บันเทิง

ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 7

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

‘ยิ่วเชียน’ ตัดสินใจบริจาคบ้านพักเย่จือไห่ของ ‘อันซี’ ให้กับหมู่บ้าน เพียงเพราะต้องการให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่เขาเคยเจอ

ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 7

ทุกวันจันทร์-พฤหัสบดี เวลา 08.00 น. / 01.00 น. ทางช่อง NOW26


    อันซีเปลี่ยนยางรถอย่างคล่องแคล่ว โดยยิ่วเชียนยืนมองเฉยๆ แต่พอเห็นอันซีเหงื่อไหล เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจะส่งให้ แต่แล้วทิฐิในใจทำให้เขาเก็บผ้าเช็ดหน้าคืนกลับไป พลางคิดในใจว่าต้องทรมานไม่ใช่ดูแล
    อันซีลงมือทำต่อ เธอพยายามเต็มแรงก็หมุนไม่ออก จนยิ่วเชียนสงสารจะเข้าไปช่วย แต่อันซีว่าเธอทำคนเดียวได้ พอดีกับมีโทรศัพท์เข้า
    “หย่งชิงเหรอ”
    ยิ่วเชียนเดินห่างออกไป อันซีมองตาม
    “ชื่อผู้หญิงนี่นา ใครนะ”
    อันซีแอบมอง ยิ่วเชียนก็แอบมองหญิงสาวเช่นกันก่อนจะวางสายแล้วเดินกลับมาหา อันซียิ้มเข้าไปหา
    “เมื่อกี้คนที่โทรมาคงเป็น”
    “เธอจะถามทำไม”   
    “โธ่เอ๊ย ยอกย้อนซะด้วยแฮะ ฉะนั้น ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญสำหรับคุณมาก แฟนเหรอ ใช่มั้ยๆๆ”
    อันซีเข้าไปพูดใกล้ๆ ยิ่วเชียน ท่าทางน่ารัก แต่ชายหนุ่มใช้นิ้วจิ้มไหล่เธอให้ออกห่างจากตัวเขา
    “คนอย่างคุณมีแฟนกับเขาด้วยเหรอ ถ้าเป็นแฟนของคุณล่ะก็ พวกคุณคงทุ่มเทให้กันโดยไม่มีเงื่อนไขสินะ นี่ อย่าบอกนะว่าคุณกับแฟนทำอะไรต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วย”
    “แม้กระทั่งจะเป็นแฟนกัน ก็ต้องคำนึงถึงผลประโยชน์เหรอ ก็เหมือนเจ้าหญิงจะไม่แต่งงานกับขอทาน” 
    “แต่เจ้าชายก็แต่งงานกับซินเดอเรลล่านี่”
    “นั่นเป็นเพราะครอบครัวของซินเดอเรลล่าเคยเป็นคนร่ำรวย ไม่งั้นคงไม่ได้รับการ์ดเชิญเต้นรำจากเจ้าชาย และเจ้าชาย ไม่มีทางขอป้าในตลาดแต่งงานหรอก” 
    “เกี่ยวอะไรกับป้าในตลาดด้วย เจ้าชายไม่มีทางขอป้าในตลาดแต่งงานอยู่แล้ว” 
    “เกี่ยวกับป้าในตลาดสิ เจ้าชายไม่มีทางแต่งงานกับป้าในตลาด แต่อาจแต่งงานกับป้าที่มีเงินก็ได้”
    “คุณ … ได้ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็น ว่าฉันถูก คุณผิด”
    อันซีลงไปนั่งเปลี่ยนยางต่อจนเสร็จ หันไปมองจักรยานของตัวเอง “คือว่า”
    ยิ่วเชียนมองท่าทางอันซีคิดว่าเธอจะพูดอะไร เขาทำหน้าระอาพลางคิดอันซีต้องขอติดรถกลับ ยิ่วเชียนหันไปมองหน้า อันซีพูดขึ้นว่า 
    “ล้อรถยนต์นั่นคุณไม่เอาแล้วใช่มั้ย ฉันขอได้มั้ย”
    ยิ่วเชียนอึ้งที่อันซีไม่ได้พูดอย่างที่คิด “เอ่อ เธอจะเอาไปทำไม”
    “ถ้าขายเพื่อนำไปรีไซเคิลน่าจะได้ราคาดีใช่มั้ย”
    “ได้ แล้วแต่เธอ”
    “ขอบคุณนะ ฮิ” ยิ่วเชียนมองอันซีทึ่งๆ หญิงสาวเดินไปหาไม้ข้างทางเพื่อจะมาวางที่ท้ายรถจักรยาน ใช้บรรทุกยางรถกลับไป ยิ่วเชียนพึมพำ
    “ผู้หญิงคนนี้นี่มันยังไง ต้องการพิสูจน์ให้ฉันเห็นขนาดนี้เชียว แค่เอ่ยปาก ขอความช่วยเหลือจากฉันก็ได้นี่ ทำไมต้องปากแข็งด้วย”
