'ยิ่วเชียน' รู้สึกผิดที่ทำให้ 'อันซี' เสียใจ เขาจึงมาขอโทษเธอด้วยความจริงใจ
ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 8
ทุกวันจันทร์-พฤหัสบดี เวลา 08.00 น. / 01.00 น. ทางช่อง NOW26
อันซีมาที่สำนักงานผู้ใหญ่บ้าน เก็บข้าวของที่เขาปาใส่ยิ่วเชียนจนเกลื่อนห้อง มองชุดนางฟ้าด้วยความเศร้า เสียใจ ที่ความตั้งใจทำดีของเธอกลับถูกแปลเจตนาเป็นอย่างอื่น ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาจับไหล่อันซีปลอบใจ และให้กำลังใจ อันซีอดน้ำตารื้นไม่ได้ เธอโค้งขอบคุณก่อนจะเดินออกไป
ตอนเช้ายิ่วเชียนรีบเปิดประตูไปรออันซีที่บ้านพัก อันซีเดินลงบันไดมางอนๆ หันไปมองยิ่วเชียน ชายหนุ่มหลบตาอย่างรู้สึกผิด อันซีเดินผ่านเขาไปโดยไม่มองหน้า
อันซีไปยืนเศร้าอยู่คนเดียวบนเนินเขา มองทะเลอันกว้างใหญ่เบื้องล่าง ยิ่วเชียนตามมายืนมองห่างๆ เขานึกถึงเรื่องดีๆ ระหว่างเขากับอันซี สมัยเรียนมัธยม ตอนนั้นอันซีเดินนำเขาขึ้นเนินเขาไปบนทางชื้นแฉะ พลางหันมาถาม
“นายเดินไหวมั้ย”
“ไหว”
“ฉันแบกนายมั้ย”
“ไม่ต้อง”
“เร็วหน่อยสิ ยังอีกไกลนะ ยังต้องเดินอีกไกลนะ มาฉันพยุงนาย ไป เร็วหน่อย เอ๊ะ ระวังนะ”
“ฉันไหว ต้องเดินอีกไกลมั้ย”
“ใกล้ถึงแล้ว”
อันซีวิ่งนำไป ยิ่วเชียนตามมาแล้วหายเหนื่อย เมื่อเห็นจุดชมวิวซึ่งเป็นเนินเขามองลงไปเห็นทะเลกว้างใหญ่ เงียบสงบ อันซียิ้มๆ หันมาถามว่าเป็นยังไงบ้าง เขานิ่งจนอันซีบอกต่อว่า
“นี่ ตะโกนสิ เวลาอารมณ์ไม่ดีฉันชอบมาระบายที่นี่ ฮิ”
“ไม่เอา”
“โธ่เอ๊ย ระบายสิ”
“ไม่ดีกว่า”
“เฮ้อ ฉันช่วยนายนะ”
อันซีเริ่มตะโกน “อ๊า ฉันเป็นผู้ชายที่พิเศษที่สุดในโลก คนที่รังแกฉันไปตายให้หมดซะ”
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายพิเศษอะไร และฉันรู้ว่า หน้าตาฉันเป็นยังไง”
“นี่ นายพูดอย่างนี้ไม่โอเคเลยนะ นายรู้ว่าตัวเองหน้าตาเป็นยังไง นายก็ต้องยิ่งชอบตัวเองสิ นายต้องทำให้พวกที่ชอบรังแกนายรู้ว่า นายก็เป็นคนอย่างนี้แหละ เหมือนฉันที่รักตัวเองมากกว่าไง จริงมั้ย” ยิ่วเชียนยิ้มให้
อันซีตะโกนอีก “นี่ ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก คนที่ไม่ชอบฉันมันตาบอดเอง”
นึกมาถึงตรงนี้ ยิ่วเชียนยืนมองอันซี ณ จุดเดิม เขามองเธอจากทางด้านหลัง อันซีตะโกนระบายอารมณ์
“ไอ้คนบ้ากาม ฉันเกลียดคุณ ชีวิตของฉันไม่มีทางมืดมนเหมือนคุณ ชีวิตของฉันมีสีสันกว่ามาก เฮ่อ” ยิ่วเชียนฟังแล้วยิ่งรู้สึกผิด
จื้อหลิงตากผ้าอยู่กับเหม่ยเหวิน พลางหันไปเห็นยิ่วเชียนเดินเข้ามา เหม่ยเหวินตั้งใจสะบัดผ้าเปียกใส่ด้วยความโกรธ ยิ่วเชียนชะงักนิดหนึ่ง
