล้วฉันยิ่งเจ็บใจ”
“แต่ว่าเมื่อกี้นายตีเขาขนาดนั้น เขาคงไม่ปล่อยนายไปง่ายๆ แน่”
“ยัยอ้วน แม้ว่าโลกนี้จะไม่มีฉัน ก็ยังมีกฎหมายเธอกลัวอะไร ยังมีอีก ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายเธออีกแน่นอน”
“เมื่อกี้ก่อนที่นายจะมา ฉันคิดหาวิธีเป็นหมื่นอย่างเพื่อช่วยตัวเอง ฉันอยากจะถีบเขา เตะเขาดึงผมและตบหน้าเขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แต่ทันใดนั้นนายก็ปรากฏตัวขึ้น มันเหมือนกับความมหัศจรรย์เลยล่ะ”
“ความมหัศจรรย์อะไร ฉันแค่ติดตามจีพีเอสในมือถือของเธอเท่านั้น”
“เธอก็คือจีพีเอสของฉัน ทุกครั้ง เวลาที่ฉันต้องการนายที่สุด นายก็จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉัน และพาฉันกลับมาบ้านหลังนี้ แค่เห็นนายกับบ้านหลังนี้ ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
“ไม่กลัวก็ดีแล้ว ไปเถอะ ไปนอนได้แล้ว” อี้หมิงว่า
เช้าวันใหม่ เซี่ยวเลี่ยงเข้าลิฟท์มาพร้อมเหม่ยลี่ เขาถามเธอว่า
“เมื่อคืนคุณออกไปกับหลินจื่อเหลียงใช่มั้ย”
“คุณไม่ให้ฉันรบกวนคุณไม่ใช่เหรอ ฉันว่าเราอย่าคุยกันดีกว่า” เหม่ยลี่ว่า
“แต่ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ผมถามคุณในฐานะของเจ้านาย”
“ก็ได้ งั้นฉันจะตอบในฐานะของลูกน้อง เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันแม้เป็นเจ้านายก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย ยังมีอีก คุณต้องระวังท่านรองหลินเอาไว้ฉันคิดว่าเขามีปัญหา”
พอดีลิฟท์เปิด เหม่ยลี่รีบออกไปเลย เซี่ยวเลี่ยงถอนใจ
หานปิงนัดพบกับเจสัน เจสันถามเขาเสียงดัง
“หมายความว่าไง”
“เบาๆ หน่อยสิ ถ้าเกิดเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป คนที่สูญเสียก็คือนายนะ” หานปิงปราม
เจสันมองรอบๆ แล้วนั่งลง “ตอนนั้นนายบอกฉันว่ายังไง นายรับปากฉันว่ารับเงินแล้วจะไป ยังบอกว่าจะไม่กลับมาหาเขาอีก แต่ดูตอนนี้สิ นี่คืออะไร! นายผิดสัญญา!”
“ห๋า? ร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ แล้ว จะทำยังไงล่ะ งั้นนายก็ฟ้องฉันสิ ให้ฉันคืนเงินให้ ฮิๆ แต่ว่า ข้อตกลงในตอนนั้น คงเอามาเปิดเผยไม่ได้น่ะสิ”
“สกปรก สกปรกมาก!”