    อันซีนำไม้มาวางไว้ที่ท้ายรถแล้ววัดความกว้างกับยางรถเพื่อจะได้บรรทุกไปได้ ยิ่วเชียนมองอย่างระอาในความบ้าบิ่นของหญิงสาว ก่อนขึ้นรถขับออกไป
    อันซีกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ทิ้งตัวลงที่โซฟา พอรู้ว่าอันซีไปทำอะไรเหม่ยเหวินก็ไม่ค่อยพอใจยิ่วเชียนนัก แต่จื้อหลิงกลับสนับสนุนอันซี
    “แต่ฉันคิดว่าบ้านหลังนั้นต้องมีผีแน่นอน” เหม่ยเหวินบอก   
    “เธอพูดเหลวไหลอะไร” อันซีแปลกใจ   
    “ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะ เมื่อก่อนเธอมีความกล้าหาญ แต่หลังจากเธอกลับมาจากบ้านผีสิง เธอชอบทำตัวแปลกผิดธรรมชาติของมนุษย์ เธอถูกสิ่งชั่วร้ายครอบงำอยู่ใช่มั้ย”   
    ระหว่างนั้นยิ่วเชียนเปิดประตูเข้ามา พลางได้ยินการสนทนาของสามสาว 
    “โธ่เอ๊ย สิ่งชั่วร้ายอะไร เรื่องผีของบ้านหลังนั้นฉันเป็นคนแต่งขึ้นมาเอง” ยิ่วเชียนแอบฟัง 
    “บ้านหลังนั้นกลายเป็นบ้านผีสิงเพราะฉัน ความชั่วร้ายอะไรเป็นไปไม่ได้หรอก” 
    ยิ่วเชียนนิ่งคิด “ทำไมเธอต้องแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาด้วย จะกล่าวหาบ้านฉันยังไงก็ได้เหรอ ของขวัญที่ฉันให้ก็โยนมันทิ้ง”
    ระหว่างนั้นจื้อหลิงหันมาเห็นยิ่วเชียนพอดี “เอ๊ะ คุณเซี่ย คุณกลับมาแล้วเหรอ”
    ยิ่วเชียนเปิดประตูเข้ามา แล้วจะเดินไป อันซีเข้าไปพูดด้วย
    “ยิ่วเชียน นี่ยิ่วเชียน คุณกลับมาแล้ว” ยิ่วเชียนเดินไปเลย
    “เขาเป็นอะไรของเขา อารมณ์บูดทั้งวัน ใช้ชีวิตอย่างนี้มีความสุขรึไง นี่ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนมาพักเย่จือไห่ของเราแต่ไม่มีความสุข” 
    “ฉะนั้นฉันถึงได้บอกให้เธอหยุดตามตื้อเขาสักทีไง” เหม่ยเหวินเตือน
    “ไม่ได้ ในฐานะที่เป็นเจ้าของบ้านพัก ฉันจะปล่อยให้แขกไม่มีความสุขได้ไง มันเป็นการไม่ให้เกียรติเย่จือไห่ของเรานะ”
    “ถูกต้อง” จื้อหลิงเห็นด้วย 
    “ดี ฉันตัดสินใจเร่งเวลา ฉันจะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่า ความสุขที่ไม่มีผลประโยชน์เข้ามาแลกเปลี่ยนมีอยู่จริง ความรู้สึกของมนุษย์เราไม่มีมูลค่า ขอเพียงคุณยินดีเชื่อ”
    “เร่งเวลาเหรอ เธอจะทำอะไรกันแน่” เหม่ยเหวินสงสัย 
    อันซีกวักมือเรียกสองสาวเข้ามาใกล้ๆ จื้อหลิงตื่นเต้น
    “นี่เป็นแผนการพิเศษของเราเลยนะ”
    “เยส ฉันจะไปเตรียมตัวแล้วนะ” อันซีเดินออกไป

ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 7
    ยิ่วเชียนนอนเซ็งๆ อยู่บนโซฟาในห้องนอน อันซีมาเคาะประตูเรียก ยิ่วเชียนบอกสวนกลับมาว่าไม่อยากกินข้าวไล่อันซีไปให้พ้น เสียงเคาะประตูยังดังอีก จนยิ่วเชียนทนรำคาญไม่ไหวต้องมาเปิด
    “ฉันบอกว่าไปให้พ้นเธอไม่เข้าใจเหรอ”
    “ไม่ใช่เรื่องกินข้าวหรอกน่า”
    “เธอต้องการอะไร” 
    “ไม่ต้องถาม ตามฉันมาก็พอแล้ว เวลานี้กำลังพอดีเลยไป” อันซีจูงมือยิ่วเชียนให้ตามไป
    “เดี๋ยวก่อน” ยิ่วเชียนยังใส่รองเท้าไม่เสร็จ
    “เอ๊ะ ไม่เลว แต่งตัวได้เหมาะพอดีเลย ไปค่ะ”
    อันซีพายิ่วเชียนออกมาข้างนอก ซึ่งตอนนี้มืดแล้ว อันซีบอกว่าจะพาเขาไปดูหิ่งห้อย
    “ทำไมฉันต้องมาดูกับเธอด้วย หิ่งห้อยที่นี่พิเศษตรงไหน”
