‘เยี่ยนเจ๋อ’ รู้ว่า ‘ยิ่วเชียน’ ต้องการเล่นงานเขาเรื่องกว้านซื้อที่ดินที่หมู่บ้านภูล่าน เขาจึงชิงเล่นงาน ‘ยิ่วเชียน’ ก่อน
ทุกวันจันทร์-พฤหัสบดี เวลา 08.00 น. / 24.00 น. ทางช่อง NOW26
ตอนเช้าเหม่ยเหวินพาจื้อหลิงมาที่ห้องอันซี เคาะประตูเรียกหมิงเย่ ปรากฎว่าหมิงเย่ไปแล้ว พร้อมวางเงินไว้ให้ก้อนหนึ่ง
เยี่ยนเจ๋ รู้ว่ายิ่วเชียนต้องการเล่นงานเขาเรื่องกว้านซื้อที่ดินที่หมู่บ้านภูล่าน เขาจึงชิงเล่นงานยิ่วเชียนก่อน ไปฟ้องหมิงเย่ ทำให้หมิงเย่โกรธไล่ยิ่วเชียนออกทันที ต้าอี๋รีบโทรรายงานยิ่วเชียน
ยิ่วเชียนพึมพำกับตัวเอง ”โยนเรื่องซื้อที่ดินมาให้ฉัน เยี่ยนเจ๋อกลายเป็นคนใจร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ต้องการทำโครงการนี้ให้จบเพื่ออะไร ต้องมีการเปลี่ยนแผนใหม่แน่ คอยดูแล้วกัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้นายประสบความสำเร็จแน่”
เยี่ยนเจ๋อเดินเข้าไปหาหย่งชิง พลางส่งขวดน้ำให้
“เป็นอะไร ถึงคิดถึงคนที่หายไปเมื่อตอนอายุ 18 อีกแล้วเหรอ”
“ทำยังไงดี ทำไมฉันกลายเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ที่เขาคนนั้นหายไป ฉันไม่สามารถรักใครได้เลย และไม่สามารถแสดงความคิดของตัวเองได้ ฉันซื้อบ้านของเซี่ยยิ่วเชียน คุณปู่บอกว่าฉันชอบข่มขู่ยิ่วเชียน ฉันอยากพูดความในใจกับยิ่วเชียน แต่ก็อารมณ์เสียทุกครั้ง ทำไมฉันกลายเป็นคนแบบนี้”
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร วันที่เธอกับเขาคนนั้นต้องจากกัน หัวหน้าเคยไปหาเขา บอกเขาว่า เขาไม่คู่ควรกับเธอ แล้วยังให้เงินเขาก้อนหนึ่งให้ออกจากชีวิตเธอ”
หย่งชิงนึกถึงเรื่องในอดีต เธอนั่งรอคนรักอยู่ในร้านเครื่องดื่ม แล้วหมิงเย่ก็เข้ามาเธอ หย่งชิงพึมพำอย่างหมดอาลัยตายอยากกับเยี่ยนเจ๋อ
“ฉันรู้ หลังจากฉันเห็นเขารับเงินก็เซ็นหนังสือยินยอม”
เยี่ยนเจ๋อเอ่ยต่อว่า “แต่เรื่องราวยังมีก่อนหน้านี้อีก วันนั้นที่เขายอมรับเงินเพราะความโกรธ แต่หลังจากนั้นไม่ถึง 10 นาทีเขาก็สำนึก ดังนั้นจึงกลับมาหาหัวหน้า เอาเงินมาโยนตรงหน้าเขา แล้วบอกว่า เขาจะมาหาเธอ เพราะนัดกับเธอไว้แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาต้องมาหาฉันสิ”
“เหตุผลที่เขาไม่มา เพราะหลังจากออกจากบริษัทก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขา จากนั้นหัวหน้า ก็ยังเอาหนังสือการยินยอมของเขาไปหาเธอ ฉะนั้นตอนหัวหน้าเอาหนังสือยินยอมไปหาเธอ เขาอยู่ในห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาล”