“อย่าพูดน่าเกลียดขนาดนั้นสิ ฉันทำไปเพื่อตอบสนองความต้องการนายนะ ในเมื่อนายต้องการดาราที่เป็นโสด ฉันก็ไม่อยากอยู่เปล่าๆ ก็เหมือนเราทำธุรกิจนั่นแหละ แต่ฉันจะบอกนายให้ ฉันไม่ได้โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้านายจะใช้วิธีเด็กเล่นพันนั้นไล่ฉันไปล่ะก็ ฉันจะเอารูปถ่ายพวกนี้ เผยแพร่ออกไปให้หมด”
“ได้สิ งั้นนายว่ามา นายต้องการเท่าไหร่ ฉันจะให้นายเดี๋ยวนี้”
“อย่ารีบร้อนสิ เงินจำนวนนี้.. นายคงไม่มีปัญญาจ่ายแน่ ให้ฉันหาเองจะดีกว่า”
“นายหมายความว่ายังไง”
“สิ่งที่ฉันต้องการคือเกาเหวิน จู่ๆฉันรู้สึกว่า การเป็นแฟนของเธอมีคุณค่ากว่าเงิน เรื่องนี้เกรงว่านายคงไม่มีปัญญาให้”
“นายอย่าฝันไปหน่อยเลย ตอนนี้เกาเหวินมีแฟนแล้ว แม้เธอจะคืนดีกับนาย ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
“จริงเหรอ เธอไม่ได้บอกนายหรือไง ว่าเธอคบกับผู้ชายคนนั้นเพราะงาน ฉันเกรงว่าคนที่ถูกหลอก จะเป็นนายนะ”
“หมายความว่าไง?”
“อย่าเล่นละครอีกเลย เธอบอกฉันแล้วว่า เธอกับเซี่ยวเลี่ยงเป็นแฟนกันตามข้อตกลง นี่ ฉันขอเตือนนายด้วยความหวังดี นายประเมินค่าความรู้สึกที่เกาเหวินมีต่อฉันต่ำไปหน่อยแล้ว ถ้าคราวนี้นายกล้าแตะต้องฉันอีก เกรงว่าคนที่ถูกถีบส่ง จะเป็นนายนะ”
“เฮอะ จริงเหรอ”
“และฉันจะขอเตือนนาย ในมือฉันยังมีไพ่อีกหนึ่งใบ หลายปีที่ผ่านมา ฉันเก็บมันไว้ตลอด”
“ฉันจะบอกให้นะ! แม้นายกับเกาเหวินคบกันนายก็จะไม่ได้อะไรทั้งนั้น เพราะอะไรรู้มั้ย หนังที่เกาเหวินเล่นตอนนี้ เซี่ยวเลี่ยงเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ ถ้าพวกเขาทะเลาะกัน เขาต้องถอนทุนแน่แล้วนายจะไม่ได้อะไรทั้งนั้น ผู้ชายอย่างนายน่ะ ยังอ่อนหัดเกินไป ฝันไปเถอะ”
“มันก็ไม่แน่หนิ คอยดูแล้วกัน” ทั้งสองต่างเขม่นกัน
คืนนั้นเจสันเรียกเกาเหวินมาคุย บอกให้เธอเตรียมตัวไปเล่นที่ฮอลลี่วู้ดแม้จะเป็นตัวเล็กแต่ไปฝึก เกาเหวินงงเพราะไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน เจสันว่าอยากเซอร์ไพส์เธอ และให้เธอบินในสองวันนี้เลยเพื่อฝึกภาษาก่อนเริ่มแสดงต้นปีหน้า เกาเหวินเหวอไป
“ถ้าฉันต้องอยู่ที่นั่นจนถึงปีหน้า งานในประเทศจะทำยังไง”
“งานในประเทศ.. เธอไปก่อนค่อยว่ากัน”
“ตอนนี้ยังไม่ได้”
“ไปตอนนี้ไม่ได้เพราะอะไรล่ะ นี่คือโอกาสในความฝันของเธอนะ มีเรื่องอะไรสำคัญกว่า”
“ฉันก็มีธุระของฉัน” เกาเหวินว่า