    “เพราะหิ่งห้อยของเรา ร้องเพลงได้”
    ระหว่างนั้นเหม่ยเหวินและจื้อหลิงเดินร้องเพลงดีดกีตาร์เข้ามา ยิ่วเชียนหันไปมอง
    “สมองเต็มไปด้วยคำถาม ว่าเธอมีดีตรงไหน พอปิดตาก็เข้ามาวุ่นวายในใจ ฉันรักเธอโดยไม่มีการแจ้งเตือน”
    “พี่เหม่ยเหวินร้องเพลงเพราะมาก เมื่อก่อนเขาเป็นนักร้องอยู่ในร้านอาหาร” อันซีเล่าให้ยิ่วเชียนฟัง
    เหม่ยเหวินเดินร้องเพลงดีดกีตาร์ไปรอบๆ ตัวยิ่วเชียน “ความดีของเขา คุณคงรู้”
    จื้อหลิงวิ่งเข้ามาจับแขนยิ่วเชียน
    “คุณเซี่ยๆ มาๆๆๆ นั่งตรงนี้ค่ะๆ ฉันนั่งข้างๆ คุณเอง จะได้รับใช้คุณตลอดเวลา วันนี้เราเตรียมของกินมาเยอะเลยมีปลาแห้ง ถั่วลิสง แล้วก็ผลไม้สด คุณอยากกินอะไรฉันเอาให้ค่ะ”
    ยิ่วเชียนจะลุกแต่อันซีจับบ่าเขาให้นั่งลง อันซีเดินไปหยิบขวดไวน์พร้อมแก้วมายื่นให้ยิ่วเชียน
    “ฮิ มาค่ะ นี่เป็นไวน์ลิ้นจี่ที่พี่เหม่ยเหวินทำเอง รสชาติดีมาก”
    “ใช่ รสชาติดีมากเลยล่ะ” เหม่นเหวินการันตี
    อันซีรินไวน์ให้ยิ่วเชียนพลางพูด “เรามาคุยไปดื่มไป ดูหิ่งห้อยไปกันเถอะ”
    จื้อหลิงสนับสนุน “ใช่ค่ะๆ เราคุยไปดูหิ่งห้อยไปด้วย ฉันอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคุณเซี่ยมาก”
    “ใช่ๆ ให้โอกาสทุกคนได้ทำความรู้จักคุณบ้างเถอะค่ะ” 
    จื้อหลิงเริ่มถาม “เอ่อ คุณเซี่ย ปกติแล้วคุณชอบทำกิจกรรมอะไรบ้าง เช่น ขี่ม้า เล่นเทนนิส ตีกอล์ฟ อ้อ คุณเคยขับเครื่องบินมั้ย”
    ยิ่วเชียนดื่มไวน์เงียบๆ ไม่ยอมตอบ อันซีหันไปกระซิบกับจื้อหลิงที่ด้านหลังยิ่วเชียน
    “ฉันจะบอกให้เขาเข้าหายากจริงๆ”
    “ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน อื่ม คุณเซี่ยคะ คุณหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็ก คงมีสาวๆ ชอบคุณมากสินะ”
    ยิ่วเชียนหันไปมองหน้าอันซี อันซีงง หันไปส่งสายตาถามเพื่อนๆ ว่าทำไม แล้วนึกได้    
    “หมดแก้วแล้วล่ะ ทำไมคุณไม่บอก มองหน้าฉันอย่างนี้ฉันจะรู้ได้ไงล่ะ มา ดื่มเยอะๆ เลยค่ะ”
    อันซีรินไวน์ให้ แต่ยิ่วเชียนยังคงมองหน้าเธออยู่ “เมื่อก่อนฉันขี้เหร่มาก”
    จื้อหลิงหัวเราะ “ขี้โม้ เป็นไปได้ยังไงกัน”
    “ดังนั้นจึงไม่มีใครชอบฉัน”
    อันซีมองหน้ายิ่วเชียนอึ้งๆ ก่อนพูดกลบเกลื่อน 
    “คุณมองหน้าฉันอย่างนี้หมายความว่าไง จะให้ฉันปลอบคุณเหรอ ได้ๆๆ”
    อันซีโอบไหล่ยิ่วเชียนแล้วพูดปลอบ “คนเก่งอย่าเศร้าไปเลยนะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ตอนนี้มีคนชอบก็พอแล้ว ตอนเด็กขี้เหร่ไม่เห็นเป็นไรเลย”
    ยิ่วเชียนฟังแล้วเศร้า ยกไวน์ดื่มรวดเดียวหมด อันซีเห็นตกใจบอกให้ดื่มช้าๆ ไวน์นี้ดีกรีแรง ยิ่วเชียนหันไปบอกเหม่ยเหวินช่วยร้องเพลงให้กลบเสียงอันซีกับจื้อหลิงที จื้อหลิงหน้างอ อันซีก็อึ้งๆ ก่อนหันไปบอกยิ่วเชียน เหม่ยเหวินร้องเพลง
    “ความรักก็เป็นอย่างนี้ ฉันชอบเธอ แต่เธอไม่ชอบฉัน เธอชอบเขา แต่เขากลับไม่ชอบเธอ” 
    อันซีพูดถึงเรื่องของความรัก ยิ่วเชียนฟังแล้วซึม ก่อนหันไปหยิบขวดไวน์จากมืออันซีมารินเอง เพลงของเหม่นเหวินก็ยังคงดังต่อไป
