ทึ่ง!! ครู"ทรัมเป็ต"แขนเดียวสู้ชีวิต

     คงยังจำกันได้กับชีวิตนักศึกษาสาขาดุริยางค์สากล คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญบุรี "น้องกี้ -สิทธิศักดิ์ อมรศักดิ์ มือทรัมเป็ตแขนเดียว วงดุริยางคศิลป์ของมหาวิทยาลัย นักศึกษากองทุนพระราชกุศลสำหรับการศึกษา สวนจิตรลดา สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ คนแท้ที่ไม่ท้อ ทำงานพิเศษส่งเสียตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี

        เพราะพ่อ แม่ แยกทางกัน ย่าเสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตุ ส่วนตัวของ แขนขาดและ ปรารถนาอยากเจอแม่สักครั้งในชีวิต ปัจจุบันรับราชการครูผู้ช่วย วิชาเอกดนตรีสากล โรงเรียนวัดลำกะดาน สำนักงานเขตคลองสามวา สังกัด กทม. กว่า 25 ปี ที่รอคอยเขาได้เจอแม่ ในวันที่เขามีอาชีพที่มั่นคงแล้ว  ปัจจุบันแม่ขอเขาอายุ 57 ปี แม่ประกอบอาชีพค้าขาย อาศัยอยู่กับพี่สาวที่อำเภอม่วงสามสามสิบ จังหวัดอุบลราชธานี

     ครูกี้ เล่าว่า เส้นทางชีวิตกว่าจะถึงฝัน “ไม่เคยลืม” ยังคงอยู่ในความทรงจำ อาศัยอยู่กับย่า ย่านบางกะปิตั้งแต่เด็กๆ ด้วยคุณพ่อเกรียงศักดิ์ อมรศักดิ์ และแม่หนูสิน สงฆ์พิมพ์ ผู้ให้กำเนิด แยกทางกัน อายุได้ 8 ขวบ ย่าประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชนจนเสียชีวิต “ขณะจูงเขาข้ามถนนไปส่งโรงเรียน และส่งผลให้แขนซ้ายขาด” รถยนต์กระฉากแขนจนขาด ทำให้เหลือแขนขวาเพียง 1 ข้าง

     หลังจากย่าเสียชีวิต ป้าสมสกุล ถนอมทรัพย์ และอาวัชรี อมรศักดิ์ เป็นคนส่งเสียเขาเรียนหนังสือ และเป็นพระมหากรุณาธิคุณต่อตนเองอย่างหาที่สุดมิได้ ได้รับทุนการศึกษา ช่วยเหลือทุนการศึกษาจากกองทุนพระราชกุศลสำหรับการศึกษา สวนจิตรลดา สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ โดยได้รับเงินช่วยเหลือค่าเทอมและรายเดือนตอนมัธยมเดือนละ 2,000 บาท อุดมศึกษาเดือนละ 3,000 บาท

    กี้ ชอบและอยากเป็นสมาชิกโยธวาทิต จึงได้สมัครเข้าวงโยธวาทิตประจำโรงเรียนบางกะปิ “ครูเห็นตัวใหญ่เลยให้ทำหน้าที่ตีกลอง” เมื่อเรียนจบจึงสอบเข้าที่สาขาดุริยางค์สากล คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี โดยเลือกเอกกลอง คือ กลองใหญ่ (เบรกดัม) และมีความฝันว่าอยากเป็นครูสอนดนตรี 

    แต่เมื่อเข้ามาเรียนกลอง ในระดับสูงขึ้นต้องใช้ร่างกายมาก ครูจึงแนะนำให้ลองเล่นทรัมเป็ต ซึ่งใช้มือซ้ายเป็นตัวประคอง ส่วนมือขวากดโน้ตเมโลดี้ เวลา 1 ปี เต็ม ที่หัดเป่าทรัมเป็ต ยากที่สุดคือการห่อปากให้ได้เสียงตามตัวโน้ต ตอนเรียนมีทรัมเป็ตที่ได้จาก อ.การุ บริษัทพีซี มิวสิคอินสทรูเมนต์แห่งประเทศไทย เป็นเครื่องดนตรีประจำตัวจนถึงปัจจุบัน

     สมัยเรียนเข้าร่วมแข่งขันกับวงดุริยางค์มหาวิทยาลัย ได้รับรางวัลเช่น รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 2 ประเภท Junior Division การประกวดวงโยธวาทิต ธนาคารกรุงเทพ-ยามาฮ่าแห่งประเทศไทย ชิงถ้วยพระราชทานฯ ประจำปี 2555 การประกวดวงโยธวาทิต ทรูวิชั่นส์-ยามาฮ่าแห่งประเทศไทย ชิงถ้วยพระราชทานฯ ประจำปี 2554

      ระหว่างที่เรียนต้องทำงานพิเศษหาเงินไว้ใช้ ตอน ม.6 สมัครเป็นยาม ช่วงปิดเทอม ได้ค่าตอบแทนวันละ 250 บาท ตอนเรียนอยู่ชั้นปีที่ 1 แจกใบปลิวได้วันละ 300 บาท วิทยากรสอนวงดุริยางค์โรงเรียนสุดใจวิทยา อ.บางบ่อ จ.สมุทรปราการ กับเพื่อนๆ ทุกวันอาทิตย์ เวลา 09.00-17.00 น. ได้ค่าตอบแทนคนละ 300-500 บาท บางครั้งอาสาสอนฟรี เพราะอยากฝึกฝีมือของตัวเอง

