เพราะ"ชุดครุย" มีไว้ให้...ทุก"ความพยายาม"

         แต่หลายคนก็ฝ่าฟันทุกอุปสรรคจนถึงเส้นชัยแห่งความสำเร็จ เหมือนดั่ง "นายอนุสรณ์ วงศ์อ๊อด" นักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง(ม.ร.) คณะวิทยาศาสตร์ สาขาวิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ ชายผู้เป็นตัวอย่างแห่งความพยายามของใครหลาย ๆ คน ผู้ที่ไร้ขาทั้งสองข้าง ไม่มีแขนขวา และมีแขนซ้ายเกือบถึงข้อมือเท่านั้น ...

          "อนุสรณ์" เริ่มต้นเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง ด้วยระบบ Pre-degree พร้อม ๆ กับเรียนชั้นม.ปลาย ในระบบการศึกษานอกโรงเรียน เพียรพยามจนสามารถเข้าเป็นนักศึกษาปริญญาตรี ของ ม.รามคำแหง และเลือกเทียบโอนเข้ามาในคณะวิทยาศาสตร์ สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์

          ดูเหมือนว่า ความพยายามเริ่มอ่อนล้อลง ในวันที่การเรียนปริญญาตรี กินเวลามากกว่า 3 ปี "อนุสรณ์" พบว่าตัวเองเก็บหน่วยกิตไปได้เพียง 17 หน่วย เขารู้สึกว่าตัวเองเลือกเส้นทางผิด... สิ่งที่เขาเลือกตอนนี้ อาจจะไม่ใช่ความถนัดของเขา ...

      “ผมเรียนการศึกษานอกระบบ มาตั้งระดับประถม เริ่มต้นช้ากว่าคนอื่นอยู่หลายปี แต่ก็ตระหนักได้ว่าการศึกษาจำเป็นต่อเรามาก เมื่อคิดได้เช่นนี้ การเก็บหน่วยกิตจากกระบวน Pre-degree ของม.รามคำแหง น่าจะช่วยร่นระยะการเรียนของผมได้

          แต่ผ่านไป 3 ปี ผมเก็บได้แค่ 17 หน่วยกิต ผมย้อนถามตัวเองว่านี่คือทางของเรามั้ย ทั้งท้อและหมดหวัง แต่พอนึกถึงคำพูดที่ว่า ไม่มีอะไรที่มนุษย์เราทำไม่ได้ ก็มีแรงผลักดันขึ้นมาอีกครั้ง”อนุสรณ์  ย้อนอดีตด้วยเสียงสั่นเครือ

นายอนุสรณ์  วงศ์อ๊อด

          คำพูดประโยคนั้นทำให้ "อนุสรณ์" มีความพยายาม และ มีความตั้งใจเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า พร้อมๆกับกำลังใจจากเพื่อน พี่สาว และอาจารย์ ทำให้ความท้อแท้ในตอนนั้น แปรเปลี่ยนเป็นภูมิคุ้มกันความท้อถอย จากเรื่องที่คิดว่าทำไม่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่ตนถนัด กลายเป็นงานที่สร้างรายได้ระหว่างเรียน ซึ่ง "อนุสรณ์" ทำงานเกี่ยวกับกราฟฟิกคอมพิวพ์เตอร์ พร้อมๆกับตั้งใจเรียน มุ่งมั่น ทำตามความฝันมุ่งสู่เป้าหมายอย่างสุดความสามารถ

           “ฉันอยากเห็นนายใส่ชุดครุย”

          คำพูดสั้นๆ และกำลังใจที่คอยอยู่เคียงข้าง จาก "อาจารย์อัณณ์นุพันธ์ รอดทุกข์" อาจารย์ประจำคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง เป็นจริงแล้วในวันนี้ ด้วยความพยายามตลอดเวลา 6 ปี การีนตีด้วย"ชุดครุยสีส้มเหลือง"ที่สวมใส่ แม้ชุดครุยนี้จะสั้นกว่าของเพื่อนๆ ไม่ได้ต่อแถวเข้าห้องประชุมกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่สิ่งทุกคนมองเห็น ก็คือความตั้งใจ และ แรงแห่งความมุ่งมั่น..ที่เป็นเหมือนเส้นด้ายถักทอ อยู่บนชุดครุย อันสง่างาม ทรงคุณค่า ไม่แพ้คนไหนๆ