    “วันที่เธอจากฉันไป วันที่เธอไม่ได้อยู่เคียงข้างฉัน ดวงจันทร์ที่ห่างไกลบ้านเกิดขอให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง มองดูดวงจันทร์ดวงนั้น เดินไปน้ำตาไหลร่วงริน ลาก่อนสุดที่รักของฉัน ลาก่อนสุดที่รักของฉัน”
    ยิ่วเชียนดื่มไวน์อย่างหนัก จนไวน์หมด เขานั่งซึมเศร้า ก่อนถามอย่างเย็นชา
    “เอ่อ หิ่งห้อยของหมู่บ้านภูล่าน จะออกมาเมื่อไหร่กันแน่”
    “เอ๊ะ แปลกแฮะ ปกติเวลานี้หิ่งห้อยจะออกมาแล้วนะ” อันซีบอก
    เหม่ยเหวินมองขวดไวน์ลิ้นจี่ที่หมดแล้ว ถามว่าคงชอบดื่มมาก อันซีจะลุกไปเอาให้อีก แต่เหม่ยเหวินว่าจะไปเอาให้เอง แล้วชวนจื้อหลิงไปด้วย
    อันซียังคงนั่งอยู่กับยิ่วเชียนเงียบๆ รอพวกเหม่ยเหวิน สักพักยิ่วเชียนเริ่มสัปหงก ง่วงเพราะฤทธิ์ไวน์ อันซีหันมาเห็น
    “นี่ คุณนี่สามารถอยู่คนเดียวได้จริงๆ ที่จริง ที่ฉันพาคุณมาที่นี่ ก็เพื่ออยากให้คุณอารมณ์ดี เมื่อก่อนเวลาฉันอารมณ์ไม่ดี พ่อชอบพาฉันมาดูหิ่งห้อยที่นี่ และก็หลอกฉันเหมือนเด็กๆ ว่า เสี่ยวซี ลูกดูนะ ตรงที่มีแสงสว่างของหิ่งห้อย นั่นก็คือทอง หลอกเด็กชัดๆ ใช่มั้ย แต่ฉันก็เชื่อที่พ่อพูด และทุกๆ ครั้งที่ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันหวังว่า พ่อจะพาฉันมาดูหิ่งห้อยที่นี่ มันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แล้วก็นั่งฟังเรื่องไร้สาระที่พ่อพูด”  
    “งั้นดูเหมือนว่า หิ่งห้อยคงไม่อยากให้ฉันอารมณ์ดีแล้วล่ะ เพราะไม่มีหิ่งห้อยสักตัวเลย”
    อันซียิ้มๆ ก่อนจ้องไปที่หิ่งห้อยที่กำลังบินผ่านหน้าเธอ
    “เอ๊ะ โน่นไงหิ่งห้อย หิ่งห้อย เห็นตรงนั้นมั้ย” อันซีจูงมือยิ่วเชียนวิ่งตามหิ่งห้อยไป
    “หิ่งห้อยจริงๆ ด้วย”   
    “ว้าว ตรงนี้ด้วย” 
    “สวยมาก”
    “ใช่ค่ะสวยมาก เพราะหิ่งห้อยของหมู่บ้านภูล่านสวยมากๆ ฉะนั้นบรรยากาศของที่นี่จึงไม่เหมือนที่อื่น”
    “หิ่งห้อยเรืองแสง เพราะต้องการหาเพื่อน และการผสมพันธุ์ จะทำให้หิ้งห้อยให้กำเนิดชีวิตใหม่” 
    “เฮ้อ อุตส่าห์ให้ดูของสวยงามแต่คุณกลับพูดเรื่องสืบพันธุ์”
    “ดังนั้น หิ่งห้อยตัวผู้ หลังจากผสมพันธุ์ไม่นานก็ต้องตาย และหิ่งห้อยตัวเมีย หลังจากให้กำเนิดลูกน้อยแล้ว วันสองวันก็ต้องตายเช่นกัน ชีวิตของหิ่งห้อยเปรียบเสมือนส่องสว่าง วางไข่ตาย ส่องสว่าง วางไข่ แล้วก็ตาย”
    “พอ หยุด เฮ้อ บรรยากาศของหมู่บ้านภูล่านถูกคุณทำลายหมดแล้ว”
    “หิ่งห้อยที่นี่ ทำไมสามารถแบ่งเซลล์ได้ด้วย หนึ่งตัวกลายเป็นสองตัว สองตัวกลายเป็นสี่ตัว หะ”
    อันซีมองหน้ายิ่วเชียน แล้วเอามือปัดไปมา
    “ท้องฟ้า ทำไมถึงเหมือนภาพวาดเลย” ยิ่วเชียนหมดแรง ทิ้งตัวไปซบอันซี
    “เอ๊ะ นี่ๆ โธ่เอ๊ย คุณเมาแล้วนะ ไป” อันซีพายิ่วเชียนไปที่ม้านั่งยาว 
    “ไวน์ลิ้นจี่ดีกรีแรงมาก ไม่น่าให้คุณดื่มเยอะเลย นั่งก่อนค่ะ”
    “พอฉันได้มองหน้าเธอ ดูเหมือนจะไม่ค่อยมึนแล้ว”
    ยิ่วเชียนโน้มหน้าไปหาอันซีแต่แล้วก็หมดแรง จะล้มพิงอันซี 
    “ฮิๆ เอ๊ะๆ เดี๋ยวๆ คุณนอนบนตักฉันดีกว่า มาค่ะ ระวังหัวนะ”
    ยิ่วเชียนนอนลงบนตักอันซี เขามองหน้าเธอตลอดเวลา