“ธุระอย่างงั้นเหรอ คือเรื่องความรักของเธอกับเซี่ยวเลี่ยง หรือเรื่องที่เธอคืนดีกับหานปิงล่ะ”
“เธอรู้ได้ยังไง ทำไมเธอ.. เธอรู้แล้วก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายมากมาย เธอเอาหนังฮอลลีวูดนั่นกลับคืนไปเถอะ ฉันไม่อยากไปจากหานปิงอีกแล้ว”
“เธอรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรอยู่”
“ฉันรู้แน่นอน เมื่อก่อนพวกเธอเคยให้ฉันทอดทิ้งความรักไป ฉันยอมรับ”
“แต่ว่าตอนนี้ ฉันอยากเลือกทางเดินโดยใช้ความรู้สึกของตัวเอง”
“เมื่อก่อน เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ เมื่อก่อนตอนเธอเป็นนางแบบอยู่บ้านเช่าธรรมดา ฉันเป็นคนดึงเธอออกมาให้เห็นโลกภายนอกเองนะ แล้วยังปั้นเธอจากตัวประกอบให้เป็นดาราดังอย่างวันนี้อีกด้วย พูดออกมาได้ไม่คิด”
“นั่นเพราะฉันหน้าตาสวย และเพราะฉันกล้าลองต่างหาก”
“เธอพูดว่าไงนะ ห๋ะ? ข้างนอกผู้หญิงที่กล้าลองและสวยกว่าเธอมีมากมายรอโอกาสนี้อยู่ แค่คำนี้คำเดียว เธอก็ตัดสินว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเรางั้นเหรอ เฮอะ การที่เธอได้เจิดสรัสต่อหน้าผู้คน นั่นเพราะความช่วยเหลือจากฉัน หลายปีมานี้ หยาดเหงื่อทั้งหมดฉันทุ่มเทให้เธอทุกอย่าง ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ลับหลังฉันด้วย”
เกาเหวินเถียงว่า “แต่ฉันต้องมีชีวิตส่วนตัวเหมือนกันหนิ”
“นับจากวันที่เธอยืนอยู่ใต้แสงเฟลชชีวิตส่วนตัวก็ไม่มีแล้ว เธออยากมีแฟน อยากเอาแต่ใจ ยอมทำเพื่อผู้ชายแม้กระทั่งทิ้งทุกอย่างเหรอ ผู้หญิงคนหนึ่งมีวัยสาวกี่ครั้งล่ะ เมื่อถลำตัวเข้าไปแล้ว ก็อย่าคิดจะยืนขึ้นอีก ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย รีบบอกลาหานปิงของเธอเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นรูปถ่ายที่ปาปารัสซี่ถ่ายวันนี้ จะเป็นรูปใบสุดท้ายของการเป็นดาราของเธอ และ-ความสูญเสียที่ฉันได้รับ ฉันจะเอามันคืนมาจากหานปิง เธอคิดว่าคนอย่างเขา จะรับผิดชอบไหวมั้ย หืม? รีบไปเถอะ นะ”
เกาเหวินตัดสินใจบอกเลิกกับหานปิง เจสันโทรมาเธอก็บอกให้เตรียมการไปฮอลลี่วู้ดได้เลย
เซี่ยวเลี่ยงกำลังนั่งคิดเรื่องเหม่ยลี่ ฉีหยูเข้ามาบอกว่าเกิดเรื่องกับเกาเหวินแล้ว
เกาเหวินถือหนังสือพิมพ์มาหาเจสัน
“ฉันแปลกใจจริงๆ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แล้วถูกเผยแพร่ได้ยังไง!”