หย่งชิงตกใจมากกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ “พี่หมายความว่า ทั้งที่คุณแม่รู้ว่าเขาจริงใจกับฉัน แต่กลับบอกฉันว่า เขาไปจากฉันเพราะเงินเหรอ”
“อุบัติเหตุมีการลงบันทึกไว้เธอไปเช็คดูได้ เธอเคยคิดมั้ยว่า ความจริงแล้วเขาต้องการสร้างเธอให้เป็นเขาอีกคนหนึ่ง ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นยังไงเขาไม่เคยสนใจ”
“ไม่ ไม่มีทาง คุณแม่ไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่มีทาง”
“ยังไงแม่บุญธรรม ก็ยังเป็นแม่บุญธรรมวันยังค่ำ”
หย่งชิงรับไม่ได้ ผลุนผลันไปหาหมิงเย่ที่ห้องทำงาน
“ทำไมไม่บอกฉันว่าเขาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว”
“ดูเธอสิ แต่งตัวอะไรของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องคนแบบนั้นหรอก”
“คนแบบนั้นเหรอ คุณหมายความว่ายังไง ทั้งที่คุณรู้ว่าฉันชอบเขา”
“ฉะนั้น เธอจะยอมทิ้งชีวิตที่สุขสบายของคุณหนู หนีไปใช้ชีวิตกับนักเรียนจนๆ ที่ต่างประเทศงั้นเหรอ”
“ฉันชอบเขามากนะ”
“คนแบบนั้น มีแต่จะทำให้ชีวิตเธอตกต่ำ เธอมีสติบ้างสิ ฉันทำเพราะหวังดีกับเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ผ่านไปนานแล้ว เธอจะพูดถึงอีกทำไม เธอรีบกลับไปเปลี่ยนชุดซะ”
หมิงเย่เริ่มเหนื่อย เหมือนอาการจะกำเริบขึ้น
“ฉันมาถามเพราะฉันไม่พอใจกับระดับชีวิตตอนนี้ของฉัน ระดับชีวิตของฉันเป็นยังไง คุณเป็นคนกำหนดมาตลอด ฉันต้องการชีวิตยังไงทำไมคุณไม่ถามฉันก่อน ฉันชอบผู้ชายคนนั้น ทั้งที่คุณรู้ว่าฉันชอบเขาแต่ไม่เคยถามฉันว่าชอบเขาตรงไหน ถามแต่ว่า เขาฐานะยังไง เขาจะทำอะไรได้ ทั้งที่คุณรู้ว่าฉันชอบยิ่วเชียนแต่กลับบอกว่าเขาไม่คู่ควรกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถ จนถึงตอนนี้คุณก็ไม่ยอมรับเขา”
หมิงเย่ลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับหย่งชิง เสียงดังใส่เช่นกัน
“นั่นเพราะฉันต้องการให้เธอเรียนรู้ ที่ฉันทำแบบนั้น เพราะหวังดีกับเธอ ตอนนี้เธอไม่พอใจ เลยหันกลับมาโทษฉัน นิสัยของเธอ ไม่มีทางเข้ากับผู้ชายอย่างนั้นได้”
หมิงเย่เริ่มยืนไม่อยู่ โงนเงนเต็มที
“นั่นเพราะว่า คุณไม่เคยเข้าใจในความรักต่างหาก ตอนนี้ฉันเพิ่งเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ฉันไม่มีความสุขกับชีวิต นั่นเพราะว่า ฉันเชื่อว่าทุกอย่างที่คุณพูดเพราะหวังดีกับฉันไงล่ะ”
หมิงเย่ล้มตึงไปต่อหน้าต่อหน้าหย่งชิง หย่งชิงช็อค ยืนตะลึง เยี่ยนเจ๋อเข้ามาพอดี รีบวิ่งเข้าไปช่วยหมิงเย่
“หัวหน้าๆ ๆ เฮ่อ” เยี่ยนเจ๋อมองตำหนิหย่งชิง แล้วรีบโทรศัพท์ตามหมอ หยิ่งชิงวิ่งออกไปเลย