    “เพราะอาการป่วยของหยาเอิน ฉันเคยเรียนการนวดแผนจีน คุณหลับตาก่อนนะ การนวดนี้มีประโยชน์มาก พรุ่งนี้เช้าตื่นมา คุณจะหายไม่เป็นไรแล้ว” อันซีนวดขมับให้ยิ่วเชียน
    “ฉันต้องมองหน้าเธอ ถ้าหลับตา จะมึนหัว”
    “หลับตาเถอะ เชื่อฉันสิ” 
    “เชื่อเธอเหรอ ฉันเชื่อเธอ เธอพูด ฉันก็เลยเชื่อ” ยิ่วเชียนหลับตาลง
    “พูดอะไร”
    “เชื่อว่า เธอคือนางฟ้า แอบรักเธอข้างเดียว”  
    “นางฟ้าเหรอ”
    อันซีงงๆ พลางคิดในใจ “หรือว่าในอดีต เขาจะเคยแอบหลงรักใคร”
    “ฉันกลับต้องเจ็บปวด ไม่มีบ้านอยู่ เธอ เธอเคยคิดถึงฉันบ้างมั้ย” 
    “ที่แท้เพราะมีเรื่องเจ็บปวดในอดีต มิน่าล่ะถึงไม่ยอมเชื่อใครง่ายๆ เอาน่า คุณอย่าคิดมากเลย ในโลกนี้อาจมีนางฟ้าอยู่จริงก็ได้น้า”
    “ไม่มีนางฟ้า มีแต่ปีศาจเท่านั้น และยังเป็นปีศาจที่ปลอมตัวเป็นนางฟ้าซะด้วย” อันซีฟังแล้วแปลกใจ
    แล้วอันซีก็แบกยิ่วเชียนซึ่งเมาไม่ได้สติขึ้นหลัง พากลับมาที่บ้าน โดยมีเพื่อนๆ คอยช่วย อันซีแบกยิ่วเชียนมาวางที่เตียงได้สำเร็จ เหม่ยเหวินบ่น
    อันซีมองยิ่วเชียนหยิบผ้าห่มมาห่มให้ เสียงยิ่วเชียนดังขึ้นอ้อแอ้ “นางฟ้า นางฟ้า” 
    อันซีฟังแล้วแปลกใจ แต่ยิ่วเชียนไม่พูดอะไรต่อ เธอจึงเดินลงมาหาเหม่ยเหวินขอให้ช่วยบางอย่าง เลยไม่ทันได้ยินยิ่วเชียนเพ้อ
    “ฉันไม่ควรไปเอาน้ำตานางฟ้า ฉันมีตา แต่ไม่รู้จักมองคน ฉันมันไม่ได้เรื่อง”

ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 7
    เช้าวันรุ่งขึ้น ยิ่วเชียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัว กำลังจะหลับต่อก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาลุกจากเตียงลงบันไดไปด้วยอาการมึนๆ เสียงอันซีดังเข้ามาก่อน
    “ฉันเข้ามานะ ตื่นแล้วเหรอ มานั่งตรงนี้ก่อนสิ ฉันคิดว่าคุณคอแข็ง เมื่อคืนเลยปล่อยให้ดื่ม ไม่คิดว่าคุณจะเมาขนาดนั้น มาค่ะ ฉันเอาไข่ไก่ในบ้านพักของเราทำโจ๊กให้คุณเป็นพิเศษเลยล่ะ ฉันตื่นตั้งแต่ตีสี่ไปรอไก่ออกไข่เลยนะ มาค่ะ”
    อันซีตักโจ๊กป้อนให้ ยิ่วเชียนทำตัวไม่ถูก ก่อนตัดสินใจกิน
    “ปวดหัวมากสินะ กินอีกคำนะ กินโจ๊กจะได้ส่างเมา” 
    ยิ่วเชียนอ้าปากกิน อันซีตักเตรียมป้อนอีก “วางไว้เถอะ ฉันกินเองได้” 
    “อ้อ งั้น คุณค่อยๆ กินนะ ถ้าต้องการอะไรคุณเรียกฉันนะ”
    อันซีเดินออกไป ยิ่วเชียนกินแล้วกลับขึ้นมาบนห้อง อาบน้ำ แต่งตัว พลางคิด
    “ฉันจะไม่ยอมให้เธอทำให้หัวใจฉันวุ่นวาย และจะไม่ยอมให้เธอทำลายชีวิตฉันอีก วันหยุดครั้งนี้ บ้านพักหลังนี้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”
    ยิ่วเชียนหยิบสัญญาเรื่องบ้านติดมือลงบันไดไป อันซีกับเหม่ยเหวินเห็นชายหนุ่มเดินลงมา รีบเก็บผ้าบางอย่างซ่อนไว้ แล้วนั่งนิ่งๆ ยิ่วเชียนมองงงๆ อันซีหันไปทัก ยิ่วเชียนว่าเที่ยงนี้มีธุระกับผู้ใหญ่บ้านจะไม่กลับมากินข้าว เหม่ยเหวินรับคำ ในขณะที่อันซีสงสัย
    “ธุระอะไร”
    “ฉันจะไปคุยเรื่องบริจาคการกุศลให้หมู่บ้านภูล่าน”
    ยิ่วเชียนเดินออกไป เหม่นเหวินถอนหายใจ อันซีหันมาถามว่าเป็นอะไร เธอว่าไม่
    “นี่ ครั้งสุดท้ายที่เราจัดกิจกรรม ในห้องเก็บของของผู้ใหญ่บ้าน มีที่คาดผมใช่มั้ย งั้นฉันไปเซอร์ไพรส์เขาที่ออฟฟิศผู้ใหญ่บ้านก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” ทั้งสองหยิบผ้าที่ซ่อนไว้ขึ้นมา
