ภาคเกษตรไทยได้อะไรจากกลุ่ม"ซีแอลเอ็มวี"ตอน11

 

ต่อจากเสาร์ที่แล้ว

          มาว่าต่อกันในสัปดาห์นี้เป็นการเดินเส้นทางที่สองในการเก็บข้อมูลการวิจัยศักยภาพด้านอาหารและการเกษตรของกลุ่มประเทศ CLMV โดยเส้นทางนี้ทีมวิจัยเราเลือกเส้นทางจากทางลาวเหนือ เริ่มต้นที่เมืองหลวงพระบางแล้วเข้าเวียดนามไปยังฮานอย เมืองหลวงแล้วไปจบเส้นทางที่เมืองเว้ 

         การเดินทางครั้งนี้ก่อนเดินทางเราได้ปรึกษากับทีมวิจัยใน สปป.ลาว และเวียดนาม เพื่อกำหนดพื้นที่และเส้นทางในการเดินทางเพื่อให้ได้ข้อมูลครบถ้วนและสมบูรณ์มากที่สุด  ทำให้ครั้งนี้เราเริ่มต้นการเดินทางโดยการบินตรงจากกรุงเทพฯ สู่หลวงพระบางเพื่อประหยัดเวลาให้มากที่สุด 

         ซึ่งเมืองหลวงพระบางเองขึ้นชื่อในเรื่องเมืองที่เป็นมรดกโลกที่มีนักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติเข้ามาเยี่ยมเยียนในแต่ละปีเป็นจำนวนมาก ในส่วนของลักษณะทางกายภาพนี่เห็นได้ชัดเจนว่าพื้นที่ส่วนมากเป็นพื้นที่สูงที่เป็นภูเขาและยังเป็นป่าอยู่ค่อนข้างมาก ดังนั้นจึงยังถือว่าพื้นที่ส่วนใหญ่ยังมีความเป็นธรรมชาติและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่เหมาะสมกับการทำการเกษตร และมีแหล่งน้ำที่เป็นแม่น้ำและอ่างเก็บน้ำเพื่อใช้ในการทำการเกษตรได้เป็นอย่างดี

        ตัวเมืองหลวงพระบางนั้นมีขนาดค่อนข้างเล็ก หลุดออกจากตัวเมืองออกไปก็เป็นรีสอร์ทและที่พักสำหรับนักท่องเที่ยว นอกจากนี้ ก็เป็นที่อยู่อาศัยของชาวบ้านที่ประกอบอาชีพทางการเกษตร ซึ่งเท่าที่เห็นจากการนั่งรถสังเกตการณ์รอบพื้นที่พบว่า ชาวบ้านที่ทำการเกษตรส่วนใหญ่จะปลูกพืชผักเป็นหลัก โดยมากจะเป็นผักที่ใช้ทำสลัด ผักบุ้ง กวางตุ้ง และผักคะน้า เราได้มีโอกาสแวะพูดคุยกับเกษตรกรในสองข้างทางที่ผ่าน จึงได้ข้อมูลว่าคนในแถบหลวงพระบางนิยมบริโภคอาหารประเภทผักกันค่อนข้างมาก 

       ส่วนผักที่ไว้ทำสลัดนี่ชัดเจนว่า เนื่องจากเมืองหลวงพระบางมีชาวต่างชาติในแถบยุโรปมาท่องเที่ยวเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเรื่องอาหารแนวสำหรับคนรักสุขภาพ จึงต้องมีการเตรียมไว้รองรับ ซึ่งผักที่ผลิตขึ้นก็เพียงพอสำหรับการบริโภคในพื้นที่และรองรับนักท่องเที่ยวที่เข้ามาเยี่ยมเยือน 

      โดยธรรมชาติแล้วสำหรับชาวต่างชาติการบริโภคกับเนื้อเป็นของคู่กัน เมื่อเราถามถึงเนื้อก็ได้ความว่าถ้าเป็นเนื้อที่นำมาทำเป็นสเต๊กนี่ ส่วนใหญ่เป็นเนื้อที่นำเข้าจากต่างประเทศโดยเฉพาะ แต่ถ้าเป็นเนื้อที่ผลิตกันที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็น หมู ไก่ และแพะ แต่ก็มีบางพื้นที่ที่มีการบริโภคเนื้อสุนัขอยู่เหมือนกัน ซึ่งราคาก็ถือว่าไม่ถูกเมื่อเทียบกับเนื้อสัตว์ประเภทอื่นๆ 

      ส่วนใหญ่ร้านขายพืชผักและเนื้อสัตว์สำหรับการประกอบอาหารจะเห็นเป็นลักษณะแผงลอยที่อยู่ข้างทาง เป็นผลผลิตที่ชาวบ้านผลิตกันเอง แต่ถ้าเป็นผลไม้ก็จะมีมาจากไทยบ้าง จีนบ้าง ซึ่งสามารถสังเกตได้จากกล่องสินค้าโดยไม่ต้องถามไถ่กัน 

       การมาหลวงพระบางในครั้งนี้เราได้นัดพบเพื่อพูดคุยไว้กับนักวิชาการด้านการเกษตรของมหาวิทยาลัยสุพานุวง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยด้านเกษตรอีกแห่งหนึ่งของลาว 

     ในครั้งหน้าจะมาเล่าให้ฟังต่อกันว่าศักยภาพด้านอาหารและการเกษตรในเขตลาวเหนือนี่เป็นอย่างไรบ้าง!

                                                      ..............................................................................................