“เหม่ยเหวิน สะบัดโดนคุณเซี่ยแล้วนะ”
“โทษที ฉันจะกล้าทำร้ายคุณเซี่ยได้ไง”
“พวกเธอคงไม่อยากได้บ้านพักคืนแล้วสินะ ฉันมีเรื่องหนึ่ง อยากให้พวกเธอช่วย”
ทั้งสองชะงัก ก่อนหันมามองหน้าชายหนุ่ม
พวกชาวบ้านเดินมาถึงหน้าบ้านพักตากอากาศ ยิ่วเชียนเดินออกมาจากมุมหนึ่ง แล้วก็มีเสียงเหม่ยเหวินดังขึ้นผ่านไมค์
“เทสๆ หนึ่งสองหนึ่งสอง พ่อแม่พี่น้องหมู่บ้านภูล่านทุกๆ คน สวัสดีค่ะ ฉันจะเล่านิทานเรื่องราวของเจ้าของบ้านพักให้ฟัง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าของบ้านพักตากอากาศสาวสวยนิสัยดีอยู่คนหนึ่ง ที่เธอชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น เพราะได้ยินเรื่องทุกข์ใจของแขกที่มาพัก ดังนั้น เขาจึงทำทุกวิถีทาง เพื่อต้องการทำให้แขกคนนั้นอารมณ์ดี และมีความสุข”
อันซีนอนฟังอยู่บนห้อง แปลกใจ ขณะนั้นจื้อหลิงวิ่งออกมาหน้าบ้านในชุดนางฟ้าเหมือนที่อันซีใส่วันที่เกิดเรื่อง จื้อหลิงออกมายืนต่อหน้าเพื่อนบ้าน ยิ่วเชียนยิ้มๆ
“ว่ายังไงคะคุณเซี่ย ชีวิตคนเรายังมีเรื่องน่ายินดีอีกมากมายเชื่อฉันสิ”
“จะให้ฉันเชื่อเธอ งั้นก็ถอดเสื้อผ้าบ้าๆ ของเธอออกก่อนสิ” เสียงเหม่ยเหวินพูดเลียนแบบยิ่วเชียนในวันนั้น
“ถอดเสื้อผ้าเหรอ ดีเลย ฉันกำลังอยากถอดเลย ฮิๆๆ”
จื้อหลิงถอดผ้าคลุมนางฟ้าออก ระหว่างนั้นอันซีลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างมองลงไป ยิ่วเชียนมองขึ้นไปที่หน้าต่างนั้นเช่นกัน
“ถอดแล้วเหมือนนางฟ้ามั้ยล่ะ ว่ายังไง เซ็กซี่มั้ย ร้อนแรงมั้ย”
ชาวบ้านต่างหัวเราะ อันซีมองอยู่ที่หน้าต่างพลอยหัวเราะท่าทางของจื้อหลิงไปด้วย
“สนุกๆ ฮ่าๆๆ” ลุงเกาว่า
“ว่าไงนะ ยังไม่พอใจอีกเหรอ แล้ว แล้วอย่างนี้ล่ะ”
จื้อหลิงทำท่าตลกๆ ชาวบ้านต่างหัวเราะชอบใจ อันซีหัวเราะแล้วก็เศร้าๆ อยากจะร้องไห้ พลางมองลงไปที่ชายหนุ่ม ยิ่วเชียนยิ้มนิดๆ ให้อย่างรู้สึกผิด อันซีหันหลังจะกลับเข้าไป แต่ชาวบ้านเห็น ต่างเรียกชื่ออันซี บอกให้ลงมา จื้อหลิงเองก็เรียกไว้
“อันซีรีบลงมาสิ”
เหม่ยเหวินถือโทรโข่งพูดเสียงดัง “อันซี รีบลงมา คุณเซี่ยเป็นคนเตรียมให้เธอ เร็วลงมาเร็วสิ”
อันซีทำตัวไม่ถูก ยิ่วเชียนส่งยิ้มให้กำลังใจ อันซียอมลงมาข้างล่าง แต่ยังทำตัวไม่ถูก ยิ่วเชียนยิ้มกว้างกว่าเดิมให้ อันซีเดินเข้ามาหากลุ่มชาวบ้าน ผู้ใหญ่เดินเข้าไปจับมือ หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นให้ลุงเกาขอโทษอันซี ลุงเกาอึกอัก ผู้ใหญ่บ้านก็ขอด้วย ลุงเกายอมขอโทษ อันซีเองก็ขอโทษที่เธอพูดไม่ดีเช่นกัน แล้วขอโทษทุกคนที่เธอต่อว่า