    ที่สำนักงานผู้ใหญ่บ้าน เสียงผู้ใหญ่บ้านประกาศดังมาแต่ไกล ว่ามีรถจอดขวางร้านลุงจิงวาให้ช่วยย้ายหน่อย ยิ่วเชียนเดินเข้ามาพอดี ผู้ใหญ่บ้านกล่าวต้อนรับพลางถามว่ามีธุระอะไร
    “การประกวดครั้งก่อน ผมเห็นว่าคนนอกเป็นคนจัด ไม่ทราบว่าผู้ใหญ่บ้านสนใจจัดกิจกรรมการกุศลในหมู่บ้านมั้ยครับ”
    “กิจกรรมการกุศลเหรอ คุณเซี่ย คุณจะเป็นสปอนเซอร์เหรอคะ” 
    “ใช่” 
    “ว้าว คุณเซี่ย ฉันจะบอกคุณนะ ฉันไม่ได้ขี้โม้นะ คนส่วนใหญ่ที่มาหมู่บ้านภูล่านต้องตกหลุมรักหมู่บ้านภูล่านของเราทุกราย”
    “ผมต้องการบริจาคบ้านพักเย่จือไห่ ให้เป็นศูนย์กลางกิจกรรมของหมู่บ้าน”
    ระหว่างนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผู้ใหญ่บ้านรับสายแล้วบอกจะรีบไป พอวางสายหันมาบอกยิ่วเชียนว่าต้องไปเคลียร์ที่ร้านลุงจิงวา รอสักครู่
    “เอ่อ คุณเซี่ย ที่คุณบอกว่าจะบริจาคเย่จือไห่ คุณพิจารณาอีกทีดีมั้ย เราต้องการศูนย์รวมกิจกรรมหมู่บ้านก็จริง แต่ว่า บ้านพักเป็นของอันซี ทำแบบนี้ไม่ดีหรอกค่ะ”

ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 7
    ผู้ใหญ่บ้านเดินออกไป ยิ่วเชียนเครียดๆ ถอนหายใจ ระหว่างนั้นอันซีเปิดประตูเข้ามา เธอใส่ชุดนางฟ้าที่ช่วยกันทำกับเหม่ยเหวินมา แล้วโพสต์ท่า เดินรุกไล่ยิ่วเชียน ชายหนุ่มถอยหนีจนมือไปทับปุ่มเปิดไมค์ที่ใช้ประกาศของผู้ใหญ่บ้าน เสียงการคุยกันของทั้งสองกระจายไปทั่ว เหม่ยเหวินกับจื้อหลิงกำลังตากผ้าอยู่ก็ได้ยินไปด้วยและจำได้ว่าเป็นเสียงอันซี
    “ฮิๆ คุณเป็นอะไร ฉันไม่ได้จะกินคุณสักหน่อย”
    “เธอคิดจะทำอะไร” ยิ่วเชียนถาม
    “ไม่ต้องถาม ตามฉันมาก็พอ ไปสิ มานี่ ในที่สุดฉันก็รู้แล้ว ว่าทำไมคุณถึงเชื่อใจคนยาก”
    จื้อหลิงวิ่งออกไป ในขณะที่เหม่ยเหวินรีบโทรศัพท์ไปหาอันซี เสียงของอันซียังดังออกไมค์ตลอด
    “เคยมีนางฟ้าคนหนึ่ง เคยทำร้ายหัวใจคุณ”
    อันซีหยิบคทานางฟ้าไปแตะที่อกยิ่วเชียน แต่เขาไม่เล่นด้วยจะลุกขึ้น
    “เอ๊ะ เคยมีนางฟ้าคนหนึ่ง เขาเคยทำร้ายหัวใจคุณ แต่ฉันอยากบอกคุณว่า เรื่องในอดีตก็ปล่อยมันผ่านไปเถอะ อย่าปล่อยให้นางฟ้าทำร้ายหัวใจอีกเลย นับจากวันนี้ จะมีเรื่องที่น่ายินดีเกิดขึ้นมากมาย คุณแค่จดจำเรื่องราวที่ดีก็พอ เชื่อฉันสิ”
    ยิ่วเชียนยิ้มๆ “จะให้ฉันเชื่อเธอเหรอ งั้นก็ถอดเสื้อผ้าบ้าๆ ของเธอออกก่อนสิ”
    “โธ่เอ๊ยถอดเสื้อผ้าเหรอ คุณรู้ได้ยังไง ฉันกำลังอยากถอดเลย รอสักครู่นะ”
    ชาวบ้านได้ยินเสียงสนทนาของยิ่วเชียนกับอันซี ต่างทำหน้ารับไม่ได้
    ระหว่างนั้นจื้อหลิงวิ่งเข้ามาในกลุ่มคนที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่องของอันซีกับยิ่วเชียน
    “ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว อันซีของเรามีเหตุผล” จื้อหลิงรีบวิ่งผ่านไป 
    อันซีหันหลังให้ยิ่วเชียน เอาที่คาดผมนางฟ้ามาใส่ 
    “จะบอกให้นะ เพราะว่า ฉันเตรียมชุดเซ็กซี่ของนางฟ้ามาแล้ว” อันซีหันหน้ามา ด้วยหน้าตาตลกมาก