“ที่รัก นั่งลง นั่งๆๆ เธอเบาเสียงหน่อยได้มั้ย ถ้าคนอื่นได้ยินก็หมดกันน่ะสิ”
“ฉันตัดสินใจไปต่างประเทศกะทันกันจู่ๆ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอจะให้ฉันใจเย็นได้ไงล่ะ”
“เรื่องไปต่างประเทศเราเก็บไว้ก่อนเถอะ อย่าเพิ่งสนใจว่ารูปพวกนี้ถูกเปิดเผยได้ยังไงเลย ตอนนี้นักข่าวกำลังจับจ้องเธออยู่ เธอต้องให้คำอธิบายก่อนนะ”
“ฉันเลิกกับหานปิงแล้วพี่จะให้ฉันอธิบายอะไรอีกล่ะ”
“อธิบายอะไร อธิบายอะไรเหรอ นี่ ฉันจะบอกให้ เธอไปเทซีโร่เดี๋ยวนี้เลย ให้นักข่าวถ่ายรูปที่เธอไปหาเซี่ยวเลี่ยง เรื่องนี้ก็ถูกกลบเกลื่อนแล้ว”
“ไม่ได้ ฉันรบกวนเซี่ยวเลี่ยงมามากแล้ว จะดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้”
“นี่ คุณนาย ตอนนี้มันเวลาไหนแล้วล่ะ รีบไปหาเซี่ยวเลี่ยงได้ยินมั้ย เธอถูกข่าวฉาวลากลงแม่น้ำแล้ว เรื่องนี้ต้องหาใครซักคนช่วย ไม่ต้องพูดมาก เตรียมตัวไปเทซีโร่เดี๋ยวนี้เลย”
เจสันออกไปเตรียมของ พอดีหานปิงโทรเข้ามาหาเธอบอกว่า
“ฮัลโหลเกาเหวิน ผมกินยานอนหลับไป ตอนนี้ผมอยากเจอคุณ ไม่รู้ว่า คุณจะมาทันหรือเปล่า” เกาเหวินได้ยินแบบนั้นก็รีบออกไปเลย
หานปิงนั่งดื่มในผับ เขาคิดตอนที่จื่อเหลียงมาจ้างให้เขาสืบเรื่องเกาเหวินกับเซี่ยวเลี่ยง แล้วทำให้เกาเหวินมีปัญหากับเซี่ยวเลี่ยง ก่อนเขาจะนั่งหลับ เกาเหวินก็เข้ามาเรียกด้วยความเป็นห่วง
“หานปิง หานปิงอย่าทำให้ฉันตกใจสิ หานปิงรีบตื่นสิหานปิง คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“คุณมาแล้วเหรอ ผมนึกแล้วว่าคุณต้องไม่ทิ้งผมไปแน่”
“คุณหลอกฉัน”
“เกาเหวิน ผมแค่อยากเจอหน้าคุณเท่านั้นนะ”
“ฉันมีงานต้องทำขอตัวก่อน”
“เกาเหวิน คุณอย่าไป อย่าทิ้งผมไว้”
“แต่เราเลิกกันแล้วนะ”
“ผมรู้ แต่ไม่สำคัญหนิเกาเหวิน ยังไงเรื่องของเราก็ถูกเปิดเผยแล้ว ครั้งนี้คุณยอมรับผมซักครั้งเถอะ ให้ผมอยู่กับคุณนะ ส่วนเรื่องอื่นๆ ผมสามารถละทิ้งได้ทุกอย่าง”
“เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ เราสองคนไม่สามารถคบกันได้อีก”
“คุณไม่มีทางยกเลิกงานเพื่อความรักแน่ และยิ่งไม่มีทางทิ้งอาชีพดารา เพื่อผู้ชายอย่างผมคนเดียวหรอก”
“ใช่ เมื่อเทียบกับคุณแล้วฉันรักตัวเองมากกว่า”
“แล้วยังไง คุณจะถีบผมออกไปงั้นเหรอ ไปตามหาความฝันของคุณต่องั้นเหรอ แต่คุณอย่าลืมสิ ตอนนั้นเพราะรูปถ่ายของผมถึงทำให้คุณโด่งดัง และในตอนนั้นคุณเคยทิ้งผมไปครั้งหนึ่งแล้ว เพราะคุณไม่เคยยอมรับตัวตนของผมเลย”
“ใช่ ฉันเป็นนางแบบ คุณเป็นช่างภาพ คุณทำให้ฉันประสบความสำเร็จ แต่ต่อหน้าเลนส์กล้องจริงๆ! วันนี้ถือซะว่าเราเจอกันครั้งสุดท้ายแล้วกัน”