เหม่ยเหวินพูดแทรก “วันนี้เย่จือไห่เลี้ยงอาหาร แต่คุณเซี่ยเป็นคนจ่ายเงิน”
ยิ่วเชียนยิ้มกว้างจริงใจ ชาวบ้านร้องดีใจ จื้อหลิงเรียกอีก
อันซียังหน้าบึ้งใส่ยิ่วเชียน แต่ชายหนุ่มพยายามทำใจกล้าเผชิญความจริง ยิ้มๆ ให้หญิงสาว อันซีนิ่งๆ ไม่พูดอะไรก่อนเดินเข้าบ้านไป
ภายในงานเลี้ยง ทุกคนชื่นมื่นมีความสุขกับรสชาติของอาหาร
“ใครจะเอาเบียร์อีกมั้ย” อันซีถาม พลางชูขวดเบียร์ขึ้น
ยิ่วเชียนกำลังดื่มเบียบร์ เหลือบตามองหญิงสาวอยากจะง้อ หญิงคนหนึ่งขอ อันซีเดินถือขวดเบียร์จะไปเสิร์ฟ ยิ่วเชียนเดินเข้ามา
“ฉันช่วย”
อันซีไม่พูดด้วย หันไปเรียกเหม่ยเหวินให้ช่วยหน่อย อันซีเดินออกไปเลย ยิ่วเชียนหน้าเสียจะตามอันซีไป แต่ลุงเกาที่เริ่มเมาเข้ามาหาชวนคุย จนจื้อหลิงเข้ามาช่วยพยุง
ยิ่วเชียนมองไปรอบๆ หาอีนซี เหม่ยเหวินหันมาเห็นก็เข้าใจ ชี้นิ้วออกไปด้านนอก ยิ่วเชียนย้ำถามด้วยสายตา เหม่ยเหวินพยักหน้าเปิดทางให้ ยิ่วเชียนรีบตามอันซีออกไป
ยิ่วเชียนตามอันซีมาที่สนามหน้าบ้าน อันซีนั่งเงียบๆ อยู่ที่เก้าอี้ พอเห็นชายหนุ่มเดินมาก็ลุกหนี ยิ่วเชียนรีบพูด
“ขอโทษ” อันซีถอนหายใจ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้า “ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ”
“ถ้าคุณทำอย่างนี้อีก ฉันจะ ... ที่ไหนไม่มีกล้องวงจรปิด ฉันจะเจาะยางล้อรถคุณให้แบนเลย”
ยิ่วเชียนยิ้ม “ไม่โยนกระถางดอกไม้แล้วเหรอ”
อันซียิ้มนิดๆ “เฮ่อ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อใจใครเลย หรือว่าข้างกายคุณ ไม่มีใครจริงใจกับคุณเลยเหรอ”
“มีแค่คนเดียว คือคุณปู่ฉัน พ่อแม่ฉันประสบอุบัติเหตุรถยนต์ตั้งแต่ฉันยังเด็ก เงินประกัน ทรัพย์สิน และทุกอย่างก็ถูกเพื่อนโกงไปหมด มีเพียงคุณปู่ที่ดูแลฉันจนโต นี่คือผลของการไว้ใจคนมากเกินไป ความจริง ฉันเคยลองเชื่อใจคนอื่นเหมือนกัน แต่เหมือนคิดไปเองฝ่ายเดียว เธอไม่ได้ต้องการให้ฉันเชื่อ แต่ว่า ฉันก็เชื่อเธอ เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของฉัน แต่ฉันก็เชื่อเธอ”
“จากนั้นล่ะ”
“จากนั้น”
“ผลสุดท้ายของพวกคุณคงแย่มากสินะ”
“จากนั้น ฉันก็กลายมาเป็นเหมือนตอนนี้ เพราะว่าเธอ ทำให้ฉันเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง”
อันซีเศร้า “ว้าว งั้นคุณคง เกลียดเธอมากสินะ”
“ไม่รู้สิ เดิมทีฉันมั่นใจว่าเกลียดเธอได้” ยิ่วเชียนจ้องตาอันซีอย่างมีความหมาย