    “เป็นยังไง น่ารักมากเลยใช่มั้ย สวยมากเลยใช่มั้ย ไม่เหมือนนางฟ้าที่คุณเคยเจอใช่มั้ยล่ะ รู้สึกสดชื่น ที่ได้เห็นนางฟ้าแบบฉันใช่มั้ย”
    ยิ่วเชียนนั่งนิ่ง จนอันซีแปลกใจ คิดในใจว่าทำไมไม่มีปฏิกิริยาเลย อันซีนึกได้หันหลังไปอีก บอกให้รอเดี๋ยว ยิ่วเชียนทนไม่ไหว ลุกขึ้นพูด
    “อย่าทำตัวให้ตัวเองดูตกต่ำได้มั้ย” ยิ่วเชียนจะเดินออกไป อันซีเรียกไว้
    “เดี๋ยวก่อนๆๆ ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันยังมีเด็ดกว่านี้อีกนะ”
    จื้อหลิงวิ่งเข้ามา รีบไปปิดเสียงไมค์ก่อน “ไม่ต้องเด็ดอะไรแล้ว ทุกคนได้ยินกันหมดแล้ว” 
    “ได้ยินอะไร” อันซีแปลกใจ
    “เสียงของเธอออกอากาศ ทุกคนในหมู่บ้านเข้าใจเธอผิดแล้ว เฮ้อ”
    “อ้อ ไม่เป็นไรค่อยอธิบายก็ได้ ยิ่วเชียน เมื่อกี้ฉันพยายามมาก ทำไมคุณไม่หัวเราะเลยล่ะ”   
    “ทำไมฉันต้องหัวเราะด้วย เธอกล้าดียังไงมาทำให้ฉันหัวเราะ อ้อ ฉันรู้แล้ว ผู้ใหญ่บ้านเล่าให้เธอฟังแล้วสินะ เธอทำดีกับฉันเพื่อหวังผลสินะ”
    “ผู้ใหญ่บ้าน เล่าอะไรให้ฉันฟังเหรอ หะ หวังผลอะไรกัน ถึงฉันจะหวังผล แต่ก็ทำเพื่อคุณนะ”
    “เพื่อฉันเหรอ เธอพูดได้ดูดีมาก เธอบอกฉันมาตามตรงเลย เธอรู้ว่าฉันจะบริจาคเย่จือไห่จึงทำทุกอย่างเพื่อเอาใจฉัน เธอถึงได้ลงทุนทำแบบนี้ ฉันพูดถูกใช่มั้ย”
    ยิ่วเชียนเดินออกไป อันซีและจื้อหลิงต่างอึ้ง
    “เซี่ยยิ่วเชียน หยุดเดี๋ยวนี้ คุณจะบริจาคเย่จือไห่งั้นเหรอ” 
    “เธอหยุดเสแสร้งได้แล้ว”
    “ฉันจะถามครั้งสุดท้าย คุณจะบริจาคเย่จือไห่งั้นเรอะ” 
    “โลกของคนฉลาด ไม่มีใครดีเหมือนกันหมดทุกคนหรอก”
    อันซีปาไม้นางฟ้าใส่หน้ายิ่วเชียน “ทำบ้าอะไร”
    อันซีน้ำตารื้น “คุณมาหาผู้ใหญ่บ้าน เพื่อบริจาคบ้านของฉันเรอะ”
    “ใช่ แล้วจะทำไม เธอว่าบ้านคนอื่นมีผีสิงได้ แล้วบ้านของเธอแตะต้องไม่ได้เหรอ ของของเธอแตะต้องไม่ได้เลยสินะ”
    อันซีคว้าข้าวของปาใส่ยิ่วเชียน “บริจาคอย่างอื่นได้ตั้งมากมาย แต่กลับบริจาคบ้านพักของฉัน คุณกล้าดียังไง รวยแล้วไง หะ ฉันคิดว่าคุณจะดีกว่าเจียงไห่โค่ คุณต้องการอะไร คุณไม่เพียงแต่เลว คุณมันคนหลอกลวง ไอ้คนหลอกลวง คนหลอกลวงหลอกลวงๆ”
    ยิ่วเชียนยืนนิ่งปล่อยให้อันซีปาของใส่โดยไม่ตอบโต้ จื้อหลิงเข้าไปห้ามอันซี ยิ่วเชียนยืนหน้าเครียด 
    อันซีเดินออกมากับจื้อหลิง พูดทุกอย่างออกมาด้วยเสียใจ โกรธ โดยยิ่วเชียนเดินมาพร้อมๆ กัน แต่อยู่คนละฟากถนน แล้วอันซีก็ทนไม่ได้ ข้ามถนนไปต่อว่าชายหนุ่ม
    “เฮ่อ นี่คนฉลาดใช่มั้ย คนฉลาดแล้วไง คนฉลาดสามารถทำได้ทุกอย่างเหรอ ไหนบอกจะช่วยเหลือโดยไม่หวังอะไร แล้วทำไมคุณต้องช่วยฉันใช้หนี้ด้วย อยากให้ฉันอับอายใช่มั้ย ฉันเป็นแบบนี้คุณคงพอใจมากสินะ พ่อแม่พี่น้องดูให้ดี คุณเซี่ยคนดีคนนี้ เอาเงินฟาดคนอื่น คนรวยแล้วไงเหรอ” 
    “อันซี ไม่ต้องพูดแล้ว ทุกคนไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น”
    “ถ้ารู้แต่แรกว่าคุณจะทำแบบนี้ ฉันคงไม่ทำเรื่องไร้สาระอย่างนี้หรอก คุณอารมณ์ไม่ดีเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ คุณไม่มีความสุขเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ฉันมันโง่เพราะคิดว่าจะช่วยคุณได้ โอเค ฉันยอมแพ้ ฉันไม่สู้กับคุณแล้ว ในโลกนี้มีคนอย่างคุณจริงๆ ด้วย พอกินอิ่มก็ทำร้ายคนอื่น ที่คุณต้องทนทุกข์อยู่แบบนี้ เพราะรนหาที่เอง”   
