ขบคิดขีดเขียน:'คนสมัยนี้ หูเบา...'

 

          ในยุคที่ข้าวสาร เอ๊ย.. ข่าวสารรั่วไหลไร้ซึ่งการประกันความถูกต้อง มันรั่วมาถึงหูเราจากทุกทิศทุกทางนะคะ เป็นสมัยก่อนเรื่องชาวบ้านนี่จะพูดกันทีต้องกระซิบกระซาบ ปากต่อปากเท่านั้น มันยังมีความกระดากอายอยู่ในกมลสันดานกัน แต่สมัยนี้ยังไงคงต้องใช้คำว่า ตะโกนบอกกันข้ามหัวไปมา ไม่ว่าจะเป็นการก๊อปหน้าจอไลน์ ตั้งกระทู้ เขียนสเตตัส ลงรูปซิลูเอทพร้อมอักษรย่อ บางทีก็ไม่ย่อ บางก็รูปหน้าชัด เราอยู่ในยุคที่ถือเอาเรื่องของชาวบ้านมาเป็นงานของเราอย่างแท้จริง และน่ากลัวตรงที่ เรานั่งมองความพินาศย่อยยับของคนเกิดขึ้นต่อหน้า แล้วหัวเราะคิกคักกันได้อย่างเลือดเย็นทีเดียว...

 

          แต่ก็อดคิดไม่ได้ค่ะว่า เราหูเบาจริงๆ หรือเราเชื่อเพราะลึกๆ เราอยากเชื่อไปในทางนั้นอยู่แล้ว สันดานดิบของมนุษย์ก็คงไม่พ้นการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของพวกพ้องตัวเอง เมื่อภายนอกสงบ เราก็เริ่มต่อสู้กันเองในกลุ่มเพื่อแย่งชิงตำแหน่งหัวหน้า สมัยก่อนก็เดินไปเอามีดเอาดาบฟันฉับ จบ.. หมดเรื่องไป แต่พอเป็นสมัยนี้ที่บ้านเมืองมีกฎหมาย (เหรอ?) เราก็เลยเชือดเฉือนและตัดขาตัดกำลังกันด้วย “ลมปากและข่าวลือ” 

 

          อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ นะคะ ปากคนนี่แหละ พูดนกให้เป็นไม้ พูดยาพิษให้เป็นน้ำหวานได้ดียิ่งกว่าเวทมนตร์ใดๆ คนหลายคนหมดอนาคต หรือลามไปถึงปัญหาระหว่างประเทศก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วจากคำพูดของคนแค่คนเดียว

 

          แต่สำหรับหญิงยศ สิ่งที่น่ากลัวคือ ลักษณะอาการของคนที่ตกเป็นเหยื่อค่ะ ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงคนที่ตกเป็นข่าวนะคะ หมายถึงคนที่ตกเป็นเครื่องมือของคนที่จิตใจสกปรก นั่นก็คือ คนหูเบา ที่โดนเป่าจนกลายเป็นเครื่องมือของการทำลายล้างนั่นเอง... 

 

          มันมีคำพูดที่พูดว่า “ข่าวลือถูกสร้างโดยคนที่เกลียด ส่งต่อโดยคนไม่คิด และถูกเชื่อโดยคนหูเบา” ในกระบวนการทั้งหมดนี้ หญิงยศว่าคนหูเบาน่ากลัวที่สุด คนที่เกลียดนั้นเกลียดโดยไม่คิด คนไม่คิดก็เพียงแค่ปากพล่อย แต่คนหูเบานั้น เมื่อฟังแล้วอาจคิด แต่เป็นการคิดเข้าข้างตัวเอง แล้วเมื่อคนคนหนึ่งตัดสินว่าจะเชื่ออะไรแล้ว ความเชื่อนั้นเป็นสิ่งที่ทำลายล้างได้ยากยิ่งทีเดียว...

 

          โดยเฉพาะเมื่อคนหูเบาคือคนที่เป็นใหญ่เป็นโต เป็นเจ้านาย เป็นครูบาอาจารย์ อาการหูเบานี้สามารถมีผลกระทบต่อองค์กรหรือตัวบุคคลได้อย่างมากมายมหาศาล หลายครั้งหลายหนที่ทำให้คนดีไม่มีที่ยืน หลายต่อหลายหนที่องค์กรดีๆ นั้นล่มจมลงไปต่อหน้าต่อตา เพียงแค่เพราะว่าหัวหน้าองค์กรนั้นเป็นคนหูเบา และเลือกเอาประโยชน์ของความรู้สึกส่วนตัวมาเป็นที่ตั้ง แทนที่จะเลือกเอาความก้าวหน้าของงาน เมื่อสองปีที่แล้ว หญิงยศทวิตข้อความของใครคนหนึ่ง เขาพูดไว้น่าฟังค่ะว่า “คนไทยมีคนเก่งๆ เยอะ แต่เราไม่ได้ใช้เขา เพราะเขาไม่ใช่พวกเรา...” อาการแบ่งพรรคแบ่งพวกนั้น ต้นเหตุก็มาจากข่าวลือทั้งหลายที่ลอยมาเข้าหูนั่นแหละค่ะ เราเลือกคนที่เป็นพวกเรามากกว่าเลือกคนที่เหมาะสมกับงาน ก็เพราะเราหูเบา...

 

          มันน่าเสียใจตรงที่คนหูเบาคือคนออกโรงเสมอ คนที่เกลียดที่เป็นตัวเริ่มต้นนั้น ส่วนใหญ่นั่งหัวเราะอยู่ในมุมมืด มองดูกลไกของข่าวลือทำงานของมันไปโดยที่ไม่เจ็บตัวอะไรเสียเท่าไหร่ แต่อย่างหนึ่งที่หญิงยศเชื่อก็คือ คนในมุมมืดนั้นเขาไม่มีความสุขหรอกค่ะ เบื้องหลังเสียงหัวเราะนั้นมันมาจากความเบาโหวงของจิตใจที่ไร้จุดศูนย์ถ่วง คนที่ชอบมองเห็นความพินาศย่อยยับของคนนั้น ภายในใจเขาเองก็คงย่อยยับไม่แพ้กัน... ถ้าหากใครในวันนี้ที่ตกเป็นเหยื่อของข่าวลืออยู่ อย่าคิดว่าเราคือคนที่น่าสงสารนะคะ ขอให้มองกลับไปที่ต้นตอแล้วรับรู้ว่า คนที่เริ่มต้นสิ่งเหล่านี้ต่างหากที่น่าสงสาร ขอให้จิตใจคุณเข้มแข็งมากพอที่จะล้มไปด้วยลมปากเป่าเบาๆ นั้น แล้วจงเมตตา ภาวนาให้คนในมุมมืดคนนั้นได้พบแสงสว่างบ้าง... 

 

          คิดเสียว่าทำบุญนะคะ

 

.......................................

(หมายเหตุ 'คนสมัยนี้ หูเบา...' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ)