คนจน คนรวย

         จน และ รวย คือคำจำกัดความที่ใช้สำหรับแบ่งฐานะ โดยวัดกันที่จำนวนของทรัพย์สินและเงินทองของแต่ละคน เป็นการจัดหรือแบ่งระดับชั้นระหว่างคนด้วยกันอย่างเป็นรูปธรรม และวัดกันในเชิงคณิตศาสตร์ที่อ้างอิงด้วยตัวเลข แต่บางคนก็อ้างว่าคนเราจะจนหรือรวยขึ้นอยู่กับความรู้สึกหรือขึ้นอยู่กับ “ความพอ” ของแต่ละคน เพราะบางคนแม้จะมีทรัพย์สินเงินทองไม่มากนัก แต่เมื่อเขารู้สึกว่าสิ่งที่มีอยู่นั้นมันมากเกินพอสำหรับการใช้ชีวิตของเขา เขาก็สามารถอยู่อย่างมีความสุขเท่าเทียมกันหรือมากกว่าคนที่ร่ำรวยทรัพย์สินมากกว่าเขาได้

         พ่อค้าชาวจีนผู้ประสบความสำเร็จสูงอย่างยิ่งท่านหนึ่งเคยกล่าวเอาไว้ว่า “อยากมีหน้ามีตาให้ค้าขายกับคนรวย อยากมีเงินทองมีกำไรมากๆ ให้ค้าขายกับคนจน” ซึ่งมีความหมายว่าการค้าขายกับคนที่มีฐานะร่ำรวยนั้น ต้องขายสินค้าที่มีราคาแพงมียี่ห้อเป็นที่รู้จักกันทั่วไป หรือที่เรียกว่าเป็นสินค้าแบรนด์เนม แต่การที่จะค้าขายกับเศรษฐีหรือคนรวยนั้นก็ต้องยอมรับว่าอำนาจต่อรองของผู้ซื้อมักจะมีอำนาจสูง

         ในขณะที่คนยากจนหรือคนที่มีเงินไม่มากนัก จึงเป็นคนที่มีทางเลือกในการหาซื้อสินค้าได้น้อยตามลงไปด้วย พ่อค้าจะตั้งราคาสินค้าให้สูงกว่าปกติขึ้นมาบ้าง แม้ว่าผู้บริโภคหรือผู้ซื้อจะรู้ว่าสามารถไปหาซื้อได้จากร้านอื่นในราคาถูกกว่า แต่ก็ติดขัดปัญหาในเรื่องของการเดินทางที่ไกลออกไปจากถิ่นที่อยู่ของตนเอง หรือหลายรายที่จำใจต้องซื้อเพราะสามารถติดค้างชำระค่าสินค้าที่ซื้อเอาไว้ก่อนได้ ผู้ซื้อที่มีข้อจำกัดทางด้านการเงินก็จำต้องยอมซื้อทั้งที่รู้ว่าต้องจ่ายแพงกว่า

         จะเห็นได้ว่าเศรษฐีคหบดีที่มีฐานะร่ำรวยส่วนใหญ่ในประเทศไทยล้วนแต่มีภูมิหลังในการค้าขายกับชาวบ้านทั่วไป เกษตรกร ชาวไร่ชาวนา และผู้ใช้แรงงานหาเช้ากินค่ำแทบทั้งนั้น ไม่ต่างจากการค้าขายระหว่างประเทศในโลกนี้ จากอดีตที่ผู้ผลิตสินค้าทั้งหลายมุ่งหน้าที่จะนำสินค้าเข้าไปจำหน่ายในประเทศที่เจริญแล้วและร่ำรวยด้วยกันทั้งนั้น ต่อมาประเทศที่มีอำนาจต่อรองสูงเริ่มตั้งเงื่อนไขมากขึ้น เช่นห้ามใช้วัตถุดิบที่ผ่านกระบวนการอย่างนั้นอย่างนี้ ห้ามใช้แรงงานเด็ก ต้องมีมาตรฐานของสินค้าที่ประเทศผู้บริโถคกำหนดมาตรฐานขึ้นมา และยังต้องมีมาตรฐานของโรงงานตามที่กำหนดอีกด้วย ฯลฯ ทั้งหมดนั้นล้วนแล้วแต่ทำให้สินค้ามีต้นทุนการผลิตที่สูงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

         ปัจจุบันนี้ผู้ผลิตสินค้าจำนวนมากจึงหันมาหาตลาดเกิดใหม่ประเทศที่เพิ่งจะเริ่มพัฒนาและประชากรในประเทศนั้นๆ ยังมีรายได้ไม่สูงมากนัก การกำหนดมาตรฐานต่างๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวสินค้าโดยตรงจึงไม่เข้มงวด อีกทั้งรสนิยมของผู้บริโภคเพิ่งจะเริ่มพัฒนาเหล่านั้นก็เป็นผู้บริโภคที่เพิ่งจะเริ่มมีเงินพอจะจับจ่ายหาซื้อสินค้าให้ตนเองและครอบครัว ความพิถีพิถันในการเลือกตัวสินค้าจึงมีน้อยกว่าความอยากมีสินค้า หรือเครื่องใช้เอาไว้ในครอบครอง แม้จะรู้ว่าคุณภาพของสินค้าที่ตนเองซื้อมานั้นไม่สูงมากนัก แต่ด้วยฐานะทางการเงินที่มีอยู่เมื่อเทียบกับราคาสินค้าแล้วจึงรับได้ 

         ประเทศที่เพิ่งพัฒนาหรือประเทศที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มตลาดเกิดใหม่จึงกลายเป็นเป้าหมายหลักของการทำธุรกิการค้าในปัจจุบันนี้ เพราะยังมีช่องว่างให้สินค้าต่างๆ เติบโตไปได้อีกมาก แต่ไม่ว่าจะค้าขายกับคนจนหรือคนรวย สิ่งสำคัญคือกลยุทธ์ทางการตลาดต้องเข้ากับผู้บริโภคในตลาดนั้นๆ ได้ถูกต้องและแม่นยำครับ