หมิงเย่นอนหลับอยู่ในห้องคนไข้ ภายในโรงพยาบาล โดยมีเยี่ยนเจ๋อนั่งเฝ้าอยู่ สักพักหมิงเย่เริ่มรู้สึกตัว เยี่ยนเจ๋อเข้าไปช่วยประคอง
“เธอเป็นคนส่งฉันมาเหรอ งั้นเธอคงรู้สถานการณ์ของฉันแล้ว”
“ครับ”
“ดี ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้อาการป่วยของฉัน”
“วางใจได้ ผมจะไม่พูด”
“นั่งสิ หย่งชิงล่ะ” เยี่ยนเจ๋ออึกอัก “พูดความจริง ไม่เป็นไร”
“หย่งชิง คงจะเสียใจกับเรื่องในอดีต ตอนนี้ยังทำใจไม่ได้”
“ทั้งที่เขาเห็นฉันหมดสติ พอนิสัยเสียของคุณหนูกำเริบ เขาก็ไม่สนใจอะไรเลย”
“ความจริง”
“อะไร”
“หัวหน้าก็รู้ความสัมพันธ์ของผมกับอันซีดี สิบปีก่อน อันซีเตรียมของขวัญที่จะส่งให้แม่เธอ แต่เพราะเธอส่งมาผิดที่ ส่งมาที่ผม จากนั้นผมก็ส่งคืนไป ตอนนั้นเราต่างคนยังไม่รู้จักกัน จนเมื่อคุณส่งผมไปหมู่บ้านภูล่าน ผมถึงได้รู้ว่า เด็กคนนั้นคือเธอ และผมก็รู้ว่าความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ของเธอคือต้องการตามหาแม่ให้พบ”
“เธอเลยช่วยเขาตามหา”
“ครับ ดังนั้น ความสัมพันธ์ของหัวหน้ากับอันซี ผมรู้แล้ว”
“เธออยากพูดอะไร”
“สิ่งที่ผมอยากพูดคือ ความตั้งใจที่หัวหน้ามีต่อหย่งชิง ถึงจะมากแค่ไหน มันก็ยังมีช่องว่าง แต่ระหว่างแม่ลูก ไม่ควรจบลงแบบนี้ ดังนั้นผมคิดว่า ถ้าหัวหน้ายินดีจะให้โอกาสอันซี เธออาจกลายเป็นลูกสาวในอุดมคติของคุณก็ได้”
หมิงเย่มองหน้าเยี่ยนเจ๋อ คิดหนัก เยี่ยนเจ๋อมองให้กำลังใจ แต่ภายในใจคิดอะไรบางอย่าง
“ราชินีที่ป่วย ถึงแข็งแกร่งยังไงก็ยังกลัวความเหงา เวลานี้แค่ผลักเบาๆ เขาจะเริ่มคิดถึงความสวยงามของครอบครัว คราวนี้ก็ถึงเวลาของคุณแล้ว ส่วนฉัน ก็คงเป็นคนที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้คุณ แต่ฉันจะช่วยคุณด้วยความเต็มใจมั้ยล่ะ”
เยี่ยนเจ๋อมองหมิงเย่ แล้วเปิดประตูออกไป
ไป๋คังมองผลการตรวจของเขา แล้วนึกถึงคำพูดของหมอที่สั่งควบคุมอาหาร ไป๋คังไม่ต้องการให้อันซีเห็นผลตรวจนี้ ไม่งั้นต้องโดนควบคุมอาหารแน่ ไป๋คังกลับบอกอันซีว่าอยากกินปลาหมึกภูล่าน ทันใดนั้นหย่งชิงก็เข้ามาร้องเรียกหายิ่วเชียน ไม่เจอก็กลับไป
พอหย่งชิงออกไป ยิ่วเชียนก็ขึ้นลิฟต์มาสวนกันไม่เจอหย่งชิง พออันซีบอกเขาก็นิ่งไป แต่เผอิญไป๋คังบอกว่าอยากกินปลาหมึกภูล่านให้ยิ่วเชียนกับอันซีไปซื้อมาให้ที จะไม่ยอมกินอย่างอื่น ทั้งสองหัวเราะกับท่าทีคนแก่เอาแต่ใจของไป๋คัง
เยี่ยนเจ๋อมานั่งเงียบๆ คนเดียวใต้ต้นไม้ขอพร หยาเอินเข้ามาสะกิด ยิ้มๆ
“ฮิๆ ฉันบอกจื้อหลิงว่าที่บ้านมีธุระขอกลับก่อน เลยไม่มีใครรู้ว่าฉันมาหาคุณ คุณเป็นอะไรเหรอ”
“วันนี้ ฉันทำสิ่งที่ไม่ดีต่อน้องสาว”