อันซีว่า “เพราะคุณเป็นคนดีไง ถึงไม่สามารถเกลียดเธอได้”
“เธอก็อย่าเชื่อใจคนง่าย แม้ความดีจะเป็นคุณธรรม แต่ในโลกนี้มีคนไม่ดีอีกมากมาย อย่าไปเชื่อว่า ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้”
“ที่ฉันเชื่อคนอื่น ไม่ใช่เพราะเป็นคนดีหรอก เพราะตั้งแต่เล็กจนโตฉันเป็นคนซื่อ ไม่ว่าพ่อฉันพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ฉันก็เชื่อ แต่ว่ามีวันหนึ่ง ฉันไม่ได้เชื่อพ่อจนถึงนาทีสุดท้าย ครั้งนั้น มีเรื่องเกิดขึ้นร้ายแรงมาก ฉันเลยทำร้ายใจใครคนหนึ่ง”
“ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเชื่อทุกอย่างที่เธอเห็นเหรอ”
“นี่ คุณกำลังประชดฉันที่ถูกทุกคนเข้าใจผิดใช่มั้ย ฉันก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด แค่เลือกที่จะลองเชื่ออีกฝ่ายดู ถ้าคนคนนั้นไม่มีคุณค่าให้ฉันเชื่อใจ ฉันคงไม่โง่เชื่อเขาต่อไป และฉันเชื่อคุณ ฉันเชื่อว่า คุณไม่มีทางบริจาคบ้านพัก” ยิ่วเชียนทำหน้าไม่ถูก
“ไม่ต้องเชื่อฉันหรอก” อันซียิ้มๆ ยกมือประคองใบหน้ายิ่วเชียนหันมา “ฉันเชื่อคุณ”
ยิ่วเชียนมองหน้าหญิงสาวซึ่งอยู่ใกล้มากอย่างตะลึง อันซีเองก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำของตัวเอง ชักมือออกจากใบหน้าชายหนุ่ม ยิ้มเขินๆ
“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ดื่มเบียร์ใช่มั้ย”
อันซีเดินก้มหน้างุดอายๆ ออกไป ยิ่วเชียนหวั่นไหว ยกมือกุมที่หัวใจตัวเอง ถอนหายใจเฮือกกับความรู้สึกวุ่นวายใจเมื่อครู่
คืนนั้น อันซีนอนไม่หลับ นึกถึงแต่เหตุการณ์เมื่อตอนค่ำระหว่างตัวเองกับยิ่วเชียน จึงคว้าตุ๊กตานีโม่มาจ้องหน้า
“มานี่เลย แกคิดว่า สายตาของเขา หมายความว่ายังไง”
อันซีนอนคิดสงสัยอยู่บนเตียง ในขณะที่ยิ่วเชียนก็นอนไม่หลับเช่นกัน เขานึกถึงคำพูดของเหม่ยเหวินที่บอกว่าอันซีช่วยเหลือคนอื่น จนลืมคิดถึงตัวเอง
ยิ่วเชียนอดสงสัยไม่ได้ “เขาเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ หรือว่า ฉันจะเข้าใจเขาผิด”
ตอนเช้าทั้งอันซีและยิ่วเชียนเปิดประตูห้องมาเจอกันพอดี ทั้งสองตะลึง ทำตัวไม่ถูก ก่อนจะพากันเดินออกไปข้างนอก โดยไม่มีการพูดคุย อันซี่ตัดสินใจเรียก ยิ่วเชียนหัวเราะนิดๆ ว่านึกแล้วว่าเธอต้องทนไม่ไหว อันซีหัวเราะ แล้วทำเป็นรูดซิปปาก ทั้งสองเดินเล่นไปด้วยกัน โดยไม่พูดอะไร สักพักอันซีเห็นอาปู้วิ่งมาก็อุ้ง ยิ่วเชียนมองท่าทางหญิงสาวขำๆ ก่อนเตือนให้รูดซิปปาก
“นี่ ปากของเธอ” อันซีเซ็ง แล้วเล่นกับอาปู้
“นี่คือวิธีปราบหมาเหรอ” ยิ่วเชียนลูบหัวอาปู้อย่างเอ็นดู