     เมื่อเรียนจบเข้าทำงานเป็นคุณครูอัตราจ้างที่โรงเรียนสุดใจวิทยา จังหวัดสมุทรปราการเป็นเวลา 6 เดือน จากนั้นย้ายมาโรงเรียนไทรน้อย จังหวัดนนทบุรี ทำงานที่นี่เป็นเวลา 1 ปี 5 เดือน หลังจากนั้นสอบบรรจุครูผู้ช่วย กทม. และสอบติด ครูผู้ช่วย วิชาเอกดนตรีสากล โรงเรียนวัดลำกะดาน สำนักงานเขตคลองสามวา สังกัด กทม. โรงเรียนวัดลำกะดานเปิดสอนตั้งแต่ชั้นปีที่ 1 -6 มีนักเรียนประมาณ 400 คน 

      ปัจจุบัน กี้ สอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาชั้นปีที่ 1 ,2 ,3 และ 5 “โชคดีที่ได้เป็นข้าราชการ ตอนที่เข้าไปสอนนักเรียน ครูทำไมแขนขาด จึงได้เล่าถึงสาเหตุ ทุกวันนี้นักเรียนชินแล้ว” “ความฝันการเป็นครูสำเร็จ” และอีก 1 ความฝันคือได้เจอแม่

      กว่า 25 ปี ที่รอคอยอยากเจอแม่ ในวันที่เขามีอาชีพที่มั่นคงแล้ว จึงอยากเจอหน้าแม่ ซึ่งมีรุ่นพี่ที่โรงเรียนแนะนำให้ไปคัดสำเนาที่ว่าการอำเภอลำลูกกา จากการค้นพบว่าแม่อาศัยอยู่ที่อำเภอม่วงสามสิบ จังหวัดอุบลราชธานี และได้เบอร์โทรติดต่อกลับโทรไปหาแม่ “ดีใจที่สุด” รีบโทรไปหาแม่ คำแรกที่ส่งไปตามสาย “สวัสดีครับลัคกี้นะครับ” เสียงที่ตอบกลับมา “ลัคกี้หรอกลูก” ลัคกี้คือชื่อที่แม่เรียก เสียงดีใจของแม่ ทำให้ชื่นใจมาก แม่บอกว่า “แม่ไม่ได้ทิ้งหนู แต่พ่อพาหนูไปจากแม่ แม่พยายามออกตามหา แต่ด้วยฐานะของแม่ไม่สู้ดี ไม่รู้จะไปตามที่ไหนติดต่อที่ไหน”

      ปัจจุบันแม่ของเขาอายุ 57 ปี แม่ประกอบอาชีพค้าขาย อาศัยอยู่กับพี่สาว กี้ ใช้เวลาคุยกับแม่ 2 วัน “จึงตัดสินใจจองตั๋วเครื่องบิน เดินทางไปหาแม่ที่อำเภอม่วงสามสามสิบ จังหวัดอุบลราชธานี อยากรู้ว่าแม่สุขภาพเป็นอย่างไร อยากเห็นหน้าแม่ และที่สำคัญอยากให้แม่ได้ใช้สิทธิการรักษาพยาบาลจากสวัสดิการของเขาผู้เป็นลูก”       

      และในวันที่ความฝันเป็นจริง ครั้งหนึ่งในชีวิตที่รอมานาน กี้ เดินทางไปหาแม่ ได้เจอแม่ “ดีใจมาก ก้มกราบเท้าแม่” เป็นความรู้สึกสุขสุดๆ ของ ได้เห็นได้รับรู้ว่าแม่เป็นอย่างไร ได้กอด ได้กินข้าวกับแม่ ได้เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดเวลา 25 ปี “ความสุขที่สุดในชีวิต” แม่เป็นสิ่งที่เติมเต็มชีวิต  ปัจจุบันพ่อยังขับแท็กซี่ เมื่อมีเวลาว่างจากการทำงาน จะไปหาพ่อ 

     ตอนนี้ กี้ อยู่บ้านพักครูในโรงเรียนวัดลำกะดาน ภายในวัดลำกะดาน “หลวงพ่อจะนำข้าวที่เหลือจากการบิณฑบาตมาให้” เวลามีงานจึงจะไปช่วยงานที่วัดบ่อยๆ “หยิบจับงานเท่าที่จะทำได้” กี่้บอก 

      “แขนขาดข้างเดียว แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เมื่อชีวิตยังเหมือนเดิม ชีวิตไม่ได้ลำบาก ถ้าเรามีความพยายาม ชีวิตของคนเราก็เหมือนดนตรี ทำให้มันมีจังหวะ จังหวะที่ค่อยเป็นค่อยไป เวลาที่ท้อจะนึกถึงพระราชดำรัสของรัชกาลที่ 9 ไม่ต้องสนใจว่าอดีตจะเป็นอย่างไร ไม่ต้องสนใจว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เมื่อยังมาไม่ถึง ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด และสิ่งดีๆ ทุกอย่างจะตามมาเอง" 

      เหนือสิ่งอื่นใดต้องตอบแทนบุญคุณแม่ของแผ่นดิน สมเด็จพระนางเจ้า  สิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ ที่มีพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานทุนการศึกษาให้แก่เขา ถ้าไม่ได้รับโอกาสนั้นก็คงไม่มีครูลัคกี้ทุกวันนี้