“ไม่ดียังไง ไม่ให้เธอกินในสิ่งที่อยากกินเหรอ”
“เฮ่อ เป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเธอ”
“งั้น ทำไมต้องทำอย่างนั้นล่ะ”
“ทำไมเหรอ เฮ่อ เพราะว่าฉันอยากเอาชนะไงล่ะ”
เยี่ยนเจ๋อเครียดกับการกระทำของตัวเองมาก หยาเอินมองเห็นใจ จับมือชายหนุ่มมากุมไว้
“ที่แท้ คุณก็บาดเจ็บเป็นเหมือนกัน”
เยี่ยนเจ๋อมองหน้าหยาเอิน แล้วดึงหญิงสาวเข้ามากอดอย่างต้องการกำลังใจ
“ฉันอยากให้เธอสัญญากับฉัน เธอต้องเห็นฉันสำคัญที่สุดในชีวิต ถ้ามีใครให้เธอเลือก เธอต้องเลือกฉัน อย่าทอดทิ้งฉันเด็ดขาด ถ้าฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่ที่หนึ่งในหัวใจของเธอ ฉันอาจทำร้ายเธอก็ได้ สัญญากับฉันสิ”
หยาเอินยิ้ม กอดเยี่ยนเจ๋อแน่นขึ้น “คุณจะเป็นที่หนึ่ง ในใจของฉันเสมอ”
เยี่ยนเจ๋อเครียดกับการกระทำของตัวเอง
ยิ่วเชียนขับรถพาอันซีออกมาข้างนอก เพื่อจะไปซื้อปลาหมึกให้ไป๋คัง เขาขับมาจอดติดไฟแดงพอดี อันซีหันมาพูดด้วยยิ้มๆ
“คุณปู่นี่เหมือนเด็กเลย บอกให้เรามาซื้อของกินแต่ตัวเองออกไปเที่ยวกับเพื่อน”
ยิ่วเชียนขำๆ พลันเห็นรถเยี่ยนเจ๋อขับผ่านไป และคนที่นั่งมาด้วยคือหยาเอิน แต่อันซีไม่เห็น ยิ่วเชียนมองอึ้ง อันซีแปลกใจ
“ยิ่วเชียน เป็นอะไร”
“ดูเหมือนฉันเห็นรถของเยี่ยนเจ๋อ”
“ในหมู่บ้านภูล่านเหรอ”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ ว่าไม่มีอะไรแล้วขับรถออกไป
ยิ่วเชียนมาที่บ้านพักของอันซี เขาเดินลงมาจากข้างบน เจอหยาเอินอยู่ที่เคาน์เตอร์ จึงเข้าไปทักว่าเมื่อกลางวันออกไปข้างนอกเหรอ หยาเอินตกใจนิดหนึ่งรีบปฏิเสธว่าอยู่บ้านพักตลอด ยิ่วเชียนมองสังเกตกริยาท่าทางของหยาเอิน แล้วยิ้มๆ ให้
“จริงเหรอ”
หยาเอินงงๆ ไม่รู้ยิ่วเชียนเชื่อหรือไม่ ยิ่วเชียนเดินไปหาจื้อหลิงที่ห้องอาหาร จื้อหลิงหันมาเห็น
“เอ๊ะ ช่วยหน่อยๆ”
ยิ่วเชียนรับจานอาหารมาจากจื้อหลิง พลางถามว่า เมื่อกลางวันหยาเอินไปไหน จื้อหลิงว่าไปธุระ ยิ่วเชียนชะงัก ยิ้มๆ สิ่งที่เขาคิดไว้ไม่ผิด อันซีเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารกับหยาเอิน
“ว้าว อาหารเต็มโต๊ะเลย ฉันตาฝาดไปรึเปล่า”
อันซีไปนั่งข้างๆ ยิ่วเชียน โดยหยาเอินนั่งตรงข้ามกับยิ่วชียน ยิ่วเชียนมองหน้าหยาเอินจับพิรุธ ในขณะที่จื้อหลิงชวนทุกคนทานอาหาร
“แท่นๆๆๆ ประสบความสำเร็จลงมือได้เลย”
อันซีคีบเนื้อมาชิม “ซอสเนื้อย่างไม่ไหม้ ฝีมือพัฒนาขึ้น เยี่ยมเลย ไม่สุก”
“เป็นไปได้ยังไง”
จื้อหลิงตักมาชิม แล้วคายทิ้งทันที พยายามแก้ตัว “โธ่เอ๊ย เนื้อสดๆ ไม่สุกเป็นเรื่องปกติน่า”