“อาปู้เป็นหมาที่มีชื่อเสียงในการจีบสาว คุณคงไม่รู้ว่าอาหยงได้อาปู้ช่วย ไม่รู้เปลี่ยนแฟนไปกี่คนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นแอร์โฮสเตส ตำรวจ หรือพยาบาล อ้อ แล้วก็สาวสวยขายมะละกอของหมู่บ้านก็เคยคบกับเขา ไม่เสียแรงที่สายพันธุ์ของแกอยู่ฝรั่งเศสเลยน้า”
“ถึงสายพันธุ์ของมันจะอยู่ที่ฝรั่งเศส แต่บรรพบุรุษของมันมาจากประเทศอังกฤษ”
“ฉันไม่ได้คุยเรื่องบรรพบุรุษของอาปู้นะ อาปู้รีบกลับไปหาอาหยงเร็ว” อันซีปล่อยอาปู้หันมาพูดใส่ยิ่วเชียน “อย่าให้คนที่ไม่รู้จักแกทำลายบรรยากาศแสนโรแมนติกล่ะ โกๆๆ”
สักพักอันซีคิดอะไรได้บอกให้เขาปิดตา ยิ่วเชียนถามว่าทำอะไร เธอสั่งให้ปิดตา ยิ่วเชียนยอมทำตามอย่างมีความสุข อันซีหันมาพร้อมมีอะไรบางอย่างอยู่ในมือ ยื่นไปตรงหน้ายิ่วเชียน
“ลืมตาได้” อันซีเอากบใส่มือมาหลอกยิ่วเชียน แต่เขายิ้มๆ
“เอ๊ะ คุณไม่กลัวกบเหรอ คนในเมืองส่วนใหญ่กลัวกบไม่ใช่เหรอ”
ยิ่วเชียนเห็นแล้วแก้ลงอำ เอามือป้องหูคุยกับกบ
“ว่าไงนะ แกว่าไงนะ ร่างกายของแกอาจมีพิษเหรอ แกไม่ชอบพี่สาวคนนี้ เลยจะพ่นพิษใส่เขาเหรอ”
“โธ่เอ๊ย” อันซีงอนหันไปปล่อยกบลงพื้น
ยิ่วเชียนขำๆ ที่แกล้งอันซีได้ อันซีเดินออกไป แล้วซุกซนขึ้นไปยืนบนก้อนหิน ระหว่างนั้นยิ่วเชียนแอบจับกบตัวเดิมไว้แล้วไขว่ไว้ข้างหลัง เดินเข้ามาหา อันซีไม่รู้เรื่อง พูดไปเรื่อย
“ฮึ นี่ ฉันมีคำถามอยากจะถามคุณ คือว่า คนอย่างคุณ ใช้วิธีแบบไหนจีบสาวเหรอ”
“ดูเหมือนเธออยากรู้มากนะว่าฉันมีแฟนรึเปล่า”
“เปล่านะ ฉันแค่รู้สึกว่า คนอย่างคุณ จะสื่อสารกับแฟนยังไง คุณเข้ากับคนยาก และไม่อ่อนโยน หรือว่า คุณใช้สายตาบอกรักเหรอ”
ยิ่วเชียนยิ้ม “ใช่”
“จริงเหรอเนี่ย”
“เธอจะลองดูมั้ยล่ะ”
“ได้สิ”
“ได้ มองตาของฉันสิ มองตาของฉัน”
อันซีตั้งใจมองตายิ่วเชียน เขาแกล้งเอากบขึ้นมาชูตรงหน้า อันซีตกใจจะหงายหลังล้ม ยิ่วเชียนรีบฉุดแขนเธอไว้ ทั้งคู่เผลอมองตากัน อันซีรีบวิ่งออกไปเอามือปิดหน้า
“หะ เป็นอะไร”
“สายตาเพชฌฆาต สุดยอดเลย สายตาของคุณพูดได้ด้วย”
ยิ่วเชียนยิ้ม “เธอจะถอยหลังไปไหน”
“กลับบ้านพักไง”
“กลับบ้านพักเหรอ ฉันเป็นแขกนะ จะไม่รอฉันเหรอ”
อันซีหัวเราะ แล้ววิ่งกลับมากอดไหล่ยิ่วเชียนพาเดินออกไป
“ก็ได้ ไป กลับบ้านพักกัน เอ๊ย ระวังหน่อยสิ”
ทั้งสองกอดคอหัวเราะกันไป จากนั้นก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ
“นี่ คุณต้องยิ้มบ่อยๆ นะ ใช่ยิ้มอย่างนี้เลย เชื่อฉันไม่มีทางผิดอยู่แล้ว เวลาคุณยิ้ม ดูเป็นกันเองมาก”