    อันซีสะบัดเน็คไทของยิ่วเชียนด้วยความโมโห ระหว่างนั้นลุงเกาฟังอยู่ เปรยขึ้น
    “ยังไม่สำนึกอีก”
    “ลุงพูดอะไรๆ ลุงพูดอะไร” อันซีหันไปถามอย่างเอาเรื่อง 
    จื้อหลิงต้องรีบห้าม “ขอโทษค่ะวันนี้ไม่รู้อันซีเป็นอะไร” 
    “ทำไมต้องขอโทษพวกเขาด้วย ฉันทำอะไรผิดเหรอ ในโลกนี้มีแต่คนทำผิดต่อฉัน เคยมีใครขอโทษฉันบ้างมั้ย พ่อฉันเคยขอโทษฉันมั้ย แม่ฉันเคยขอโทษฉันมั้ย ฉันต้องขอโทษคนอื่นทุกวัน ตัวเองกินรสชาติเค็ม หาว่าอาหารบ้านพักรสชาติจืด ตัวเองทำผ้าปูที่นอนเปื้อน หาว่าผ้าปูที่นอนบ้านพักไม่สะอาด ฉันต้องขอโทษคนอื่นทุกวัน ทำไมฉันต้องมีชีวิตอย่างนี้ด้วย” 
    อันซีผลุนผลันออกไป จื้อหลิงรีบตามไป ระหว่างนั้นลุงเกาพูดเสียงดัง
    “คุณเซี่ยพูดถูกทุกอย่าง เข้าโรงแรมกับเจียงไห่โค่ เข้าร่วมการแข่งขันเพื่อเงิน ครั้งนี้ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ไปอ่อยคุณเซี่ย”
    อันซีฟังด้วยความแค้นและเสียใจ จื้อหลิงเป็นห่วงความรู้สึกเพื่อนมาก ป้าเกาพูดอีกเช่นกัน 
    “เมื่อก่อนรู้สึกสงสารเพราะถูกเจียงไห่โค่ตามรังควาน ที่จริงแล้วอันซีมั่วผู้ชายไปทั่วนี่เอง”
    ผู้ใหญ่บ้านรีบปราม “ทุกคนอย่าพูดอย่างนี้สิ ทุกคนเห็นอันซีตั้งแต่เล็กจนโต อันซีไม่ใช่คนแบบนั้น”
    ยิ่วเชียนฟังแล้วเครียด ลุงเกาพูดต่อว่าไม่ให้หลานสาวทำตัวเหลวไหลมั่วผู้ชาย อันซีเศร้า และเริ่มเข้าใจ หันไปพูดกับลุงเกา 
    “นี่ มิน่า ตอนไปเก็บสาหร่ายถึงได้มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น”
    “มีสติหน่อย” ยิ่วเชียนเตือน 
    “ตอนนี้ฉันมีสติที่สุดแล้ว ขอบคุณมากนะ พูดต่อสิ หยุดทำไมล่ะ”
    จื้อหลิงรีบเตือน “อันซีเธอเป็นอะไร นั่นคุณปู่เกานะ” 
    “พวกผู้ชายนี่ยังไง เห็นผู้หญิงรังแกง่ายใช่มั้ย ต้องอ่อยผู้ชายถึงจะมีชีวิตอยู่ได้เหรอ”
    ยิ่วเชียนเสียงดัง “อันซี”
    “ดูให้ดีนะ วิธีประจบผู้ชายของฉันเป็นแบบนี้”
    อันซีดึงเน็คไทให้ยิ่วเชียนเข้ามาใกล้ แล้วตบหน้าเขาอย่างแรง ยิ่วเชียนมองหน้า อันซีรู้สึกผิดวูบหนึ่งก่อนเดินออกไป จื้อหลิงหันมาขอโทษทุกคน
    “เอ่อ ขอโทษค่ะ วันนี้อันซีไม่ใช่อันซีคนเดิม ขอโทษค่ะได้โปรดยกโทษให้ด้วย ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว” จื้อหลิงวิ่งตามอันซีไป ยิ่วเชียนยืนอึ้ง 
    คืนนั้น ยิ่วเชียนนอนเครียดอยู่บนเตียง เสื้อผ้ายังเป็นชุดเดิม เหม่ยเหวินมาเคาะประตูห้อง เรียกว่าจะเอาอาหารค่ำมาให้ แต่ยิ่วเชียนไล่ให้ออกไป
    “ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันก็ไม่อยากเข้ามา แต่เพราะคุณเป็นแขก ฉันจะปล่อยให้คุณหิวไม่ได้ ฉันเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้ว จะกินหรือไม่แล้วแต่คุณ”
    ยิ่วเชียนลุกจากเตียง เครียด เดินลงบันได้มา เห็นถ้วยโจ๊ก นึกถึงอันซีในคำพูดต่างๆ ของเธอ ยิ่วเชียนเครียด รู้สึกผิด

จบตอนที่ 7


 

logoline

ข่าวที่น่าสนใจ