เกาเหวินจะออกไปปรากฎว่าเห็นพวกนักข่าวเธอตกใจ ตัดสินใจโทรหาเหม่ยลี่ ไม่นานเหม่ยลี่กับอี้หมิงก็มาหาเธอ
“ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากรบกวนเธอเลยแต่ฉันไม่อยากให้เจสันรู้เรื่องนี้ ข้างนอกมีนักข่าวเต็มไปหมด”
“เรามาหาวิธีช่วยเธอออกไปก่อน แล้วค่อยว่ากันเถอะ”
“แล้วไอ้หมอนั่นเป็นอะไร” อี้หมิงถาม
“เขาเมาเหล้าน่ะ ฉันกลัวเขาถูกนักข่าวถ่ายรูปเดี๋ยวจะเดือดร้อน”
“รูปถ่ายที่พวกคุณเปิดห้องถูกเปิดเผยออกไป ข้างนอกมีนักข่าวเต็มไปหมดนี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
“นายหมายความว่าไง” หานปิงลุกขึ้นมา
อี้หมิงเดินเข้าหาหานปิง “นายตื่นได้เหมะเจาะเลยนะ ฉันหมายความว่าไงเหรอ ฉันหมายความว่าไงนายไม่รู้เหรอ นักข่าวที่อยู่ข้างนอกคืออะไร”
“พวกคุณอย่าทะเลาะกันได้มั้ย อาจเป็นเพราะพนักงานเปิดเผยข่าวก็ได้”
“เขาสงสัยผมก่อนหนิ” หานปิงยังไม่ยอม
“ก็นายน่าสงสัยนี่นา”
เหม่ยลี่ปราม “พอแล้วพวกคุณอย่าสร้างปัญหาให้เขาอีกเลย”
“ข้างนอกมีแต่นักข่าว เราต้องรีบหาทางพาเธอออกไป”
“ยังต้องคิดหาวิธีอะไรอีก วิธีเดียวคือต้องซ่อนอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
เหม่ยลี่สลับตัวกับเกาเหวินออกไปเผชิญหน้ากับนักข่าวแทน เซี่ยวเลี่ยงเห็นจากทีวีก็รู้สึกทึ่งในตัวเหม่ยลี่
เกาเหวินมาหาเซี่ยวเลี่ยง เธอถอนใจ
“ฉันคงจบสิ้นแล้วจริงๆ ครั้งนี้ฉันขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มีคราวหน้า”
“คิดไม่ถึงว่าคนที่มักจะพูดถึงแต่ผลประโยชน์ ตอนนี้จะมีคุณธรรมขนาดนี้”
“คุณธรรมเหรอ”
เกาเหวินว่า “ใช่แล้ว ไม่มีใครบอกคุณเหรอ ในฐานะที่เป็นแฟนของคุณฉันขอเตือนด้วยความหวังดี คนที่สามารถทำให้คนที่เย็นชากลายเป็นอ่อนโยน นี่คือพื้นฐานการเริ่มต้นของความรัก”
“ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของเรายังไม่สนิทถึงขั้นที่ มานั่งคุย เรื่องความในใจแบบนี้นะ”
“แค่นี้ไม่จำเป็นต้องสนิทกันหรอก เพราะถ้าสนิทจริงอาจพูดไม่ได้ก็ได้ แม้ว่าคุณจะไม่สบายใจ คุณก็มาระบายกับฉันได้หนิ ดีมั้ย”
“คุณอกหักไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เจ็บปวดเลยล่ะ” เกาเหวินรู้สึกนิ่งมาก
หานปิงโทรรายงานจื่อเหลียง แล้วเขาก็โดนจื่อเหลียงว่ากลับมาที่ทำงานไม่สำเร็จ
เซี่ยวเลี่ยงพาเหม่ยลี่ขึ้นรถมาด้วยกัน เหม่ยลี่ถามว่ามีอะไร
“เรื่องเกาเหวินกับผู้ชายคนนั้น คุณรู้นานแล้วใช่มั้ย”
“ใครคะ? เรื่องในหนังสือพิมพ์เป็นข่าวลือไม่ใช่เหรอ”
“จนถึงตอนนี้คุณยังช่วยเขาปิดบังผมเหรอผมรู้เรื่องนี้อย่างละเอียดแล้วล่ะ คุณคิดว่าผมจะโง่เหมือนคุณงั้นเหรอ”