“เปลี่ยนเป็นฉันถามเธอบ้าง ตกลงเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่”
อันซีหัวเราะ “อะไรเหรอ”
“เอ่อ ของขวัญในห้องเธอ ใครเป็นคนให้เธอ”
“เฮ่อ ไม่มีใครให้ฉันหรอก ฉันให้คนอื่นต่างหาก”
“แล้ว”
“คนอื่นเขาไม่รับ ไปรษณีย์เลยส่งกลับมา”
“ดูเหมือนเธอจะชอบเขามากสินะ”
“ความจริง ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันชอบเขามั้ย ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน แม่ฉันเอง คุณเคยถามฉันว่า ทำไมบ้านพักหลังนี้ถึงมีความสำคัญกับฉันมาก เพราะบ้านพักหลังนี้ เป็นสายใยเดียวของฉันกับแม่ ฉันกลัวว่าถ้าฉันไปจากที่นี่ วันหนึ่งเขากลับมา แล้วจะไม่เจอฉัน”
ยิ่วเชียนฟังอย่างตั้งใจ พลางมองหน้าหญิงสาว
“เอ๊ะ ถึงเย่จือไห่แล้ว นี่ เรามาวิ่งแข่งกัน ใครไปถึงประตูก่อนชนะ คนที่แพ้ต้องคิดหัวข้อคุยตลอดทั้งวัน”
“ฉันไม่อยากแข่งขันแบบไม่ยุติธรรม”
“แต่ฉันไม่สนหรอกไป คุณคือผู้ชายที่คุยยากที่สุดในโลกเลย”
อันซีวิ่งนำไปก่อน ยิ่วเชียนเดินตาม ก่อนรีบวิ่งตามไป
“อ๊า นี่ เร็วหน่อย ไม่งั้นคุณต้องคุยทั้งวันนะ ปล่อยฉัน ไม่ให้ๆ เย่ ฉันชนะแล้วๆๆ คุณต้องหาหัวข้อเรื่องคุยกับทุกคนทั้งวัน”
“ฉันยอมเธอต่างหาก”
“ไม่สน ฉันชนะแล้ว”
อันซีหัวเราะ ก่อนหันไปเห็นสาวสวยคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ที่รถ ซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านพัก ยิ่วเชียนมองตามสายตาอันซีไป
“หย่งชิง”
อันซีแปลกใจที่ยิ่วเชียนรู้จัก หย่งชิงเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม กอดคออย่างสนิทสนม อันซีมองหน้าเจื่อน
“ยิ่วเชียน ไม่เจอกันตั้งนาน”
ทันใดนั้นต้าเหว่ยเดินเข้ามาผลักยิ่วเชียนออก “แกจะทำอะไรหย่งชิง”
“ฉันควรถามแกมากกว่า แกจะทำอะไรแฟนของฉัน”
ทั้งอันซี จื้อหลิง และเหม่ยเหวินต่างตกใจเมื่อได้ยินที่ยิ่วเชียนพูด ต้าเหว่ยหันไปมองหน้าหย่งชิง
“ไหนเธอบอกว่าเบื่อเลยอยากออกมาเที่ยว”
“ใช่ ฉันเลยให้คุณเป็นคนขับรถไง คิดอะไรอยู่”
“แล้วตอนที่ไปฝรั่งเศสล่ะ”
“ไปดูแฟชั่นโชว์ที่ฉันออกแบบไง คุณมีญาติอยู่ปารีสไม่ใช่เหรอ อีกอย่างฉันพูดฝรั่งเศสไม่เป็นด้วย”
“ไปดูแฟชั่นโชว์ นั่งเรือยอร์ชดูทะเลกับผม ไปกินข้าวฟังเพลงด้วยกัน ไม่มีความหมายเลยเหรอ”
“ไปดูแฟชั่นโชว์ ต้องมีเวลาว่างสิ ยังไงก็ต้องหาเวลาอยู่แล้ว อย่าบอกนะว่า เรื่องแค่นี้ คุณก็ตกหลุมรักฉันแล้ว ฉันมีแฟนอยู่แล้ว ใช่ว่าคุณไม่รู้นี่”
“หูหย่งชิง คุณหลอกผม คุณหลอกผมใช่มั้ย” ต้าเหว่ยเงื้อมือจะตบ ยิ่วเชียนจับไว้ทัน