“ปกติเหรอ” อันซีเซ็ง
หยาเอินตักพาสต้า “จื้อหลิง พาสต้าทำไมติดเป็นก้อนอย่างนี้”
“นั่นเป็นสปาเก็ตตี้เส้นหนาไง เธอไม่รู้จักเหรอ เชยจริงๆ”
จื้อหลิงผลักจานข้าวห่อไข่ให้ยิ่วเชียน ชายหนุ่มนั่งอึ้งๆ มองอาหารบนโต๊ะ
“ข้าวห่อไข่รับรองไม่มีปัญหา ดูสิหน้าตาน่าทานมาก กินได้อย่างสบายใจ”
ยิ่วเชียนจะคีบ แต่อันซีห้ามไว้ อันซีเห็นว่ามีแต่ไหม้ๆ ทั้งนั้น ยิ่วเชียนเองก็ทำหน้าไม่ถูก อันซีต่อว่า
“อู๋จื้อหลิง เธอนี่เกินไปแล้วนะ”
“โธ่เอ๊ย ฉันไม่ถนัดทำอาหารนี่นา ฉันถนัดใช้ความงามดึงดูดลูกค้าเข้าบ้านพัก”
“ไม่ได้ๆ เหม่ยเหวินล่ะ เขาไปไหนแล้ว”
“เฮ่อ เหม่ยเหวินเหรอ หลังจากเจอพี่ต้าเฟยเขาก็กลายเป็นลูกค้าของเย่จือไห่ ตอนกลางวันเขาก็ไปไทเป พอเวลาเลิกงานกลางคืน เขาก็กลับมานอนเย่จือไห่ ฉันจะบอกเธอ ถ้าฉันเจอผู้ชายในฝันล่ะก็ บ้านพักหลังนี้คงต้องปิดกิจการแล้ว”
อันซีกลุ้มใจ ยิ่วเชียนคิดๆ ก่อนตัดสินใจถาม
“อันซี เธอจะทำกิจการบ้านพักต่อไปมั้ย เธอเคยคิดจะขายบ้านพักมั้ย”
“ขายบ้านพักเหรอ” อันซีอึ้ง
“ใช่ เราจะได้มีเวลาไปเที่ยวที่อื่น ไปใช้ชีวิตในแบบของเราไง เธอคิดว่าไง”
“ไม่ได้” สามสาวพูดพร้อมกัน
“ทำไมต้องขายบ้านพักด้วย” อันซีเคืองๆ
“ใช่ อันซีก็แค่คุมงานอยู่ห่างๆ พอ อีกอย่าง ฉันยังไม่เจอผู้ชายในฝันของฉันเลย ฉันยังต้องทำงานนะ” จื้อหลิงบอก
“ใช่ มีบ้านพักอันซีถึงรู้สึกว่ามีบ้านของตัวเอง” หยาเอินเห็นด้วย
“นั่นน่ะสิ” อันซีเห็นด้วยกับทุกคน
ยิ่วเชียนเครียดๆ “ฉันรู้ว่าภูล่านเป็นสถานที่สวยงาม แต่อนาคตจะมีคนมาพัฒนาที่นี่ ฉันคิดว่าก่อนมีการพัฒนาจะส่งผลกระทบต่อบ้านพัก”
“ถึงมีแผนการพัฒนายังไง ฉันก็ไม่ไป” อันซียืนยัน ยิ่วเชียนเครียด
หมิงเย่นอนอ่านอะไรบางอย่างอยู่บนเตียงนอนในโรงพยาบาล
“คนที่ผู้ป่วยเป็นห่วงที่สุด คือคนที่เขารัก โดยเฉพาะไม่สามารถดูแลคนในครอบครัวได้ อย่างเช่นลูก และพ่อแม่ผู้สูงอายุ”
หมิงเย่นึกถึงคำพูดของเยี่ยนเจ๋อ
“ความตั้งใจที่หัวหน้ามีต่อหย่งชิง ถึงจะมากแค่ไหน มันก็ยังมีช่องว่าง แต่ระหว่างแม่ลูก ไม่ควรจบลงแบบนี้ ดังนั้นผมคิดว่า ถ้าหัวหน้ายินดีจะให้โอกาสอันซี เธออาจกลายเป็นลูกสาวในอุดมคติของคุณก็ได้”
หมิงเย่หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูรูปของอันซี พลางคิดตัดสินใจบางอย่าง
ตอนเช้า หมิงเย่ให้คนขับรถขับมาส่งที่บ้านพักของอันซี เหม่ยเหวินให้อาหารห่านอยู่เห็นเข้า รีบไปบอกจื้อหลิงกลัวมาเอาเงินคืน
จื้อหลิง เหม่ยเหวิน และหยาเอินรีบไปต้อนรับหมิงเย่ เหม่ยเหวินรีบถาม พอหมิงเย่ถามหาอันซี เหม่ยเหวินก็แปลกใจมาก
จบตอนที่ 27
ข่าวที่เกี่ยวข้อง