“นี่คือเรื่องส่วนตัวของเกาเหวิน ฉันมาพูดเกรงว่าคงไม่เหมาะสม”
“อย่าพูดถึงเกาเหวิน ผมถามคุณว่าทำไมต้องโกหกผมด้วย”
“ฉันไม่ได้คิดจะโกหกคุณเลยหนิ ฉันคิดไว้ว่าอยากบอกคุณ แต่คุณไม่ให้ฉันพูดถึงเกาเหวินต่อหน้าคุณ อีกอย่าง ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณตอนนี้มันคืออะไร ฉันก็ยังไม่รู้เลย”
“คุณยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกเหรอคนที่ผมแคร์ไม่ใช่เกาเหวิน แต่คือคุณต่างหากล่ะ”
“หมายความว่าไง คุณอธิบายกับฉันให้ชัดเจนก่อน เมื่อกี้คุณบอกว่าแคร์ฉันหมายความว่ายังไง”
“ผมไม่รู้ ตอนนี้ผมวุ่นวายใจมาก”
“งั้นฉันคงไม่ถูกคุณว่าเป็นครั้งที่สองนะ”
“มี่โตะ ผมไม่ได้ต่อว่าคุณ ตอนนี้คนที่ถูกต่อว่าคือผม คุณ.. เพราะคุณมาวนเวียนอยู่ตรงหน้าผมตลอดเวลา ไม่ว่าผมหลบยังไงก็มีเงาของคุณอยู่ผมถูกคุณหลอกหลอนจนเกือบเป็นบ้าอยู่แล้ว!”
“ฉันไม่ได้กวนคุณนานแล้วนี่นา”
เซี่ยวเลี่ยงฮึดฮัด “ผม.. ที่ผมหมายถึง คุณมักจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าผม แม้ว่าคุณไม่อยู่ ในสายตาผมก็เห็นแต่คุณ ผมคิดถึงคุณอยู่ตลอดคุณจะตอบผมว่ายังไง”
“จะให้ฉันตอบอะไรล่ะ ห๋ะ! คุณเซี่ยว อย่าบอกนะว่าคุณสารภาพรักฉันอยู่”
“หยุดพูด”
“ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย คุณบอกว่าคุณชอบฉันจริงเหรอ”
เซี่ยวเลี่ยงปิดปากเหม่ยลี่ “หยุดพูด”
เหม่ยลี่สวน “คุณชอบฉันใช่มั้ย ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า คุณชอบฉันก็พูดออกมาเซ่”
“ซูส์.. ไม่ต้องพูดแล้ว เงียบๆ นะ” เซี่ยงเลี่ยงกอดเหม่ยลี่ไว้ เธอกอดตอบอย่างสุขใจสุดๆ
ด้านอี้หมิงก็นั่งดื่มและคุยอยู่หลังรถกับเกาเหวิน
“คนที่เกิดเรื่องคือฉันทำไมคุณที่ทุกข์ใจถึงเป็นคุณล่ะ” เกาเหวินมองอี้หมิง
“ที่ผ่านมา ผมเป็นเหมือนลูกธนูที่ถูกยิงออกไป วันนี้ผมหดหู่มาก ก็เลยต้องมาหาคุณ มา ดื่ม”
“พอแล้ว เลิกดื่มได้แล้วน่า คุณดื่มขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า คุณเป็นอะไรเหมือนอกหักเลยนะ”
อี้หมิงตะโกน “ผม! หลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง”
“คุณรักใครก็ไปบอกเขาสิบอกฉันจะมีประโยชน์อะไรเล่า!”
“แต่เขา รักคนอื่นไปแล้วแต่ไม่ใช่ผม”
“คุณเป็นผู้ชายจะเศร้าอะไรมากมายล่ะ ก็แค่ดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว ตราบใดที่ไม่ได้ตายจากกันมันน่าเศร้าตรงไหน”
“น่าเศร้าสิ เพราะเธอเป็นเพื่อนรักของผม และสำคัญที่สุดในชีวิตผมด้วย”
“เพื่อนของคุณ ชอบคนอื่นงั้นเหรอ เธอเป็นใครล่ะ?”
จบตอนที่ 11
ข่าวที่เกี่ยวข้อง