“ยังไงก็ต้องขอบคุณที่คุณพาฉันมาหาแฟนที่นี่ ขอบคุณนะ” หย่งชิงยิ้มๆ ไม่ยี่หระ
“ฉันไม่ยอมง่ายๆ แน่”
ต้าเหว่ยมองหน้าหย่งชิงและยิ่วเชียนก่อนเดินผลุนผลันออกไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว จื้อหลิงอยู่บนรถจักรยานเกือบหลบไม่ทัน ยิ่วเชียนหันมาถามหย่งชิงอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
ทั้งอันซี จื้อหลิง และเหม่ยเหวินต่างหันมามองทั้งสองคน
“ห้องคุณอยู่ไหนคะ ฉันไม่ชอบให้คนอื่นยืนจ้องมองฉันอย่างนี้”
ยิ่วเชียนมองหน้าสามสาวอึ้งๆ ก่อนจะพาหย่งชิงเข้าไปข้างใน อันซีก้มหน้าเจื่อนๆ
เหม่ยเหวินทำอาหารอยู่ในครัว ในขณะที่อันซียืนเหม่อลอย
หย่งชิงเดินลงบันไดมาจากห้องยิ่วเชียน ยิ่วเชียนนั่งอยู่ข้างล่างถามเธอว่า
“เขาเป็นทายาทคนที่สามของฉีซือการก่อสร้าง ชื่อฉีต้าเหว่ยใช่มั้ย”
“คงงั้นมั้ง พอดีตอนนั้นฉันว่างๆ เลยอยากหาเรื่องสนุกทำ ใครจะคิดว่าเขาจริงจังล่ะ ฉันเบื่อเขาจะแย่แล้ว แต่เขายังเสแสร้งทำเป็นคนดี ไม่ดูสารรูปตัวเองเอาซะเลย”
“แล้วเกมความรักของเราคุณยังไม่เบื่อเหรอ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจังกับงานที่ทำทุกอย่าง”
“ผมมองไม่ออกเลย”
“การทำงานทำให้ผู้หญิงมีความมั่นใจ ความรักทำให้ผู้หญิงสดใส เพราะความรักสำหรับผู้หญิง ก็เหมือนเครื่องสำอางที่ดีมากๆ ไม่จำเป็นต้องชอบ แต่ไม่สามารถขาดมันได้ คุณไม่เข้าใจหรอก หรือไม่ คุณก็ลองมีความรักดูสิ เมื่อมีความรักแล้ว คุณอาจไม่เย็นชาอย่างนี้ก็ได้ อีกอย่าง คุณไม่ต้องยิ้ม เวลาคุณยิ้มดูไม่น่าเกรงขาม” ยิ่วเชียนหน้านิ่ง
เช้าวันใหม่ อันซีไปเรียกยิ่วเชียนทานอาหารแต่หย่งชิงออกมาบอกว่าไม่กิน อันซีอึ้งไปนิด
หย่งชิงกับยิ่วเชียนมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หญิงสาวมองไปรอบๆ
“สถานที่แบบนี้ ยังมีร้านอาหารแบบนี้ ถือว่าไม่เลวแล้ว”
ระหว่างที่หย่งชิงพูด ยิ่วเชียนก็ตักไข่ดาวจากจานเธอมาใส่ในจานเขา แล้วเขี่ยมะเขือเทศของเขาลงในจานหย่งชิงอย่างคนรู้ใจ แล้วยิ่วเชียนก็นั่งกินเงียบๆ
“เมื่อไหร่คุณจะกลับไทเป วันหยุดใกล้หมดแล้วสินะ”
“เหลืออีกสามวัน”
“คุณจะอยู่ให้ครบเหรอ”
“วันหยุดก็หยุดให้คุ้มสิ”
“ก็ดี ในเมื่อคุณไม่กลับ ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่ด้วย แค่สามวันเองไม่ใช่เหรอ”
“สถานที่แบบนี้ เธออยู่ไม่ได้หรอก”
“แค่สามวันเอง อีกอย่าง ไม่แน่ว่า ต้าเหว่ยอาจจะมาหาฉันอีก”
ยิ่วเชียนมองหน้าหย่งชิงเครียดๆ ก่อนก้มหน้ากินอาหารเช้าต่อ
จบตอนที่ 8
ข่าวที่เกี่ยวข้อง