          ขาที่ต่อขาเทียมแล้ว ยังสั้นกว่าขาคนอื่นเขา แขนสองข้างที่เคยหยิบจับในวันก่อนๆ ไม่ได้มีครบในวันนี้ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา พิสูจน์ให้ได้เห็นว่าสิ่งที่ขาดหาย ไม่ได้เป็นอุปสรรค์ต่อความสำเร็จ เพียงแค่ยอมรับและอยู่กับสิ่งที่เหลือ อยู่กับร่างกายที่ไม่เคยทรยศเรา อยู่กับหัวใจที่ยังเต้นในทุกวินาที และดีใจเหลือหลาย ที่วันนั้น ... วันที่ชีวิตเหมือนอยู่ในจุดต่ำสุด ไม่เลือกที่จะหยุดลมหายใจ

          ย้อนไปเมื่อ 17 ปีก่อน อุบัติเหตุจากรถไฟพรากอวัยวะที่สำคัญของเขาไป ทุกอย่างหยุดนิ่ง..และชีวิตกลับอยู่จุดที่เหมือนเริ่มใหม่.. จากที่เคยมีก็หายไป.. แต่สิ่งที่ไม่เคยหายไปไหน คือ"กำลังใจ"และ"ความพยายาม" ที่มีอยู่ในใจเสมอมา ให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียง"ฝันร้าย" สิ่งที่ปฎิบัติในทุกวันนี้คือ"ความจริง" มีพี่สาวคอยอยู่เคียงข้าง เป็นทั้งกำลังใจ และมือช่วยฉุดรั้งให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งหนึ่ง

           “ตอนช่วงอายุ 15-16 ปี ผมตกรถไฟ เสียขาและแขนอย่างไม่วันเอาคืนมาได้ ทุกอย่างหยุดนิ่ง ผมท้อแท้ และ ถอดใจกับหลายๆเรื่อง วูบหนึ่งเคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่พอได้กำลังใจและคำพูดเตือนสติ ผมมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับปัญหา ทำให้ความท้อถอยในวันนั้น เป็นพลังให้ผมถึงวันนี้ พยายามฝึกฝนจนเป็นเคยชิน กลายเป็นความสามารถของผม และจะพัฒนาไปเรื่อยๆ”

          "อนุสรณ์" ได้รับการดูแลจากมหาวิทยาลัยรามคำแหง ด้วยทุนเรียนฟรีตลอดจนจบหลักสูตรการศึกษาระดับปริญญาตและด้วยความสามารถของเขา ยังคว้าทุนเรียนต่อปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยบูรพา พร้อมๆกับช่วยงานวิจัยในคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ไปด้วย

          “เราทุกคนมีสิ่งที่เหมือนกัน คือความตั้งใจ แต่อาจมีเหตุผลบางอย่าง มาทำให้ความตั้งใจนั้นคลาดเคลื่อน ซึ่งแท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรที่ยากเกินไป ทั้งเรื่องเรียน และ การใช้ชีวิต ผมเชื่อว่าทุกคนประสบความสำเร็จได้ ถ้าตั้งใจและมุ่งมั่นที่จะลงทำ” อนุสรณ์ ฝากให้ข้อคิดและเป็นกำลังใจ

          ความสำเร็จของใครคนหนึ่ง หากมองลึกถึง"หัวใจ" จะมีคนๆหนึ่ง หรือใครหลายๆ คน เป็นพลังขับเคลื่อนให้เราทุกคนเริ่มต้น ลงมือทำ จนสามารถคว้ามาไว้ในมือได้ ดั่งเช่น"อนุสรณ์ วงศ์อ๊อด" บัณฑิต ป้ายแดง  คนนี้